แผนการของอมร คือแปลงร่างเป็นกระถินมาเยี่ยมต๋องที่โรงพัก ท่าทางตำรวจเหมือนถูกสะกดจิต แต่แล้วกลับพบว่าต๋อง อาจารย์เพี้ยนและอู๊ดหายไปจากห้องขัง ถามนักโทษห้องข้างๆต่างบอกว่า "มันหนีไปแล้ว ฉันร้องโวยวายอยู่ตั้งนานแต่ตำรวจไม่ได้ยิน"
อมรโกรธ มากคืนร่างจากกระถินเป็นตัวเอง นักโทษเห็นต่างตกตะลึงร้องว่าผีหลอกแล้วหมดสติกันไป อมรพูดก่อนจะกลับไปว่า "เมื่อพวกแกตื่นมา แกจะจำคืนนี้ไม่ได้"
ต๋อง อู๊ด และอาจารย์เพี้ยนยังหลบอยู่ในโรงพัก พวกเขาหนีออกมาได้เพราะขนมที่เหมันต์เอามาฝากและอู๊ดเป็นคนกิน จึงเจอลวดซ่อนอยู่ในขนม อาจารย์เพี้ยนใช้ลวดไขกุญแจออกมา พอเห็นว่าอมรกลับไปแล้ว ก็ย่องออกมาเห็นตำรวจฟุบหลับกันหมด จึงเชื่อแล้วว่าเป็นฝีมืออมร
"ถ้าเหมันต์ไม่ช่วย เราอาจจะตายอยู่ในห้องขังแล้ว" อาจารย์เพี้ยนเริ่มเชื่อใจเหมันต์
แต่ ต๋องไม่เชื่อ หาว่าเป็นแผน อาจารย์เพี้ยนแนะให้ไปหลบตั้งหลักกันก่อน แต่ต๋องเป็นห่วงป๊ากับแม่จึงขอกลับไปบ้านก่อน และนัดเจอกันสองทุ่มที่ท่ารถ...ต๋องย่องกลับมาเห็นแป๊ะเล้งกับสำลีทำงานหนัก แล้วนับเงินเพื่อจะเอาไปประกันตัวเขาจึงรู้สึกผิด ไม่กล้าเข้าไปให้เห็น จึงทำบะหมี่ลูกชิ้นรูปหัวใจสีชมพูไว้ให้ในครัว พอทั้งสองมาเห็นก็ดีใจ ไม่ทันไรมีข่าวทีวีออกมาว่าต๋องกับพวกหนีออกจากสถานีตำรวจ ทั้งสองตกใจมาก...
อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดรอต๋องอยู่ที่ท่ารถ...อมร แปลงร่างเป็นต๋องมาหลอก แต่อาจารย์เพี้ยนรู้ทัน ใช้ระเบิดพลังข้าวเหนียวปาใส่ อมรคืนร่างเท้าติดกาวเดินลำบาก อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดพากันหนี สังเกตเห็นว่าผู้คนในท่ารถต่างหลับไม่รู้เรื่องเพราะพลังของอมร พลันอมรลอยมาดักหน้า
"อาวุธปัญญาอ่อนของพวกแกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
อู๊ด บอกให้เอาอาวุธออกมาอีก แต่อาจารย์เพี้ยนบอกว่าอาวุธของเขาฆ่าอมรไม่ได้ ทำได้แค่ถ่วงเวลาเท่านั้น ว่าแล้วก็ปาระเบิดพริกไทยใส่แต่อมรเตะสวนกลับมาแตกตรงหน้าทั้งสองคน ทำให้จามกันยกใหญ่ อมรหัวเราะกึกก้อง ก้าวย่างเข้าหา อาจารย์เพี้ยนเกาะขาอมรไว้ร้องบอกอู๊ดให้หนีไป อมรกางกรงเล็บจะฟาดลงกลางกระหม่อมอาจารย์เพี้ยน ต๋องโผล่เข้ามา "หยุดนะ"
"มาแล้วรึ แกสามคนได้ตายพร้อมกันแน่" อมรเตะอาจารย์ เพี้ยนล้มลง หันมาสู้ต๋อง
ต๋อง ตั้งหลักสู้ แต่ยังควบคุมพลังไม่เป็น ทำให้โดนอมรโยนแผงเหล็กทับอยู่บนตัวเขา แล้วหักท่อนเหล็กจะทิ่มแทง อาจารย์เพี้ยนรีบเข้าขวางทำให้โดนแทงทะลุแขน ต๋องตกใจมาก พลังระเบิดออกมา ทำให้แผงเหล็กกระเด็นออกและข้าวของแถวนั้นลอยเข้าใส่อมรจนยกมือป้อง
"มันมีพลังมากขนาดนี้เชียวเหรอ..."
ต๋องกับ อู๊ดฉวยโอกาสพาอาจารย์เพี้ยนหนี กลับมาที่ห้องลับ อู๊ดหวั่นใจกลัวอมรจะตามเจอ แต่ต๋องเชื่อว่าที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ปลอดภัยที่สุด สิ่งที่ต๋องห่วงมากตอนนี้คือหาทางห้ามเลือดให้อาจารย์เพี้ยนก่อน เขารื้อค้นหาอุปกรณ์ทำแผล พลันเห็นอัลบั้มรูปหล่นลงมา มีรูปกระถินโผล่มา ต๋องหยิบมาเปิดดู ทั้งอัลบั้มเป็นรูปกระถินตั้งแต่เล็กจนปัจจุบัน ลักษณะเป็นภาพแอบถ่าย อู๊ดหาว่าอาจารย์เพี้ยนแอบรักกระถิน ต๋องแย้ง "ไอ้บ้า ไม่ใช่หรอก ดูนี่สิ"
ต๋องหยิบการ์ดหลายใบในลิ้นชักให้อู๊ดดู ข้อความ "สุขสันต์วันเกิดอินทุกาลูกรักของพ่อ"
อู๊ดง งว่าอินทุกาคือใคร ต๋องจึงบอกว่า "กระถินคืออินทุกา ลูกสาวของด็อกเตอร์ชาติหรืออาจารย์เพี้ยนนั่นเอง" ต๋องวางการ์ดแล้วรีบหยิบของไปทำแผลให้อาจารย์เพี้ยนก่อน...
อมรกลับบ้านด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว มีแผลที่แก้ม เข้าไปกระชากเหมันต์ออกจากเตียงจะเอาเรื่อง "ฝีมือแกใช่มั้ย แกทำแผนทุกอย่างพังหมด"
เหมันต์ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง กินรีตกใจเข้ามาห้ามและยืนยันว่าเหมันต์ไม่สบายอยู่บ้าน เธอเป็นคนดูแล อมรปล่อยเหมันต์แต่ยังคาใจอยู่ "ครั้งนี้แกรอดตัวไป..."
เหมันต์แอบยิ้มดีใจที่รู้ว่าต๋องรอดปลอดภัย
ooooooo
ไข้ ขึ้นสูงทำให้อาจารย์เพี้ยนถึงกับเพ้อเรียก อินทุกาลูกรัก...ต๋องสงสารจะไปตามกระถิน แต่อู๊ดเตือนเรื่องตำรวจตามล่าตัว...ขณะเดียวกัน ข่าวต๋องหนีจากโรงพักทำให้กระถินตกใจและเป็นห่วง ออกมาเดินบ่นในสวน "ป่านนี้จะเป็นไงบ้างนะ อีตาบ้าเอ๊ย ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน"
ต๋องแอบย่องมาด้านหลัง หวิดโดนกระถินเล่นงานร้องลั่น "โอ๊ยๆๆฉันเองจ้า ฉันเอง!"
กระถิน เห็นต๋องเผลอยิ้มดีใจ แล้วนึกได้ ต่อว่าที่เขาหนีออกมา ต๋องกลับบอกว่า "อย่าเพิ่งถามอะไร เธอต้องไปกับฉัน มีคนคนหนึ่งที่ฉันอยากให้เธอไปพบ"
กระถิน งงแต่ก็ตามต๋องไป เขาพาเธอมาที่ห้องลับในตึกคหกรรม พอเธอเห็นสภาพอาจารย์เพี้ยนก็ตกใจ ต๋องไปหยิบอัลบั้มรูปจะเอามาให้กระถินดู แต่อาจารย์เพี้ยนฟื้นขึ้นมา พอเห็นกระถินก็ตกใจ บอกต๋องให้พากระถินกลับไป ต๋องอยากจะพูดแต่อาจารย์เพี้ยนขอร้อง
"พากระถินกลับไปซะ ฉันขอร้อง ฉันไม่อยากให้กระถินมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไม่อยากให้กระถินมีอันตราย เข้าใจมั้ย รีบพากระถินกลับไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก ไปสิ ไป!" สีหน้าอาจารย์เพี้ยนที่ห่วงใยกระถิน ทำให้ต๋องไม่กล้าขัดใจ
กระถินงง ระหว่างเดินกลับ กระถินถามต๋องว่าคนที่เขาอยากให้เธอมาเจอคืออาจารย์เพี้ยนหรือ ต๋องเออออว่าใช่ กระถินโทษต๋องที่หนีออกมาทำให้อาจารย์เพี้ยนต้องบาดเจ็บ
"ก็ฉันไม่ผิด ฉันไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง ฉันจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น จะจัดการไอ้ฆาตกรตัวจริง"
"นาย จะบ้าไปแล้วเหรอ ถ้านายไม่ผิด นายก็ต้องมอบตัวสู้คดี ไม่ใช่หนีมาแบบนี้ นายอยากตายรึไง นายมันบ้าที่สุด บ้าที่สุด" กระถินลืมตัวทุบตีต๋อง
ต๋องเจ็บบอกให้กระถินหยุด เมื่อเธอไม่หยุดจึงรวบตัวเธอมากอด กระถินดิ้นร้องให้ปล่อย ต๋องว่าถ้าปล่อยแล้วอย่ามาทุบเขาอีก เพราะมือหนักอย่างกับช้างถีบ กระถินโกรธผลักต๋องอย่างแรงแล้วเดินปึ่งๆไป ต๋องตามมาขวางหน้า "เดี๋ยวสิ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย"
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายแล้ว"
"แต่ฉันมี...เธอห่วงฉันเหรอ?" ต๋องยื่นหน้าเข้าไปถาม
กระถินอาย "บ้า! ฉันจะห่วงนายทำไม หลงตัวเอง"
"ไม่ ต้องห่วง ฉันไม่ยอมตายจนกว่าจะจับตัวคนที่ทำร้าย แก้วรุ้งมารับโทษให้ได้ ถ้าฉันพิสูจน์ได้ว่าฉันไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง เธอต้องยอมให้ฉันจูจุ๊บด้วย"
"อะไรนะ!!"
"จูจุ๊บเป็นรางวัลไงจ๊ะ เธอโชคดีมากนะ ฉันไม่เคยให้ใครจูจุ๊บง่ายๆ หรือจะมัดจำไว้ก่อนก็ได้ มามะๆ" ต๋องทำปากจู๋ใส่กระถิน
"ไอ้บ้า...ใครจะไปอยากจูบนาย" กระถินผลักต๋องหงายแล้ววิ่งหนีไป...ต๋องขำที่เห็นกระถินอายจนหน้าแดงอย่างนั้น...
พอกลับ มาที่ห้องลับ อาจารย์เพี้ยนก็ขอร้องไม่ให้กระถินรู้เรื่องอินทุกา เพราะเขาอุตส่าห์พยายามทำให้อินทุกาตายไปแล้ว จะได้ปลอดภัยจากอมร ต๋องพยักหน้าอย่างเข้าใจ...ส่วนกระถินยังครุ่นคิดว่า ถ้าต๋องไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้งแล้วใครทำ แต่ในใจเธอรู้สึกว่าแก้วรุ้งยังไม่ตาย
ooooooo
ด้วย ความที่รักและเป็นห่วงเหมันต์ แก้วรุ้งคิดง่ายๆ เอาเข็มทิ่มนิ้วตัวเอง แล้วบีบเลือดใส่ขวดแก้วเล็กๆ ได้เกือบครึ่งขวด เอาไว้ให้เหมันต์...พอเขากลับมาไม่เห็นแก้วรุ้งที่เก้าอี้ที่ถูกมัด ก็คิดว่าเธอหนีไปอีก จะออกไปตาม แก้วรุ้งเดินออกมาจากห้องครัว "แก้วอยู่นี่ค่ะ..."
"เธอทำอะไร จะหนีไปอีกแล้วใช่มั้ย" เหมันต์จับตัวแก้วรุ้งไว้
แก้วรุ้งขอร้องว่าอย่ามัดเธออีกเลย เธอจะไม่หนี แล้วเธอก็ยื่นขวดเลือดให้ "พี่เหมันต์ไม่ค่อยสบาย ดื่มยานี่สิคะ...ดื่มสิคะ จะได้หาย"
เหมันต์ตะลึง คว้ามาขว้างทิ้ง แล้วดึงมือเธอมาดูแผลที่นิ้ว "เธอเจาะเลือดตัวเองทำไม"
"แก้วไม่อยากเห็นพี่ทรมานค่ะ พี่ช่วยชีวิตแก้วไว้ แก้วอยากตอบแทนพี่บ้าง"
"ตอบ แทนเหรอ เธอรู้มั้ยถ้าฉันกินเลือดเธอแล้วจะเป็นยังไง เธออยากตายนักใช่มั้ย อยากตายฉันจะช่วย" เหมันต์ดึงแก้วรุ้งเข้ามาผลักลงที่โซฟา เขาทับบนตัวเธอทำท่าจะกัดที่คอ
แก้วรุ้งตกใจร้องลั่น เหมันต์คำราม "เธอยินดีมอบเลือดให้ฉันไม่ใช่รึ จะขัดขืนทำไม"
เห็น แก้วรุ้งหลับตาปี๋ตัวสั่นเทา เหมันต์จึงพูดก่อนจะผละลุกเดินไป "จำไว้ ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ฉันอาจจะฆ่าเธอก็ได้..."
แก้ว รุ้งงง เหมันต์ออกมายืนเป่าแซกโซโฟนที่ระเบียง แก้วรุ้งแอบมองอย่างห่วงใย ไม่เข้าใจว่าเขาเป็นคนอย่างไรกันแน่ บางครั้งดูอบอุ่น บางครั้งก็เย็นชา...
คืน นั้น ต๋องหลบออกมาซื้อยาที่ร้านขายยา ต้องหลบหน้าหลบตาเพราะภาพเขาออกข่าวทั้งทีวีและหนังสือพิมพ์ ขากลับเดินมาชนกับลูกกบ จึงรู้ว่าขนุนยังไม่ตาย ต๋องดีใจมากที่จะมีขนุนเป็นพยานให้เขา...วันรุ่งขึ้น กระถินเป็นห่วงอาจารย์เพี้ยน จึงถือถุงยาจะแอบเข้าไปหา เผอิญเจอกับอมรระหว่างทาง อมรพยายามอ่านจิตกระถิน เห็นภาพอาจารย์เพี้ยนนอนซม มีต๋องกับอู๊ดดูแล แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน อมรทำทีเป็นห่วงเป็นใยกระถิน เตือนให้ระวังตัว กระถินซาบซึ้งใจที่เธอไม่ใช่ลูก ดร.ชาติแล้ว เขายังเป็นห่วงเป็นใยเธอ
อมรกลับ มาบอกกินรีให้สืบหาว่าอาจารย์เพี้ยนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลไหน กินรีทำเหมือนมนุษย์ปกติเดินเข้าออกถามตามโรงพยาบาลก็ไม่เจอ แต่บังเอิญเจอขนุน จึงกลับมารายงานอมร...
ต๋องกลับมาบอกอู๊ดว่าขนุน ยังไม่ตาย และชวนไปหาขนุนในคืนนั้น จึงพบว่าขนุนกลายเป็นพวกของอมรไปแล้ว ต๋องเสียใจโวย "แก ไอ้ปีศาจ แกโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ทำร้ายกระทั่งผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้"
"ฉันไม่ได้ทำร้าย ฉันช่วยเขาต่างหาก จริงมั้ยขนุน" อมรหันไปถามขนุนที่เกาะแขนเขาอยู่
"ใช่ ตอนนี้ฉันสบายที่สุดเลย ด็อกเตอร์ช่วยฉันให้เป็นอมตะ" ขนุนยิ้มแยกเขี้ยว
ต๋อง โกรธมากพุ่งเข้าชกอมร แต่กลับถูกอมรเหวี่ยงลอยละลิ่วแทบตกตึกห้อยต่องแต่งอยู่ อู๊ดเข้าช่วยก็โดนอัดกระแทกกำแพง อมรบีบคออู๊ดและเหยียบมือต๋องจนหล่นลงไปกระแทกรถที่จอดอยู่ข้างล่าง แล้วโยนอู๊ดให้กินรีกับขนุนเอาไปเป็นอาหาร อู๊ดกระเสือกกระสนหนี...อมรชะโงกมองไปด้านล่าง แปลกใจที่ต๋องหายไป แต่แล้วต๋องกลับมาอยู่ข้างหลังอมร "ฉันอยู่นี่..."
"แกยังไม่ตาย!" อมรตกใจ
"ไม่ใช่แกคนเดียวที่เป็นอมตะ" ต๋องชกอมรด้วยพลังเหนือมนุษย์กระเด็นไปไกล
พอ ตั้งหลักได้ อมรกลับมาสู้กับต๋องอย่างดุเดือด เขาแปลกใจว่าทำไมต๋องไม่ใช่คนธรรมดา ต๋องดึงเอาบานประตูหนักอึ้งโยนใส่อมรในขณะที่เริ่มอ่อนแรงลง กินรีเห็นพุ่งมาเอาตัวขวางจึงโดนประตูนั่นกระแทกทับอย่างแรง อมรยิ่งโกรธจัดกางกรงเล็บจะทะลวงท้องต๋อง ทันใด...อาจารย์เพี้ยนเหาะมาพร้อมเครื่องร่อนตะโกนบอก "ต๋อง อู๊ด รีบขึ้นมาเร็วเข้า"
ทั้งสองกระโดดเกาะ อมรแค้นทำให้เกิดลมพายุ ต๋องหวั่นใจ "ทำไงดีอาจารย์"
"ดู ถูกกันเกินไปแล้ว ต้องเจอพลังเทอร์โบ" ว่าแล้วอาจารย์เพี้ยนก็เปลี่ยนเกียร์ เทอร์โบทำงาน เครื่องร่อนพุ่งผ่านพายุไปได้ ทิ้งท้ายฝูงนกพิราบบินเข้าใส่อมรจนต้องหยุดแสดงพลัง
กินรีบาดเจ็บ หนักจนอมรต้องเอาตัวกลับไปรักษา เมื่อหนีพ้นกลับมาที่ห้องลับ อาจารย์เพี้ยนก็ทรุดฮวบลงอีก ต๋องตกใจรีบขอโทษที่ทำให้อาจารย์ต้องไปช่วย
"ฉันตายก็ไม่เป็นไร แต่เธอจะตายไม่ได้ ต๋อง มีแต่เธอเท่านั้นที่จะสู้กับอมรได้"
ต๋อง เสียใจที่ตัวเองมีพลังแต่ก็บังคับไม่เป็น และยังทำให้ อาจารย์เพี้ยนเดือดร้อน...วันรุ่งขึ้นกระถินกับลูกกบมาเยี่ยมขนุน กลับเจอลำไยกับลิ้นจี่นอนอยู่บนเตียงแทน ทั้งสองยังอยู่ในชุดเที่ยวกลางคืน ทั้งสองบอกว่ากลับจากเที่ยวดึกไปหน่อย แต่ไม่เห็นขนุน พอทั้งสี่คนจะออกจากโรงพยาบาล ก็เจอขนุนอยู่กับอมร มีนักข่าวรุมสัมภาษณ์ ลูกกบเห็นขนุนแล้วแปลกใจ
ที่แผลบนหน้าและตามแขนเธอหายไปหมด ลูกกบรีบเข้าไปถามว่าแผลหายไปได้อย่างไร
"ต้องขอบคุณด็อกเตอร์ ยาสมุนไพรของด็อกเตอร์ใช้ได้ผลจริงๆ" ขนุนหันไปยิ้มให้อมร
นักข่าวถามขนุน "ได้ยินว่าคุณถูกทำร้าย เกิดอะไรขึ้น เกี่ยวข้องกับคดีแก้วรุ้งหรือไม่"
ขนุนบีบน้ำตาทันที "ฉันบังเอิญเห็นต๋องจะฆ่าแก้วรุ้งก็เลยเข้าไปห้าม ไม่นึกเลย ต๋องทำร้ายฉันปางตาย ฉันหนีได้ทัน แต่แก้วรุ้ง..."
กระถิน ตกใจไม่อยากเชื่อ อมรขอตัวพาขนุนกลับเพราะยังสะเทือนใจอยู่ ลิ้นจี่กับลำไยตื่นเต้นเดินตามขนุนไปด้วย "ขนุน เธอดังใหญ่แล้วรู้มั้ย ขึ้นหน้าหนึ่งทุกฉบับเลย"
"ถามจริงเถอะ ทำไมด็อกเตอร์อมรดีกับเธอจัง หรือว่า...เขาจะชอบเธอ" ลำไยถาม
ขนุน เอาแต่ยิ้มๆแล้วบอกว่าวันนี้เธอจะไปดินเนอร์กับอมรที่บ้าน ทั้งสองอยากไปด้วย ขนุนหันไปยิ้มกับอมรแล้วหันกลับมาบอกสองคนว่า จะไปด้วยก็ได้ ทั้งสองดีใจกันใหญ่...
พอมาเห็นบ้านใหญ่โตของอมรก็ตื่นตาตื่นใจ กินรีซึ่งยังไม่หายดีไม่พอใจที่อมรพาสามสาวมาที่บ้าน
"ฉันคนเดียวไม่พอรึคะ หรือว่าด็อกเตอร์ไม่พอใจผลงานของฉัน" กินรีหึง
"อย่า คิดมากสิ ฉันแค่หาคนมาช่วยแบ่งเบาภาระของเธอ เพราะฉันรู้ว่าเธอเหนื่อยเพื่อฉันมามาก ถึงยังไงเธอก็เป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับฉัน...สองคนนั่นจะช่วยให้เธอหายเป็น ปกติ"
อมรโอบกอดเอาใจกินรี และในคืนนั้น ลำไยกับลิ้นจี่ก็กลายเป็นอาหารของกินรี และเป็นสาวกของอมรไปด้วย
ooooooo
พอ แก้วรุ้งเห็นข่าวที่ขนุนปรักปรำต๋องอีกคน ก็ยิ่งเสียใจเป็นห่วงต๋องมากขึ้น เหมันต์เห็นแก้วรุ้งร้องไห้ก็คิดว่าบาดเจ็บตรงไหน เข้ามาถามอย่างห่วงใย แก้วรุ้งตอบว่าเธอเจ็บที่ใจ ที่ทำให้ต๋องและเหมันต์เดือดร้อน เหมันต์เข้าใจจึงสัญญาว่าต๋องต้องพ้นผิด
เมื่ออู๊ดเอาข่าวหนังสือ พิมพ์มาให้ต๋องกับอาจารย์เพี้ยนดู ต๋องเสียใจมากที่เขายังไม่สามารถพ้นผิดได้อีก จึงวิ่งขึ้นไประบายอารมณ์บนดาดฟ้าตึก ชกกำแพงจนมือแตก อู๊ดพยายามห้าม เหมันต์เดินเข้ามา "ไม่ใช่เวลาจะมานั่งท้อใจ"
ต๋องหันมา พอเห็นเหมันต์ก็โกรธจะชก "แก ไอ้เหมันต์เป็นเพราะพวกแก"
เหมันต์ จับหมัดต๋องแล้วผลักเบาๆ ต๋องก็กระเด็นแต่ยังฮึดสู้ เหมันต์ว่าพลังแค่นี้จะสู้ได้อย่างไร ต๋องยิ่งเจ็บใจท้าให้เหมันต์ฆ่าเขาเลย เหมันต์กลับบอกว่า อย่าเพิ่งตายเลย ยังมีทางที่จะพ้นผิดได้ "แกต้องใช้พลังที่แกมี ปลอมตัวเป็นแก้วรุ้งไปหาพ่อแม่ของเขา แล้วแกจะพ้นผิด"
"แกฆ่าแก้วรุ้ง แล้วยังจะหลอกทุกคนว่าแก้วรุ้งยังไม่ตายรึ" ต๋องกระชากคอเหมันต์
"แก้ว รุ้งยังไม่ตาย ตอนนี้เธออยู่ในที่ปลอดภัย ฉันจำเป็นต้องสร้างเรื่องทุกอย่างขึ้นมาเพื่อไม่ให้ด็อกเตอร์อมรฆ่าแก้วรุ้ง ฉันบอกได้แค่นี้ แกจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่"
อู๊ดบอกต๋องว่าตอนนี้ ให้เชื่อไว้ก่อน ต๋องจึงถามว่าจะให้เขาทำอะไร เหมันต์ให้ต๋องทำวิธีเดียวกับอมรที่ใช้ทำคลิปปรักปรำ "ถ้าแกมีพลังเหมือนพวกฉัน แกต้องทำได้"
เหมันต์กลายร่างเป็นตัวต๋อง ให้ดู อู๊ดมองสองคนทึ่งไม่ผิดเพี้ยนกันเลย ต๋องเข้าใจแล้วว่าคลิปนั่นคืออมรกับกินรีแปลงร่างเป็นเขากับแก้วรุ้ง เหมันต์ให้ต๋องตั้งสมาธิให้มั่น นึกภาพแก้วรุ้งให้ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต๋องทำตาม แต่ผลที่ออกมาคือแก้วรุ้งมีหนวด
"แกเป็นตัวอะไรไม่รู้ ทุเรศที่สุดเลยว่ะ" อู๊ดเหวอในขณะที่เหมันต์ต้องเอามือปิดหน้า
"แกยังนึกภาพแก้วรุ้งไม่ชัดเจนพอ ต้องชัดมากๆเหมือนมายืนอยู่ตรงหน้า แกลองใหม่"
ขณะ เดียวกัน กระถินแวะมาเยี่ยมพ่อแม่ของแก้วรุ้ง เห็นจีรนุชยังโศกเศร้าเสียใจ เจษฎาก็ซ้อมยิงปืนไว้ยิงต๋อง กระถินลังเลใจกว่าจะตัดสินใจบอกว่าเธอรู้ว่าต๋องอยู่ที่ไหน เจษฎาสั่งลูกน้องยกกำลังไปจับทันที กระถินขอเข้าไปคุยกับต๋องให้มอบตัวเอง
"ลุงจะคอยคุ้มกัน แต่ถ้าท่าทางไม่ชอบมาพากล ลุงจะสั่งให้เจ้าหน้าที่ปฏิบัติการทันที"
กระถิน ไม่สบายใจ เจษฎาตะโกนบอกให้ต๋องออกมามอบตัว...ต๋องกำลังพยายามกลายร่างให้เป็นแก้วรุ้ง แต่ออกมาเป็นแก้วรุ้งมีขนหน้าแข้งรุงรัง เหมันต์ส่ายหน้ากลุ้มใจ พลันทั้งสามได้ยินเสียงตำรวจก็ตกใจ อู๊ดกลัวลาน อาจารย์เพี้ยนโผเผเดินมาหาพวกต๋องบอกให้รีบหนีไป
"โธ่ อาจารย์สภาพแบบนี้จะหนียังไง" ต๋องกับอู๊ดเป็นห่วงเหมือนกัน
"นายไม่มีทางเลือกแล้วนะ" เหมันต์ย้ำกับต๋อง
อู๊ด ช่วยพูดกระตุ้นว่าให้นึกถึงผู้หญิงที่รักอยู่ในใจ แล้วกลายร่างให้เหมือนทุกอนู ต๋องหลับตานึก แต่แล้วร่างเขากลายเป็นกระถิน ทุกคนตกใจ อู๊ดโวย "เฮ้ย! ไหงกลายเป็นยัยกระทิงไปได้ หรือว่าแกแอบชอบยัยกระทิงโหด"
"ฉันเปล่า ใครจะชอบยัยกระทิงลง" ต๋องปฏิเสธพัลวันแล้วคืนร่างเป็นตัวเอง
ทุก คนกังวล ในขณะที่ตำรวจตะโกนเข้ามาไม่หยุด และจะบุกเข้ามา เจษฎาเริ่มนับหนึ่งถึงสาม กระถินรีบตะโกนขอให้ต๋องออกมามอบตัว พลันประตูเปิดออกช้าๆ กระถินดีใจ
คิดว่าเป็นต๋อง แต่ทุกคนต้องตะลึง เมื่อเห็นแก้วรุ้งเดินออกมาพร้อมอาจารย์เพี้ยนและอู๊ด
"ลูกแม่ ลูกจริงๆด้วย ลูกยังไม่ตาย แม่ใจหายหมดเลย" จีรนุชโผกอดแก้วรุ้ง
"แก้วกราบขอโทษพ่อกับแม่ค่ะ แก้วผิดเอง แก้ว
ไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วหลงป่า กลับบ้านไม่ได้ ติดต่อใครก็ไม่ได้"
"แล้วคลิปหลักฐานที่นายตรัยเทพฆ่าลูกล่ะ" เจษฎาถาม
"คลิ ปนั่นเป็นคลิปที่ต๋องกับแก้วซ้อมละครกันค่ะพ่อทำให้ทุกคนเข้าใจผิดกันไปหมด ต๋องไม่ได้ฆ่าแก้วค่ะ ต๋องเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ ทั้งหล่อ ทั้งใจดี อ่อนโยน..."
อู๊ดหมั่นไส้ที่ต๋องลืมตัว จึงสะกิดเตือนว่ามากไป กระถินแปลกใจว่าแก้วรุ้งไปสนิทกับอู๊ดเมื่อไหร่ แก้วรุ้งรีบแก้ตัวว่าอู๊ดเป็นคนช่วยเธอออกจากป่า กระถินมองแก้วรุ้งอย่างสำรวจ อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดใจไม่ดี ต๋องในคราบแก้วรุ้งฉวยโอกาสกอดกระถินดีใจ อาจารย์เพี้ยนกระแอม แก้วรุ้งสะดุ้งผละออก เจษฎาจึงสรุปว่าเรื่องทั้งหมดเป็นการเข้าใจผิด
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น