เมื่อต๋องกับอู๊ดฟังเรื่องที่อาจารย์เพี้ยนเล่าก็ตกใจกลัวที่อมรไม่ใช่คน แต่แปลกใจถ้าเป็นผีทำไมปรากฏตัวตอนกลางวันได้ "ถูกต้อง อมรไม่ใช่ผีแต่เป็นปีศาจที่ใจคอโหดเหี้ยม"
อาจารย์เพี้ยนนึกถึงอดีต อันเจ็บปวด ที่อมรไล่ล่าเขา เอมอรและอินทุกา อมรทำร้ายเขากับเอมอร อินทุกาเกิดพลังประกายแสงสีรุ้งขึ้นเหนือหัวกรีดร้องทำให้อมรกับกินรีลอยไป กระแทกต้นไม้ล้มลง อินทุกาหมดแรง ก่อนที่เอมอรจะเสียชีวิตได้บอกให้ชาติพาลูกหนีไป
"ไม่ ผมทิ้งคุณไม่ได้ เราต้องไปด้วยกัน"
"ฉัน รู้ตัวดี ฉันคงไม่รอดแน่ แต่คุณยังตายไม่ได้ คุณต้องปกป้องลูก อินทุกาลูกเรา มีพลังวิเศษ สร้อยพระนาคปรกที่ทำจากเหล็กไหลนี้จะคุ้มครองลูก ให้ใส่ติดตัวไว้ รีบพาลูกหนีไป"
ชาติรับสร้อยพระนาคปรกมา เอมอรสิ้นใจในอ้อมกอดเขา...เขาสวมสร้อยให้อินทุกาแล้วอุ้มหนี แต่อมรกับกินรีฟื้นตัวและตามมาทำร้ายจนเขาสลบและได้โยนอินทุกาลงจากหน้าผา จากนั้นก็จัดฉากว่าเขากับครอบครัวประสบอุบัติเหตุรถตกหน้าผาระเบิดตายทั้ง ครอบครัว...
ต๋องกับอู๊ดฟังแล้วตกใจกลัวว่าอาจารย์เพี้ยนก็ต้องเป็น ผีด้วย อาจารย์เพี้ยนจึงเล่าต่อว่า คงเพราะเขายังมีบุญอยู่ เขากระเด็นออกมาจากรถที่จะระเบิด แต่ก็บาดเจ็บสาหัส ได้รับความช่วยเหลือจากคงเดชคนที่เขาเคยช่วยรักษาพ่อและออกค่าใช้จ่ายให้ คงเดชจึงช่วยเหลือเขาทุกอย่าง แม้กระทั่งการ
กลับมาแก้แค้นอมรซึ่ง ได้ขายลิขสิทธิ์ยาจนร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีอย่างทุกวันนี้ คงเดชได้ไปสมัครงานเป็นบุรุษพยาบาลคอยดูแลช่วยเหลือเขาที่โรงพยาบาล
"ฉันต้องปลอมตัวเป็นอาจารย์วิชาคหกรรมเพื่อหาทางกำจัดไอ้ปีศาจร้าย แต่อมรมีพลังวิเศษ คนธรรมดาไม่อาจชนะมันได้"
ต๋อง แปลกใจที่อมรไม่แก่ลงเลย อาจารย์เพี้ยนจึงบอกว่าอมรดื่มเลือดนักศึกษาในวิทยาลัยเป็นอาหาร "ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ ฉันรอคอยมาหลายปี เธอคือคนที่ฟ้าส่งมาจัดการไอ้อมร"
"ผมน่ะเหรอ" ต๋องหน้าเครียดชี้ที่ตัวเอง
"ใช่ เธอมีจิตใจที่ดี รักและอยากปกป้องเพื่อนมนุษย์ เมื่อรวมกับพลังวิเศษในตัวเธอตอนนี้ เธอเท่านั้นเป็นความหวัง เธอเท่านั้นที่จะกำจัดปีศาจอมรได้" อาจารย์เพี้ยนมีความหวังมาก
ต๋องไม่เอาวิ่งหนีโวยวาย "ผมไม่เป็นมนุษย์วิเศษ ผมทำไม่ได้ อย่ามายุ่งกับผม"
อู๊ดกับอาจารย์ เพี้ยนวิ่งตาม พยายามอธิบายให้ต๋องเข้าใจ ว่าเขาจะได้เป็นฮีโร่เหมือนอย่างที่เคยอยากเป็น ต๋องร้องว่าเขากลัวผี ทั้งสองพูดพร้อมกัน "ถุย! ไอ้ปอดแหก"
"เออ ผมยอมรับ สู้กับคนผมไม่ว่า นี่ให้ไปสู้กับผีปีศาจ ผมคงช่วยอาจารย์ไม่ได้จริงๆ"
"ได้ สิ ฉันจะบอกให้นะต๋อง สิ่งเดียวที่นายมี แต่ไอ้ปีศาจอมรไม่มีก็คือ ความดี ขอให้นายเชื่อมั่นและศรัทธาในคุณงามความดีเท่านั้น นายต้องเอาชนะไอ้อมรได้แน่"
พูดอย่างไรต๋องก็ไม่ยอมเชื่อ เขาผลุนผลันวิ่งออกไป ถูกกระถินซึ่งขี่มอเตอร์ไซค์มาเกือบชน ทั้งสองทะเลาะกันอีก พลันลูกกบวิ่งมาบอกเรื่องแก้วรุ้งตายแล้ว ทั้งสองตกใจรีบตามไปดูที่ริมน้ำ เห็นตำรวจกำลังตรวจหลักฐานข้าวของแก้วรุ้งที่หล่นอยู่ มีเจษฎายืนคุมด้วยใบหน้าเศร้าหมอง พบมือถือแก้วรุ้ง...กระถินกับต๋องเข้ามาร่วมดูกับเจษฎา เป็นคลิปวีดิโอ ของแก้วรุ้ง
"แก้วเสียใจที่ทำให้คุณพ่อ คุณแม่ต้องผิดหวัง แต่แก้วคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้หากไม่มีเขา เพราะเขาเป็นทุกอย่าง เป็นเหมือนลมหายใจของแก้ว ลาก่อนนะคะ คุณพ่อ คุณแม่..."
คลิปภาพแก้ว รุ้งร้องไห้สั่งเสียสิ้นสุดลง กระถินกับต๋องไม่อยากเชื่อ ต๋องเสียใจวิ่งเตลิดออกไป...เจษฎาจัดงานศพให้แก้วรุ้ง จีรนุชร้องไห้เสียใจ โทษเจษฎาที่ตบหน้าแก้วรุ้งต่อว่าเรื่องภาพฉาวทำให้แก้วรุ้งเสียใจจนต้องฆ่า ตัวตาย กระถินปลอบจีรนุชว่าไม่ใช่ความผิดของใคร
"หนูยังไม่อยากจะเชื่อว่าแก้วจะคิดสั้น ถึงแม้ว่าแก้วจะดูอ่อนไหวแต่ก็เป็นคนมีหัวคิด"
อมรเดินเข้ามาถาม "คิดว่าคดีนี้เป็นการฆาตกรรมอำพรางอย่างนั้นเหรอกระถิน"
กระถิน เองก็ไม่แน่ใจ อมรจึงถามว่าผู้ชายคนที่แก้วรุ้งพูดถึงเป็นใคร...ขณะเดียวกัน ต๋องมาเล่นงานเหมันต์หาว่าเป็นคนฆ่าแก้วรุ้ง ต๋องกับเหมันต์ต่อสู้กันด้วยพลังเหนือมนุษย์ ลูกกบมาเห็นตกใจ วิ่งกลับไปบอกทุกคนในงานศพ ทุกคนรีบไปดู ระหว่างนั้นต๋องอ่อนแรงลงหมดพลังทำให้ได้แต่ชกเหมันต์เหมือนคนธรรมดา พอทุกคนเข้ามาห้าม ต๋องก็โวยวายว่าเหมันต์คือฆาตกรฆ่าแก้วรุ้ง อมรถามว่ามีหลักฐานอะไรมากล่าวหาเหมันต์ ต๋องจ้องหน้าอมรชี้หน้าโวย
"แกไม่ต้องมาออกโรงปกป้องลูกชายหรอก แกมันไอ้ฆาตกร เลวเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก จับมันเลยคุณตำรวจ"
กินรีถือแผ่นซีดีเดินเข้ามา "ให้ตำรวจจับเธอดีกว่า เพราะเธอต่างหากที่เป็นคนฆ่าแก้วรุ้ง"
ต๋อง ผงะ เหมันต์ตกใจไปด้วยรีบขัดขึ้นว่าเรื่องคอขาด บาดตายแบบนี้คงไม่มาพูดเล่นนะ กินรีว่าเธอไม่ได้พูดเล่นและยื่นหลักฐานให้เปิดดู แผ่นซีดีที่กินรีถือมาถูกเปิดในโน้ตบุ๊ก กินรีบอกว่าเธอได้มาจากกล้องวงจรปิดเป็นเหตุการณ์ต่อจากที่แก้วรุ้งถ่ายคลิ ปลาตายของเธอ เพราะภาพที่เห็น ต๋องใช้ปืนจี้บังคับให้เธอทำ เสียงต๋องต่อว่าแก้วรุ้งที่หักอกเขา แล้วใช้ปืนยิงเธอหงายหลังตกน้ำไป ต๋องหัวเราะเหมือนคนคลุ้มคลั่ง
ทุกคนตกใจกับภาพที่เห็น ต๋องงงสุดขีด กระถินโผเข้าต่อยหน้าต๋องด้วยความโกรธ เจษฎาให้ตำรวจคุมตัวต๋องไปขังที่โรงพัก...แป๊ะเล้งกับสำลีรู้เรื่องรีบมาขอ ประกันตัวต๋อง แต่ทางตำรวจไม่ให้เพราะเป็นคดีร้ายแรง ทั้งสองไม่อยากเชื่อว่าต๋องทำ ต๋องเองก็ยืนกรานว่าเขาไม่ได้ทำ
คืน นั้นกระถินครุ่นคิดเรื่องต๋อง ยายบัวพูดให้ได้คิดว่าต๋องจะฆ่าใครได้ ต๋องเป็นคนดียังช่วยชีวิตกระถินตอนถูกงูกัดจนแทบเอาชีวิตไม่รอด กระถินยิ่งคิดหนัก...
เหมันต์กลับมาบ้าน ได้ยินอมรคุยกับกินรีเรื่องที่ปลอมตัวเป็นต๋องและแก้วรุ้งถ่ายคลิปใส่ร้าย ต๋อง เหมันต์ ไม่พอใจเข้าไปต่อว่าจึงโดนอมรเล่นงานจนกระอักเลือด เหมันต์ เสียใจออกมายืนมองดูฟ้าพึมพำ "ต๋อง...ฉันขอโทษที่ช่วยอะไร แกไม่ได้ แต่วางใจเถอะ คนที่แกรักเขาไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว จากนี้ไปไม่มีใครทำอันตรายแก้วรุ้งได้อีก..."
ความรู้สึกแก้วรุ้งจมลงสู่ ใต้น้ำ เหมันต์กระโดด ลงมาคว้าตัวเธอทะยานขึ้นเหนือน้ำ เธอโผล่พรวดขึ้นเหนือน้ำแทบขาดใจ พบว่าตัวเองนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำคนเดียว เธอครุ่นคิดเหตุการณ์ที่ผ่านมา มองไปรอบห้องแล้วโล่งใจ "เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว เรายังมีชีวิตอยู่"
แก้วรุ้งสวมเสื้อคลุม เดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปรอบๆเห็นรูปถ่ายเหมันต์ตั้งอยู่ใกล้ทีวี เธอหยิบมาดูแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เมื่อเหมันต์ช่วยเธอขึ้นจากน้ำ เขาพาเธอมาที่บ้านนี้ เป็นบ้านพักส่วนตัวของเขาเอง เขาบอกเธอว่า เธอตายแล้ว เธอจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่ายังมีชีวิตอยู่
"บ้านน้อยในป่าใหญ่ น่ารักดีนะคะ พี่เคยพาใครมาที่นี่บ้างหรือเปล่าคะ"
"ไม่เคย แก้วเป็นคนแรก" เหมันต์สวมกอดแก้วรุ้ง เธอรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข...
แก้ว รุ้งวางรูปเหมันต์ลง แล้วกดรีโมตเปิดโทรทัศน์ พลันมีภาพข่าวต๋องถูกจับข้อหาฆ่าเธอ แก้วรุ้งตกใจวิ่งออกจากห้อง พอเปิดประตูก็เจอเหมันต์ยืนขวางประตูอยู่ แก้วรุ้งรีบบอกว่าเธอจะไปช่วยต๋อง เหมันต์เตือน "เธอเป็นคนที่ตายแล้วนะแก้วรุ้ง อย่าลืมสิ"
"แต่ต๋องกำลังเดือดร้อนเพราะแก้ว" แก้วรุ้งสะบัดเหมันต์ออกวิ่งออกจากบ้าน
ข้าง นอกเป็นป่า เธอไม่รู้จะวิ่งไปทางไหนให้พ้นเหมันต์ จึงถอดเสื้อคลุมแขวนกิ่งไม้หลอกให้เข้าใจว่าเธอยืนอยู่ แก้วรุ้งเหลือผ้าขนหนูกระโจมอกวิ่งไปอีกทาง แต่แล้วเหมันต์เหาะลงมาชูเสื้อคลุมให้และบอกว่า "ลืมเสื้อคลุมไว้ ระวังเป็นปอดบวมนะ..."
แก้วรุ้งรีบกอดอกอาย หันหลังจะวิ่งหนี "คนนิสัยไม่ดี คนผีทะเล คนลามก"
"แน่ะ อุตส่าห์เอาเสื้อมาคืนให้แล้วยังจะว่าอีก วิ่งมาโป๊ๆนี่ ถามจริง ไม่หนาวเหรอ"
แก้ว รุ้งเหลืออดทุบตีเหมันต์ เขาเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วมาด้านหลัง คลุมเสื้อให้เธอแล้วกอดเธอแนบแน่น...แก้วรุ้งสวมเสื้อเชิ้ตของเหมันต์ตัว โคร่ง เธอถูกมัดติดกับเก้าอี้ดิ้นขลุกขลัก
"คนใจร้าย ทำมาเป็นห่วง แล้วมามัดแก้วทำไม ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ แก้วจะไปช่วยต๋อง"
"อยู่ที่นี่ อย่าก่อเรื่องให้ฉันต้องปวดหัวอีกเลย"
แก้ว รุ่งร่ำร้องขอให้เธอได้ไปช่วยต๋อง เหมันต์น้อยใจประชดว่าต๋องรู้คงดีใจ แก้วรุ้งว่าเธอเป็นเพื่อนกับต๋อง แต่เหมันต์ หึงหาว่าคงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา แก้วรุ้งชักโกรธที่เหมันต์ไม่ห่วง เพื่อนบ้างจึงต่อว่า "พี่เหมันต์ทำไมทำแบบนี้ พี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า"
"เข้าใจถูกแล้ว ฉันไม่ใช่คน...ไม่มีหัวใจ" เหมันต์โกรธเดินลิ่วออกไปอย่างไม่เหลียวแล
ooooooo
เช้า วันใหม่ ขนุนวิ่งกระเซอะกระเซิงเนื้อตัวเปื้อนเลือดออกมาจากพงหญ้า เจอเข้ากับลูกกบก็เป็นลมเขาพาเธอไปส่งโรงพยาบาลและให้ลิ้นจี่กับลำไยมาเฝ้า ดูอาการแล้วเขารีบไปตามนัดกับกระถินเพื่อช่วยกันหาหลักฐานบริเวณที่แก้วรุ้ง ตกน้ำ อมรทำทีเข้ามาช่วยให้ตายใจ
อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดไปเป็นพยานที่ โรงพักว่าต๋องไม่ใช่ฆาตกรเพราะต๋องอยู่กับพวกเขาทั้งคืน แต่กินรีพาโคโยตี้มายืนยันว่าอาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดมาเที่ยวกับพวกเธอทำให้ ทั้งสองถูกจับใส่ห้องขังเดียวกับต๋อง...
กลับมาบ้านกระถินครุ่นคิดถึงเรื่องต๋องจนเหม่อลอยลูกกบแซว "มัวแต่เหม่อคิดถึงใคร"
"ฉันกำลังคิดว่าจะหาหลักฐานที่ไหนไปช่วยอีตานกฮูกน่ะสิ" กระถินเผลอตอบ
"ฮันแน่ ที่แท้ก็ห่วงเจ้าต๋องนี่เอง เอ๊ะ หรือว่าลูกพี่รักต๋อง"
"ไอ้บ้าพูดอะไรบ้าๆ"
ลูก กบยังแซวอีกว่าถ้าทั้งสองแต่งงานกันใครจะเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันแน่ กระถินโกรธและอายปาจานพลาสติกใส่ลูกกบและว่าเพ้อเจ้อ...ลูกกบกลับมาดูขนุน ที่โรงพยาบาล ลำไยกับลิ้นจี่ถือโอกาสออกไปเดินเที่ยวเล่นเพราะเบื่อกับการเฝ้าขนุน หมอเข้ามาบอกอาการกับลูกกบว่า
"อาการไม่น่าเป็นห่วง แต่ที่น่าสงสัยคือบาดแผลตามร่างกายผู้ป่วย ดูสิครับนี่มันร่องรอยกรงเล็บสัตว์ชัดๆ แต่ในเมืองอย่างนี้ไม่น่ามีสัตว์ป่านะครับ" หมอชี้ให้ดูแผลที่แขนขนุน
ลูก กบเองก็แปลกใจ...ในขณะที่แป๊ะเล้งกับสำลีเอาบะหมี่มาเลี้ยงตำรวจทั้งโรงพัก เพื่อขอร้องขอประกันตัวต๋องออกไป เจษฎาเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่จึงบอกแป๊ะเล้งว่าเขาอนุญาตให้ประกันตัว ต๋องได้เป็นเงินห้าแสนบาท ทั้งสองตะลึงจะไปหาเงินที่ไหน...ทั้งสองมาบนบานศาลกล่าวขอให้หาเงินได้ ทันใดเหมันต์เข้ามายื่นเช็คห้าแสนให้ ทั้งสองตกใจ พอจำได้ว่าเหมันต์คือแฟนแก้วรุ้งก็ไม่ยอมรับถามว่าเขาต้องการอะไร
"ผมกับแก้วรุ้งเป็นแค่เพื่อนกัน ผมไม่ต้องการอะไรแค่อยากช่วยต๋อง รับเงินไว้เถอะครับ"
แป๊ะ เล้งไม่ยอมแต่สำลีรับไว้เพราะห่วงต๋อง ทั้งสองรีบเอาเงินมาประกันตัวต๋อง ต๋องซักถามว่าเอาเงินมาจากไหนทั้งสองตอบไม่ตรงกันเงอะงะไม่รู้ว่าจะตอบว่า อะไร เหมันต์จึงเดินเข้ามาบอกว่า "ฉันเอง ฉันให้เงินพวกเขาและขอร้องไม่ให้บอกนาย"
"ไอ้เหมันต์ ฉันรู้ว่าเป็นฝีมือพวกแก คิดจะใช้เงินปิดปากฉันฝันไปเถอะ"ต๋องดึงเช็คมาฉีกทิ้งแล้วกระชากคอเสื้อเหมันต์
ตำรวจ เข้ามาดึงออก เหมันต์เตือนต๋องไม่มีทางเลือกอยากติดคุกตลอดชีวิตหรือ ต๋องโวย "ฉันไม่รับเงินสกปรกจากพวกแก ไอ้ปิศาจ แกทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ฉันยอมติดคุกดีกว่าจะยอมก้มหัวให้พวกแก" ต๋องพูดจบเดินหนีไป...
พอดีวันนี้ คณะแพทย์พาอมรเดินชมกิจการของโรงพยาบาลที่เขาบริจาคเงินให้มาพัฒนา ขนุนฟื้นขึ้นมายังสติแตกเห็นหน้าลูกกบเป็นพวกปิศาจจึงวิ่งเตลิดร้องโวยวาย ว่าปิศาจจะฆ่าเธอออกมาจากห้อง ลูกกบวิ่งตาม พยาบาลและหมอช่วยกันจับฉีดยาระงับประสาทให้ อมรกับกินรีจึงไม่ทันเห็นได้ยินแต่เสียง กระถินมาถึงพอดีเข้าไปช่วยพยุงขนุนและปลอบ
"ขนุนตั้งสติหน่อยสิปิศาจที่ไหนกัน ไม่มีหรอก"
"ปิศาจมันจะฆ่า..." ขนุนอ่อนแรงลง กระถินถามว่าใคร ขนุนกำลังจะพูดแต่สลบไปก่อน
เหมันต์ กลับมาที่บ้านพักพบว่าแก้วรุ้งหนีไปได้จึงออกตาม แก้วรุ้งกำลังหลงทางวิ่งไปร้องให้พ่อแม่ช่วยด้วยเธอกลัว เหมันต์เหาะลงมาขวางหน้า "เธอหนีมาทำไม อยากตายรึไง"
"แก้วจะไปหาพ่อกับแม่ แก้วต้องไปช่วยต๋อง ต๋องโดนปรักปรำ"
"ถ้าไปก็เท่ากับตาย กลับไปกับพี่" เหมันต์เข้าไปอุ้ม
แก้ว รุ้งสะบัดตัวออกแขนไปโดนกิ่งไม้เกี่ยวเสื้อขาด เหมันต์เริ่มโกรธจึงแกล้งขู่ว่าแถวนี้มีคนเอาชีวิตมาทิ้งหลายคน น่าเสียดายที่เธอรอดมาจากปิศาจแต่กลับต้องมาตายกลางป่า เหมันต์เดินไป แก้วรุ้งมองรอบตัวอย่างหวาดๆรีบวิ่งตามเหมันต์แต่สะดุดล้ม เหมันต์หันกลับมาเอาแก้วรุ้งขึ้นหลังเดินกลับที่พัก...พอถึงก็วางเธอลง แล้วจะทำแผลให้ เขาฉีกเสื้อเธอออกเห็นไหล่ขาวเนียน แก้วรุ้งเขินอาย เหมันต์ทำแผลให้ เลือดที่ไหลออกมาทำให้เขาเกิดอาการกระหายเลือด เขาพยายามตัดใจ แต่พอเห็นผิวขาวเนียนไปจดลำคอของเธอทำให้เขามือสั่นทิ้งขวดยาแล้วเดินหนี
"พี่เหมันต์เป็นอะไรคะ ทำไมหน้าซีดอย่างนี้" แก้วรุ้ง แปลกใจ
"พี่...พี่อยากอยู่คนเดียว อย่ายุ่งกับพี่"
แก้วรุ้งดึงเขาให้หันมา เหมันต์มือไม้สั่นผลักเธอออก แก้วรุ้งตามมาเอามือแตะหน้าผาก เหมันต์ตะคอก "บอกว่าอย่ามายุ่ง!"
แก้ว รุ้งตกใจว่าเขาเป็นอะไร เหมันต์พยายามทำให้เธอกลัวและอยู่ห่างจากเขา จึงทำเป็นย่างก้าวเข้าประชิดเธอ มองเธออย่างหื่นกระหาย ผลักเธอติดกำแพง แก้วรุ้งตกใจถามจะทำอะไร
"เธอคิดว่าผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันตามลำพัง จะทำอะไรล่ะ" เหมันต์ลูบไล้ผิวแก้วรุ้ง
"อย่านะ พี่เหมันต์บ้า" แก้วรุ้งผลักไสเหมันต์ออก
"ใช่ พี่อาจจะบ้าขึ้นมาเมื่อไรก็ได้ เพราะฉะนั้นอยู่ห่างๆ พี่ซะ" เหมันต์ดึงแก้วรุ้งมากอดแนบแน่นก่อนจะปล่อยเธอ แล้วเขาเดินหนีเข้าห้อง ขังตัวเองอยู่ในนั้น
แก้วรุ้งตั้งสติได้เคาะประตูเรียกให้เขาออกมา เหมันต์ ตะโกนมาว่า "ไม่ ฉันไม่ยอมเป็นปิศาจทั้งร่างกายและจิตใจ เหมือนด็อกเตอร์อมรกับกินรี แก้วรุ้งเธอไปซะ ไปให้ไกลจากฉัน"
ได้ยิน เสียงเหมันต์ร้องอย่างทรมาน แก้วรุ้งยิ่งตกใจทำอะไรไม่ถูก นั่งรอเขาหน้าห้อง...เหมันต์หลับฝันไปว่าเขา ออกมาจากห้อง เห็นแก้วรุ้งนอนหลับอยู่ที่โซฟา เขามองเธอ อย่างหื่นกระหายแล้วเข้าไปกัดคอเธอดูดเลือดจนเธอซีดเซียว พอถอนเขี้ยวออกมา เขาก็ตกใจที่ทำร้ายเธอไปแล้ว เขาร้อง "ไม่จริง แก้วรุ้ง...ไม่..."
เหมันต์ สะดุ้งตื่นขึ้นมา มองมือตัวเองไม่มีเลือดก็โล่งใจ ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กข้างนอก จึงเปิดประตูออกมา เห็นแก้วรุ้ง ทำข้าวต้มอยู่จึงถาม "เธอยังไม่ไป?"
"แก้วเป็นห่วงพี่"
"ฉันบอกให้ไปก็ไปสิ อยากตายรึไง ฉันไม่กินอาหารพวกนี้" เหมันต์ปัดชามข้าวต้มออก
"ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไงคะ"
"ฉัน ไม่เหมือนเธอ เธอรู้มั้ยว่าอาหารของฉันคืออะไร" เหมันต์จับแก้วรุ้งเขย่า แก้วรุ้งส่ายหน้า... "ฉันกินเลือด เลือดมนุษย์ อย่างเธอนั่นแหละ เธอจะสละชีวิตของเธอเป็นอาหารให้ฉันมั้ย"
แก้วรุ้งตกใจ เหมันต์พรั่งพรู "ฉันก็ไม่ต่างจากด็อกเตอร์อมรและกินรี นักศึกษาที่ฆ่าตัวตายทั้งหมด ล้วนเป็นเหยื่อของพวกฉัน เธออยากเป็นเหมือนผู้หญิงพวกนั้นรึไง"
"ถ้างั้นพี่ช่วยแก้วทำไม ทำไมไม่ฆ่าแก้วทิ้งซะเลย"
"คิด ว่าพี่ช่วยเธองั้นเหรอ เธอคิดผิด พี่ไม่ได้ช่วยชีวิตเธอ แค่ยืดเวลาให้เธอเท่านั้น พี่จะฆ่าเธอเมื่อไหร่ก็ได้ง่ายนิดเดียว" เหมันต์ลากแก้วรุ้งมาจับมัดเหมือนเดิม
"ปล่อยแก้ว พี่ใจร้าย พี่เป็นปีศาจ" แก้วรุ้งร้องไห้ดิ้นรน
"พี่จำเป็นต้องทำ เพื่อความปลอดภัยของเธอ ตอนนี้พี่ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น แม้แต่ตัวพี่เอง"
เหมันต์ เครียด ปล่อยแก้วรุ้งไว้แล้วกลับบ้านมาเพื่อไม่ให้ อมรสงสัย แต่กลับมาได้ยินอมรกับกินรีวางแผนจะฆ่ากระถินกับต๋อง "ฉันจะปลอมเป็นกระถินไปฆ่าเจ้าต๋องในคุก เธอไปจับตัวกระถินมา"
กินรี ทึ่งที่อมรฉลาดกำจัดคนที่รู้ความลับและยังได้ กระถินเป็นเหยื่ออีกด้วย เหมันต์ยิ่งเครียด หาทางเตือนต๋อง เขามาเยี่ยมต๋องที่โรงพัก ต๋องไม่พอใจไล่ให้กลับไป
"ด็อกเตอร์จะฆ่าแก แกต้องรีบหนีไปจากที่นี่ ที่นี่ไม่ ปลอดภัย"
"แกเป็นพวกเดียวกับไอ้อมร แกฆ่าแก้วรุ้ง ใส่ความฉันยังไม่พออีกเหรอ แกวางแผนอะไรอีก ต้องทำร้ายอีกกี่คนถึงจะพอใจ"
เหมันต์เสียใจแต่ยังยืนยันและยื่นถุงขนมให้ "ถ้าแกไม่อยากตายก็รีบหนีไปจากที่นี่ซะ"
ต๋อง ปัดทิ้ง อู๊ดเก็บมากิน อาจารย์เพี้ยนเตือนต๋องว่า ถ้าสิ่งที่เหมันต์พูดเป็นความจริงล่ะ...กระถินแวะไปเยี่ยมชาติที่โรงพยาบาล แต่ชาตินอนหลับหันหลังให้ กระถินพร่ำคุยด้วยแม้ผลดีเอ็นเอจะว่าเขาไม่ใช่พ่อ แต่เธอก็อยากให้เขาเป็นพ่อเธอ พอกระถินกลับไป ชาติหันมามอง เขาไม่ใช่ชาติแต่เป็นคงเดชแต่งตัวเป็นคนไข้นอนอยู่แทน...กระถินเดินออกจาก โรงพยาบาล กินรีแอบมองเยาะๆที่ยังเพ้อเจ้อว่าชาติเป็นพ่ออยู่อีก ว่าแล้วก็กางกรงเล็บออกมาจะจัดการกระถิน พลันเหมันต์โทร. เข้ามือถือมาเสียงร้อนรน
"ช่วยผมด้วย ผมทรมานเหลือเกิน ช่วยด้วย" เหมันต์ หลบพูดมือถืออยู่ไม่ห่างกินรี
กินรี ตกใจเป็นห่วงเหมันต์ จึงจำต้องละเรื่องกระถินไว้ก่อนแล้วรีบร้อนกลับไป...มาถึงบ้านรีบเข้าไปหา เหมันต์ในห้อง แต่ พบเตียงว่างเปล่า จึงร้องเรียก เหมันต์ร้องให้ช่วยอยู่ในสวน กินรีรีบวิ่งออกไป พบเหมันต์นอนดิ้นทุรนทุรายหน้าซีด ดูทรมาน จึงเอายาให้กิน เขาถึงสงบลง
"ยอม รับความจริงได้แล้วเธอต้องการเลือดมนุษย์ เธอหนีสัญชาตญาณตัวเองไม่พ้นหรอก ฉันไม่เข้าใจเลย ในเมื่อเธอกินเลือดแก้วรุ้งไปแล้ว จะปฏิเสธทำไมอีก" กินรีเตือน
"ตอนนั้นผมจำเป็นต้องทำร้ายแก้วรุ้งเพราะเธอคือตัวปัญหา แต่ผมไม่อยากเป็นตัวปีศาจเต็มตัวเหมือนด็อกเตอร์" เหมันต์แก้ตัวไปแต่โล่งใจที่ช่วยกระถินได้...
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น