* โดย จากบทประพันธ์และบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย รัชนี-คฑาหัสต์
* 19 มกราคม 2554, 10:02 น.
กระถินเสียใจ พอมาเห็นศพคงเดชที่เข้าใจว่าเป็นชาติในห้องดับจิต จึงถอดสร้อยพระออกแล้วใช้พลังในตัวจับมือถ่ายพลังช่วยให้ฟื้น แต่กลับช่วยอะไรไม่ ได้เลย เธอเสียใจทุบกำแพงจนมือแตก อมรเดินเข้ามายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ แล้วปลอบให้เธอตายใจว่ายังมีเขาที่หวังดีกับเธอ อมรขับรถมาส่งกระถินที่บ้าน ยายบัวแอบมองไม่ค่อยชอบขี้หน้าอมรเอาเลย
แก้วรุ้งพยายามทำอาหารให้ เหมันต์กิน วันนี้เธอลองทำสลัดผักให้ เหมันต์กลับบอกว่าเขาไม่กินของพวกนี้หรอก แก้วรุ้งจึงถามว่าแล้วเขากินอะไร เหมันต์ยื่นยาเม็ดให้ดู
"ยาระงับสัญชาตญาณกระหายเลือดในตัวฉัน"
"พี่ต้องทานยานี้ตลอดชีวิตเลยเหรอคะ"
"ไม่หรอก เมื่อฉันอายุครบสิบแปดปี ยานี่ก็จะใช้ไม่ได้อีกต่อไป" เหมันต์เจ็บปวดในใจ
"แสดงว่า สักวันพี่ก็ต้องกินเลือดมนุษย์อยู่ดี?"
เหมันต์ พูดไม่ออก แก้วรุ้งจึงถามว่าถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไร เหมันต์ตอบไม่ได้จึงเปลี่ยนเรื่องพูดว่าเขาหิวแล้ว เขายกยาเม็ดชูขึ้น แก้วรุ้งจึงคีบถั่วในสลัดมาชนกับเม็ดยาของเขา
"งั้นก่อนทานเรามาอวยพรให้ดินเนอร์พิเศษมื้อนี้กันดีมั้ยคะ"
ต่าง คนต่างอวยพรให้กันแล้วร้อง...เชียร์...พร้อมกัน จากนั้นทั้งสองก็มานอนดูดาวบนหลังคา เหมันต์พูดถึงตัวเขาเองให้ฟัง "เธอยังต้องเรียนรู้ชีวิตครึ่งคนครึ่งปิศาจอย่างฉันอีกเยอะ"
แก้วรุ้งถามว่ามีอะไรที่เธอยังไม่รู้ เหมันต์ตอบว่าเขาไม่เคยหลับตอนกลางคืน
"แล้วพี่ผ่านค่ำคืนที่ยาวนานไปได้ยังไงคะ ถ้าเป็นแก้วคงเหงาแย่" แก้วรุ้งถาม
เหมันต์ ไม่ตอบเปลี่ยนไปชี้ดวงดาวดวงหนึ่ง "ดาววีนัส คนสมัยก่อนเรียกดาวดวงนี้ตอนพลบค่ำว่าดาวประจำเมือง...แต่ถ้าเห็นตอนเช้ามืด จะเรียกว่า...ดาวประกายพรึก โดยที่ไม่รู้ว่าดาวทั้งสองเป็นดวงเดียวกัน"
แก้ว รุ้งชื่นชมว่าเก่ง เหมันต์บอกว่าเขารู้จักดาวทุกดวงบนท้องฟ้า แต่กลับไม่รู้จักหัวใจของตัวเอง แก้วรุ้งทำนิ้วคีบดวงดาวแล้วบอกว่าเธออยากได้ดาวดวงนี้ เหมันต์เล่าต่อ "ตามตำนานเล่าว่า วีนัสเป็นชื่อของเทพีแห่งความงามและความรัก ใครที่อยู่ใกล้ต่างก็หลงใหลอยากได้นางเป็นคู่ครองกันทั้งเมืองเหมือน..."
เหมันต์หันมามองแก้วรุ้ง แต่เธอหลับไปแล้ว เขายิ้มมองหน้าเธออย่างรักใคร่..."เหมือนเธอไง...แก้วรุ้ง"
เหมันต์ อุ้มแก้วรุ้งมานอนบนเตียงในห้อง เขาคุกเข่าลงที่ขอบเตียง มองหน้าเธออย่างรักใคร่ทะนุถนอมแล้วก้มลงจะจูบเธอ แต่แล้วเปลี่ยนใจเลื่อนไปจูบหน้าผากและบอกให้เธอฝันดี...กลับมาที่ห้อง เหมันต์นึกถึงคำพูดของแก้วรุ้งว่าเธออยากได้ดาวดวงนั้น เขาจึงตั้งหน้าตั้งตาพับดาวกระดาษใส่ ขวดโหลให้เธอทั้งคืน เช้าขึ้น...เขาถือขวดโหลออกไปเคาะประตูห้องแก้วรุ้ง
"แก้วรุ้ง เช้าแล้ว เปิดประตูหน่อย ฉันมีอะไรจะให้"
เงียบ ผิดสังเกต เหมันต์จึงเปิดประตูเข้าไป ไม่มีแก้วรุ้งในห้อง เขาพบแต่จดหมายข้อความว่า "ขอโทษด้วยนะคะ แต่แก้วจำเป็นต้องไปช่วยต๋อง ลาก่อน..."
"เธอหลอกฉัน!" เหมันต์เครียดขึ้นมาทันที ผลุนผลันออกไปอย่างฉุนเฉียว...
ใน ขณะที่สามสาวแก๊งผลไม้รวมออกล่าเหยื่อเพื่อนนักศึกษาดูดเลือดเป็นอาหาร จนมาเจอลูกกบเดินมา ขนุนยิ้มกริ่มจะได้ดูดเลือดลูกกบ ขนุนเข้ายั่วยวน ลูกกบสยิวจั๊กจี้ดิ้นดุกดิก ขนุนแยกเขี้ยวเตรียมจะกัด พลันลูกกบเห็นแผลที่แขนขนุนซึ่งได้จากโดนปากกาแทงตอนล่าเหยื่อคนที่แล้วก็ ตกใจ "เอ๊ะ! แขนเธอเป็นแผลนี่...ไปทำอะไรมา"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่ถูกกิ่งไม้เกี่ยวนิดหน่อย" ขนุนชักแขนหลบ
ลูก กบดึงกลับมาดูอย่างห่วงใย แล้วบรรจงทำแผลให้ เขาปิดปลาสเตอร์ยาและเป่าเพี้ยงให้เธอหายเจ็บ ขนุนเห็นความอาทรของลูกกบแล้วใจอ่อน ฆ่าเขาไม่ลง จึงไล่ให้เขากลับไป ลูกกบแปลกใจท่าทีที่เปลี่ยนไปของขนุน จึงถามว่าเธอป่วยหรือเปล่า ขนุนตวาดไล่อีกครั้ง ลูกกบจึงยอมไป ลิ้นจี่กับลำไยเข้ามาถามทำไมไม่จัดการลูกกบ ขนุนโวยมันเรื่องของเธอ...
กินรี ขับรถมาด้วยความเร็ว เห็นแก้วรุ้งวิ่งตัดหน้ารถไปก็ตกใจ ทำไมยังไม่ตาย รีบกลับมารายงานอมรและว่า "บางทีเหมันต์อาจเล่นละครตบตาเราอยู่ก็ได้ ฉันจะลองสืบดู"
อมรครุ่นคิดก่อนจะบอกว่าไม่ต้อง เขาจัดการเอง...
แก้ว รุ้งมาหากระถินที่บ้าน กำลังจะเคาะประตูเรียกก็มีมือมาปิดปากเธอแล้วลากเธอออกไป เหมันต์เหวี่ยงแก้วรุ้งลงบนเตียง เขาพาเธอกลับมาที่บ้านพักกลางป่า แก้วรุ้งร้องลั่น "โอ๊ย! แก้วเจ็บนะ"
"เจ็บตัวซะบ้างก็ดี ทีหลังจะได้ไม่คิดทำอะไรโง่ๆอีก"
"แก้วแค่อยากจะไปช่วยต๋อง ต๋องเป็นเพื่อนพี่เหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ ทำไมพี่ถึงทิ้งเพื่อนได้ลงคอ"
"เธอก็รู้ ศัตรูของต๋องไม่ใช่คนธรรมดา เธอจะเอาอะไรไปสู้"
"แก้วไม่คิดเลยว่าพี่จะกลัวด็อกเตอร์อมร จนยอมเขามากถึงขนาดนี้ ด็อกเตอร์อมรไม่ใช่คนดี ทำไมพี่ถึงยังช่วยปกป้องเขา"
พลัน นกกา ค้างคาว กระพือปีกบินแตกตื่น บ่งบอกถึงสัญญาณอันตราย เหมันต์รู้ทันทีว่าอมรกำลังมา เขาดึงแก้วรุ้งมาจ้องหน้าพูดสีหน้าเครียด "จำไว้นะ เธอต้องพยายามคิดถึงสิ่งที่เธอรักมากที่สุด ป้องกันไม่ให้เขาอ่านจิตเธอได้ แล้วจะปลอดภัย รู้มั้ย"
แก้วรุ้งพยัก หน้าทั้งที่ยังงงๆแล้ววิ่งไปหลบในห้องน้ำ... อมรผลักประตูบ้านเข้ามาพอดีทักทายเหมันต์อย่างอารมณ์ดี "ว่ายังไง ลูกชายคนเก่งของฉัน"
เหมันต์ตกใจ อมรเดินสำรวจบ้านอย่างจับผิดและชวนคุย "หลบมาสร้างบ้านอยู่คนเดียวกลางป่า ไม่เห็นบอกฉันสักคำ"
"ผมเห็นว่าเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆเลยไม่ได้บอกด็อกเตอร์"
อมรโอบไหล่ลูกชายหัวเราะเบาๆ "เราพ่อลูก ไม่เคยมีความลับต่อกันอยู่แล้ว จริงมั้ย ไอ้ลูกชาย...ยังมีอะไรอีกล่ะที่แกไม่ยอมบอกฉัน"
อมร พยายามอ่านใจเหมันต์แต่เขาบังคับใจตัวเองไว้ อมรจึงเห็นแต่ความว่างเปล่า อมรพอใจมากแล้วหันมาชมบ้านและเดินดูห้องต่างๆ จนมาถึงห้องน้ำ เหมันต์เริ่มกังวล อมรเปิดเข้าไปดูแล้วชมว่าห้องน้ำสวย เหมันต์เป็นห่วงแก้วรุ้งที่ซ่อนตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำซึ่งมีกลีบกุหลาบลอยอยู่ เต็ม อมรชะโงกหน้าไปมอง แก้วรุ้งกลั้นหายใจและนึกถึงคำเตือนของเหมันต์ที่ให้เธอคิดถึงแต่สิ่งที่รัก มากที่สุด เธอจึงคิดถึงแต่ หน้าเหมันต์ อมรจึงไม่รู้สึกผิดปกติอะไร เหมันต์พยายามจะให้อมรกลับออกไป จึงพูดชักชวน
"ที่นี่ตั้งอยู่บนภูเขา ใกล้บ่อน้ำแร่ตามธรรมชาติ การแช่น้ำแร่เป็นประจำจะช่วยบำบัดอาการเครียดและวิตกจริตได้ดี ถ้าด็อกเตอร์ว่างเมื่อไหร่ก็เชิญนะครับ"
อมรรู้สึกเหมือนถูกหลอกด่า จะเดินออกไป แก้วรุ้งแทบขาดใจโผล่หน้าขึ้นเหนือน้ำ เหมันต์เห็นรีบก้มลงจูบเธอเพื่อให้อากาศหายใจและกดหน้าเธอลงไปในน้ำอย่างรวด เร็ว อมรหันขวับมามองเห็นเหมันต์เงยหน้ากลับมา แล้วเสยผมอย่างเท่ "ทำอะไรของแก!"
เหมันต์ตอบว่าอากาศมันร้อน อมรส่ายหน้าไม่ติดใจอะไรแล้วเดินออกไป เหมันต์หันมาบอกแก้วรุ้งว่าปลอดภัยแล้ว พอแก้วรุ้งโผล่หน้าขึ้นมาสำลักน้ำไอแค่กๆ เขาก็เตือน รู้หรือยังว่าเธอกำลังเล่นอยู่กับใคร ก่อนจะหันหลังเดินไป
ooooooo
อมรกลับมาเล่นงานกินรี หาว่าโกหกและเอาเรื่องรกสมองมาให้เขา กินรีแค้นใจจะต้องพิสูจน์ให้ได้...
แม้ ผลจะออกมาว่าต๋องเป็นคนร้าย แต่ใจกระถินก็ยังคิดถึงเขา เป็นห่วงว่าเขาหนีไปอยู่ที่ไหน ขณะเดียวกัน ต๋องซึ่งหลบอยู่บ้านต่างจังหวัดของอู๊ด เขาคิดถึงกระถินเช่นกันจนแปลกใจตัวเอง "ทำไมฉันต้องคิดถึงเธอตลอดเวลาด้วยนะ ยัยกระทิงเอ๊ย..."
อู๊ดแอบขโมยเครื่องวัดใจ ลักษณะเป็นรูปหัวใจ มีเข็มชี้แกว่งไปมาคล้ายเครื่องชั่งน้ำหนักจากอาจารย์เพี้ยนมายื่นให้ต๋อง "เครื่องวัดใจ สำหรับผู้ชายโลเลอย่างแก ฉันจิ๊กมาจากอาจารย์"
"เครื่องวัดใจ...วัดยังไงวะ?"
"แค่เขียนชื่อคนที่แกคิดถึง ใส่ไว้ตรงนี้ กับตรงนี้ จากนั้นก็ต่อเครื่องวัดสัญญาณไฟฟ้าไปที่หัวใจของแก"
ต๋อง ไม่เชื่อว่าจะได้เรื่องจึงยอมทำตามที่อู๊ดบอก แต่ผลออกมาเข็มชี้ไปที่ชื่อกระถิน ต๋องตกใจร้องเฮ้ย...อู๊ดแหย่ทันที "ฮั่นแน่...เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแกชอบของแปลก นกฮูกกับกระทิงเจอกันจะออกลูกเป็นอะไรวะ"...ต๋องวิ่งไล่เตะอู๊ดไปทั่วชายหาด
วัน ต่อมา กระถินมาไหว้พระในโบสถ์เสียใจกับโชคชะตาตัวเองที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ เลย อมรตามมาปลอบว่าเธอยังมีเขา กระถินซึ้งใจรู้สึกอบอุ่นใจขึ้น อมรทำทีเป็นว่าจะช่วยสืบหา "บางทีสร้อยพระเส้นนี้ อาจนำเธอไปพบกับพ่อแม่ก็ได้"
เข้าตามแผน อมรพากระถินไปหาเซียนพระ ให้ช่วยดูว่าพอจะรู้ที่มาของพระนาคปรกองค์นี้บ้างไหม เซียนพระซึ่งเป็นคนของอมรเอง แอบเปลี่ยนสร้อยเก็บไว้และเอาของปลอมคืนให้กระถินไป และว่าเขาถ่ายรูปไว้แล้ว เจอเจ้าของเมื่อไหร่เขาจะติดต่อไป...อมรขับรถจะไปส่งกระถิน เธอนั่งกุมสร้อยหน้าเศร้า อมรปลอบว่าไม่ต้องกังวล เซียนพระคนนี้กว้างขวาง ไม่นานต้องได้เรื่อง ระหว่างทาง ขนุนขับรถมาติดไฟแดงคู่กับรถอมร เห็นอมรกำลังจะลวนลามกระถินก็หึงขับรถตามบีบแตรไล่หลัง จนอมรต้องจอด ขนุนลงมาตบหน้ากระถินเต็มแรง
"หน้าด้าน หน้าทนนักนะ แย่งของของคนอื่น ไม่มีปัญญาหาเองหรือไง"
"เธอพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ"
ขนุน หาว่าโกหกเงื้อมือจะตบอีก อมรจับมือขนุนไว้แล้วลากตัวขึ้นรถขับออกไป กระถินยืนงงว่าขนุนพูดเรื่องอะไร...กลับถึงบ้าน อมรตบขนุนจนหน้าหัน ที่มาล้ำเส้นเรื่องของเขามากเกินไป กินรีเข้ามาหัวเราะเยาะ ขนุนโกรธหันมาตบกับกินรีอีก อมรห้ามอย่างหงุดหงิด กินรีชูกล่องกำมะหยี่สีแดงให้อมรดู เขารับกล่องนั้นมาแล้วพากันขึ้นห้องไป ขนุนยืนร้องกรี๊ดๆเจ็บใจ
ฝากล่องกำมะหยี่ที่วางอยู่บนโต๊ะเปิดออกเอง พระนาคปรก ในกล่องลอยขึ้นมา อมรมองพระองค์นั้นด้วยสายตาสแกนมวลสาร แล้วสรุปให้กินรีฟังว่า "พระองค์นี้มีส่วนประกอบของ แร่เหล็กไหล มิน่าล่ะ...เมื่อฉันใส่พระองค์นี้ พลังอมนุษย์ในตัวฉันถึงได้หายไป"
กินรี ถามถึงแผนต่อไปเมื่อได้พระนาคปรกมาแล้ว อมรว่าถึงเวลาจะรู้เอง แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่เขาจะดูดเลือดจากเธอ อมรก้มลงไซ้ซอกคอ กินรีหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
ooooooo
เช้าวันนี้ กระถินตักบาตรกับยายบัว พอพระให้ ศีลให้พรเสร็จ ยายบัวก็อวยพรกระถินบ้าง ว่าปีนี้กระถิน อายุครบสิบแปดปีแล้ว กระถินแย้งว่า วันนี้ครบรอบวันที่ยายบัวเก็บเธอมาเลี้ยงต่างหาก ยายบัวเขกหัวกระถินอย่างเอ็นดูที่ดักคอ แล้วเตือนอย่าลืมกรวดน้ำ
ระหว่าง ที่กระถินเทน้ำลงโคนต้นไม้ใหญ่ อมรโทร.เข้ามาอวยพรวันเกิด กระถินแปลกใจ อมรบอกว่าเขาจะจัดงานวันเกิดให้คืนนี้ กระถินตื่นเต้นดีใจ โดยไม่รู้เลยว่าเป็นแผนร้าย
อาจารย์เพี้ยนรู้เรื่องนี้รีบวางแผนเข้า ไปช่วยกระถิน โดยอู๊ดเป็นคนจัดการให้พวกเขาปลอมตัวเข้าไปเป็นผู้หญิงอกโตเต้นโชว์ในงาน ขณะเดินขึ้นเวที อาจารย์เพี้ยนและต๋องพร้อมใจกันถีบอู๊ดหน้าคว่ำ เขารีบลุกมายิ้มให้คนดู แล้วเต้นเขยิบไปถามทั้งสองคนว่า
"ท่าเมื่อกี้ไม่มีในท่าเต้นที่ซ้อมกันมานี่หว่า"
ต๋องถลึงตาใส่ "ไหนแกบอกว่าจะปลอมตัวไม่ให้เป็นจุดเด่น นี่โคตรเด่นเลย"
อาจารย์ เพี้ยนกระซิบเตือนว่าไม่ใช่เวลามาเถียงกัน รีบแสดงให้เสร็จ ทั้งสามจึงต้องเต้นตามจังหวะเพลงจนจบ คนดู ปรบมือเกรียวกราว กระถินซึ่งแต่งชุดทักซิโดดูแมนๆ ยายบัวใส่ชุด คอกระเช้า ผ้าถุงตามปกติ ส่วนลูกกบแต่งเป็นเจ้าชายกบหวังจะให้ขนุนประทับใจ กระถินปลื้มใจที่มีงานวันเกิดเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่ยายบัวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
"บอกตามตรงยายไม่ชอบอีตาด็อกเตอร์ด็อกแต้อะไรนี่เลย ท่าทางกรุ้มกริ่มยังไงชอบกล"
กระถิน หาว่ายายบัวอคติ กระถินเดินไปหาอมรเพื่อขอบคุณ ยายบัวตามติดด้วยความเป็นห่วง ต๋องกับอาจารย์เพี้ยนเห็นกระถินอยู่ใกล้กับอมรก็พยายามจะเข้าไปประกบเผื่อมี อะไรไม่ชอบมาพากล พอดีมีเสี่ยขี้เมาเข้ามาจับหน้าอกต๋อง เขาสะดุ้ง ชกตูม เสี่ยหงายหลัง อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดรีบดึงต๋องออกไป...
"ขอบคุณนะคะ ด็อกเตอร์ใจดีกับหนูเหลือเกิน หนูไม่เคยมีงานวันเกิดใหญ่โตมาก่อน"
"จัดใหญ่โตขนาดนี้ หวังอะไรรึเปล่าล่ะ" ยายบัวถามโพล่งขึ้นมา
กระถิน ตกใจ อมรปรับสีหน้าตอบว่าเขาไม่ได้หวังอะไรนอกจากอยากให้กระถินมีความสุข ยายบัวยังไม่เชื่อใจอยู่ดี พอดีมีเด็กเสิร์ฟยกเครื่องดื่มเข้ามา อมรจึงหยิบเครื่องดื่มให้ กระถิน เธอขอบคุณแล้วถามว่าเขาล่ะ อมรรีบบอกว่าเขาอิ่มแล้ว กระถินไม่สงสัยอะไร ต๋องระแวงว่าอมรเอาน้ำอะไรให้กระถินกิน จึงรีบเดินเข้าไปชนเธอน้ำหกเลอะเสื้อผ้า
"อุ๊ย! ต๊ายตาย ขอโทษฮ่ะ แทมมี่ไม่ได้ตั้งใจ"
"ขอโทษแล้วหายเหรอ เลอะหมดเลย ชุดฉันเช่ามาแพงนะเนี่ย" กระถินโวย
ต๋องรีบดึงกระถินไปล้างเสื้อในห้องน้ำ อมรไม่พอใจที่โดนขัดจังหวะ อาจารย์เพี้ยนโล่งอกที่ต๋องพากระถินออกไปได้...
ขณะ เดียวกัน แก้วรุ้งกำลังทำความสะอาดโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนของเหมันต์ เห็นขวดแก้วใบเล็กๆ ข้างในมีผงแป้งสีเหลือง จึงเทใส่มือมาดม รู้สึกหอมสดชื่นจึงจะเอาทาผิว เหมันต์เข้ามาดึงมือไว้ "อย่า!นี่คือผงวิเศษ เป็นของอันตราย"
แก้วรุ้งทำหน้างง เหมันต์จึงบอกว่า "ผงวิเศษช่วยลบเลือนรอยแผลได้ แต่ถ้าโรยทับอีกครั้ง รอยแผลจะปรากฏให้เห็น"
เหมันต์ ดึงขวดแป้งมาเก็บเข้าลิ้นชัก แก้วรุ้งเห็นเขาแต่งตัวหล่อจึงถามจะออกไปไหน เขาตอบว่าจะไปงานวันเกิดกระถิน แก้วรุ้งนึกได้ "จริงด้วย วันนี้วันเกิดกระถิน แก้วไปด้วยนะคะ"
"เธอไปไม่ได้เพราะงานนี้จัดที่ วิทยาลัย มันอันตรายมาก เพราะฉะนั้นอยู่ที่นี่ อย่าสร้างปัญหา แล้วพี่จะรีบกลับ" เหมันต์เดินออกไป แก้วรุ้งมองลิ้นชัก ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง...
ต๋องพากระถินจะเข้าห้องน้ำชาย กระถินร้องว่าห้องน้ำหญิงอยู่ทางนี้ ต๋องชะงักขอรอข้างนอก กระถินไม่ยอม เขาทำเสื้อเธอเลอะต้องเช็ดให้เธอ ต๋องบ่นเบาๆ "ดุชะมัดยัย กระทิงโหด"
"ว่าอะไรนะ?" กระถินได้ยินแว่วๆ
ต๋อง รีบปฏิเสธว่าไม่ได้พูดอะไร กระถินถอดสร้อยพระ นาคปรกวางไว้ข้างอ่าง แล้วถอดเสื้อสูทออกส่งให้ต๋องซักรอยเปื้อน ต๋องตกใจนึกว่าเธอจะถอดหมด กระถินงงทำไมต้องตกใจขนาดนั้น "เราก็มีเหมือนๆกัน ไม่เห็นเป็นไร"
"ใครว่าเหมือนยะ ฉันมีมากกว่าเธอหลายเท่าย่ะ" ต๋อง แอ่นอกใส่กระถิน
กระถิน จ้องหน้าอกต๋องอึ้งๆ ต๋องว่าพูดไม่ออกล่ะสิ เพราะ ไม้กระดานอย่างนั้นจะมาสู้แตงโมจินตหราอย่างเขาได้อย่างไร กระถินหมั่นไส้บ่น "โธ่เอ๊ย ฉันยังโตไม่เต็มที่หรอก"
ระหว่างนั้น ขนุนกับกินรีเขม่นกันแย่งกันควงแขนอมร ลำไยกับลิ้นจี่ที่ตามมาถามอมรว่าโชว์เมื่อสักครู่สนุกดีจ้างมาจากไหน อมรกับกินรีมองหน้ากันไม่รู้ว่าใครจ้างมาแล้วเริ่มสงสัย
ต๋องซัก เสื้อเสร็จส่งคืนให้กระถิน แต่กระถินเห็นว่าเสื้อต๋องก็เลอะจึงบอกให้ถอดออกมาซักบ้าง ต๋องกอดอกแต้กลัวกระถินรู้ว่าเขาปลอมตัวมา กระถินคิดว่าขี้อายจึงเอาผ้าชุบน้ำเช็ดบนเสื้อให้อย่างเบามือ ต๋องอึ้งหลุดปากออกไปว่า "เธอทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอยัยกระทิง"
"เธอเรียกฉันว่ากระทิงเหรอ เธอเหมือนใครคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก" กระถินมองต๋องพิจารณา
ต๋อง รีบหลบตาและว่าจำคนผิดแล้ว กระถินหน้าเศร้าลง "นั่นสิ จะเป็นไปได้ยังไง นายนั่นดีแต่ก่อเรื่อง ป่านนี้อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ฉันไม่น่าเป็นห่วงคนอย่างนั้นเลย"
ต๋องใจอ่อนลง "แล้วถ้าฉันกับเขาเป็นคนเดียวกันล่ะ กระถิน...ฉันมีเรื่องจะบอก..."
ไม่ ทันที่ต๋องจะพูด ขนุนกับพวกผลักประตูเข้ามา มองต๋องตาขวาง แล้วบอกให้กระถินรีบออกไปหาอมร ต๋องจะเดินตามไปแต่ขนุนกับพวกกันไว้ แล้วรีบปิดประตู
"จะไปไหน ฉันรู้นะว่าแกคือต๋อง แกกล้ามากที่มางานนี้" ทั้งสามจะรุมต๋อง
แต่ กลับถูกต๋องจัดการรวบสามคนมัดรวมกัน แล้วขังไว้ในห้องน้ำ พอต๋องออกมาหาอาจารย์เพี้ยนซึ่งรออยู่ เขาถามว่าต๋องบอกความจริงกระถินหรือยัง ต๋องตอบว่ายังไม่ทันบอกพวกขนุนมาขวางเสียก่อน
"พวกมันรู้ตัวแล้ว เรามีเวลาไม่มาก ต้องรีบบอกกระถิน" อาจารย์เพี้ยนชักกังวล
ต๋อง รีบเดินตามหากระถิน จนมาถึงโต๊ะอาหาร ต๋องหยิบถั่วมากิน เผอิญใจตรงกับกระถินมือชนกัน พอกระถินเห็นแทมมี่โดยไม่รู้ว่าเป็นต๋องก็ดีใจ "เธออีกแล้วเหรอ แหม...ใจตรงกันเลยนะ ชอบกินถั่วเหมือนกันเหรอ"
ต๋อง ดีใจอยากจะบอกความจริงกระถิน แต่เธอชิงสอนเขากินถั่วให้อร่อย ด้วยการโยนขึ้นอ้าปากรับ ต๋องมัวเพลินสนุกไปกับกระถิน จนเธอนึกได้ว่าใกล้เวลาจะต้องตัดเค้กแล้ว จึงวิ่งไป ต๋องจะบอกเรื่องที่ตั้งใจเลยไม่ทันอีกตามเคย...
แก้วรุ้งถือกล่องของ ขวัญเดินปะปนเข้ามาในงาน เห็นกระถินก็จะวิ่งไปหา พอดีอมรขึ้นกล่าวบนเวที แก้วรุ้งจึงรีบหลบกลัวอมรเห็น อมรกล่าวว่า กระถินเป็นเด็กที่เขาเอ็นดูเหมือนลูก และเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ เขาจึงขอเป็นพ่อจัดงานในวันนี้ให้เธอ พลันไฟบนเวทีดับลง เหลือแต่ไฟสปอตไลต์ จับที่ร่างอมร อมรรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือใคร จึงตะโกนขึ้นว่า
"อาจารย์พงศธร ตรัยเทพ อุดม พวกเธอต้องการอะไร"
"แกนี่เล่นละครเก่งจริงๆ วันนี้ฉันจะกระชากหน้ากากของแกให้ทุกคนได้รู้ว่าแกไม่ใช่นักบุญ แต่เป็นปิศาจ" อาจารย์เพี้ยนตะโกนกลับมา
ทุก คนตกใจ อาจารย์เพี้ยน ต๋อง และอู๊ดเดินขึ้นมาบนเวที อมรทำเป็นถามว่าพูดเรื่องอะไรกัน เขาไม่รู้เรื่อง อู๊ดถืออาหารขึ้นมาให้อมรลองกิน "ทุกท่านครับ ไอ้ปิศาจตนนี้ มันกินอาหารไม่ได้ เพราะอาหารของมันคือเลือดมนุษย์ นักศึกษาที่ตายไปทั้งหมดเป็นฝีมือของแก"
ทุกคนฮือฮา คอยลุ้นว่าอมรจะกินไหม แต่แล้ว...อมรก็ตักอาหารเข้าปากเคี้ยวอย่างปกติ สร้างความประหลาดใจให้ต๋องกับพวก อาจารย์เพี้ยนเอาสร้อยพระนาคปรกมายื่นให้อมรเพื่อพิสูจน์อีก กระถินเห็นพระของเธอนึกได้ว่าถอดวางในห้องน้ำ จึงเข้าใจว่าเป็นแผนของต๋อง
"ว่าไง กลัวล่ะสิ เพราะถ้าใส่สร้อยเส้นนี้อานุภาพของ สร้อยจะทำให้ความเป็นอมตะของแกหายไป แกอาจจะตายได้"
อมรจับพระนาคปรกหน้าตาเฉย "พวกเธอเล่นอะไรกัน?"
"ตายล่ะ มันไม่กลัว ทำไงดี!" อู๊ดตาเหลือก พอกับต๋องและอาจารย์เพี้ยนที่ตกใจ
แก้ว รุ้งพยายามแหวกคนจะเข้าไปหากระถิน กินรีมองจากบนเวทีมาเห็นตกใจ แก้วรุ้งยังไม่รู้ตัวจะอ้าปากเรียกกระถิน พลันมีมือมาปิดปากแล้วอุ้มเธอออกไป...พอดีลูกกบ เดินผ่านห้องน้ำ ได้ยินเสียงขนุนกับพวกร้องให้คนช่วย จึงรีบดันประตูเข้าไปแก้มัดให้ทั้งสามคน ทั้งสามกุเรื่องว่าต๋องจะทำร้ายอมร ในขณะที่อาจารย์เพี้ยน ต๋อง และอู๊ดกำลังยืนเครียด อมรจึงว่า
"พวกเธอคงโกรธแค้นที่ฉันรู้เรื่องอาวุธในห้องใต้ดิน แต่มอบตัวเถอะ อย่าทำผิดอีกเลย"
"ไอ้สารเลว..." อาจารย์เพี้ยนแค้นคว้ามีดที่จะใช้ตัดเค้ก กรีดที่แขนอมร
กระถินตกใจ ต๋องจับแขนอมรชูให้ทุกคนดู "แผลแค่นี้ทำอะไรปิศาจอย่างมันไม่ได้หรอก ทุกคนคอยดู"
แทน ที่แผลจะสมานหายไปเอง แต่ปรากฏว่าเลือดที่แผลไหลออกมากขึ้นเรื่อยๆ อมรทำหน้าเจ็บปวดมาก และร้อง "โอ๊ย...ปล่อยฉันเถอะตรัยเทพ ฉันเจ็บ!"
"ไม่จริง ทำไม!" ต๋องงง
ลูกกบพาขนุนกับพวกที่ท่าทางเสียขวัญขึ้นมาบนเวที แล้วร้องห้ามต๋อง "พอได้แล้วไอ้ต๋อง ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะเลวถึงขนาดนี้"
"ต๋อง จับฉันมัดไว้ในห้องน้ำหญิง เพราะฉันรู้ความลับว่าเขาวางแผนจะทำร้ายด็อกเตอร์อมรค่ะ" ขนุนพูดด้วยอาการยังหวาดกลัว...ต๋องตกใจมากที่เรื่องกลับตาลปัตร
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น