* โดย จากบทประพันธ์และบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย รัชนี-คฑาหัสต์
* 20 มกราคม 2554, 09:00 น.
เมื่อโดนซ้อนแผน อาจารย์เพี้ยนบอกต๋องกับอู๊ดให้รีบหนี ทั้งสามโดดลงจากเวที เจษฎาพาตำรวจมาไล่จับ แต่แป๊ะเล้งกับสำลีคอยแอบช่วยให้ต๋องกับพวกหนีรอดไปได้ ขนุนกางกรงเล็บออกจะตามไปจับต๋อง แต่ อมรห้ามไว้เพราะคนเยอะ
ต๋องเข้ามาหากระถินซึ่งยืนอยู่กับยายบัว กระถินโวย "นายทำอะไรของนาย งานพังหมด"
"หนีเร็วกระถิน ไอ้ปิศาจอมรจะทำร้ายเธอ ไปเร็ว..." ต๋องจับมือกระถิน
แต่ กระถินสะบัดมือออกแล้วตบหน้าต๋อง "นายรู้มั้ย ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไม่เคยมีงานวันเกิด ไม่เคยมีใครให้ความสำคัญกับฉัน ไม่เคยมีใครรักฉัน แม้แต่พ่อแม่แท้ๆก็ยังทิ้งฉันไป ด็อกเตอร์อมรเป็นคนดีที่สุดสำหรับฉัน"
ต๋อง อึ้ง อาจารย์เพี้ยนได้ยินแล้วเสียใจ ต๋องพยายามพูดว่ากระถินเข้าใจผิด กระถินสวนทันควัน "ใช่ ฉันเข้าใจผิด ฉันเข้าใจผิดมาตลอด หลงคิดว่านายเป็นคนดี แต่นายมันแย่ที่สุด ไปซะ ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย"
ทั้งต๋องและอาจารย์เพี้ยนอึ้งเสียใจ มองตามกระถินที่วิ่งหนีไป พอดีเจษฎากับตำรวจตามมา อู๊ดร้องบอกต๋องกับอาจารย์เพี้ยนให้รีบหนี ยายบัวยืนงงอยู่คนเดียว...ในมุมหนึ่งของวิทยาลัย เหมันต์ปล่อยแก้วรุ้งแล้วเอ็ด "เธอมาที่นี่ทำไม อยากตายรึไง!"
"แก้วเอาของขวัญมาให้กระถิน กระถินกำลังเข้าใจผิด แก้วจะต้องบอกความจริงให้กระถินรู้"
"รีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะ"
"ไม่ แก้วไม่ไป" แก้วรุ้งกลับวิ่งหนีกลับเข้าไปในงานเลี้ยง
กินรีเข้ามาขวางกางกรงเล็บออก "แก้วรุ้ง...รนหาที่เอง แกตาย..."
เหมันต์ พุ่งเข้ามาช่วย เขาจึงโดนกรงเล็บของกินรีข่วนที่แขนเป็นแผลยาว เขารวบรวมพลังซัดกินรีกระเด็นไป แล้วพาแก้วรุ้งหนีไปโดยกินรีไม่ทันเห็นว่าเป็นเขา และไม่เห็นกล่องของขวัญที่ตกอยู่ด้วย...
พวกต๋องวิ่งหนีมาเจอมอเตอร์ ไซค์คันหนึ่งจอดอยู่ อาจารย์ เพี้ยนใช้กุญแจนางฟ้าสิ่งประดิษฐ์ของเขาไขสตาร์ตเครื่อง อู๊ดกับต๋องซ้อนท้าย อาจารย์เพี้ยนออกรถอย่างรวดเร็ว ต๋องหงายหลังตกลงมา รถแล่นออกมาพ้นวิทยาลัย อาจารย์เพี้ยนร้องว่า... รอดแล้ว เกาะแน่นๆจะซิ่ง อู๊ดหันไปเตือนต๋อง แต่ปรากฏว่าต๋องหายไป อาจารย์เพี้ยนรีบเลี้ยวรถกลับ เห็นต๋องวิ่งหน้าตั้งเบื้องหลังมีรถตำรวจตามมาอีกเป็นสิบคัน อาจารย์เพี้ยนจะวกรถกลับ ต๋องร้องลั่นให้รอด้วย แล้วโดดเกาะท้ายอย่างรวดเร็ว อาจารย์เพี้ยนเห็นจวนตัว จึงโยนระเบิดตะปูเรือใบเสียงดังตูม เรือใบกระจายเต็มพื้น รถตำรวจพากันยางแตก รถปัดเสียหลักต้องจอด อาจารย์เพี้ยนหัวเราะร่า แต่พอหันกลับมา รถตัวเองชนเข้ากับต้นไม้ สามคนกระเด็นกระดอน ลุกขึ้นพากันวิ่งหนีหน้าตั้ง
เจษฎาไม่ลดละ ยังวิ่งตามมา อาจารย์เพี้ยนจะโยนระเบิดผายลมซึ่งมีกลิ่นเหม็นมากใส่ ต๋องรีบห้าม "ไม่ได้นะ เขาเป็นพ่อแก้วรุ้ง อย่าไปทำเขา"
เกิดการยื้อแย่งจนระเบิด หล่นตรงหน้า กลิ่นเหม็นฟุ้งกระจายแทบอ้วก อู๊ดโวย "ไอ้ต๋องนะไอ้ต๋อง จะตายแล้วยังห่วงว่าที่พ่อตาอีก ไอ้บ้าเอ๊ย!"
อาจารย์เพี้ยนเตือนทุก คนให้หนี ทั้งสามวิ่งหนีมาเจอทางตัน เกือบเอาตัวไม่รอด ดีที่ได้แป๊ะเล้งกับสำลีมาช่วยล่อเจษฎาให้ตามไปผิดทาง...ขนุน ลิ้นจี่ และลำไยอาศัยความชุลมุน หาเหยื่อจากแขกในงาน มาเจอเสี่ยที่แต๊ะอั๋งต๋อง ขนุนเข้าไปชักชวนให้ไปกับเธอ พอดีลูกกบมาเห็น เข้าใจว่าเสี่ยนั่นลวนลามขนุนจึงเข้าไปชกหน้าเปรี้ยง ขนุนตกใจ ลูกกบคิดว่าขนุนหวาดกลัว จึงเข้าไปจับมือ รู้สึกมือเย็นจึงปลอบใจไม่ต้องกลัว เขา
จะปกป้องเธอเอง ขนุนซึ้งใจ...
งาน วันเกิดพังลง กระถินหลบมานั่งร้องไห้เสียใจ อมรตามมาปลอบ กระถินคิดว่าเป็นต๋องจึงเอ่ยปากไล่โดยไม่ทันหันไปมอง อมรจึงถาม "คิดว่าเป็นนายตรัยเทพใช่มั้ย"
"กระถินขอโทษแทนต๋องด้วยนะคะ ด็อกเตอร์อุตส่าห์จัดงานให้ แต่กลับพังหมดเลย"
"ช่างเถอะ สิ่งสำคัญไม่ใช่งานเลี้ยง แต่เป็นรอยยิ้มของเธอต่างหาก...ฉันมีของขวัญให้เธอ"
กระถิน แปลกใจ อมรพาเธอมาที่บ้านเพราะรู้ว่ากินรีกับขนุนไม่อยู่ เขาหยิบกล่องเครื่องประดับให้ กระถินเปิดดูเห็นเป็นสร้อยเพชรราคาแพงก็ไม่กล้ารับไว้
"รับไว้เถอะ ฉันตั้งใจจะให้เธอ มา ฉันจะใส่ให้" อมรอ้อมไปด้านหลังใส่สร้อยให้กระถิน
"ด็อกเตอร์ดีกับหนูเหลือเกิน หนูไม่รู้จะตอบแทนยังไง"
"มีสิ่งนึงที่เธอจะให้ฉันได้"
กระถิน แปลกใจ อมรยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วโบกมือตรงหน้าเธอ กระถินหมดสติล้มลงในอ้อมกอดของเขา อมรลูบไล้ใบหน้ากระถินอย่างเสน่หา "เลือดของเธอจะทำให้ฉันมีพลังแก่กล้าหาใครเทียบไม่ได้ จงภูมิใจที่จะได้เป็นสาวกของฉัน"
ขณะที่อมรกำลังจะฝังเขี้ยวลงที่คอ กระถิน อาจารย์เพี้ยน ต๋องและอู๊ดโหนเชือกเหวี่ยงตัวเข้ามาทางหน้าต่าง ถีบอมรกระเด็นล้มลง แล้วเข้าประคองกระถินโหนเชือกกลับกันออกไป
อมรแค้นใจ กระโจนตามออกไปดักหน้าทุกคนไว้ "คิดว่าจะหนีพ้นรึ..."
ต๋องหันมาต่อสู้กับอมรอย่างดุเดือด ต๋องไม่สามารถสู้พลังอมรได้ อาจารย์เพี้ยนวางกระถินลงแล้วเข้าไปช่วยต๋อง แต่
ถูกอมรซัดจนบาดเจ็บ อู๊ดเองก็โดนเหวี่ยงด้วยพลังกระเด็นไป
"ฉันจะให้แกดูพวกมันตายไปต่อหน้า" อมรหันไปบังคับรถบรรทุกที่จอดอยู่เคลื่อนมา
อาจารย์ เพี้ยนกระเสือกกระสนมากอดปกป้องกระถินไว้ ต๋องตกใจวิ่งเข้าไปดันรถบรรทุกไว้ แต่สู้แรงอมรไม่ได้ ตัวเขาเคลื่อนตามรถใกล้พวกอาจารย์เพี้ยนที่นอนกันอยู่
"ไอ้ต๋องอย่า...หนีไปซะ ไม่ต้องห่วงพวกเรา หนีไป" อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดร้องบอก
ต๋อง ไม่หยุด พยายามต้าน เสียงหัวเราะของอมรดังอย่างสะใจ รถบรรทุกเคลื่อนมาใกล้จะทับอาจารย์เพี้ยนกับกระถิน ทันใด...เสียงเจษฎาดังมา "หยุดนะ มอบตัวเดี๋ยวนี้นายตรัยเทพ"
เจษฎาไม่เห็นอมร เขาจึงคลายพลังกลับเป็นคนปกติ รถบรรทุกหยุดกึก ต๋องทรุดฮวบลงหมดแรง อาจารย์เพี้ยนได้ โอกาส ปาระเบิดควันฟุ้งกระจาย แล้วพาทุกคนหนีไปได้ ควันจางลงเจษฎาจึงเห็นอมร "ด็อกเตอร์ เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
อมรส่ายหน้า แต่เจ็บใจที่พวกต๋องหนีไปได้...
ooooooo
ประคับ ประคองกันกลับมาอย่างทุลักทุเล เหมันต์ บาดเจ็บที่แขนเป็นแผลยาวลึก แก้วรุ้งเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้เหมันต์ต้องบาดเจ็บอีกครั้ง เธอบรรจงทำแผลให้เขา ทั้งสองประสานสายตากันด้วยความรักและเห็นใจกัน
หน้าบ้านกระถิน ยายบัวยืนกระวนกระวายที่กระถินยังไม่กลับมา พอเธอเข้าบ้าน อาจารย์เพี้ยนก็อุ้มกระถินย่องเข้ามาในบ้าน ต๋องกับอู๊ดตามติดมาด้วยสภาพสะบักสะบอม กระถินถูกวางลงบนเตียงในห้องของเธอ อาจารย์เพี้ยนบรรจงเช็ดตัวให้อย่างห่วงใย เขานึกถึงคำพูดของเธอที่ต่อว่าต๋องมาทำลายงานวันเกิดของเธอ ที่ตลอดชีวิตไม่เคยมีใครจัดให้เธอ แม้แต่พ่อแม่ของเธอ
"พ่อเป็นพ่อที่ไม่เอาไหน ทำให้ลูกเสียใจ พ่อขอโทษ" อาจารย์เพี้ยนลูบหัวกระถินแล้วร้องเพลงกล่อมน้ำตาคลอ
ต๋องกับ อู๊ดพลอยน้ำตาไหลไปด้วย อู๊ดถามต๋องไม่มีของขวัญให้กระถินบ้างหรือ ต๋องเขินถามว่าทำไมเขาต้องให้ อู๊ดกระเซ้า "ก็เห็นแกให้ความสำคัญกับเขา ทั้งหวงทั้งห่วง ขนาดยอมตายแทนกัน แกชอบยัยกระทิงก็สารภาพมาเถอะ"
"ไอ้บ้า ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ใครจะไปรักยัย
กระทิงโหดลง" ต๋องยังปากแข็ง
ร้อง เพลงจบ อาจารย์เพี้ยนรำพันกับกระถิน "วันนี้วันเกิดของลูก แต่พ่อไม่มีของขวัญจะให้ มีแต่ความรักของพ่อที่จะปกป้องลูกตลอดไป พ่อจะไม่ยอมให้ใครทำอันตรายลูกของพ่อ"
อาจารย์เพี้ยนก้มจูบหน้าผากก ระถินก่อนจะตัดใจกลับไป...เช้าวันรุ่งขึ้น กระถินตื่นมารู้สึกเหมือนเมื่อคืนเป็นความฝัน กำลังนั่งลำดับความ พลันมีก้อนหินมัดติดกระดาษจดหมายปามาโดนหัวเธอ จนต้องร้องโอ๊ย...หยิบมาแกะอ่านเป็นจดหมายนัดพบในสวนสาธารณะ กระถินรีบอาบน้ำแต่งตัวจะออกไป ลงมาเจอยายบัว แกตกใจว่ากระถินกลับมาตอนไหน กระถินรีบร้อนจะออกไปจึงบอกยายบัวว่ากลับมาค่อยคุยกัน
กระถินมาถึง ที่นัดพบ แปลกใจไม่เห็นใคร พอดีมือถือดังขึ้น เธอกดรับเป็นเสียงต๋องจึงถามว่าจะทำอะไร ไม่มีเสียงตอบ แต่มีเสียงเล่นกีต้าร์ร้องเพลงดังมาแทน กระถินเผลอยิ้มออกมาแต่แล้วเอะใจ ลองไม่ฟังเสียงจากมือถือ ปรากฏว่าเสียงต๋องดังมาหลังต้นไม้ เธอจึงเดินเข้าไปยืนมองยิ้มๆ พอเพลงจบ ต๋องก็อวยพร
"สุขสันต์วันเกิดนะกระถิน ขอให้เธอมีความสุขมากๆ... กระถินๆยังอยู่รึเปล่า"
"ฉันอยู่นี่" กระถินเรียกต๋องอยู่ข้างๆ
"กระถิน เธอรู้ได้ไง..." ต๋องตกใจ
"ฉันรู้ก็แล้วกัน แต่ก็...ขอบใจนะ" กระถินถอนใจเศร้าๆ
ต๋อง แปลกใจถามว่าเธอเป็นอะไร กระถินตอบว่า "ของขวัญที่ฉันอยากได้มากที่สุดก็คือ...พ่อ แต่ฉันกลับไม่เคยได้พบเขา เมื่อคืนฉันฝันว่าพ่อมาร้องเพลงให้ฉันฟัง แต่มันคงเป็นได้แค่ ความฝันเท่านั้น"
"พ่อของเธออาจอยู่ไม่ไกลจากเธอก็ได้" ต๋องสงสาร แต่พอเห็นกระถินแปลกใจจึงแก้ตัวว่า "เอ้อ...ฉันหมายความว่า ถึงพ่อของเธอจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ แต่ความรักของเขาวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ"
"ขอบใจที่ปลอบใจกัน"
"อย่าเศร้าไปเลย เพิ่งผ่านวันเกิดเธอมา เธอควรจะยิ้มสิ... มานี่" ต๋องดึงกระถินออกไป
มา หยุดอยู่ริมน้ำ ต๋องเอาใบไม้ทำเรือลอยในน้ำแล้วพนมมือ "โอมเพี้ยง...เรือลำนี้ลอยความทุกข์ของเธอไปซะ ต่อไปนี้ขอให้กระถินมีแต่รอยยิ้ม"
กระถินยิ้มออกมาได้ ต๋องดีใจที่พรของเขาได้ผล "ยัย
กระทิงร้องไห้ขี้มูกโป่งหายไปแล้ว"
"ใครร้องไห้ขี้มูกโป่ง ฉันเปล่าซักหน่อย นายบ้า" กระถินเผลอผลักต๋องหงายตกน้ำไป
ต๋อง ร้องลั่นให้ช่วยด้วยจะจม กระถินตกใจยื่นมือให้จับ ต๋องแกล้งดึงกระถินลงไปด้วย เธอจึงรู้ว่าน้ำตื้น จึงสาดน้ำใส่ ทั้งสองสนุกสนานกันใหญ่...เปียกปอน ทั้งคู่มานั่งคุยกันต่อ กระถินขออะไรต๋องอย่างหนึ่ง ขอให้เขาเลิกยุ่งกับอาจารย์เพี้ยน
"ตั้งแต่นายสนิทกับอาจารย์เพี้ยนก็มีแต่เรื่อง ฉันเชื่อว่านายเป็นคนดี ฉันกลัวว่าอาจารย์จะทำให้นายเสียคน"
"หยุดนะ เธอไม่มีสิทธิ์ว่าอาจารย์เพี้ยนเพราะเขาเป็น..." ต๋องโกรธจนเกือบหลุดปาก
กระถินถามว่าเป็นอะไร ต๋องจึงบอกว่า "เป็น...เอ่อ เป็นคนดี ไอ้อมรต่างหากที่เป็นปิศาจ เธอดูไม่ออกรึไง"
"ฉัน เตือนนายดีๆ ทำไมต้องไปว่าด็อกเตอร์ด้วย ด็อกเตอร์เป็นคนดี อาจารย์เพี้ยนของนายต่างหากที่ไม่ดี เลิกยุ่งกับคนแบบนั้นซะแล้วชีวิตนายจะดีขึ้น" กระถินโกรธงอนกลับบ้านไป
ต๋อง ตะโกนตามหลังว่าสักวันจะเสียใจ...ต๋องกลับมาที่บ้านต่างจังหวัดของอู๊ด เห็นอู๊ดกับอาจารย์เพี้ยนอยู่บนหลังคาบ้าน กำลังติดตั้งจานดาวเทียม พออู๊ดเห็นต๋องหน้าเหี่ยวกลับมาก็ร้องทัก ต๋องบ่นเหนื่อย...ท้อใจ อาจารย์เพี้ยนจึงเตือน
"ทุกคนมีสิทธิ์ท้อกันได้ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่า ท้อแล้วถอยหรือท้อแล้วลุกขึ้นสู้"
"สู้...ทั้งๆที่ไม่เห็นทางที่จะชนะน่ะเหรอครับ"
"ใช่...เพราะถ้าไม่สู้ ก็เท่ากับแพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง...เลือกเอาแล้วกัน"
ต๋อง ถอนใจแล้วชูมือบอกว่า สู้หรือไม่สู้ก็ตาย งั้นเขาสู้ดีกว่าเผื่อฟลุก อู๊ดลืมตัวกระโดดดีใจ หลังคาพลิก เททั้งอู๊ดและอาจารย์เพี้ยนหล่นลงมานั่งเคล็ดขัดยอกที่พื้น อู๊ดนึกได้มองเรียกหาต๋อง เสียงต๋องอู้อี้ว่าอยู่นี่ ปรากฏว่าทั้งสองหล่นมาทับต๋องแบนแต๋...
ooooooo
ในคืนนี้ ดาวเต็มท้องฟ้า แก้วรุ้งนั่งมองดวงดาวอยู่ที่ระเบียง เสียงเหมันต์เป่าแซ็กโซโฟนเพลงหวานซึ้งอยู่อีกฝั่งของระเบียง จู่ๆเขาก็หยุดเป่า แก้วรุ้งหันไปถาม ทำไมไม่เป่าต่อกำลังเพลิน
เหมันต์พุ่งพรวดมาประชิดเธอ "อยากให้เป่าต่อ ก็ต้องให้รางวัล"
"รางวัล! พี่เหมันต์อยากได้อะไรล่ะคะ" แก้วรุ้งมองอย่างอินโนเซนส์
เหมันต์ ให้เธอเอียงหูมาฟัง แต่แล้วเขากลับยื่นหน้าไปใกล้ซอกคอเธอ เขี้ยวเขางอกออกมา เหมันต์ตกใจตัวเอง พยายามบังคับฝืนตัวเองไว้ ตัวสั่นจนแก้วรุ้งรู้สึกได้
"พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
เหมันต์ หน้าซีด เหงื่อแตก มีไอร้อนพุ่งวูบวาบออกมาจากตัวเขา เขาผละออกห่างแก้วรุ้งแล้วรีบเข้าบ้าน แก้วรุ้งแปลกใจเดินตามเข้าไป เหมันต์หันกลับมาสั่งเสียงเฉียบขาด "พอฉันเข้าไปในนี้แล้ว ล็อกกุญแจให้แน่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ห้ามเข้ามาเด็ดขาด...เข้าใจมั้ย"
แก้วรุ้งตกใจน้ำเสียงดุดันของเหมันต์ เขาเดินเข้าไปในห้องเก็บของ เธอรีบล็อกกุญแจตามที่เขาสั่งอย่างไม่รู้เหตุผล ไม่ทันไร เสียงเหมันต์ร้องอย่างทรมาน ตัวเขาสั่นเทาเจ็บปวดใบหน้ามีเส้นเลือดปูดโปน หิวกระหายเลือดตามสัญชาตญาณผีดิบ เขาอาละวาดกวาดข้าวของกระจัดกระจายอย่างคุ้มคลั่ง แก้วรุ้งยืนลุ้นระทึกอยู่หน้าห้อง เคาะประตูถามเขาอย่างห่วงใย จนเงียบเสียงลง แก้วรุ้งรีบไขประตูเข้าไป เห็นภายในห้อง ข้าวของพังยับ โคมไฟล้ม ดวงไฟกะพริบดูน่ากลัว พลัน...ร่างเหมันต์ล้มวูบมาทางเธอ
"ว้าย!! พี่เหมันต์ อย่าเป็นอะไรนะคะ พี่คะ" แก้วรุ้งร้องไห้เขย่าตัวเหมันต์ที่เหงื่อท่วมตัว
วัน รุ่งขึ้น แสงแดดส่องมากระทบหน้าเหมันต์ เขาลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน แก้วรุ้งถือชามข้าวต้มเข้ามา "ตื่นแล้วเหรอคะ แก้วทำข้าวต้มร้อนๆมาให้พี่"
เหมันต์ไม่กิน แก้วรุ้งคะยั้นคะยอ เขาจึงปัดช้อนกระเด็น "เธอก็รู้ ปิศาจอย่างฉันไม่กินของพวกนี้"
แก้วรุ้งน้ำตารื้น "แต่อีกครึ่งหนึ่งในตัวพี่ก็เป็นมนุษย์ เหมือนแก้วไม่ใช่เหรอคะ มันต้องมีวิธีทำให้พี่หายจากการเป็นปิศาจได้สิ"
"ไม่มีวิธีไหนทั้งนั้น" เหมันต์เน้นเสียง
"พี่ ต้องอยู่ด้วยความหวังสิคะ ความหวังจะเป็นพลังให้เราต่อสู้กับปัญหาได้ พี่เหมันต์เป็นคนดี แก้วเชื่อว่าพี่จะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมแน่ๆ"
"เธอไม่มีวันเข้าใจหรอกแก้วรุ้ง เธอไม่รู้อะไรซักอย่าง" เหมันต์จับไหล่แก้วรุ้งตะคอก
"ใช่...แก้วไม่รู้อะไรเลยสักนิด แต่อย่างน้อยแก้วก็รู้ว่า แก้วรักพี่" แก้วรุ้งสะบัดตัววิ่งไป
แก้ว รุ้งวิ่งหนีเข้าไปร้องไห้ในป่าอย่างร้าวรานใจ เหมันต์ ตามมายืนมองหลังต้นไม้ห่างๆ...ครั้งก่อนที่ลูกกบช่วยขนุนจากเสี่ยวันงานวัน เกิดกระถิน เขาเก็บกล่องของขวัญได้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นของแก้วรุ้ง จึงเอาไปทิ้งไว้ที่บ้านกระถิน มาวันนี้...ขนุนสับสนในใจเพราะเธอรู้สึกชอบลูกกบขึ้นมา จึงมาดื่มเหล้าจนเมา ระหว่างเดินออกมาจากผับ เจอเสี่ยคนเดิมพาพวกมารุมลูกกบ ขนุนเข้าไปช่วยแล้วพาลูกกบหนีออกมา ลิ้นจี่กับลำไยแปลกใจที่ขนุนไม่ฆ่าลูกกบเสียที แถมยังช่วยอีก ทั้งสองจึงหลอกเสี่ยและลูกน้องมาเป็นอาหารของพวกเธอเสียเอง
ระหว่าง ทาง ฝนเกิดตกลงมา ลูกกบกับขนุนมาหลบข้างทาง ลูกกบแสดงความเป็นสุภาพบุรุษถอดเสื้อคลุมให้ขนุน เธอยิ่งซึ้งใจน้ำตารื้น ลูกกบตัดสินใจขอเป็นแฟนกับเธอ ขนุนปฏิเสธบอกว่าเขาดีเกินไป เธอไม่คู่ควร ลูกกบฟังแล้วแปลกใจเพราะเขาต่างหากที่ไม่คู่ควรกับเธอ ขนุนตัดใจบอกเขาว่าอย่ามายุ่งกับเธออีก แล้ววิ่งหนีจากไป
ooooooo
การ ติดตั้งจานดาวเทียมของอาจารย์เพี้ยนสำเร็จลง เขาต่อเชื่อมสายไฟมาที่ทีวีในบ้าน โอ้อวดสรรพคุณ "แต่น แตน แต๊น...อาจารย์เพี้ยนปลื้มใจเสนอเครื่องส่งสัญญาณรายการเฉพาะกิจ หากมีเครื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครอยู่ที่ไหนบนโลก ก็จะสามารถติดต่อผ่านจอทีวีได้ทั้งนั้น"
"โอ้พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก" อู๊ดตื่นเต้น
ต๋อง ดีใจที่จะได้ติดต่อกับแก้วรุ้ง ป้าของอู๊ดขยาดกลัวทีวีของเธอพัง อาจารย์เพี้ยนรับรองแข็งขันว่าไม่มีปัญหาแน่ แล้วทดลองให้ดูด้วยการเสียบปลั๊กเปิดเครื่องส่งสัญญาณ ไม่ทันไร เกิดไฟฟ้าลัดวงจร ทีวีระเบิด มีประกายไฟออกมา อู๊ดตกใจตักน้ำสาดไปที่ทีวี ไฟกลับลุกท่วมขึ้น ลุงกับป้าตาเหลือกวิ่งขนของหนี อาจารย์เพี้ยนหอบเครื่องดับเพลิงมาฉีดพรวด ไฟดับลง ทุกคนหน้าขาวเพราะน้ำยาดับเพลิง อาจารย์เพี้ยนเอ็ดอู๊ด "ไฟช็อต ใครเขาเอาน้ำดับกันวะ ไอ้อู๊ด"
ทุกคนจ้องหน้าอาจารย์เพี้ยนกลับอย่างโกรธเคือง เขาชะงักจ๋อยลงหัวเราะแหะๆ...
วัน นั้น กระถินมาไหว้กระดูกเอมอร รำพันว่า "ถึงแม้ว่าผลตรวจดีเอ็นเอจะยืนยันว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน แต่ทำไมหนูถึงรู้สึกผูกพัน อยากอยู่ใกล้ๆเหมือนคุณน้าเป็นแม่แท้ๆ"
วิญญาณเอมอรปรากฏขึ้น มองกระถินด้วยสายตาเอ็นดู กระถินเห็นร้องเรียก "แม่...ไม่ใช่สิ คุณน้ามีอะไรกับกระถินเหรอคะ"
"ตอนนี้ลูกแม่อายุครบ 18 ปีแล้ว ถึงเวลาที่ลูกจะต้องรู้ความจริงเสียที...หนูคืออินทุกา ลูกของแม่กับด็อกเตอร์ชาติ"
"ด็อกเตอร์ชาติที่ตายไปแล้วน่ะเหรอคะ"
"ยัง พ่อของหนูยังไม่ตาย...ความจริงบางอย่างกำลังรอหนูอยู่ที่บ้าน" ร่างเอมอรจางลงเรื่อยๆแล้วหายไปพร้อมกับเสียงย้ำให้กระถินกลับบ้าน
กระถิน สะดุ้งตื่นขึ้นมา พบตัวเองฟุบหลับอยู่หน้าโกศเอมอร "ฝันหรอกเหรอ แต่ทำไมมันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน ผู้หญิงคนนั้นต้องการจะบอกอะไรกับฉันกันแน่..."
กลับมาถึงบ้าน กระถินพบกล่องของขวัญที่ลูกกบเอามาทิ้งไว้ให้ เธอหยิบมาเปิดดู พบขวดแก้วใสบรรจุผงแป้ง พร้อมจดหมายแก้วรุ้ง "กระถินเพื่อนรัก...ตอนนี้แก้วปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วง แก้วอยากจะเตือนกระถินให้ระวังตัวไว้ ด็อกเตอร์ อมรไม่ใช่คนดี เขาเป็นปิศาจจะฆ่าแก้ว ผงวิเศษในขวดนี้จะช่วยไขปริศนาการตายลึกลับให้กระจ่างได้...แก้วรุ้ง"
ลูก กบโผล่หน้ามาดูแล้วถามว่าของใคร พอกระถินบอกว่าของแก้วรุ้งก็ตกใจหาว่าใครอำหรือเปล่า แต่กระถินจำลายมือแก้วรุ้งได้ เธอจะต้องพิสูจน์ให้ได้ พอดียายบัวถือกระจาดผลไม้กลับมาแล้วเป็นลมล้มพับลง กระถินรีบพาส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าร่างกายอ่อนเพลียให้นอนให้น้ำเกลือ ไม่กี่วันก็หาย... กระถินนึกอะไรได้ ตามออกมาถามหมอ
"คุณหมอคะ หนูอยากพบนายแพทย์ที่พิสูจน์ดีเอ็นเอค่ะ"
"นายแพทย์! หมอแผนกพิสูจน์ดีเอ็นเอที่นี่มีแต่ผู้หญิงนะครับ"
กระถิน งง จึงติดต่อขอให้ส่งผลตรวจดีเอ็นเอใหม่ให้ ตามที่อยู่ที่เธอยื่นให้ เผอิญแขนเธอโดนที่เสียบกระดาษเกี่ยวแขนเป็นแผลลึก กระถินร้องโอ๊ยออกมา พลันแผลหายไปเองจึงร้องเฮ้ยอีกที พยาบาลตกใจ "เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
กระถิน ส่ายหน้าแล้วรีบวิ่งออกไป เธอกุมสร้อยที่คอด้วยความแปลกใจ "ทำไมบาดแผลของเราถึงหายเองได้ ทั้งๆที่สวมสร้อยพระนาคปรกอยู่ หรือว่า..."
กระถิน นึกถึงวันที่ถอดสร้อยให้เซียนพระดู จึงรีบกลับไปหาที่แผงพระ ปรากฏว่าร้านปิด ร้านข้างๆบอกว่าไม่ได้ เปิดหลายวันแล้ว เธอจึงขอที่อยู่แล้วตามไปหาที่บ้าน...พอไปถึง เห็นเจ้าหน้าที่และชาวบ้านมุงอยู่หน้าบ้าน พอดีมีเจษฎาอยู่ด้วยจึงเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น
"มีเซียนพระฆ่าตัวตาย"
"อะไรนะคะ!" กระถินตกใจมาก ยิ่งพอเห็นสภาพศพ ใบหน้าซีดเซียว หัวแตก เลือดโชก
"สภาพศพน่าอเนจอนาถไม่รู้ไปกลุ้มใจอะไร ถึงได้เอาหัวโขกพื้นจนตาย"
"ฉันจะต้องรู้ความจริงให้ได้" กระถินไม่อยากเชื่อ จึงขอเอาผงวิเศษโรยที่ศพดู ที่คอเซียนพระปรากฏรอยเขี้ยวขึ้นมา กระถินตกใจ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธอทำได้ยังไง" เจษฎางงไปหมด
"เซียนพระคนนี้ไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่ถูกปิศาจฆ่า!"
"ปิศาจ! หนูหมายความว่ายังไง"
กระถินรีบแก้คำพูดใหม่ว่าเธอหมายถึงคนฆ่าจิตใจโหดเหี้ยมเหมือนปิศาจ....
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น