ทุกอย่างจบลงด้วยดี เหมันต์โล่งใจเขาหายไปอย่างรวดเร็ว...แต่คนที่ต้องลำบากคือต๋องในร่างแก้ว รุ้ง ที่ต้องกลับบ้านไปกับเจษฎาและจีรนุช กระถินแปลกใจว่าต๋องหายไปไหน ถามอู๊ดก็อึกอักอ้างว่าต๋องท้องเสีย
ต๋องในร่างแก้วรุ้งกลับมาบ้าน ด้วยความเงอะงะ ทำอะไรก็ผิดไปจากที่แก้วรุ้งเคยทำไปหมด ไม่รู้แม้แต่ว่าห้องนอนของเธออยู่ไหน จึงเปิดเข้าไปในห้องจีรนุช
"จะนอนห้องแม่เหรอ ดีเหมือนกัน คืนนี้เรานอนด้วยกันนะ แม่มีเรื่องคุยกับลูกเยอะแยะไปหมด" จีรนุชดีใจเป็นห่วงลูกมาหลายวัน
แก้ว รุ้งหน้าเจื่อน จำต้องนอนระหว่างกลางเจษฎากับจีรนุช สุดท้ายก็นอนไม่หลับ ต้องแอบย่องออกมาเดินเล่นในสวนและคืนร่างเป็นต๋อง พลันต้องสะดุ้งเมื่อเจษฎาเข้ามาถามว่าเขาเป็นใคร ต๋องตกใจสุดขีด ทันใด เจษฎากลายร่างเป็นเหมันต์ "ฉันเอง..."
"ตกใจหมด ไอ้บ้า ยังมีหน้ามาแกล้งอีก"
เหมันต์ ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ต๋องบ่นอุบว่าถ้าอยู่นานอีกวัน เขาต้องทำความแตกแน่เพราะเขาไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับแก้วรุ้งเลยสักอย่าง เหมันต์ยิ้มๆยื่นตั๋วเครื่องบินให้
"ง่ายนิดเดียว เอ้านี่...แค่บอกว่าแก้วรุ้งอยากไปซัมเมอร์ ที่อังกฤษตามลำพัง เพื่อพักผ่อนและหนีจากเรื่องวุ่นวายที่นี่ พ่อกับแม่ของแก้วรุ้งไม่ขัดใจลูกแน่"
ต๋องทึ่ง พอเห็นเหมันต์จะไปจึงเรียกไว้ "เดี๋ยว ขอบใจ
แกมาก แต่ทำไมแกถึงช่วยฉัน ในเมื่อเราเป็นศัตรูกัน"
"แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก"
"เราเป็นเพื่อนกันเหมือนก่อนไม่ได้เหรอ"
"ไม่ ได้ แกกับฉันต่างเดินบนเส้นขนาน มนุษย์กับปิศาจไม่มีวันเป็นเพื่อนกันได้" เหมันต์เดินจากมา แล้วมาหยุดเศร้าพึมพำ "ถึงฉันจะอยากย้อนเวลากลับไป แต่มันก็เป็นไปไม่ได้..."
ต๋องแอบมาหากระถิน พบเธอเดินกระวนกระวายอยู่ในสวน เธอบ่นเป็นห่วงเขา จึงเข้าไปข้างหลังถามว่า "ห่วงใครเหรอ"
"ก็ห่วง..." กระถินเกือบหลุดปาก ตกใจหันมอง "นายต๋อง! โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง"
"ถ้าให้เสียงจะรู้เหรอว่าเธอห่วงฉัน"
"บ้าสิ ใครห่วงนาย นายนี่มันหลงตัวเองจริงๆ"
"อ๊ะๆ อย่ามาปากแข็ง ฉันได้ยินหมดแล้ว" ต๋องทำเสียงล้อเลียนกระถิน "หายหัวไปไหนนะ ต๋องสุดหล่อของฉัน ไม่รู้รึไงว่าคนเขาเป็นห่วง ทั้งห่วงทั้งคิดถึงจนนอนไม่หลับ"
"ไอ้บ้า ไอ้หลงตัวเอง ฉันไม่ได้พูดสักหน่อย" กระถินไล่ตีต๋อง
ต๋องร้องลั่นว่ากระถินมือหนักเป็นกระทิงตกมัน "...รู้งี้ไม่มาหรอก"
กระถินงอนถามแล้วมาทำไม ต๋องบอกว่าเขามาทวงสัญญา กระถินงงว่าสัญญาอะไร
"อ๊ะๆ คิดจะเบี้ยวรึ เธอสัญญากับฉันไว้ ถ้าฉันพิสูจน์ ได้ว่าฉันไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง เธอจะยอมให้ฉัน...จู...จุ๊บ..." ต๋องทำปากจู๋ หลับตาพริ้มยื่นหน้าไปหากระถิน
"นายจะทำอะไร ออกไปห่างๆเลยนะ" กระถินผลักต๋องออก
"อะไรนะ บอกให้เข้ามาใกล้ๆเหรอจ๊ะที่รัก" ต๋องแกล้งดึงกระถินมาใกล้
ยื้อ กันไปมาจนล้ม ต๋องทับบนตัวกระถิน เธอหลับตาปี๋ ใจคอสั่นร้องอย่านะ...ต๋องนึกอายเหมือนกันและขำท่าทางกระถิน จึงแกล้งดีดหน้าผากเธอเบาๆ "ฉันจูบกระทิงไม่ลงหรอก"
"หน็อย ไอ้ลามก ปากเสีย" กระถินลืมตาโกรธมาก ลุกขึ้นไล่เตะต๋อง
ต๋องรีบวิ่งหนีร้องบอกฝันดีนะจ๊ะที่รัก กระถินคว้าก้อนหินปาตามหลังโวยว่าใครเป็นที่รักของเขา แต่แล้วเผลออมยิ้มออกมา
ooooooo
วัน ต่อมา ทุกคนมาส่งแก้วรุ้งที่สนามบิน จีรนุชพร่ำบ่นที่แก้วรุ้งไปกะทันหัน เธอยังไม่หายคิดถึงเลย กระถินก็น้ำตาคลอบ่นต้องคิดถึงแก้วรุ้งแย่แล้วโผกอด ต๋องในร่างแก้วรุ้งเผลอกอดกระถินปลอบเช็ดน้ำตาให้ พอเหลือบไปเห็นสายตาอาจารย์เพี้ยนก็ชะงักผละออก แก้วรุ้งลาทุกคนแล้วเดินเข้าเกตไป
พอทุกคนไปกันหมด เหลืออาจารย์เพี้ยนกับอู๊ด ต๋องก็เดินออกมาในร่างเขาเอง ถอนใจโล่งอก อู๊ดถามว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือที่แก้วรุ้งไม่ขึ้นเครื่อง ต๋องบอกว่าตั๋วนี้เป็นของปลอมที่เหมันต์สร้างขึ้น ต๋องพาอาจารย์เพี้ยนและอู๊ดไปทานบะหมี่บ้านของเขาอย่างเอร็ดอร่อย...
เหมันต์กลับมาหาแก้วรุ้ง เธอขอบคุณเขาที่ช่วยต๋อง แต่เขากลับทำไม่รู้เรื่อง แก้วรุ้งยิ้ม
"อย่าโกหกแก้วเลยค่ะ ถึงภายนอกพี่เหมันต์จะดูเย็นชา แต่แก้วรู้ว่าพี่ก็มีหัวใจ"
"เธอไว้ใจคนง่ายเกินไป อย่าลืมว่าฉันเป็นนักล่า วันหนึ่งฉันอาจจะฆ่าเธอก็ได้"
"ไม่ว่าใครจะมองพี่ยังไง แต่แก้วเชื่อว่าพี่เป็นคนดี"
เหมันต์เห็นแววตาเชื่อมั่นของแก้วรุ้ง จึงพูดว่า "อยากเชื่ออย่างนั้นก็ตามใจ"
แก้วรุ้งอดถามถึงต๋องไม่ได้เพราะเธอไม่เห็นเขาในข่าวทีวี เหมันต์หึง "ท่าทางเป็นห่วงต๋องเหลือเกิน เขาเป็นคนสำคัญสินะ"
"นอกจากกระถินแล้ว ต๋องเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของแก้วค่ะ"
"แค่ เพื่อนเท่านั้นรึ" เหมันต์ไม่อยากเชื่อ ทำให้แก้วรุ้งต้องถามหมายความว่าอย่างไร เขาจึงบอกว่า "ต๋องเป็นคนดี ถ้าเธอจะรักคนดีๆอย่างเขา พี่จะยินดีด้วย พี่เชื่อว่าต๋องจะดูแลเธอได้"
"แก้วจะ รักใครชอบใครก็เป็นสิทธิ์ของแก้ว อย่ามายัดเยียดให้แก้วรักต๋อง" แก้วรุ้งน้อยใจวิ่งหนีไป...เหมันต์เศร้าพึมพำว่า ถ้าเธอรักต๋อง เธอจะปลอดภัย
จนแล้วจนรอด ต๋องก็ยังไม่เข้าใจว่าเหมันต์มาช่วยเขาทำไม แต่ใจก็เป็นห่วงกลัวเหมันต์จะเดือดร้อน จึงปลอมเป็นแก้วรุ้งอีกครั้งมาหาเหมันต์ที่บ้าน พอดี เหมันต์กำลังถูกอมรเล่นงานหาว่าหลอกว่าฆ่าแก้วรุ้งแล้ว เหมันต์ถูกอมรบีบคอ กินรีพยายามห้าม เหมันต์ทำเป็นร้องขอชีวิต
"โอ๊ย...ด็อกเตอร์ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ ผมไม่ได้ โกหก ผมฆ่าแก้วรุ้งไปแล้วจริงๆ"
อมร ไม่เชื่อ ปล่อยพลังบีบให้เหมันต์ปวดหัวรุนแรง แก้วรุ้งโผล่เข้ามาร้องบอกให้อมรหยุด ทุกคนตกใจหันไปมอง ร่างแก้วรุ้งกลายเป็นต๋อง "ฉันเอง ตกใจล่ะสิ"
กินรีแปลกใจว่าต๋องทำได้อย่างไร ต๋องหัวเราะ "ฮึๆอย่าคิดว่ามีแต่พวกแกเท่านั้นที่ทำได้"
อมร โกรธปล่อยเหมันต์หันมาสู้กับต๋อง เหมันต์บาดเจ็บอยู่แต่ก็ห่วงต๋อง จึงทำเป็นขวางอมรไม่ให้ต๋องทำอะไร "ด็อกเตอร์ครับ ขอให้ผมจัดการมันเองเพื่อพิสูจน์ว่าผมไม่เคยคิดทรยศ"
เหมันต์ซัดต๋องกระเด็นออกไปนอกบ้าน แล้วโดดตามออกไป ต๋องงง "อะไรของแก เดี๋ยวผีเข้า เดี๋ยวผีออก ตกลงแกเป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่!"
เหมันต์กระชากต๋องเข้ามาแล้วกระซิบถามว่ามาทำไมอยากตายหรือ ต๋องตอบว่าเขามาช่วย เหมันต์ว่าเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ เหมันต์กับต๋องต่อสู้กันไปคุยกันไป ต๋องถามว่าเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ เหมันต์หน้าเครียด "ถ้าแกเป็นเพื่อนฉัน แกจะต้องตาย"
ต๋องอึ้ง เหมันต์บอกให้ซัดเขาแรงๆแล้วรีบหนีไป และอย่ากลับมาอีก ต๋องลังเล เหมันต์เร่งเร้า ต๋องจำต้องชกเหมันต์ แล้วรีบหนีไป อมรกับกินรีตามออกมา กินรีเข้ามาประคองเหมันต์ อมรโกรธ "ไม่ได้เรื่อง แค่นี้ก็จัดการไม่ได้"
"ไอ้ต๋องมีพลังมากกว่าที่ผมคิด มันไม่ใช่คนธรรมดา" เหมันต์ทำทีบาดเจ็บ
กินรี แปลกใจว่าต๋องมีพลังขึ้นมาได้อย่างไร อมรครุ่นคิดแล้วนึกได้ ยังมีอีกคนที่ทำได้...อมรมาที่โรงพยาบาลทันที คงเดชตกใจรีบกดปุ่มนาฬิกาที่ดัดแปลงเป็นเครื่องมือสื่อสาร ส่งข่าวแล้วแต่งตัวเป็นคนไข้ เอาสีทาหน้าให้ดูไม่ออก ทำทีเป็นชาติ อมรมาหาที่ห้องไม่พบชักสงสัย แต่พอบุรุษพยาบาลมาบอกว่าชาติอยู่ห้อง
กิจกรรม จึงตามไปดู คงเดชทำเป็นเล่นเลอะเทอะจนบุรุษพยาบาลต้องพาไปล้างหน้า เขาเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ กังวลใจ ทำไมชาติยังไม่มา...อมรเอะใจตามเข้าไปในห้องน้ำไม่เห็นชาติที่อ่างล้างหน้า มองไปตามห้องน้ำเล็ก เขาเปิดประตูดูทีละห้องๆจนถึงห้องสุดท้ายที่ล็อกอยู่
"ฉันรู้ว่าแกอยู่ข้างใน ออกมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ออกมา ฉันจะพังเข้าไป" อมรทุบประตูโครมๆ
ประตู ถูกกระชากอย่างแรง ชาติยืนหันหลังอยู่ อมรดึงให้หันมา หน้าชาติยังมีสีเลอะเล็กน้อยและยังมีผ้าพันแผลอยู่ บุรุษพยาบาลถือชุดมาพาชาติไปเปลี่ยน อมรยืนงงผิดหวัง พอทุกคนไปหมด คงเดชโผล่ออกมาในชุดของอาจารย์เพี้ยนรีบหลบไป...ชาติกลับมานั่งเป็นคนไข้ เหม่อลอยเรียกหาแต่ลูก อมรยังสงสัยเข้าไปบีบที่แขนชาติแรงๆ เพราะตอนต่อสู้กันเขาแทงชาติด้วยเหล็กแหลมที่แขน แต่ชาตินิ่งเฉยไม่แสดงพิรุธอะไร
อมรบีบแรงขึ้น ชาติหันมาจ้องหน้าแกล้งอาละวาดแบบคนบ้าเข้าบีบคออมร "แกฆ่าลูกฉัน แกต้องตาย ฉันจะฆ่าแก..."
บุรุษ พยาบาลตกใจเข้าดึงชาติออก อมรแปลกใจที่ชาติดูปกติ ไม่มีพิรุธ จึงกลับออกไป กินรียืนรออยู่ที่รถ อมรมาถึงบอกว่าชาติไม่มีอะไรผิดปกติ พอดีกินรีเห็นที่เสื้ออมรมีรอยเลือด อมรแปลกใจหันกลับไปมองที่โรงพยาบาล สายตาวาวอย่างน่ากลัว
ooooooo
อาจารย์เพี้ยนกลับมาที่ห้องลับ ด้วยสภาพเลือดออกเต็ม ต๋องกับอู๊ดตกใจช่วยกันทำแผลห้ามเลือด อู๊ดบ่น "ถ้าเรามีเครื่องติดตามตัวไอ้ปีศาจได้ก็ดีสิ จะได้รู้ว่ามันไปไหน ทำอะไรอยู่"
อาจารย์เพี้ยนเห็นดีด้วย จึงคิดทำอุปกรณ์นั้นขึ้นมา พอทดลองใช้ก็เกิดระเบิดขึ้น หน้าดำเหมือนหลินปิงกันไปทั้งสามคน ต๋องส่ายหน้า "นึกแล้วเชียว..."...
ลูกกบถือหนังสือพิมพ์มาถามขนุน ว่าทำไมให้ข่าวปรักปรำต๋อง "เธอบอกว่าเห็นต๋องฆ่าแก้วรุ้ง เลยถูกตามเล่นงาน แต่นี่แก้วรุ้งไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ไอ้ต๋องจะทำยังงั้นทำไม เธอโกหกใช่มั้ย"
ขนุนแก้ตัวว่าเธอไม่รู้ ตอนนักข่าวรุมถามหัวเธอมันตื้อไปหมด ลิ้นจี่กับลำไยทำเป็นเห็นใจ ขนุนเข้าประชิดลูกกบยั่วยวนชวนไปดินเนอร์ใต้แสงจันทร์ที่คอนโดฯของเธอ ลูกกบเคลิ้มรีบกลับบ้านไปแต่งตัวหล่อมาหาขนุนตอนค่ำ โดยหารู้ไม่ว่าเขากำลังจะตกเป็นอาหารของเธอ
เมื่อมาถึงคอนโดฯขนุน ประตูห้องเปิดออก ลูกกบเดินเข้าไปเห็นห้องสลัวมีเพียงแสงเทียนจุดอยู่ทั้งห้อง กลางห้องมีโต๊ะดินเนอร์ ตกแต่งด้วยดอกไม้สวยงาม มีเชิงเทียน จาน ช้อน
และ แก้วนํ้าทรงทิวลิป จัดเตรียมไว้พร้อม แต่ไม่มีอาหาร ลิ้นจี่ กับลำไยซ่อนตัวแอบมองอยู่ ขนุนเดินเข้ามาในชุดวาบหวิว กางเกงขาสั้น ทำเอาลูกกบกลืนนํ้าลายด้วยความยากเย็น
"เวลาอยู่ห้องคนเดียว ฉันก็ชอบแต่งตัวตามสบายแบบนี้นี่แหละ" ขนุนออกตัว
"เรียกฉันมาดินเนอร์ ไหนล่ะอาหาร ไม่เห็นมีสักจาน" ลูกกบเปลี่ยนเรื่อง
ขนุน หัวเราะเข้ามาเบียด ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อลูกกบ แล้วบอกว่าอาหารของเธอมาแล้ว ลูกกบใจหวิวนึกได้ว่ายังไม่ได้ถอดรองเท้า จึงก้มลงถอด ทำเอาขนุนที่แยกเขี้ยวกำลังจะกัดคอเขาถึงกับวืด ลูกกบยังไม่เอะใจ ขนุนพยายามใหม่แต่ก็พลาดทุกทีจนลิ้นจี่กับลำไยหงุดหงิด ลูกกบเกรง
ตัวเองจะมีกลิ่นปาก จึงล้วงสเปรย์ดับกลิ่นปากมาฉีดแต่พลาดเข้าตาหงายหลังตกเก้าอี้ไป
พอ ดีอาจารย์เพี้ยนพาต๋องกับอู๊ดทดลองเครื่องจับสัญญาณปิศาจจนมาถึงหน้าคอนโดฯ ของขนุน เครื่องมีไฟแดงกะพริบ ส่งเสียงตี๊ดๆ "แถวนี้มีปิศาจอยู่!"
"คอนโดฯหรูขนาดนี้เนี่ยนะ จะมีปิศาจ เชื่อเจ้าเครื่องนี้ได้มั้ยเนี่ย" ต๋องไม่อยากเชื่อ
อาจารย์ เพี้ยนไปตามสัญญาณจนขึ้นมาถึงห้องขนุน จึงผลักประตูเข้ามาเห็นขนุนกับพวกกำลังจะรุมกัดคอลูกกบ ซึ่งยังลืมตาไม่ขึ้นจึงร้องห้าม "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
ต๋องตามเข้ามาชี้หน้าขนุน "ถ้าจะทำอะไรลูกกบ ก็ข้ามศพฉันไปก่อน"
ลูก กบยังลืมตาไม่ขึ้น ได้ยินเสียงทุกคนจึงถามว่ายกโขยงมาทำอะไร ต๋องบอกว่าพวกนั้นเป็นปิศาจ ขนุนย้อนว่าต๋องนั่นแหละเป็นปิศาจ ต๋องโมโหเลือดขึ้นหน้าปรี่เข้าสู้ กับขนุน ลิ้นจี่กับลำไยเข้าช่วย อู๊ดพยายามจะดึงลูกกบออกมาแต่ลูกกบโดนกรงเล็บถากเข้าที่ท้องถึงกับสะดุ้ง ต๋องเกิดพลังเหนือมนุษย์ขึ้นมาเล่นเอาขนุนกับพวกโดดหนีทะลุกระจกออกไป ต๋องตามไม่ลดละ อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดจึงตามต๋องไปด้วยความเป็นห่วง ทิ้งลูกกบที่ยังลืมตาไม่ขึ้นอยู่คนเดียว...
"พวกมันหายไปแล้ว" ต๋องตามออกมาหน้าคอนโดฯไม่เห็นขนุนกับพวก
"อย่าเพิ่งตามไป เสี่ยงเปล่าๆ ตอนนี้เธอยังควบคุมพลังตัวเองไม่ได้" อาจารย์เพี้ยนเตือน
ขนุน กับพวกหนีมาที่บ้านอมรกลางดึก เจอกินรีวางท่าเป็นเจ้าของอมร แต่ขนุนไม่เกรงกลัวจึงเกิดการทะเลาะกันอีก จนอมรต้องตวาดให้หยุด เพราะแค้นที่ต๋องกล้าประกาศเป็นศัตรู
วันรุ่งขึ้น ลูกกบมาเล่าให้กระถินฟังว่าต๋องไม่ใช่คน แล้วโชว์บาดแผลที่ท้องให้ดู กระถินแปลกใจเพราะเหมือนที่เธอเคยโดน ยังไม่ทันพูดอะไร อมรขับรถมาจอดที่หน้าบ้าน เขาพาขนุน ซึ่งอยู่ในสภาพฟกช้ำไปทั้งหน้าทั้งตัว กระถินตกใจ ขนุนบอกว่า "ต๋องตามไปทำร้ายฉันถึงห้อง"
กระถินไม่อยาก เชื่อ ขนุนให้ลูกกบเป็นพยาน ลูกกบมองไม่เห็นแต่ยอมรับว่าได้ยินเสียงต๋องและเสียงการต่อสู้ กระถินถามว่าต๋องจะไปทำร้ายขนุนทำไม
"ต๋องขู่ฉัน ไม่ให้บอกเธอเรื่องแก้วรุ้ง"
"เรื่องแก้วรุ้ง? เรื่องอะไร" กระถินยิ่งงง
"แก้วรุ้งถูกต๋องฆ่าตายไปแล้ว คนที่เธอเห็น ไม่ใช่ตัวจริงหรอกนะ"
"เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ ขนุน ฉันงงไปหมดแล้ว"
"นายต๋องที่พวกเราเห็น ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่มีอำนาจลี้ลับบางอย่าง" อมรพูดขึ้น
ขนุน กับอมรช่วยกันเล่าให้กระถินฟังว่า ต๋องปลอมเป็นแก้วรุ้งมาหลอกว่ายังไม่ตาย และจะฆ่าปิดปากขนุน ลูกกบเออออไปด้วยทั้งที่ในคืนนั้นมองไม่เห็น อมรเตือนให้กระถินระวังตัว
"เรื่องนี้ หนูต้องพิสูจน์ให้เห็นกับตาให้ได้" กระถินสีหน้าครุ่นคิด
ooooooo
อยู่ บ้านกลางป่ามาหลายวัน แก้วรุ้งแอบซักเสื้อชั้นในของเธอในห้องน้ำ พอจะตากเหมันต์โผล่มา เธออายจึงเอาซ่อนไว้ด้านหลัง เหมันต์หาว่าปิดบังซ่อนอะไรเขา จึงเข้ามาแย่งทำให้แก้วรุ้งถอยไปโดนฝักบัวน้ำฉีดออกมา เปียกทั้งสองคน เหมันต์เห็นต้นคอขาวเนียนของแก้วรุ้งก็เกิดกระหายเลือด โน้มหน้าเข้าไปที่ซอกคอเธอ แก้วรุ้งใจสั่นหลับตาพริ้ม
"ออกไป!" เหมันต์ยับยั้งใจไว้บอกให้แก้วรุ้งออกไป แต่เธอยืนงง เขาจึงตวาดอีกครั้ง
แก้ว รุ้งสะดุ้งรีบวิ่งหนีออกไป เหมันต์ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ เอาน้ำราดหัวสะกดใจไว้ แก้วรุ้งไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงทุบประตูเรียก พลันมีข่าวทีวีเกี่ยวกับต๋อง
"คดีจ่อยิงอุกอาจหลังวิทยาลัยประจิม กลายเป็นเรื่องโอละพ่อ เมื่อนางสาวแก้วรุ้งออกมายืนยันว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ทำให้นายตรัยเทพ โอชาวาณิช หรือนายต๋องพ้นข้อกล่าวหาโดยสิ้นเชิง..." เสียงนักข่าวรายงาน
แก้ว รุ้งดีใจ เหมันต์เดินตัวเปียกออกมาจากห้องน้ำ แก้วรุ้งรีบถามว่าเหมันต์เป็นคนช่วยต๋องใช่ไหม เหมันต์ส่ายหน้า แก้วรุ้งแปลกใจว่าใครที่ปลอมเป็นเธอ เหมันต์ตอบ "ไอ้ต๋อง..."
"ต๋องมีพลังเหมือนพี่ด้วยเหรอคะ" แก้วรุ้งตื่นเต้นแปลกใจ
"คงดีใจมากสินะ ต่อไปนี้จะได้มีฮีโร่ส่วนตัวคอยปกป้อง" เหมันต์พูดประชดแล้วเดินเข้าห้องปิดประตูโครม
"ทำไมพูดถึงต๋องทีไร พี่เหมันต์ต้องประชดประชันเราทุกที" แก้วรุ้งบ่นอย่างไม่เข้าใจ
คืน นั้นมีดาวตก แก้วรุ้งรีบอธิษฐานขอให้ต๋องปลอดภัย ขณะเดียวกัน ต๋องก็อธิษฐานให้แก้วรุ่งปลอดภัยเช่นกัน...พลัน กระถินส่งข้อความมาเรียกต๋องไปพบในสวนบ้านเธอ ต๋องแกล้งมาหาในร่างแก้วรุ้ง กระถินหลงดีใจโผกอด กระถินชวนคุยเรื่องเก่าๆ แก้วรุ้งตอบไม่ได้เลย กระถินเริ่มแน่ใจผละออก "เธอไม่ใช่แก้วรุ้ง! แกเป็นใครกันแน่!"
แก้ว รุ้งคืนร่างเป็นต๋อง กระถินโกรธนํ้าตาไหล "ฉันนึกแล้วว่าต้องเป็นนาย เป็นอย่างที่ด็อกเตอร์อมรพูดไว้ไม่มีผิด นายมันตัวอันตรายจริงๆ"
ต๋อง ตกใจจะอธิบาย แต่กระถินไม่ฟังชกหน้าเขาเปรี้ยง และว่าเธอเกลียดคนโกหก ต๋องพยายามบอกว่าเขาไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง กระถินจึงถามว่าแล้วปลอมเป็นแก้วรุ้งทำไม
"ฉันแค่อยากเห็นรอยยิ้มของเธอ อยากเห็นเธอมีความสุข...ถ้าเธอต่อยฉันแล้วสบายใจ ก็ต่อยอีกสิ" ต๋องยื่นหน้าให้
"ฉัน เกลียดนาย ได้ยินมั้ย ฉันเกลียดนายที่สุด" กระถินเสียใจ ไล่ต๋องให้กลับไปแล้วไม่ต้องมาให้เธอเห็นหน้าอีก เธอสะบัดหน้าเดินหนีเข้าบ้าน...ทำเอาต๋องเศร้าที่เธอไม่ยอมฟัง
วัน ต่อมา อมรโทร.เรียกกระถินให้ไปหาที่โรงพยาบาล แล้วเขาก็มาหาชาติ จับได้ว่าเป็นคงเดชปลอมเป็นชาติ จึงส่งภาพเขาบีบคอคงเดชมาให้อาจารย์เพี้ยน...ต๋องมาถึงห้องลับ ไม่เห็นอาจารย์เพี้ยนก็แปลกใจ พลันได้เห็นจอมอนิเตอร์ที่ส่งภาพมาจากโรงพยาบาลก็ตกใจ
เรื่องจึงเปิด เผยขึ้น อาจารย์เพี้ยนรีบมาจะช่วยคงเดช แต่พอมาถึง อมรก็ฆ่าคงเดชตายต่อหน้า ทำให้อาจารย์เพี้ยนโกรธ คว้ามีดปอกผลไม้มาเงื้อจะแทงอมร กระถินเข้ามาพอดี
"นี่มันอะไรกันคะ อาจารย์!" กระถินเข้าใจว่าอาจารย์เพี้ยน ฆ่าชาติและยังจะทำร้ายอมร
"กระถินฟังฉันก่อน" อาจารย์เพี้ยนตกใจรีบจะอธิบาย
อมรทำเป็นร้องขอชีวิต "เพี้ยน ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันไม่แจ้งความก็ได้"
"นี่อาจารย์ยังจะฆ่าปิดปากด็อกเตอร์อมรอีกเหรอคะ อาจารย์ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า"
ต๋องเปิดประตูเข้ามา "หยุดต่อว่าอาจารย์เดี๋ยวนี้นะกระถิน"
"ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ อาจารย์จิตใจอำมหิตผิดมนุษย์"
ต๋องเตือนว่าความจริงอาจไม่เป็นอย่างที่เห็น แต่กระถินไม่เชื่อ อาจารย์เพี้ยนเสียใจยิ่งอยากจะฆ่าอมร "ไอ้ชั่วเอ๊ย!"
กระถิน กระโดดเตะมีดหล่นจากมืออาจารย์เพี้ยน แล้วตั้งท่าสู้ อู๊ดตามมาช่วยปาระเบิดควันแล้วพาต๋องกับอาจารย์ เพี้ยนหนีออกมา แต่พอขับรถหนี อมรขับรถตาม อาจารย์เพี้ยนจึงต้องเอาระเบิดดาวกระจายออกมาโยนใส่รถอมร ทำให้
ยาง แตกรถแฉลบชนต้นไม้อย่างแรงไฟลุกท่วมทั้งคัน...ทั้งสามกลับไปที่ห้องลับไม่ ได้อีก อู๊ดจึงขับรถพาไปพักบ้านเขาที่ต่างจังหวัด อาจารย์เพี้ยนเศร้าไปตลอดทาง ต๋องปลอบด้วยคำพูดที่อาจารย์เพี้ยนเคยสอนเขา
"ยิ่ง มืดเท่าไหร่ ก็ยิ่งใกล้สว่างเท่านั้น ถึงยังไงความจริงก็ต้องเป็นความจริงอยู่วันยังคํ่า...ผมเชื่อว่า สักวันกระถินจะต้องเข้าใจ แต่ตอนนี้เราต้องมีสติให้ผ่านคํ่าคืนโหดร้ายนี้ไปให้ได้"
แม้ผลตรวจ จะไม่ใช่พ่อ แต่กระถินก็รักและผูกพันกับชาติ เธอเสียใจเข้าใจว่าชาติถูกอาจารย์เพี้ยนฆ่าตาย...อมรให้เจษฎานำกำลังตำรวจไป ค้นตึกคหกรรม เข้าไปในห้องลับ และสร้างสถานการณ์ให้ตำรวจเจออาวุธสงครามมากมาย
"ผมไม่อยากเชื่อเลย ว่าที่นี่จะกลายเป็นแหล่งซ่องสุมกบดานของพวกผู้ร้าย พวกเขาคงหาทางเล่นงานผมอยู่แน่ๆ" อมรแอบยิ้มสะใจ
ข่าว นี้ออกอากาศไปทั่ว เหมันต์ตกใจรีบกลับไปหาแก้วรุ้ง เพราะกลัวจะหนีไปช่วยต๋อง มาถึงไม่พบแก้วรุ้งในบ้าน เขาเคลื่อนตัวด้วยความเร็วตามหาทั่วบ้านก็ไม่เจอ จึงกระโดดขึ้นไปบนหลังคาบ้าน เพื่อกวาดตามองหาแก้วรุ้ง เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง "แก้วรุ้ง..."
เมื่อไม่เห็นก็ทรุดลงคุกเข่าเสียใจ "แก้วรุ้ง...ทำไมเธอต้องหนีฉันไปด้วย"
ทัน ใด มีลูกปืนเพนท์บอลลอยมาเปรอะที่แก้ม เหมันต์ ชะงัก แล้วตามมาอีกหลายลูก สีเปรอะที่เสื้อผ้าเขา เหมันต์ ชะโงกหน้าไปมอง เห็นแก้วรุ้งยิ้มสดใส
"ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นคะ พี่เหมันต์"
เหมันต์ ดีใจแต่เก็บอาการไว้ เอ็ดว่า เธอเล่นอะไรเลอะเทอะ แก้วรุ้งบอกว่า เธอเจอปืนนี่ในห้องเก็บของจึงเอามาเล่น ว่าแล้วก็ยิงใส่อีก เขาจึงเหาะลงมารวบกอดเธอไว้ "สนุกมากนักใช่มั้ย"
"ก็พี่เหมันต์ดูเครียดๆ เหมือนมีเรื่องกลุ้มใจ แก้วเลยอยากหาอะไรแกล้งพี่เล่นขำๆ"
เหมันต์ เอ็ดที่มาแกล้งเขา แก้วรุ้งหน้าเศร้าลงกล่าวขอโทษ เหมันต์เริ่มสงสาร แต่แล้วแก้วรุ้งก็สะบัดตัวออกแล้วบอกว่า วันนี้เธอขอเล่นสักวันเถอะ แล้วยิงใส่เขาอีก เหมันต์จึงเอาสายยางมาฉีดนํ้าใส่จนเธอเปียกปอน ทั้งสองสนุกสนานดูมีความสุขขึ้น
ผิดกับต๋องและอาจารย์เพี้ยน ที่เห็นข่าวแล้วยิ่งโกรธแทบจะพังทีวีทิ้ง อู๊ดต้องห้ามว่าอย่าพังทีวีของลุงกับป้าเขาเลย...ต๋องแค้นใจต้องวิ่งมาระบาย อารมณ์ในทะเล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น