เซียนพระถูกอมรฆ่าปิดปากไปเรียบร้อยทำให้ กระถินไม่สามารถสืบหาความจริงได้...ด้านอาจารย์ เพี้ยนติดตั้งจานดาวเทียมเพื่อรับสัญญาณทั่วโลกอีกครั้งด้วยความหวาดหวั่น ของทุกคน เพราะครั้งที่แล้ว ทีวีระเบิดหวิดทำให้ไฟไหม้บ้าน แต่แล้วพอเสียบปลั๊ก ทีวีจอดำสนิท อาจารย์เพี้ยนคอตกผิดหวัง สักพัก ต๋องชี้ไปที่ทีวีท่าทางดีใจ "ทุกคนดูนั่น!"
ภาพวงจรปิดของทุกคนปรากฏขึ้นบนจอทีวี เครื่องรับสัญญาณใช้ได้ อาจารย์เพี้ยนดีใจอย่างมาก...
เช้า วันใหม่ แก้วรุ้งยังเสียใจที่เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเหมันต์เลย เหมันต์กลับเป็นคนปกติ เขามาเคาะประตูเรียกแล้วพูดแหย่เธอเหมือนรู้ทัน "นั่งใจลอยคิดถึงฉันอยู่หรือไง"
"คนไร้หัวใจอย่ามายุ่งกับแก้ว แก้วเป็นผู้หญิงหน้าไม่อาย บอกรักผู้ชายก่อน" แก้วรุ้งโวย
"ผู้หญิงที่บอกรักฉันก่อนอย่างเธอ มีเยอะแยะไปไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ฉันเจอจนชินแล้วล่ะ"
แก้ว รุ้งได้ยินยิ่งโกรธมาก ปรี่ไปเปิดประตูผลัวะกะวีนใส่เต็มที่ว่าคนหลงตัวเอง แต่กลับพบถาดอาหารเช้าวางอยู่ มีไข่ดาวสุกๆทำเป็นรูปหัวใจ ไส้กรอก แฮม และขนมปัง พร้อมน้ำส้มคั้น บนจานยังมีซอสมะเขือเทศวาดเป็นหน้าคนยิ้มแลบลิ้นทะเล้นๆ ทำให้แก้วรุ้งเผลอยิ้มออกมา แต่พอนึกได้ ก็เชิดใส่ "เชอะ...คิดเหรอว่าแผนตบหัวแล้วลูบหลังจะได้ผล"
แต่แก้วรุ้งก็อดแปลก ใจไม่ได้ว่าเหมันต์รู้ได้อย่างไร ว่าเธอชอบไข่ดาวสุกๆกับน้ำส้มคั้น เหมันต์แอบมองเธอยกถาดเข้าห้องไปสีหน้ามีความสุข พลันแก้วรุ้งเห็นจอ
ทีวี เปิดขึ้นมาเอง เป็นการติดต่อจากอาจารย์เพี้ยนให้เธอกับเหมันต์ ไปหาที่หมู่บ้านชาวประมงริมทะเล และให้เห็นว่าต๋องปลอดภัยดี แก้วรุ้งดีใจรีบจะออกไปบอกเหมันต์ แต่แล้วต้องตกใจเมื่อกินรีผลักประตูเข้ามา
"คุณกินรี!"
"ดวงแข็งจริงๆเลยนะ แก้วรุ้ง แต่คราวนี้อย่าคิดว่าจะพ้นเงื้อมมือฉันไปได้"
กินรี ย่างสามขุมเข้ามา แก้วรุ้งรีบวิ่งหนีออกจากบ้านเข้าไปในป่าอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง กินรีกระโดดตามกิ่งไม้ไปจนจับตัวแก้วรุ้งได้ แล้วกางกรงเล็บออกจะจ้วงแทง ทันใดมีเงาดำวูบผ่านเข้ามาซัดเธอกระเด็นแล้วพาตัวแก้วรุ้งไป... บริเวณริมน้ำตก เหมันต์ซึ่งช่วยแก้วรุ้งพ้นมาได้นั่งพักริมน้ำ เขาเอากระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำให้เธอดื่ม แก้วรุ้งยังงอนเขาอยู่พูดอย่างตัดพ้อ
"ขอบคุณพี่มากนะคะที่อย่างน้อยก็มาช่วยแก้ว ไม่งั้นแก้วคงตายไปแล้ว"
"ไม่ต้องขอบอกขอบใจฉันหรอก เป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วที่ต้องคอยเทกแคร์พวกแฟนคลับที่บอก...รักฉัน" เหมันต์แกล้งเน้นประโยคหลัง
"พี่คงสับรางเก่งมากสิคะ ไม่งั้นคงเทกแคร์แฟนคลับไม่ทั่วถึง"
"มีแต่เธอเท่านั้นแหละ ที่หาเรื่องมาให้ฉันได้ไม่หยุด หย่อน เธอนี่มันตัวปัญหาจริงๆ"
แก้ว รุ้งก้มหน้านิ่งรู้สึกผิด เหมันต์ชักสงสารจึงพูดน้ำเสียงอ่อนลง "กินรีรู้แล้วว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ คงไม่ปล่อยไว้แน่ ฉันจะพาเธอไปอยู่ที่ไหนดีนะ"
แก้วรุ้งนึกได้รีบบอกเรื่องหมู่บ้านชาวประมง "ตอนนี้อาจารย์เพี้ยน ต๋อง และอู๊ดหนีไปอยู่ที่นั่น เราไปสมทบกับพวกเขากันเถอะค่ะ"
เหมันต์ไม่มั่นใจว่าที่นั่นจะปลอดภัย แต่แก้วรุ้งบอกว่ามีกันหลายคนจะได้ช่วยกันคิดวิธีป้องกันปิศาจ เหมันต์ไม่มีทางเลือก
กระถิน พิสูจน์ว่าอมรเลวร้ายอย่างที่แก้วรุ้งบอก จริงหรือไม่ ด้วยการไปที่ห้องดับจิตของโรงพยาบาล เอาผงแป้งวิเศษโรยที่ศพนักศึกษาที่ฆ่าตัวตายถึงสามศพ ผลออกมาว่ามีรอยเขี้ยวที่คอปรากฏขึ้นทั้งสามศพ และเธอยังได้รับผลตรวจดีเอ็นเอใหม่ว่าเธอเป็นลูกสาวด็อก-เตอร์ชาติอย่างแน่ นอน ทำให้กระถินผิดหวังและเสียใจ
คืนนั้น กระถินมาแอบดูอมรล่าเหยื่อนักศึกษาสาว เห็นคาตากำลังดูดเลือด จากนั้นก็ทำให้รอยเขี้ยวอันตรธานหายไป สีหน้ากระถินผิดหวังและแค้นใจ "นี่มันอะไรกันคะด็อกเตอร์!"
อมรคืนร่างเป็นคนปกติทำเป็นถามกระถินว่ามีอะไรหรือ กระถินตะคอก "แกไม่ใช่คน! แกใช่มั้ยที่เป็นฆาตกรอำมหิตตัวจริง"
"รู้ก็ดีแล้ว มาเป็นพวกเดียวกับฉันเถอะ รับรองว่าฉันจะดูแลเธออย่างดี" ตาอมรแดงวาบ
"ไม่ ฉันไม่มีวันยอมเป็นปิศาจของแกเด็ดขาด"
"น่าเสียดายที่เธอปฏิเสธข้อเสนอของฉัน ถ้าอย่างนั้นเธอก็เตรียมตัวเป็นอาหารของเหล่าบริวารฉันแล้วกัน"
ขนุน ลิ้นจี่ และลำไยกระโจนเข้ามาล้อมกระถินไว้ ลูกกบวิ่งตามหากระถิน ทะเล่อทะล่าเข้ามา เห็นสามสาวผลไม้มีเขี้ยวและกรงเล็บน่ากลัวก็ร้อง "แว้ก!! ปิศาจ!!"
"มาได้จังหวะพอดี จะได้ลงนรกพร้อมๆกัน" อมรผายมือ ทำให้เกิดลมพายุ ฟ้าผ่า
กระถิน โดดหลบ ขนุนไล่ตามลูกกบ ลิ้นจี่กับลำไยตามกระถิน...ลูกกบวิ่งหนีลงไปแอบในหนองน้ำที่มีแหนปกคลุมอยู่ บนผิวน้ำ ขนุนจึงไม่เห็น...พลังของลิ้นจี่กับลำไยสู้กระถินไม่ได้จึงถูกซัดร่วงกันไป อมรตามมาใช้พลังจิตบีบคอกระถิน โชคดีที่อาจารย์เพี้ยน ต๋องกับอู๊ดมาช่วยทัน ด้วยเครื่องมือที่แม้จะทำอะไรอมรไม่ได้ แต่ก็สร้างความรำคาญให้ไม่น้อย...แถมกินรียังมารายงานอีกว่าแก้วรุ้งยังไม่ ตาย เหมันต์หลอกพวกเรา อมรยิ่งแค้นจัด ตาวาวโรจน์ดุจดวงไฟ
เหตุการณ์ เมื่อคืน แม้จะรอดมาได้แต่ต๋องกับกระถินก็บาดเจ็บไม่น้อย...วันรุ่งขึ้น ทั้งสองตื่นขึ้นมาพบว่ากระถินมีเพียงผ้าขนหนูพันกาย ส่วนต๋องนุ่งกางเกงบ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียว ทั้งสองอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ก็ตกใจคิดว่าเกิดอะไรไม่ดีขึ้น ต่างโวยวายใส่กัน
"ยัยกระทิงซกมก เธอลักหลับฉัน โอ้แม่เจ้า! นี่ฉันเสียความบริสุทธิ์แล้วหรือนี่" ต๋องชิงโวยก่อน
"ไม่ต้องมาทำกลบเกลื่อนเลย แกข่มขืนฉันใช่มั้ย ไอ้โรคจิต! ไอ้คนฉวยโอกาส ฉันจะฆ่าแก" กระถินเอาหมอนฟาดต๋องจนนุ่นกระจาย
ต๋องยกมือปกป้อง ปากก็โวย "นี่พอได้แล้ว...อย่าสำคัญตัวผิดนักเลย ต่อให้เหลือผู้หญิงคนเดียวทั้งโลก ฉันก็ไม่ยอมเสียตัวให้เธอ"
"ยี๋...ให้มีอะไรกับนาย ฉันยอมเหี่ยวแห้งเป็นบัวแล้งน้ำยังดีกว่า ไอ้ลามก!"
"ถ้าเธอไม่ได้ทำอะไรฉัน แล้วทำไมเราสองคนถึงได้ ล่อนจ้อนอย่างนี้"
"คนที่รู้อยู่แก่ใจน่าจะเป็นนายมากกว่า ไอ้ผู้ชายซังกะบ๊วย" กระถินระดมทุบตีต๋อง
"ใครอยากพิศวาสนอนกับเธอไม่ทราบ"
"ถ้าแกไม่ได้ทำ แล้วใครทำ ฮ้า!"
"ฉันกับอู๊ดช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พวกเธอเอง" แก้วรุ้งถือกระเป๋าพยาบาลเข้ามา
ทั้ง สองตกใจหันมามอง พอกระถินเห็นแก้วรุ้งก็ดีใจ โผกอด ซักถามยกใหญ่ ต๋องอดแขวะไม่ได้ว่าถามขนาดนี้แก้วรุ้งจะตอบทันได้อย่างไร กระถินหันไปมองตาเขียวปั๊ด แก้วรุ้งรีบตอบก่อนที่จะเป็นเรื่องอีกว่าเธอสบายดี เหมันต์เป็นคนช่วยเธอให้ปลอดภัยจากปิศาจ จนเธอได้รับการติดต่อจากอาจารย์เพี้ยน ถึงตามมาที่นี่ "เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างนี้แหละจ้ะ"
"โล่งอกไปที ไม่ได้ถูกไอ้นกฮูกปู้ยี่ปู้ยำ" กระถินถอนใจ
"ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าฉันยังบริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนเดิมน่ะสิ...ย้าฮู้..." ต๋องลิงโลด
"ฉันไม่คิดว่าเลยว่าด็อกเตอร์อมรจะเป็นปิศาจ และอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ร้ายๆทั้งหมด"
ต๋อ งอดต่อว่ากระถินไม่ได้ว่าเขาพูดปากเปียกปากแฉะ ไม่เชื่อ โดนกับตัวเองเข้าบ้างก็ดี แก้วรุ้งยืนยันว่าอมรคิดฆ่าเธอ แล้วโยนความผิดให้ต๋อง
"เห็นมั้ย ได้ยินชัดเต็มสองรูหูหรือยัง ยัยกระทิง" ต๋อง อดประชดประชันไม่ได้
กระถิน รู้สึกผิดแต่ยังทิฐิทำเมิน ต๋องทวงคำขอโทษ เธอจึงพูดเบาๆ ต๋องโวยว่าไม่ได้ยิน กระถินจึงตะโกนใส่หน้าว่า...ขอโทษ ต๋องบอกว่ายังไม่พอ ยังมีอีกคนที่เธอต้องขอโทษ แล้วชี้ไปที่อาจารย์เพี้ยน กระถินหน้าเจื่อน รู้ว่าตัวเองผิดมหันต์ ที่ก้าวร้าวอย่างมาก จึงเข้าไปก้มกราบ
"หนูขอโทษค่ะที่เข้าใจอาจารย์ผิดมาโดยตลอด ยกโทษ ให้หนูด้วยนะคะ"
อาจารย์ เพี้ยนน้ำตารื้นประคองกระถินลุกขึ้น "ช่างเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว สถานการณ์แบบนั้นเป็นใครก็ต้องเข้าใจผิด ฉันไม่โกรธเธอหรอก ไม่เคยเลยแม้แต่จะคิด..."
กระถินโผกอดอาจารย์เพี้ยนแล้วรู้สึกอบอุ่น อย่างประหลาด ทุกคนมองภาพนั้นแล้วปลื้มใจไปด้วย พลันอู๊ดร้องแว้ก...ขึ้นมา เพราะเห็นเหมันต์ตาแดงก่ำ เส้นเลือดปูดโปนบนหน้า เขี้ยวยาว ออกมา เดินเป็นผีดิบเข้ามา อู๊ดถอยกรูดขว้างปาข้าวของสกัดไว้ แต่ไม่ได้ผล ต๋องวิ่งเข้าไปชกหน้าเหมันต์ด้วยพลังเหนือมนุษย์ เหมันต์ฟุบลงสิ้นฤทธิ์ แก้วรุ้งตกใจร้องเรียกเหมันต์แล้วเข้าไปประคองร่างเขาร้องไห้โฮ
เหมันต์ ถูกต๋องจับมัดไว้ที่เสาสะพานไม้ที่ยื่นออกไปกลางทะเล ระดับน้ำขึ้นมาถึงเอว คลื่นซัดมาน้ำกระจายสาดใส่หน้า เหมันต์ได้สติขึ้นมา พบสายตาต๋องจ้องมองอย่างโกรธแค้น
"แกอยากตายด้วยวิธีไหนก็ว่ามา จะรอให้น้ำทะเลขึ้น หรือให้ฉันช่วยสงเคราะห์ แกจะได้ทรมานน้อยหน่อย"
"จะวิธีไหนมันก็ไม่ต่างกันหรอก แค่สายตาที่แกมองยังกับฉันไม่ใช่คน มันก็เลวร้ายจนเกินจะทนอยู่แล้ว"
ต๋องหลบตาอย่างหนักใจ "ฉันจำเป็น...ไม่ยังงั้นคนอื่น จะต้องเดือดร้อนเพราะแก"
"ถ้างั้น...แกก็รีบลงมือเถอะ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป" เหมันต์หลับตายืดอก
ต๋อง ดึงหลาวไม้ไผ่ขึ้นมาจ่อที่อกเหมันต์ เงื้อออกจะแทง แก้วรุ้งร้องลั่นวิ่งเข้ามาเอาตัวปกป้องเหมันต์ไว้ ต๋องชะงักบอกให้เธอหลีก แต่แก้วรุ้งไม่ยอม
"ไม่...การฆ่าพี่เหมันต์ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา มีแต่จะทำให้ ยิ่งสูญเสีย ถ้าต๋องจะทำอะไรพี่เขาก็ฆ่าแก้วด้วยเลยสิ"
"แต่มันเป็นปิศาจ..."
"พี่ เหมันต์ไม่ใช่ปิศาจเต็มตัว เขาเคยเป็นมนุษย์เหมือน พวกเรา แก้วเชื่อว่าจะต้องมีวิธีรักษาให้หายเป็นปกติได้" แก้วรุ้ง จ้องหน้าต๋องอย่างแน่วแน่
ต๋องขว้างหลาวทิ้งด้วยอารมณ์หงุดหงิด ผิดหวังเสียใจที่แก้วรุ้งปกป้องเหมันต์ แก้วรุ้งพาเหมันต์ขึ้นจากทะเล เช็ดหน้าทำแผลที่โดนชกให้ แต่เหมันต์กลับปัดมือเธอออกแล้วล้วงหยิบยาเม็ดที่เหลือเม็ดสุดท้ายในขวดออก มากิน แก้วรุ้งเห็นแล้วยิ่งกังวล
"ยาเม็ดสุดท้ายหมดแล้ว ถ้าอาการพี่กำเริบอีก จะทำยังไงดีคะ"
"ถึงเวลานั้น ฉันก็คงกลายเป็นปิศาจเต็มตัว"
"แก้วจะต้องหาวิธีช่วยพี่ให้ได้"
"เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้มั้ย ทำไมต้องเสี่ยงเอาชีวิตมาเดิมพันกับฉันด้วย"
"ถ้าไม่มีพี่ ชีวิตแก้วก็ไม่มีความหมาย..." แก้วรุ้งจ้องตาเหมันต์บ่งบอกความจริงใจ
เหมันต์หักใจบีบไหล่เธอตวาด "อย่าโง่นักเลย ชีวิตเธอแลกกับปิศาจอย่างฉัน มันไม่คุ้มกันหรอก กลับไปหาฮีโร่ ของเธอซะ ไอ้ต๋องมันรออยู่"
พูด จบ เหมันต์หันหลังเดินจากไป ปล่อยให้แก้วรุ้งยืน ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เดียวดาย...ต๋องมาชกต้นมะพร้าวระบายอารมณ์จนมือแตก เลือดอาบ กระถินแอบมองด้วยความเสียใจไม่แพ้กัน รู้สึกเจ็บช้ำใจทนดูต่อไปไม่ไหว จึงเดินเลี่ยงมาเจอแก้วรุ้งร้องไห้อยู่ก็รีบเข้าไปปลอบ แก้วรุ้งโผกอดกระถิน ร้องไห้โฮ
ooooooo
ลูกกบต้องมาดูแลยายบัวที่โรงพยาบาลแทน กระถิน แป๊ะเล้งกับสำลีมาเยี่ยม ต่างบ่นที่ลูกหลานหายไปไหนกันหมดไม่รู้ ลูกกบอึกอักไม่กล้าพูดเรื่องอะไรทั้งสิ้น จนทุกคนพายายบัวกลับบ้าน ก็ยังไม่พบกระถิน ยายบัวจึงคาดคั้นถามลูกกบ
"เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละยาย" ลูกกบถึงกับหอบกว่าจะเล่าจบ
ยาย บัวแทบเป็นลม สำลีรีบเอายาดมให้ดม แป๊ะเล้งช่วยพัดวีแล้วพูดว่ากระถินยังมีอาจารย์เพี้ยนและต๋องช่วยดูแล ไม่น่าห่วง ยายบัวยกมืออธิษฐานขอให้คุณพระคุ้มครองกระถิน พอยายบัวกับลูกกบเดินออกมาส่งแป๊ะเล้งกับสำลีที่หน้าบ้าน ก็เจอลิ้นจี่กับลำไยโดดมาขวาง ทั้งสามได้เห็นปิศาจสมใจ ลูกกบรู้ฤทธิ์ ดีรีบบอกให้ทุกคนหนี ต่างพากันวิ่งกระเจิงหลบที่นั่นที่นี่กันโกลาหล จนมาจนมุมเพราะลิ้นจี่กับลำไยขวางหน้าและหลังไว้
"เตรียมตัวลงนรกได้แล้ว" สองปิศาจย่างสามขุมเข้าหา
พลัน เกิดพลังซัดมาอย่างแรง ลิ้นจี่และลำไยกระเด็นไปคนละทิศละทาง ต่างพากันหนีไปตั้งหลัก ยายบัว สำลี และแป๊ะเล้งแปลกใจว่าใครมาช่วย พอเงยหน้ามาดูก็เห็นขนุนอยู่ ในชุดสีดำยืนอยู่ ก็รีบเข้าไปขอบอกขอบใจ แต่พอลูกกบ
เงยหน้ามาเห็นก็ร้องลั่น
"ยาย...นั่นก็...ปะ...ปิศาจ!"
"นังหนู เอ็งเป็นปิศาจจริงๆเหรอ" ยายบัวถามให้แน่ใจ
"ค่ะ..." ขนุนพยักหน้ารับช้าๆ
ทุกคนร้องว้าก...แล้วพากันวิ่งหนีไป ขนุนตามลูกกบ เพื่อจะบอกอย่ากลัวเธอเลย แต่ลูกกบกลัวแทบเสียสติ ทั้งด่า ทั้งไล่ จนขนุนเสียใจ "แม้แต่ความรู้สึกดีๆที่เธอเคยมีให้ฉัน มันก็ไม่หลงเหลือแล้วใช่มั้ย...ได้ ต่อไปนี้ ฉันจะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก"
ขนุน โดดหายไปกับความมืด ลูกกบคิดได้หันกลับ มาร้องเรียก แต่ไม่ทันเสียแล้ว...ขนุนกลับมาที่บ้านอมร ลำไยกับลิ้นจี่กำลังฟ้องกินรีว่าเธอช่วยเหลือมนุษย์ กินรีเล่นงานขนุนแต่เธอไม่ยอมรับและสู้ จนอมรต้องห้าม "น่ารำคาญที่สุด แทนที่จะช่วยกันกำจัดศัตรูกลับมาฟัดกันเอง"
ในคืนนั้น...แก้วรุ้งกับ ต๋องได้รับเมสเสจ ชวนกันใส่บาตรตอนเช้า พอเช้ามืด กระถินลุกขึ้นมาเตรียมของใส่บาตรไว้ให้ อาจารย์เพี้ยนเข้ามาพูดเป็นนัยๆ
"จะทำบุญอะไรก็อย่าให้ตัวเองเดือดร้อน เดี๋ยวจะไม่ได้บุญนะ"
กระถิน หน้าเจื่อนๆ...พอแก้วรุ้งกับต๋องใส่บาตรกันเสร็จ ต่างพูดคุยกันแล้วแปลกใจเพราะทั้งสองไม่ได้เป็นคนส่งข้อความหากันเลย กระถินแอบมองสองคนคุยกันแล้วเศร้า อาจารย์เพี้ยนเข้ามาจับไหล่ถามด้วยความห่วงใย "มาทำอะไรตรงนี้คนเดียว"
"ออกมาสูดอากาศยามเช้าน่ะค่ะ" กระถินกลบเกลื่อนความรู้สึก
"อากาศ ยามเช้าริมทะเลสดชื่นดีนะ เป็นประโยชน์ต่อร่างกาย แต่อะไรที่เป็นโทษทำให้ใจเราเศร้าหมองก็โยนมันทิ้งไปซะ...คนเราส่วนใหญ่เป็น ทุกข์ก็เพราะความคิดของตัวเอง คิดน้อยก็ทุกข์น้อย คิดมากก็ทุกข์มาก ไม่คิดก็ไม่ทุกข์"
"อาจารย์พูดอะไร หนูไม่เห็นรู้เรื่อง"
"ลองใช้หัวใจของเธอฟัง แล้วเธอจะเข้าใจ" อาจารย์ เพี้ยนยิ้มให้อย่างเข้าใจจิตใจกระถิน...
หัว ใจต๋องลิงโลด มีความสุขที่ได้ใส่บาตรกับแก้วรุ้ง เขาทำบะหมี่และหมูแดงเป็นรูปหัวใจหมายจะไปให้เธอ เหมันต์เข้ามาดูแล้วพูดว่า "แก้วรุ้งไม่กินของแบบนี้หรอก"
"จะกินหรือไม่กินมันก็ไม่เกี่ยวกับแก" ต๋องหน้าเครียดขึ้นมาทันที
"แก้วรุ้งไม่กินของหนักๆตอนเช้า แค่ชุดอาหารเช้ากับน้ำส้มคั้นแก้วนึงก็พอ อ้อ...ไข่ดาวสุกๆด้วยล่ะ"
ต๋องม องเหมันต์อย่างไม่ไว้ใจและถามว่าเราเป็นศัตรูกันไม่ใช่หรือ เหมันต์ตอบว่าระหว่างเราแยกไม่ออกหรอกว่า เป็นมิตรหรือศัตรู ต๋องจึงถามว่าเขาต้องการอะไร
"ฉันอยากให้แกสมหวังกับแก้วรุ้ง...ก็แค่นั้น" เหมันต์ เดินออกไป แล้วนึกได้วกกลับมาบอกว่าแก้วรุ้งชอบดอกกุหลาบขาวที่สุด
ต๋อง ยืนงงอยู่คนเดียว แต่ก็จัดทุกอย่างตามที่เหมันต์ บอกไปวางให้แก้วรุ้ง เธอดมดอกไม้สีหน้าตื่นเต้นดีใจ "ชุดอาหารเช้า น้ำส้มคั้น ไข่ดาวสุกๆซะด้วย ต๋องรู้ได้ยังไงเนี่ย ของโปรดแก้วทั้งนั้นเลยนะ"
ต๋องยิ้มแห้งๆไม่ ค่อยภูมิใจเท่าไหร่ พอดีมีบังขายถั่วผ่านมา เขานึกสนุกจึงซื้อถั่วแล้วมาสอนแก้วรุ้งกิน แบบที่กระถินเคยสอนเขา แก้วรุ้งทำไม่ได้ ผิดกับต๋องที่ดูอารมณ์ดีขึ้น ต๋องคะยั้นคะยอให้ทำ แก้วรุ้งจึงบอกว่าเธอแพ้ถั่ว ต๋องอึ้ง...เขาช่างไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับแก้วรุ้ง แต่เขากลับจำเรื่องของกระถิน ได้มากมาย เขาชักสับสนในใจเสียแล้ว
ooooooo
เห็น กระถินนั่งเศร้าซึมอยู่ริมหน้าผา เหมันต์จึงเข้ามาพูดลอยๆว่าเธอกับเขาไม่ต่างกันเลย กระถินหันมามองสีหน้าไม่เข้าใจ เหมันต์จึงพูดว่า "เราสองคนต่างก็เป็นผู้เสียสละด้วยกันทั้งคู่ แค่เฝ้าดูพวกเขามีความสุขอยู่ห่างๆก็พอใจแล้ว"
กระถินพูดไม่ออก ได้แต่นั่งมองคลื่นในทะเลอย่างเหงาๆ...ตกกลางคืน ทุกคนนั่งล้อมกองไฟ อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดดีดกีตาร์ ร้องเพลงกันสนุกสนานอยู่สองคน ไม่ว่าอู๊ดจะทำอะไรตลกๆก็ไม่มีเสียงหัวเราะจากกระถิน แก้วรุ้ง ต๋อง และเหมันต์เลย ต๋องเซ็งจะขอตัวไปนอนแต่อู๊ดยื้อไว้และให้อาจารย์เพี้ยนเล่นเกมถามปัญหา
"ถ้าพรุ่งนี้โลกแตก วันนี้...อยากจะอยู่กับใครมากที่สุด"
อู๊ด ทำท่าคิดก่อนจะตอบว่าคงอยู่กับเพื่อน แต่อาจารย์ เพี้ยนตอบว่าเขาอยากอยู่กับลูก ทุกคนหันมอง กระถินรีบถาม "อาจารย์มีลูกด้วยเหรอคะ?"
"ลูกฉันอยู่ใกล้กันแค่เอื้อม แต่ก็เหมือนอยู่ไกลกันคนละโลก"
"โธ่...นึกว่าลูกอะไร ที่แท้ก็ลูกกรอกนี่เอง แล้วเธอล่ะกระถิน อยากอยู่กับใคร" อู๊ดตัดบท
"พ่อ...แม่ แต่คงเป็นไปไม่ได้ เพราะพวกท่านจากโลกนี้ไปแล้ว"
ต๋อง และอาจารย์เพี้ยนสงสารกระถินจับใจ อู๊ดให้บอกถึงคนอื่น กระถินจึงตอบใหม่แต่สายตามองไปที่ต๋องซึ่งนั่งชิดอยู่กับแก้วรุ้งว่า "ฉันคงอยากอยู่กับคนรัก แต่คนรักของฉันคงอยากใกล้ชิดกับคนอื่นมากกว่า"
"แกล่ะ ไอ้เหมันต์ นั่งเงียบเชียว" อู๊ดหันไปถามเหมันต์
"ฉัน อยากอยู่กับเจ้าของเพลงนี้..." เหมันต์เอากีตาร์มาดีดและร้องเพลงรักหวานๆเนื้อหาเกี่ยวกับดวงดาว เป็นเพลงเดียวกับที่เขาเป่าแซ็กโซโฟนให้แก้วรุ้งฟังคืนที่ดูดาวด้วยกัน
พอร้องจบ ทุกคนปรบมือ เหมันต์ยิ้มแล้วกล่าว "ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับคนที่ผมรักมากที่สุด...กระถิน!"
แก้ว รุ้งซึ่งยิ้มปลื้มอยู่ถึงกับหน้าเจื่อน กระถินตกตะลึง แก้วน้ำในมือต๋องหล่นอย่างไม่รู้ตัว อู๊ดแซว "พอรู้ว่าเหมันต์บอกรักกระถิน ถึงกับมือไม้อ่อนเลยเหรอวะ"
"แหม...ก็ยัยกระทิงอุตส่าห์ขายออกทั้งที จะไม่ให้ช็อกได้ไงวะ" ต๋องตลกกลบเกลื่อน
อู๊ด หันไปถามแก้วรุ้งอีกคน เธอจ้องหน้าเหมันต์หน้า บูดบึ้ง ตอบประชด "ถ้าโลกแตก...คนที่แก้วอยากอยู่ด้วยที่สุดก็คือ...ต๋อง เพราะเขาเป็นฮีโร่ของแก้ว"
"ไอ้ต๋อง...ถึงไม่บอกฉันก็รู้ว่าถ้าโลกแตกแกอยากอยู่กับใคร..." อู๊ดเป่าปาก โห่แซว
แก้วรุ้งสอดแขนคล้องแขนต๋องแล้วขอบคุณที่คอยดูแลช่วยเหลือเธอมาตลอด ต๋องดีใจลิงโลด "คุณแก้วยอมรับฉันเป็นแฟนแล้ว ย้าฮู้..."
เหมันต์ แกล้งไปเอาใจกระถินบ้าง แก้วรุ้งมองด้วยแววตา สุดขมขื่น...จากนั้น กระถินแยกตัวมานั่งริมทะเล เหมันต์เข้ามาขอโทษที่ดึงเธอมาเล่นละครต่อหน้าทุกคน
"ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก ในเมื่อเราสองคนต่างก็อยากให้เรื่องมันลงเอยแบบนี้อยู่แล้ว"
"ไม่เป็นไรก็ดี ฉันจะได้รู้สึกผิดน้อยลง"
"การเสียสละ บางครั้งก็ต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด ฉันรู้ว่านายคิดยังไงกับแก้วรุ้ง นายไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ"
"หัวใจปิศาจอย่างฉันมันคงกระด้าง เย็นชา จนไร้ความ รู้สึกไปแล้วล่ะมั้ง...หมดเรื่องยุ่งๆสักที คราวนี้ฉันคงตายตาหลับ"
กระถิน ได้ยินแล้วทะแม่งๆต้องหันมามองเหมันต์ แต่เขานิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ...อีกด้านหนึ่ง ต๋องจูงมือแก้วรุ้งเดินเล่นริมหาด แต่ไม่รู้จะคุยอะไร จึงชวนให้ดูดาว กลับยิ่งทำให้แก้วรุ้งคิดถึงเหมันต์มากขึ้น จนเธอต้องขอตัวกลับไปนอนเพื่อซ่อนน้ำตาที่จะไหลออกมา...
ooooooo
เหนือมนุษย์ ตอนที่ึ12 : 20 มกราคม 2554
* โดย จากบทประพันธ์และบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย รัชนี-คฑาหัสต์
* 20 มกราคม 2554, 09:00 น.
เมื่อโดนซ้อนแผน อาจารย์เพี้ยนบอกต๋องกับอู๊ดให้รีบหนี ทั้งสามโดดลงจากเวที เจษฎาพาตำรวจมาไล่จับ แต่แป๊ะเล้งกับสำลีคอยแอบช่วยให้ต๋องกับพวกหนีรอดไปได้ ขนุนกางกรงเล็บออกจะตามไปจับต๋อง แต่ อมรห้ามไว้เพราะคนเยอะ
ต๋องเข้ามาหากระถินซึ่งยืนอยู่กับยายบัว กระถินโวย "นายทำอะไรของนาย งานพังหมด"
"หนีเร็วกระถิน ไอ้ปิศาจอมรจะทำร้ายเธอ ไปเร็ว..." ต๋องจับมือกระถิน
แต่ กระถินสะบัดมือออกแล้วตบหน้าต๋อง "นายรู้มั้ย ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไม่เคยมีงานวันเกิด ไม่เคยมีใครให้ความสำคัญกับฉัน ไม่เคยมีใครรักฉัน แม้แต่พ่อแม่แท้ๆก็ยังทิ้งฉันไป ด็อกเตอร์อมรเป็นคนดีที่สุดสำหรับฉัน"
ต๋อง อึ้ง อาจารย์เพี้ยนได้ยินแล้วเสียใจ ต๋องพยายามพูดว่ากระถินเข้าใจผิด กระถินสวนทันควัน "ใช่ ฉันเข้าใจผิด ฉันเข้าใจผิดมาตลอด หลงคิดว่านายเป็นคนดี แต่นายมันแย่ที่สุด ไปซะ ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย"
ทั้งต๋องและอาจารย์เพี้ยนอึ้งเสียใจ มองตามกระถินที่วิ่งหนีไป พอดีเจษฎากับตำรวจตามมา อู๊ดร้องบอกต๋องกับอาจารย์เพี้ยนให้รีบหนี ยายบัวยืนงงอยู่คนเดียว...ในมุมหนึ่งของวิทยาลัย เหมันต์ปล่อยแก้วรุ้งแล้วเอ็ด "เธอมาที่นี่ทำไม อยากตายรึไง!"
"แก้วเอาของขวัญมาให้กระถิน กระถินกำลังเข้าใจผิด แก้วจะต้องบอกความจริงให้กระถินรู้"
"รีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะ"
"ไม่ แก้วไม่ไป" แก้วรุ้งกลับวิ่งหนีกลับเข้าไปในงานเลี้ยง
กินรีเข้ามาขวางกางกรงเล็บออก "แก้วรุ้ง...รนหาที่เอง แกตาย..."
เหมันต์ พุ่งเข้ามาช่วย เขาจึงโดนกรงเล็บของกินรีข่วนที่แขนเป็นแผลยาว เขารวบรวมพลังซัดกินรีกระเด็นไป แล้วพาแก้วรุ้งหนีไปโดยกินรีไม่ทันเห็นว่าเป็นเขา และไม่เห็นกล่องของขวัญที่ตกอยู่ด้วย...
พวกต๋องวิ่งหนีมาเจอมอเตอร์ ไซค์คันหนึ่งจอดอยู่ อาจารย์ เพี้ยนใช้กุญแจนางฟ้าสิ่งประดิษฐ์ของเขาไขสตาร์ตเครื่อง อู๊ดกับต๋องซ้อนท้าย อาจารย์เพี้ยนออกรถอย่างรวดเร็ว ต๋องหงายหลังตกลงมา รถแล่นออกมาพ้นวิทยาลัย อาจารย์เพี้ยนร้องว่า... รอดแล้ว เกาะแน่นๆจะซิ่ง อู๊ดหันไปเตือนต๋อง แต่ปรากฏว่าต๋องหายไป อาจารย์เพี้ยนรีบเลี้ยวรถกลับ เห็นต๋องวิ่งหน้าตั้งเบื้องหลังมีรถตำรวจตามมาอีกเป็นสิบคัน อาจารย์เพี้ยนจะวกรถกลับ ต๋องร้องลั่นให้รอด้วย แล้วโดดเกาะท้ายอย่างรวดเร็ว อาจารย์เพี้ยนเห็นจวนตัว จึงโยนระเบิดตะปูเรือใบเสียงดังตูม เรือใบกระจายเต็มพื้น รถตำรวจพากันยางแตก รถปัดเสียหลักต้องจอด อาจารย์เพี้ยนหัวเราะร่า แต่พอหันกลับมา รถตัวเองชนเข้ากับต้นไม้ สามคนกระเด็นกระดอน ลุกขึ้นพากันวิ่งหนีหน้าตั้ง
เจษฎาไม่ลดละ ยังวิ่งตามมา อาจารย์เพี้ยนจะโยนระเบิดผายลมซึ่งมีกลิ่นเหม็นมากใส่ ต๋องรีบห้าม "ไม่ได้นะ เขาเป็นพ่อแก้วรุ้ง อย่าไปทำเขา"
เกิดการยื้อแย่งจนระเบิด หล่นตรงหน้า กลิ่นเหม็นฟุ้งกระจายแทบอ้วก อู๊ดโวย "ไอ้ต๋องนะไอ้ต๋อง จะตายแล้วยังห่วงว่าที่พ่อตาอีก ไอ้บ้าเอ๊ย!"
อาจารย์เพี้ยนเตือนทุก คนให้หนี ทั้งสามวิ่งหนีมาเจอทางตัน เกือบเอาตัวไม่รอด ดีที่ได้แป๊ะเล้งกับสำลีมาช่วยล่อเจษฎาให้ตามไปผิดทาง...ขนุน ลิ้นจี่ และลำไยอาศัยความชุลมุน หาเหยื่อจากแขกในงาน มาเจอเสี่ยที่แต๊ะอั๋งต๋อง ขนุนเข้าไปชักชวนให้ไปกับเธอ พอดีลูกกบมาเห็น เข้าใจว่าเสี่ยนั่นลวนลามขนุนจึงเข้าไปชกหน้าเปรี้ยง ขนุนตกใจ ลูกกบคิดว่าขนุนหวาดกลัว จึงเข้าไปจับมือ รู้สึกมือเย็นจึงปลอบใจไม่ต้องกลัว เขา
จะปกป้องเธอเอง ขนุนซึ้งใจ...
งาน วันเกิดพังลง กระถินหลบมานั่งร้องไห้เสียใจ อมรตามมาปลอบ กระถินคิดว่าเป็นต๋องจึงเอ่ยปากไล่โดยไม่ทันหันไปมอง อมรจึงถาม "คิดว่าเป็นนายตรัยเทพใช่มั้ย"
"กระถินขอโทษแทนต๋องด้วยนะคะ ด็อกเตอร์อุตส่าห์จัดงานให้ แต่กลับพังหมดเลย"
"ช่างเถอะ สิ่งสำคัญไม่ใช่งานเลี้ยง แต่เป็นรอยยิ้มของเธอต่างหาก...ฉันมีของขวัญให้เธอ"
กระถิน แปลกใจ อมรพาเธอมาที่บ้านเพราะรู้ว่ากินรีกับขนุนไม่อยู่ เขาหยิบกล่องเครื่องประดับให้ กระถินเปิดดูเห็นเป็นสร้อยเพชรราคาแพงก็ไม่กล้ารับไว้
"รับไว้เถอะ ฉันตั้งใจจะให้เธอ มา ฉันจะใส่ให้" อมรอ้อมไปด้านหลังใส่สร้อยให้กระถิน
"ด็อกเตอร์ดีกับหนูเหลือเกิน หนูไม่รู้จะตอบแทนยังไง"
"มีสิ่งนึงที่เธอจะให้ฉันได้"
กระถิน แปลกใจ อมรยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วโบกมือตรงหน้าเธอ กระถินหมดสติล้มลงในอ้อมกอดของเขา อมรลูบไล้ใบหน้ากระถินอย่างเสน่หา "เลือดของเธอจะทำให้ฉันมีพลังแก่กล้าหาใครเทียบไม่ได้ จงภูมิใจที่จะได้เป็นสาวกของฉัน"
ขณะที่อมรกำลังจะฝังเขี้ยวลงที่คอ กระถิน อาจารย์เพี้ยน ต๋องและอู๊ดโหนเชือกเหวี่ยงตัวเข้ามาทางหน้าต่าง ถีบอมรกระเด็นล้มลง แล้วเข้าประคองกระถินโหนเชือกกลับกันออกไป
อมรแค้นใจ กระโจนตามออกไปดักหน้าทุกคนไว้ "คิดว่าจะหนีพ้นรึ..."
ต๋องหันมาต่อสู้กับอมรอย่างดุเดือด ต๋องไม่สามารถสู้พลังอมรได้ อาจารย์เพี้ยนวางกระถินลงแล้วเข้าไปช่วยต๋อง แต่
ถูกอมรซัดจนบาดเจ็บ อู๊ดเองก็โดนเหวี่ยงด้วยพลังกระเด็นไป
"ฉันจะให้แกดูพวกมันตายไปต่อหน้า" อมรหันไปบังคับรถบรรทุกที่จอดอยู่เคลื่อนมา
อาจารย์ เพี้ยนกระเสือกกระสนมากอดปกป้องกระถินไว้ ต๋องตกใจวิ่งเข้าไปดันรถบรรทุกไว้ แต่สู้แรงอมรไม่ได้ ตัวเขาเคลื่อนตามรถใกล้พวกอาจารย์เพี้ยนที่นอนกันอยู่
"ไอ้ต๋องอย่า...หนีไปซะ ไม่ต้องห่วงพวกเรา หนีไป" อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดร้องบอก
ต๋อง ไม่หยุด พยายามต้าน เสียงหัวเราะของอมรดังอย่างสะใจ รถบรรทุกเคลื่อนมาใกล้จะทับอาจารย์เพี้ยนกับกระถิน ทันใด...เสียงเจษฎาดังมา "หยุดนะ มอบตัวเดี๋ยวนี้นายตรัยเทพ"
เจษฎาไม่เห็นอมร เขาจึงคลายพลังกลับเป็นคนปกติ รถบรรทุกหยุดกึก ต๋องทรุดฮวบลงหมดแรง อาจารย์เพี้ยนได้ โอกาส ปาระเบิดควันฟุ้งกระจาย แล้วพาทุกคนหนีไปได้ ควันจางลงเจษฎาจึงเห็นอมร "ด็อกเตอร์ เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
อมรส่ายหน้า แต่เจ็บใจที่พวกต๋องหนีไปได้...
ooooooo
ประคับ ประคองกันกลับมาอย่างทุลักทุเล เหมันต์ บาดเจ็บที่แขนเป็นแผลยาวลึก แก้วรุ้งเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้เหมันต์ต้องบาดเจ็บอีกครั้ง เธอบรรจงทำแผลให้เขา ทั้งสองประสานสายตากันด้วยความรักและเห็นใจกัน
หน้าบ้านกระถิน ยายบัวยืนกระวนกระวายที่กระถินยังไม่กลับมา พอเธอเข้าบ้าน อาจารย์เพี้ยนก็อุ้มกระถินย่องเข้ามาในบ้าน ต๋องกับอู๊ดตามติดมาด้วยสภาพสะบักสะบอม กระถินถูกวางลงบนเตียงในห้องของเธอ อาจารย์เพี้ยนบรรจงเช็ดตัวให้อย่างห่วงใย เขานึกถึงคำพูดของเธอที่ต่อว่าต๋องมาทำลายงานวันเกิดของเธอ ที่ตลอดชีวิตไม่เคยมีใครจัดให้เธอ แม้แต่พ่อแม่ของเธอ
"พ่อเป็นพ่อที่ไม่เอาไหน ทำให้ลูกเสียใจ พ่อขอโทษ" อาจารย์เพี้ยนลูบหัวกระถินแล้วร้องเพลงกล่อมน้ำตาคลอ
ต๋องกับ อู๊ดพลอยน้ำตาไหลไปด้วย อู๊ดถามต๋องไม่มีของขวัญให้กระถินบ้างหรือ ต๋องเขินถามว่าทำไมเขาต้องให้ อู๊ดกระเซ้า "ก็เห็นแกให้ความสำคัญกับเขา ทั้งหวงทั้งห่วง ขนาดยอมตายแทนกัน แกชอบยัยกระทิงก็สารภาพมาเถอะ"
"ไอ้บ้า ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ใครจะไปรักยัย
กระทิงโหดลง" ต๋องยังปากแข็ง
ร้อง เพลงจบ อาจารย์เพี้ยนรำพันกับกระถิน "วันนี้วันเกิดของลูก แต่พ่อไม่มีของขวัญจะให้ มีแต่ความรักของพ่อที่จะปกป้องลูกตลอดไป พ่อจะไม่ยอมให้ใครทำอันตรายลูกของพ่อ"
อาจารย์เพี้ยนก้มจูบหน้าผากก ระถินก่อนจะตัดใจกลับไป...เช้าวันรุ่งขึ้น กระถินตื่นมารู้สึกเหมือนเมื่อคืนเป็นความฝัน กำลังนั่งลำดับความ พลันมีก้อนหินมัดติดกระดาษจดหมายปามาโดนหัวเธอ จนต้องร้องโอ๊ย...หยิบมาแกะอ่านเป็นจดหมายนัดพบในสวนสาธารณะ กระถินรีบอาบน้ำแต่งตัวจะออกไป ลงมาเจอยายบัว แกตกใจว่ากระถินกลับมาตอนไหน กระถินรีบร้อนจะออกไปจึงบอกยายบัวว่ากลับมาค่อยคุยกัน
กระถินมาถึง ที่นัดพบ แปลกใจไม่เห็นใคร พอดีมือถือดังขึ้น เธอกดรับเป็นเสียงต๋องจึงถามว่าจะทำอะไร ไม่มีเสียงตอบ แต่มีเสียงเล่นกีต้าร์ร้องเพลงดังมาแทน กระถินเผลอยิ้มออกมาแต่แล้วเอะใจ ลองไม่ฟังเสียงจากมือถือ ปรากฏว่าเสียงต๋องดังมาหลังต้นไม้ เธอจึงเดินเข้าไปยืนมองยิ้มๆ พอเพลงจบ ต๋องก็อวยพร
"สุขสันต์วันเกิดนะกระถิน ขอให้เธอมีความสุขมากๆ... กระถินๆยังอยู่รึเปล่า"
"ฉันอยู่นี่" กระถินเรียกต๋องอยู่ข้างๆ
"กระถิน เธอรู้ได้ไง..." ต๋องตกใจ
"ฉันรู้ก็แล้วกัน แต่ก็...ขอบใจนะ" กระถินถอนใจเศร้าๆ
ต๋อง แปลกใจถามว่าเธอเป็นอะไร กระถินตอบว่า "ของขวัญที่ฉันอยากได้มากที่สุดก็คือ...พ่อ แต่ฉันกลับไม่เคยได้พบเขา เมื่อคืนฉันฝันว่าพ่อมาร้องเพลงให้ฉันฟัง แต่มันคงเป็นได้แค่ ความฝันเท่านั้น"
"พ่อของเธออาจอยู่ไม่ไกลจากเธอก็ได้" ต๋องสงสาร แต่พอเห็นกระถินแปลกใจจึงแก้ตัวว่า "เอ้อ...ฉันหมายความว่า ถึงพ่อของเธอจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ แต่ความรักของเขาวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ"
"ขอบใจที่ปลอบใจกัน"
"อย่าเศร้าไปเลย เพิ่งผ่านวันเกิดเธอมา เธอควรจะยิ้มสิ... มานี่" ต๋องดึงกระถินออกไป
มา หยุดอยู่ริมน้ำ ต๋องเอาใบไม้ทำเรือลอยในน้ำแล้วพนมมือ "โอมเพี้ยง...เรือลำนี้ลอยความทุกข์ของเธอไปซะ ต่อไปนี้ขอให้กระถินมีแต่รอยยิ้ม"
กระถินยิ้มออกมาได้ ต๋องดีใจที่พรของเขาได้ผล "ยัย
กระทิงร้องไห้ขี้มูกโป่งหายไปแล้ว"
"ใครร้องไห้ขี้มูกโป่ง ฉันเปล่าซักหน่อย นายบ้า" กระถินเผลอผลักต๋องหงายตกน้ำไป
ต๋อง ร้องลั่นให้ช่วยด้วยจะจม กระถินตกใจยื่นมือให้จับ ต๋องแกล้งดึงกระถินลงไปด้วย เธอจึงรู้ว่าน้ำตื้น จึงสาดน้ำใส่ ทั้งสองสนุกสนานกันใหญ่...เปียกปอน ทั้งคู่มานั่งคุยกันต่อ กระถินขออะไรต๋องอย่างหนึ่ง ขอให้เขาเลิกยุ่งกับอาจารย์เพี้ยน
"ตั้งแต่นายสนิทกับอาจารย์เพี้ยนก็มีแต่เรื่อง ฉันเชื่อว่านายเป็นคนดี ฉันกลัวว่าอาจารย์จะทำให้นายเสียคน"
"หยุดนะ เธอไม่มีสิทธิ์ว่าอาจารย์เพี้ยนเพราะเขาเป็น..." ต๋องโกรธจนเกือบหลุดปาก
กระถินถามว่าเป็นอะไร ต๋องจึงบอกว่า "เป็น...เอ่อ เป็นคนดี ไอ้อมรต่างหากที่เป็นปิศาจ เธอดูไม่ออกรึไง"
"ฉัน เตือนนายดีๆ ทำไมต้องไปว่าด็อกเตอร์ด้วย ด็อกเตอร์เป็นคนดี อาจารย์เพี้ยนของนายต่างหากที่ไม่ดี เลิกยุ่งกับคนแบบนั้นซะแล้วชีวิตนายจะดีขึ้น" กระถินโกรธงอนกลับบ้านไป
ต๋อง ตะโกนตามหลังว่าสักวันจะเสียใจ...ต๋องกลับมาที่บ้านต่างจังหวัดของอู๊ด เห็นอู๊ดกับอาจารย์เพี้ยนอยู่บนหลังคาบ้าน กำลังติดตั้งจานดาวเทียม พออู๊ดเห็นต๋องหน้าเหี่ยวกลับมาก็ร้องทัก ต๋องบ่นเหนื่อย...ท้อใจ อาจารย์เพี้ยนจึงเตือน
"ทุกคนมีสิทธิ์ท้อกันได้ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่า ท้อแล้วถอยหรือท้อแล้วลุกขึ้นสู้"
"สู้...ทั้งๆที่ไม่เห็นทางที่จะชนะน่ะเหรอครับ"
"ใช่...เพราะถ้าไม่สู้ ก็เท่ากับแพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง...เลือกเอาแล้วกัน"
ต๋อง ถอนใจแล้วชูมือบอกว่า สู้หรือไม่สู้ก็ตาย งั้นเขาสู้ดีกว่าเผื่อฟลุก อู๊ดลืมตัวกระโดดดีใจ หลังคาพลิก เททั้งอู๊ดและอาจารย์เพี้ยนหล่นลงมานั่งเคล็ดขัดยอกที่พื้น อู๊ดนึกได้มองเรียกหาต๋อง เสียงต๋องอู้อี้ว่าอยู่นี่ ปรากฏว่าทั้งสองหล่นมาทับต๋องแบนแต๋...
ooooooo
ในคืนนี้ ดาวเต็มท้องฟ้า แก้วรุ้งนั่งมองดวงดาวอยู่ที่ระเบียง เสียงเหมันต์เป่าแซ็กโซโฟนเพลงหวานซึ้งอยู่อีกฝั่งของระเบียง จู่ๆเขาก็หยุดเป่า แก้วรุ้งหันไปถาม ทำไมไม่เป่าต่อกำลังเพลิน
เหมันต์พุ่งพรวดมาประชิดเธอ "อยากให้เป่าต่อ ก็ต้องให้รางวัล"
"รางวัล! พี่เหมันต์อยากได้อะไรล่ะคะ" แก้วรุ้งมองอย่างอินโนเซนส์
เหมันต์ ให้เธอเอียงหูมาฟัง แต่แล้วเขากลับยื่นหน้าไปใกล้ซอกคอเธอ เขี้ยวเขางอกออกมา เหมันต์ตกใจตัวเอง พยายามบังคับฝืนตัวเองไว้ ตัวสั่นจนแก้วรุ้งรู้สึกได้
"พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
เหมันต์ หน้าซีด เหงื่อแตก มีไอร้อนพุ่งวูบวาบออกมาจากตัวเขา เขาผละออกห่างแก้วรุ้งแล้วรีบเข้าบ้าน แก้วรุ้งแปลกใจเดินตามเข้าไป เหมันต์หันกลับมาสั่งเสียงเฉียบขาด "พอฉันเข้าไปในนี้แล้ว ล็อกกุญแจให้แน่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ห้ามเข้ามาเด็ดขาด...เข้าใจมั้ย"
แก้วรุ้งตกใจน้ำเสียงดุดันของเหมันต์ เขาเดินเข้าไปในห้องเก็บของ เธอรีบล็อกกุญแจตามที่เขาสั่งอย่างไม่รู้เหตุผล ไม่ทันไร เสียงเหมันต์ร้องอย่างทรมาน ตัวเขาสั่นเทาเจ็บปวดใบหน้ามีเส้นเลือดปูดโปน หิวกระหายเลือดตามสัญชาตญาณผีดิบ เขาอาละวาดกวาดข้าวของกระจัดกระจายอย่างคุ้มคลั่ง แก้วรุ้งยืนลุ้นระทึกอยู่หน้าห้อง เคาะประตูถามเขาอย่างห่วงใย จนเงียบเสียงลง แก้วรุ้งรีบไขประตูเข้าไป เห็นภายในห้อง ข้าวของพังยับ โคมไฟล้ม ดวงไฟกะพริบดูน่ากลัว พลัน...ร่างเหมันต์ล้มวูบมาทางเธอ
"ว้าย!! พี่เหมันต์ อย่าเป็นอะไรนะคะ พี่คะ" แก้วรุ้งร้องไห้เขย่าตัวเหมันต์ที่เหงื่อท่วมตัว
วัน รุ่งขึ้น แสงแดดส่องมากระทบหน้าเหมันต์ เขาลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน แก้วรุ้งถือชามข้าวต้มเข้ามา "ตื่นแล้วเหรอคะ แก้วทำข้าวต้มร้อนๆมาให้พี่"
เหมันต์ไม่กิน แก้วรุ้งคะยั้นคะยอ เขาจึงปัดช้อนกระเด็น "เธอก็รู้ ปิศาจอย่างฉันไม่กินของพวกนี้"
แก้วรุ้งน้ำตารื้น "แต่อีกครึ่งหนึ่งในตัวพี่ก็เป็นมนุษย์ เหมือนแก้วไม่ใช่เหรอคะ มันต้องมีวิธีทำให้พี่หายจากการเป็นปิศาจได้สิ"
"ไม่มีวิธีไหนทั้งนั้น" เหมันต์เน้นเสียง
"พี่ ต้องอยู่ด้วยความหวังสิคะ ความหวังจะเป็นพลังให้เราต่อสู้กับปัญหาได้ พี่เหมันต์เป็นคนดี แก้วเชื่อว่าพี่จะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมแน่ๆ"
"เธอไม่มีวันเข้าใจหรอกแก้วรุ้ง เธอไม่รู้อะไรซักอย่าง" เหมันต์จับไหล่แก้วรุ้งตะคอก
"ใช่...แก้วไม่รู้อะไรเลยสักนิด แต่อย่างน้อยแก้วก็รู้ว่า แก้วรักพี่" แก้วรุ้งสะบัดตัววิ่งไป
แก้ว รุ้งวิ่งหนีเข้าไปร้องไห้ในป่าอย่างร้าวรานใจ เหมันต์ ตามมายืนมองหลังต้นไม้ห่างๆ...ครั้งก่อนที่ลูกกบช่วยขนุนจากเสี่ยวันงานวัน เกิดกระถิน เขาเก็บกล่องของขวัญได้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นของแก้วรุ้ง จึงเอาไปทิ้งไว้ที่บ้านกระถิน มาวันนี้...ขนุนสับสนในใจเพราะเธอรู้สึกชอบลูกกบขึ้นมา จึงมาดื่มเหล้าจนเมา ระหว่างเดินออกมาจากผับ เจอเสี่ยคนเดิมพาพวกมารุมลูกกบ ขนุนเข้าไปช่วยแล้วพาลูกกบหนีออกมา ลิ้นจี่กับลำไยแปลกใจที่ขนุนไม่ฆ่าลูกกบเสียที แถมยังช่วยอีก ทั้งสองจึงหลอกเสี่ยและลูกน้องมาเป็นอาหารของพวกเธอเสียเอง
ระหว่าง ทาง ฝนเกิดตกลงมา ลูกกบกับขนุนมาหลบข้างทาง ลูกกบแสดงความเป็นสุภาพบุรุษถอดเสื้อคลุมให้ขนุน เธอยิ่งซึ้งใจน้ำตารื้น ลูกกบตัดสินใจขอเป็นแฟนกับเธอ ขนุนปฏิเสธบอกว่าเขาดีเกินไป เธอไม่คู่ควร ลูกกบฟังแล้วแปลกใจเพราะเขาต่างหากที่ไม่คู่ควรกับเธอ ขนุนตัดใจบอกเขาว่าอย่ามายุ่งกับเธออีก แล้ววิ่งหนีจากไป
ooooooo
การ ติดตั้งจานดาวเทียมของอาจารย์เพี้ยนสำเร็จลง เขาต่อเชื่อมสายไฟมาที่ทีวีในบ้าน โอ้อวดสรรพคุณ "แต่น แตน แต๊น...อาจารย์เพี้ยนปลื้มใจเสนอเครื่องส่งสัญญาณรายการเฉพาะกิจ หากมีเครื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครอยู่ที่ไหนบนโลก ก็จะสามารถติดต่อผ่านจอทีวีได้ทั้งนั้น"
"โอ้พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก" อู๊ดตื่นเต้น
ต๋อง ดีใจที่จะได้ติดต่อกับแก้วรุ้ง ป้าของอู๊ดขยาดกลัวทีวีของเธอพัง อาจารย์เพี้ยนรับรองแข็งขันว่าไม่มีปัญหาแน่ แล้วทดลองให้ดูด้วยการเสียบปลั๊กเปิดเครื่องส่งสัญญาณ ไม่ทันไร เกิดไฟฟ้าลัดวงจร ทีวีระเบิด มีประกายไฟออกมา อู๊ดตกใจตักน้ำสาดไปที่ทีวี ไฟกลับลุกท่วมขึ้น ลุงกับป้าตาเหลือกวิ่งขนของหนี อาจารย์เพี้ยนหอบเครื่องดับเพลิงมาฉีดพรวด ไฟดับลง ทุกคนหน้าขาวเพราะน้ำยาดับเพลิง อาจารย์เพี้ยนเอ็ดอู๊ด "ไฟช็อต ใครเขาเอาน้ำดับกันวะ ไอ้อู๊ด"
ทุกคนจ้องหน้าอาจารย์เพี้ยนกลับอย่างโกรธเคือง เขาชะงักจ๋อยลงหัวเราะแหะๆ...
วัน นั้น กระถินมาไหว้กระดูกเอมอร รำพันว่า "ถึงแม้ว่าผลตรวจดีเอ็นเอจะยืนยันว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน แต่ทำไมหนูถึงรู้สึกผูกพัน อยากอยู่ใกล้ๆเหมือนคุณน้าเป็นแม่แท้ๆ"
วิญญาณเอมอรปรากฏขึ้น มองกระถินด้วยสายตาเอ็นดู กระถินเห็นร้องเรียก "แม่...ไม่ใช่สิ คุณน้ามีอะไรกับกระถินเหรอคะ"
"ตอนนี้ลูกแม่อายุครบ 18 ปีแล้ว ถึงเวลาที่ลูกจะต้องรู้ความจริงเสียที...หนูคืออินทุกา ลูกของแม่กับด็อกเตอร์ชาติ"
"ด็อกเตอร์ชาติที่ตายไปแล้วน่ะเหรอคะ"
"ยัง พ่อของหนูยังไม่ตาย...ความจริงบางอย่างกำลังรอหนูอยู่ที่บ้าน" ร่างเอมอรจางลงเรื่อยๆแล้วหายไปพร้อมกับเสียงย้ำให้กระถินกลับบ้าน
กระถิน สะดุ้งตื่นขึ้นมา พบตัวเองฟุบหลับอยู่หน้าโกศเอมอร "ฝันหรอกเหรอ แต่ทำไมมันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน ผู้หญิงคนนั้นต้องการจะบอกอะไรกับฉันกันแน่..."
กลับมาถึงบ้าน กระถินพบกล่องของขวัญที่ลูกกบเอามาทิ้งไว้ให้ เธอหยิบมาเปิดดู พบขวดแก้วใสบรรจุผงแป้ง พร้อมจดหมายแก้วรุ้ง "กระถินเพื่อนรัก...ตอนนี้แก้วปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วง แก้วอยากจะเตือนกระถินให้ระวังตัวไว้ ด็อกเตอร์ อมรไม่ใช่คนดี เขาเป็นปิศาจจะฆ่าแก้ว ผงวิเศษในขวดนี้จะช่วยไขปริศนาการตายลึกลับให้กระจ่างได้...แก้วรุ้ง"
ลูก กบโผล่หน้ามาดูแล้วถามว่าของใคร พอกระถินบอกว่าของแก้วรุ้งก็ตกใจหาว่าใครอำหรือเปล่า แต่กระถินจำลายมือแก้วรุ้งได้ เธอจะต้องพิสูจน์ให้ได้ พอดียายบัวถือกระจาดผลไม้กลับมาแล้วเป็นลมล้มพับลง กระถินรีบพาส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าร่างกายอ่อนเพลียให้นอนให้น้ำเกลือ ไม่กี่วันก็หาย... กระถินนึกอะไรได้ ตามออกมาถามหมอ
"คุณหมอคะ หนูอยากพบนายแพทย์ที่พิสูจน์ดีเอ็นเอค่ะ"
"นายแพทย์! หมอแผนกพิสูจน์ดีเอ็นเอที่นี่มีแต่ผู้หญิงนะครับ"
กระถิน งง จึงติดต่อขอให้ส่งผลตรวจดีเอ็นเอใหม่ให้ ตามที่อยู่ที่เธอยื่นให้ เผอิญแขนเธอโดนที่เสียบกระดาษเกี่ยวแขนเป็นแผลลึก กระถินร้องโอ๊ยออกมา พลันแผลหายไปเองจึงร้องเฮ้ยอีกที พยาบาลตกใจ "เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
กระถิน ส่ายหน้าแล้วรีบวิ่งออกไป เธอกุมสร้อยที่คอด้วยความแปลกใจ "ทำไมบาดแผลของเราถึงหายเองได้ ทั้งๆที่สวมสร้อยพระนาคปรกอยู่ หรือว่า..."
กระถิน นึกถึงวันที่ถอดสร้อยให้เซียนพระดู จึงรีบกลับไปหาที่แผงพระ ปรากฏว่าร้านปิด ร้านข้างๆบอกว่าไม่ได้ เปิดหลายวันแล้ว เธอจึงขอที่อยู่แล้วตามไปหาที่บ้าน...พอไปถึง เห็นเจ้าหน้าที่และชาวบ้านมุงอยู่หน้าบ้าน พอดีมีเจษฎาอยู่ด้วยจึงเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น
"มีเซียนพระฆ่าตัวตาย"
"อะไรนะคะ!" กระถินตกใจมาก ยิ่งพอเห็นสภาพศพ ใบหน้าซีดเซียว หัวแตก เลือดโชก
"สภาพศพน่าอเนจอนาถไม่รู้ไปกลุ้มใจอะไร ถึงได้เอาหัวโขกพื้นจนตาย"
"ฉันจะต้องรู้ความจริงให้ได้" กระถินไม่อยากเชื่อ จึงขอเอาผงวิเศษโรยที่ศพดู ที่คอเซียนพระปรากฏรอยเขี้ยวขึ้นมา กระถินตกใจ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธอทำได้ยังไง" เจษฎางงไปหมด
"เซียนพระคนนี้ไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่ถูกปิศาจฆ่า!"
"ปิศาจ! หนูหมายความว่ายังไง"
กระถินรีบแก้คำพูดใหม่ว่าเธอหมายถึงคนฆ่าจิตใจโหดเหี้ยมเหมือนปิศาจ....
ooooooo
* 20 มกราคม 2554, 09:00 น.
เมื่อโดนซ้อนแผน อาจารย์เพี้ยนบอกต๋องกับอู๊ดให้รีบหนี ทั้งสามโดดลงจากเวที เจษฎาพาตำรวจมาไล่จับ แต่แป๊ะเล้งกับสำลีคอยแอบช่วยให้ต๋องกับพวกหนีรอดไปได้ ขนุนกางกรงเล็บออกจะตามไปจับต๋อง แต่ อมรห้ามไว้เพราะคนเยอะ
ต๋องเข้ามาหากระถินซึ่งยืนอยู่กับยายบัว กระถินโวย "นายทำอะไรของนาย งานพังหมด"
"หนีเร็วกระถิน ไอ้ปิศาจอมรจะทำร้ายเธอ ไปเร็ว..." ต๋องจับมือกระถิน
แต่ กระถินสะบัดมือออกแล้วตบหน้าต๋อง "นายรู้มั้ย ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไม่เคยมีงานวันเกิด ไม่เคยมีใครให้ความสำคัญกับฉัน ไม่เคยมีใครรักฉัน แม้แต่พ่อแม่แท้ๆก็ยังทิ้งฉันไป ด็อกเตอร์อมรเป็นคนดีที่สุดสำหรับฉัน"
ต๋อง อึ้ง อาจารย์เพี้ยนได้ยินแล้วเสียใจ ต๋องพยายามพูดว่ากระถินเข้าใจผิด กระถินสวนทันควัน "ใช่ ฉันเข้าใจผิด ฉันเข้าใจผิดมาตลอด หลงคิดว่านายเป็นคนดี แต่นายมันแย่ที่สุด ไปซะ ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย"
ทั้งต๋องและอาจารย์เพี้ยนอึ้งเสียใจ มองตามกระถินที่วิ่งหนีไป พอดีเจษฎากับตำรวจตามมา อู๊ดร้องบอกต๋องกับอาจารย์เพี้ยนให้รีบหนี ยายบัวยืนงงอยู่คนเดียว...ในมุมหนึ่งของวิทยาลัย เหมันต์ปล่อยแก้วรุ้งแล้วเอ็ด "เธอมาที่นี่ทำไม อยากตายรึไง!"
"แก้วเอาของขวัญมาให้กระถิน กระถินกำลังเข้าใจผิด แก้วจะต้องบอกความจริงให้กระถินรู้"
"รีบไปจากที่นี่ก่อนเถอะ"
"ไม่ แก้วไม่ไป" แก้วรุ้งกลับวิ่งหนีกลับเข้าไปในงานเลี้ยง
กินรีเข้ามาขวางกางกรงเล็บออก "แก้วรุ้ง...รนหาที่เอง แกตาย..."
เหมันต์ พุ่งเข้ามาช่วย เขาจึงโดนกรงเล็บของกินรีข่วนที่แขนเป็นแผลยาว เขารวบรวมพลังซัดกินรีกระเด็นไป แล้วพาแก้วรุ้งหนีไปโดยกินรีไม่ทันเห็นว่าเป็นเขา และไม่เห็นกล่องของขวัญที่ตกอยู่ด้วย...
พวกต๋องวิ่งหนีมาเจอมอเตอร์ ไซค์คันหนึ่งจอดอยู่ อาจารย์ เพี้ยนใช้กุญแจนางฟ้าสิ่งประดิษฐ์ของเขาไขสตาร์ตเครื่อง อู๊ดกับต๋องซ้อนท้าย อาจารย์เพี้ยนออกรถอย่างรวดเร็ว ต๋องหงายหลังตกลงมา รถแล่นออกมาพ้นวิทยาลัย อาจารย์เพี้ยนร้องว่า... รอดแล้ว เกาะแน่นๆจะซิ่ง อู๊ดหันไปเตือนต๋อง แต่ปรากฏว่าต๋องหายไป อาจารย์เพี้ยนรีบเลี้ยวรถกลับ เห็นต๋องวิ่งหน้าตั้งเบื้องหลังมีรถตำรวจตามมาอีกเป็นสิบคัน อาจารย์เพี้ยนจะวกรถกลับ ต๋องร้องลั่นให้รอด้วย แล้วโดดเกาะท้ายอย่างรวดเร็ว อาจารย์เพี้ยนเห็นจวนตัว จึงโยนระเบิดตะปูเรือใบเสียงดังตูม เรือใบกระจายเต็มพื้น รถตำรวจพากันยางแตก รถปัดเสียหลักต้องจอด อาจารย์เพี้ยนหัวเราะร่า แต่พอหันกลับมา รถตัวเองชนเข้ากับต้นไม้ สามคนกระเด็นกระดอน ลุกขึ้นพากันวิ่งหนีหน้าตั้ง
เจษฎาไม่ลดละ ยังวิ่งตามมา อาจารย์เพี้ยนจะโยนระเบิดผายลมซึ่งมีกลิ่นเหม็นมากใส่ ต๋องรีบห้าม "ไม่ได้นะ เขาเป็นพ่อแก้วรุ้ง อย่าไปทำเขา"
เกิดการยื้อแย่งจนระเบิด หล่นตรงหน้า กลิ่นเหม็นฟุ้งกระจายแทบอ้วก อู๊ดโวย "ไอ้ต๋องนะไอ้ต๋อง จะตายแล้วยังห่วงว่าที่พ่อตาอีก ไอ้บ้าเอ๊ย!"
อาจารย์เพี้ยนเตือนทุก คนให้หนี ทั้งสามวิ่งหนีมาเจอทางตัน เกือบเอาตัวไม่รอด ดีที่ได้แป๊ะเล้งกับสำลีมาช่วยล่อเจษฎาให้ตามไปผิดทาง...ขนุน ลิ้นจี่ และลำไยอาศัยความชุลมุน หาเหยื่อจากแขกในงาน มาเจอเสี่ยที่แต๊ะอั๋งต๋อง ขนุนเข้าไปชักชวนให้ไปกับเธอ พอดีลูกกบมาเห็น เข้าใจว่าเสี่ยนั่นลวนลามขนุนจึงเข้าไปชกหน้าเปรี้ยง ขนุนตกใจ ลูกกบคิดว่าขนุนหวาดกลัว จึงเข้าไปจับมือ รู้สึกมือเย็นจึงปลอบใจไม่ต้องกลัว เขา
จะปกป้องเธอเอง ขนุนซึ้งใจ...
งาน วันเกิดพังลง กระถินหลบมานั่งร้องไห้เสียใจ อมรตามมาปลอบ กระถินคิดว่าเป็นต๋องจึงเอ่ยปากไล่โดยไม่ทันหันไปมอง อมรจึงถาม "คิดว่าเป็นนายตรัยเทพใช่มั้ย"
"กระถินขอโทษแทนต๋องด้วยนะคะ ด็อกเตอร์อุตส่าห์จัดงานให้ แต่กลับพังหมดเลย"
"ช่างเถอะ สิ่งสำคัญไม่ใช่งานเลี้ยง แต่เป็นรอยยิ้มของเธอต่างหาก...ฉันมีของขวัญให้เธอ"
กระถิน แปลกใจ อมรพาเธอมาที่บ้านเพราะรู้ว่ากินรีกับขนุนไม่อยู่ เขาหยิบกล่องเครื่องประดับให้ กระถินเปิดดูเห็นเป็นสร้อยเพชรราคาแพงก็ไม่กล้ารับไว้
"รับไว้เถอะ ฉันตั้งใจจะให้เธอ มา ฉันจะใส่ให้" อมรอ้อมไปด้านหลังใส่สร้อยให้กระถิน
"ด็อกเตอร์ดีกับหนูเหลือเกิน หนูไม่รู้จะตอบแทนยังไง"
"มีสิ่งนึงที่เธอจะให้ฉันได้"
กระถิน แปลกใจ อมรยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วโบกมือตรงหน้าเธอ กระถินหมดสติล้มลงในอ้อมกอดของเขา อมรลูบไล้ใบหน้ากระถินอย่างเสน่หา "เลือดของเธอจะทำให้ฉันมีพลังแก่กล้าหาใครเทียบไม่ได้ จงภูมิใจที่จะได้เป็นสาวกของฉัน"
ขณะที่อมรกำลังจะฝังเขี้ยวลงที่คอ กระถิน อาจารย์เพี้ยน ต๋องและอู๊ดโหนเชือกเหวี่ยงตัวเข้ามาทางหน้าต่าง ถีบอมรกระเด็นล้มลง แล้วเข้าประคองกระถินโหนเชือกกลับกันออกไป
อมรแค้นใจ กระโจนตามออกไปดักหน้าทุกคนไว้ "คิดว่าจะหนีพ้นรึ..."
ต๋องหันมาต่อสู้กับอมรอย่างดุเดือด ต๋องไม่สามารถสู้พลังอมรได้ อาจารย์เพี้ยนวางกระถินลงแล้วเข้าไปช่วยต๋อง แต่
ถูกอมรซัดจนบาดเจ็บ อู๊ดเองก็โดนเหวี่ยงด้วยพลังกระเด็นไป
"ฉันจะให้แกดูพวกมันตายไปต่อหน้า" อมรหันไปบังคับรถบรรทุกที่จอดอยู่เคลื่อนมา
อาจารย์ เพี้ยนกระเสือกกระสนมากอดปกป้องกระถินไว้ ต๋องตกใจวิ่งเข้าไปดันรถบรรทุกไว้ แต่สู้แรงอมรไม่ได้ ตัวเขาเคลื่อนตามรถใกล้พวกอาจารย์เพี้ยนที่นอนกันอยู่
"ไอ้ต๋องอย่า...หนีไปซะ ไม่ต้องห่วงพวกเรา หนีไป" อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดร้องบอก
ต๋อง ไม่หยุด พยายามต้าน เสียงหัวเราะของอมรดังอย่างสะใจ รถบรรทุกเคลื่อนมาใกล้จะทับอาจารย์เพี้ยนกับกระถิน ทันใด...เสียงเจษฎาดังมา "หยุดนะ มอบตัวเดี๋ยวนี้นายตรัยเทพ"
เจษฎาไม่เห็นอมร เขาจึงคลายพลังกลับเป็นคนปกติ รถบรรทุกหยุดกึก ต๋องทรุดฮวบลงหมดแรง อาจารย์เพี้ยนได้ โอกาส ปาระเบิดควันฟุ้งกระจาย แล้วพาทุกคนหนีไปได้ ควันจางลงเจษฎาจึงเห็นอมร "ด็อกเตอร์ เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
อมรส่ายหน้า แต่เจ็บใจที่พวกต๋องหนีไปได้...
ooooooo
ประคับ ประคองกันกลับมาอย่างทุลักทุเล เหมันต์ บาดเจ็บที่แขนเป็นแผลยาวลึก แก้วรุ้งเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้เหมันต์ต้องบาดเจ็บอีกครั้ง เธอบรรจงทำแผลให้เขา ทั้งสองประสานสายตากันด้วยความรักและเห็นใจกัน
หน้าบ้านกระถิน ยายบัวยืนกระวนกระวายที่กระถินยังไม่กลับมา พอเธอเข้าบ้าน อาจารย์เพี้ยนก็อุ้มกระถินย่องเข้ามาในบ้าน ต๋องกับอู๊ดตามติดมาด้วยสภาพสะบักสะบอม กระถินถูกวางลงบนเตียงในห้องของเธอ อาจารย์เพี้ยนบรรจงเช็ดตัวให้อย่างห่วงใย เขานึกถึงคำพูดของเธอที่ต่อว่าต๋องมาทำลายงานวันเกิดของเธอ ที่ตลอดชีวิตไม่เคยมีใครจัดให้เธอ แม้แต่พ่อแม่ของเธอ
"พ่อเป็นพ่อที่ไม่เอาไหน ทำให้ลูกเสียใจ พ่อขอโทษ" อาจารย์เพี้ยนลูบหัวกระถินแล้วร้องเพลงกล่อมน้ำตาคลอ
ต๋องกับ อู๊ดพลอยน้ำตาไหลไปด้วย อู๊ดถามต๋องไม่มีของขวัญให้กระถินบ้างหรือ ต๋องเขินถามว่าทำไมเขาต้องให้ อู๊ดกระเซ้า "ก็เห็นแกให้ความสำคัญกับเขา ทั้งหวงทั้งห่วง ขนาดยอมตายแทนกัน แกชอบยัยกระทิงก็สารภาพมาเถอะ"
"ไอ้บ้า ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย ใครจะไปรักยัย
กระทิงโหดลง" ต๋องยังปากแข็ง
ร้อง เพลงจบ อาจารย์เพี้ยนรำพันกับกระถิน "วันนี้วันเกิดของลูก แต่พ่อไม่มีของขวัญจะให้ มีแต่ความรักของพ่อที่จะปกป้องลูกตลอดไป พ่อจะไม่ยอมให้ใครทำอันตรายลูกของพ่อ"
อาจารย์เพี้ยนก้มจูบหน้าผากก ระถินก่อนจะตัดใจกลับไป...เช้าวันรุ่งขึ้น กระถินตื่นมารู้สึกเหมือนเมื่อคืนเป็นความฝัน กำลังนั่งลำดับความ พลันมีก้อนหินมัดติดกระดาษจดหมายปามาโดนหัวเธอ จนต้องร้องโอ๊ย...หยิบมาแกะอ่านเป็นจดหมายนัดพบในสวนสาธารณะ กระถินรีบอาบน้ำแต่งตัวจะออกไป ลงมาเจอยายบัว แกตกใจว่ากระถินกลับมาตอนไหน กระถินรีบร้อนจะออกไปจึงบอกยายบัวว่ากลับมาค่อยคุยกัน
กระถินมาถึง ที่นัดพบ แปลกใจไม่เห็นใคร พอดีมือถือดังขึ้น เธอกดรับเป็นเสียงต๋องจึงถามว่าจะทำอะไร ไม่มีเสียงตอบ แต่มีเสียงเล่นกีต้าร์ร้องเพลงดังมาแทน กระถินเผลอยิ้มออกมาแต่แล้วเอะใจ ลองไม่ฟังเสียงจากมือถือ ปรากฏว่าเสียงต๋องดังมาหลังต้นไม้ เธอจึงเดินเข้าไปยืนมองยิ้มๆ พอเพลงจบ ต๋องก็อวยพร
"สุขสันต์วันเกิดนะกระถิน ขอให้เธอมีความสุขมากๆ... กระถินๆยังอยู่รึเปล่า"
"ฉันอยู่นี่" กระถินเรียกต๋องอยู่ข้างๆ
"กระถิน เธอรู้ได้ไง..." ต๋องตกใจ
"ฉันรู้ก็แล้วกัน แต่ก็...ขอบใจนะ" กระถินถอนใจเศร้าๆ
ต๋อง แปลกใจถามว่าเธอเป็นอะไร กระถินตอบว่า "ของขวัญที่ฉันอยากได้มากที่สุดก็คือ...พ่อ แต่ฉันกลับไม่เคยได้พบเขา เมื่อคืนฉันฝันว่าพ่อมาร้องเพลงให้ฉันฟัง แต่มันคงเป็นได้แค่ ความฝันเท่านั้น"
"พ่อของเธออาจอยู่ไม่ไกลจากเธอก็ได้" ต๋องสงสาร แต่พอเห็นกระถินแปลกใจจึงแก้ตัวว่า "เอ้อ...ฉันหมายความว่า ถึงพ่อของเธอจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ แต่ความรักของเขาวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ"
"ขอบใจที่ปลอบใจกัน"
"อย่าเศร้าไปเลย เพิ่งผ่านวันเกิดเธอมา เธอควรจะยิ้มสิ... มานี่" ต๋องดึงกระถินออกไป
มา หยุดอยู่ริมน้ำ ต๋องเอาใบไม้ทำเรือลอยในน้ำแล้วพนมมือ "โอมเพี้ยง...เรือลำนี้ลอยความทุกข์ของเธอไปซะ ต่อไปนี้ขอให้กระถินมีแต่รอยยิ้ม"
กระถินยิ้มออกมาได้ ต๋องดีใจที่พรของเขาได้ผล "ยัย
กระทิงร้องไห้ขี้มูกโป่งหายไปแล้ว"
"ใครร้องไห้ขี้มูกโป่ง ฉันเปล่าซักหน่อย นายบ้า" กระถินเผลอผลักต๋องหงายตกน้ำไป
ต๋อง ร้องลั่นให้ช่วยด้วยจะจม กระถินตกใจยื่นมือให้จับ ต๋องแกล้งดึงกระถินลงไปด้วย เธอจึงรู้ว่าน้ำตื้น จึงสาดน้ำใส่ ทั้งสองสนุกสนานกันใหญ่...เปียกปอน ทั้งคู่มานั่งคุยกันต่อ กระถินขออะไรต๋องอย่างหนึ่ง ขอให้เขาเลิกยุ่งกับอาจารย์เพี้ยน
"ตั้งแต่นายสนิทกับอาจารย์เพี้ยนก็มีแต่เรื่อง ฉันเชื่อว่านายเป็นคนดี ฉันกลัวว่าอาจารย์จะทำให้นายเสียคน"
"หยุดนะ เธอไม่มีสิทธิ์ว่าอาจารย์เพี้ยนเพราะเขาเป็น..." ต๋องโกรธจนเกือบหลุดปาก
กระถินถามว่าเป็นอะไร ต๋องจึงบอกว่า "เป็น...เอ่อ เป็นคนดี ไอ้อมรต่างหากที่เป็นปิศาจ เธอดูไม่ออกรึไง"
"ฉัน เตือนนายดีๆ ทำไมต้องไปว่าด็อกเตอร์ด้วย ด็อกเตอร์เป็นคนดี อาจารย์เพี้ยนของนายต่างหากที่ไม่ดี เลิกยุ่งกับคนแบบนั้นซะแล้วชีวิตนายจะดีขึ้น" กระถินโกรธงอนกลับบ้านไป
ต๋อง ตะโกนตามหลังว่าสักวันจะเสียใจ...ต๋องกลับมาที่บ้านต่างจังหวัดของอู๊ด เห็นอู๊ดกับอาจารย์เพี้ยนอยู่บนหลังคาบ้าน กำลังติดตั้งจานดาวเทียม พออู๊ดเห็นต๋องหน้าเหี่ยวกลับมาก็ร้องทัก ต๋องบ่นเหนื่อย...ท้อใจ อาจารย์เพี้ยนจึงเตือน
"ทุกคนมีสิทธิ์ท้อกันได้ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่า ท้อแล้วถอยหรือท้อแล้วลุกขึ้นสู้"
"สู้...ทั้งๆที่ไม่เห็นทางที่จะชนะน่ะเหรอครับ"
"ใช่...เพราะถ้าไม่สู้ ก็เท่ากับแพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง...เลือกเอาแล้วกัน"
ต๋อง ถอนใจแล้วชูมือบอกว่า สู้หรือไม่สู้ก็ตาย งั้นเขาสู้ดีกว่าเผื่อฟลุก อู๊ดลืมตัวกระโดดดีใจ หลังคาพลิก เททั้งอู๊ดและอาจารย์เพี้ยนหล่นลงมานั่งเคล็ดขัดยอกที่พื้น อู๊ดนึกได้มองเรียกหาต๋อง เสียงต๋องอู้อี้ว่าอยู่นี่ ปรากฏว่าทั้งสองหล่นมาทับต๋องแบนแต๋...
ooooooo
ในคืนนี้ ดาวเต็มท้องฟ้า แก้วรุ้งนั่งมองดวงดาวอยู่ที่ระเบียง เสียงเหมันต์เป่าแซ็กโซโฟนเพลงหวานซึ้งอยู่อีกฝั่งของระเบียง จู่ๆเขาก็หยุดเป่า แก้วรุ้งหันไปถาม ทำไมไม่เป่าต่อกำลังเพลิน
เหมันต์พุ่งพรวดมาประชิดเธอ "อยากให้เป่าต่อ ก็ต้องให้รางวัล"
"รางวัล! พี่เหมันต์อยากได้อะไรล่ะคะ" แก้วรุ้งมองอย่างอินโนเซนส์
เหมันต์ ให้เธอเอียงหูมาฟัง แต่แล้วเขากลับยื่นหน้าไปใกล้ซอกคอเธอ เขี้ยวเขางอกออกมา เหมันต์ตกใจตัวเอง พยายามบังคับฝืนตัวเองไว้ ตัวสั่นจนแก้วรุ้งรู้สึกได้
"พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
เหมันต์ หน้าซีด เหงื่อแตก มีไอร้อนพุ่งวูบวาบออกมาจากตัวเขา เขาผละออกห่างแก้วรุ้งแล้วรีบเข้าบ้าน แก้วรุ้งแปลกใจเดินตามเข้าไป เหมันต์หันกลับมาสั่งเสียงเฉียบขาด "พอฉันเข้าไปในนี้แล้ว ล็อกกุญแจให้แน่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ห้ามเข้ามาเด็ดขาด...เข้าใจมั้ย"
แก้วรุ้งตกใจน้ำเสียงดุดันของเหมันต์ เขาเดินเข้าไปในห้องเก็บของ เธอรีบล็อกกุญแจตามที่เขาสั่งอย่างไม่รู้เหตุผล ไม่ทันไร เสียงเหมันต์ร้องอย่างทรมาน ตัวเขาสั่นเทาเจ็บปวดใบหน้ามีเส้นเลือดปูดโปน หิวกระหายเลือดตามสัญชาตญาณผีดิบ เขาอาละวาดกวาดข้าวของกระจัดกระจายอย่างคุ้มคลั่ง แก้วรุ้งยืนลุ้นระทึกอยู่หน้าห้อง เคาะประตูถามเขาอย่างห่วงใย จนเงียบเสียงลง แก้วรุ้งรีบไขประตูเข้าไป เห็นภายในห้อง ข้าวของพังยับ โคมไฟล้ม ดวงไฟกะพริบดูน่ากลัว พลัน...ร่างเหมันต์ล้มวูบมาทางเธอ
"ว้าย!! พี่เหมันต์ อย่าเป็นอะไรนะคะ พี่คะ" แก้วรุ้งร้องไห้เขย่าตัวเหมันต์ที่เหงื่อท่วมตัว
วัน รุ่งขึ้น แสงแดดส่องมากระทบหน้าเหมันต์ เขาลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน แก้วรุ้งถือชามข้าวต้มเข้ามา "ตื่นแล้วเหรอคะ แก้วทำข้าวต้มร้อนๆมาให้พี่"
เหมันต์ไม่กิน แก้วรุ้งคะยั้นคะยอ เขาจึงปัดช้อนกระเด็น "เธอก็รู้ ปิศาจอย่างฉันไม่กินของพวกนี้"
แก้วรุ้งน้ำตารื้น "แต่อีกครึ่งหนึ่งในตัวพี่ก็เป็นมนุษย์ เหมือนแก้วไม่ใช่เหรอคะ มันต้องมีวิธีทำให้พี่หายจากการเป็นปิศาจได้สิ"
"ไม่มีวิธีไหนทั้งนั้น" เหมันต์เน้นเสียง
"พี่ ต้องอยู่ด้วยความหวังสิคะ ความหวังจะเป็นพลังให้เราต่อสู้กับปัญหาได้ พี่เหมันต์เป็นคนดี แก้วเชื่อว่าพี่จะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมแน่ๆ"
"เธอไม่มีวันเข้าใจหรอกแก้วรุ้ง เธอไม่รู้อะไรซักอย่าง" เหมันต์จับไหล่แก้วรุ้งตะคอก
"ใช่...แก้วไม่รู้อะไรเลยสักนิด แต่อย่างน้อยแก้วก็รู้ว่า แก้วรักพี่" แก้วรุ้งสะบัดตัววิ่งไป
แก้ว รุ้งวิ่งหนีเข้าไปร้องไห้ในป่าอย่างร้าวรานใจ เหมันต์ ตามมายืนมองหลังต้นไม้ห่างๆ...ครั้งก่อนที่ลูกกบช่วยขนุนจากเสี่ยวันงานวัน เกิดกระถิน เขาเก็บกล่องของขวัญได้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นของแก้วรุ้ง จึงเอาไปทิ้งไว้ที่บ้านกระถิน มาวันนี้...ขนุนสับสนในใจเพราะเธอรู้สึกชอบลูกกบขึ้นมา จึงมาดื่มเหล้าจนเมา ระหว่างเดินออกมาจากผับ เจอเสี่ยคนเดิมพาพวกมารุมลูกกบ ขนุนเข้าไปช่วยแล้วพาลูกกบหนีออกมา ลิ้นจี่กับลำไยแปลกใจที่ขนุนไม่ฆ่าลูกกบเสียที แถมยังช่วยอีก ทั้งสองจึงหลอกเสี่ยและลูกน้องมาเป็นอาหารของพวกเธอเสียเอง
ระหว่าง ทาง ฝนเกิดตกลงมา ลูกกบกับขนุนมาหลบข้างทาง ลูกกบแสดงความเป็นสุภาพบุรุษถอดเสื้อคลุมให้ขนุน เธอยิ่งซึ้งใจน้ำตารื้น ลูกกบตัดสินใจขอเป็นแฟนกับเธอ ขนุนปฏิเสธบอกว่าเขาดีเกินไป เธอไม่คู่ควร ลูกกบฟังแล้วแปลกใจเพราะเขาต่างหากที่ไม่คู่ควรกับเธอ ขนุนตัดใจบอกเขาว่าอย่ามายุ่งกับเธออีก แล้ววิ่งหนีจากไป
ooooooo
การ ติดตั้งจานดาวเทียมของอาจารย์เพี้ยนสำเร็จลง เขาต่อเชื่อมสายไฟมาที่ทีวีในบ้าน โอ้อวดสรรพคุณ "แต่น แตน แต๊น...อาจารย์เพี้ยนปลื้มใจเสนอเครื่องส่งสัญญาณรายการเฉพาะกิจ หากมีเครื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครอยู่ที่ไหนบนโลก ก็จะสามารถติดต่อผ่านจอทีวีได้ทั้งนั้น"
"โอ้พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก" อู๊ดตื่นเต้น
ต๋อง ดีใจที่จะได้ติดต่อกับแก้วรุ้ง ป้าของอู๊ดขยาดกลัวทีวีของเธอพัง อาจารย์เพี้ยนรับรองแข็งขันว่าไม่มีปัญหาแน่ แล้วทดลองให้ดูด้วยการเสียบปลั๊กเปิดเครื่องส่งสัญญาณ ไม่ทันไร เกิดไฟฟ้าลัดวงจร ทีวีระเบิด มีประกายไฟออกมา อู๊ดตกใจตักน้ำสาดไปที่ทีวี ไฟกลับลุกท่วมขึ้น ลุงกับป้าตาเหลือกวิ่งขนของหนี อาจารย์เพี้ยนหอบเครื่องดับเพลิงมาฉีดพรวด ไฟดับลง ทุกคนหน้าขาวเพราะน้ำยาดับเพลิง อาจารย์เพี้ยนเอ็ดอู๊ด "ไฟช็อต ใครเขาเอาน้ำดับกันวะ ไอ้อู๊ด"
ทุกคนจ้องหน้าอาจารย์เพี้ยนกลับอย่างโกรธเคือง เขาชะงักจ๋อยลงหัวเราะแหะๆ...
วัน นั้น กระถินมาไหว้กระดูกเอมอร รำพันว่า "ถึงแม้ว่าผลตรวจดีเอ็นเอจะยืนยันว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน แต่ทำไมหนูถึงรู้สึกผูกพัน อยากอยู่ใกล้ๆเหมือนคุณน้าเป็นแม่แท้ๆ"
วิญญาณเอมอรปรากฏขึ้น มองกระถินด้วยสายตาเอ็นดู กระถินเห็นร้องเรียก "แม่...ไม่ใช่สิ คุณน้ามีอะไรกับกระถินเหรอคะ"
"ตอนนี้ลูกแม่อายุครบ 18 ปีแล้ว ถึงเวลาที่ลูกจะต้องรู้ความจริงเสียที...หนูคืออินทุกา ลูกของแม่กับด็อกเตอร์ชาติ"
"ด็อกเตอร์ชาติที่ตายไปแล้วน่ะเหรอคะ"
"ยัง พ่อของหนูยังไม่ตาย...ความจริงบางอย่างกำลังรอหนูอยู่ที่บ้าน" ร่างเอมอรจางลงเรื่อยๆแล้วหายไปพร้อมกับเสียงย้ำให้กระถินกลับบ้าน
กระถิน สะดุ้งตื่นขึ้นมา พบตัวเองฟุบหลับอยู่หน้าโกศเอมอร "ฝันหรอกเหรอ แต่ทำไมมันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน ผู้หญิงคนนั้นต้องการจะบอกอะไรกับฉันกันแน่..."
กลับมาถึงบ้าน กระถินพบกล่องของขวัญที่ลูกกบเอามาทิ้งไว้ให้ เธอหยิบมาเปิดดู พบขวดแก้วใสบรรจุผงแป้ง พร้อมจดหมายแก้วรุ้ง "กระถินเพื่อนรัก...ตอนนี้แก้วปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วง แก้วอยากจะเตือนกระถินให้ระวังตัวไว้ ด็อกเตอร์ อมรไม่ใช่คนดี เขาเป็นปิศาจจะฆ่าแก้ว ผงวิเศษในขวดนี้จะช่วยไขปริศนาการตายลึกลับให้กระจ่างได้...แก้วรุ้ง"
ลูก กบโผล่หน้ามาดูแล้วถามว่าของใคร พอกระถินบอกว่าของแก้วรุ้งก็ตกใจหาว่าใครอำหรือเปล่า แต่กระถินจำลายมือแก้วรุ้งได้ เธอจะต้องพิสูจน์ให้ได้ พอดียายบัวถือกระจาดผลไม้กลับมาแล้วเป็นลมล้มพับลง กระถินรีบพาส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าร่างกายอ่อนเพลียให้นอนให้น้ำเกลือ ไม่กี่วันก็หาย... กระถินนึกอะไรได้ ตามออกมาถามหมอ
"คุณหมอคะ หนูอยากพบนายแพทย์ที่พิสูจน์ดีเอ็นเอค่ะ"
"นายแพทย์! หมอแผนกพิสูจน์ดีเอ็นเอที่นี่มีแต่ผู้หญิงนะครับ"
กระถิน งง จึงติดต่อขอให้ส่งผลตรวจดีเอ็นเอใหม่ให้ ตามที่อยู่ที่เธอยื่นให้ เผอิญแขนเธอโดนที่เสียบกระดาษเกี่ยวแขนเป็นแผลลึก กระถินร้องโอ๊ยออกมา พลันแผลหายไปเองจึงร้องเฮ้ยอีกที พยาบาลตกใจ "เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
กระถิน ส่ายหน้าแล้วรีบวิ่งออกไป เธอกุมสร้อยที่คอด้วยความแปลกใจ "ทำไมบาดแผลของเราถึงหายเองได้ ทั้งๆที่สวมสร้อยพระนาคปรกอยู่ หรือว่า..."
กระถิน นึกถึงวันที่ถอดสร้อยให้เซียนพระดู จึงรีบกลับไปหาที่แผงพระ ปรากฏว่าร้านปิด ร้านข้างๆบอกว่าไม่ได้ เปิดหลายวันแล้ว เธอจึงขอที่อยู่แล้วตามไปหาที่บ้าน...พอไปถึง เห็นเจ้าหน้าที่และชาวบ้านมุงอยู่หน้าบ้าน พอดีมีเจษฎาอยู่ด้วยจึงเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น
"มีเซียนพระฆ่าตัวตาย"
"อะไรนะคะ!" กระถินตกใจมาก ยิ่งพอเห็นสภาพศพ ใบหน้าซีดเซียว หัวแตก เลือดโชก
"สภาพศพน่าอเนจอนาถไม่รู้ไปกลุ้มใจอะไร ถึงได้เอาหัวโขกพื้นจนตาย"
"ฉันจะต้องรู้ความจริงให้ได้" กระถินไม่อยากเชื่อ จึงขอเอาผงวิเศษโรยที่ศพดู ที่คอเซียนพระปรากฏรอยเขี้ยวขึ้นมา กระถินตกใจ
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธอทำได้ยังไง" เจษฎางงไปหมด
"เซียนพระคนนี้ไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่ถูกปิศาจฆ่า!"
"ปิศาจ! หนูหมายความว่ายังไง"
กระถินรีบแก้คำพูดใหม่ว่าเธอหมายถึงคนฆ่าจิตใจโหดเหี้ยมเหมือนปิศาจ....
ooooooo
เหนือมนุษย์ ตอนที่ึ11 : 19 มกราคม 2554
* โดย จากบทประพันธ์และบทละครโทรทัศน์ทางช่อง 7 โดย รัชนี-คฑาหัสต์
* 19 มกราคม 2554, 10:02 น.
กระถินเสียใจ พอมาเห็นศพคงเดชที่เข้าใจว่าเป็นชาติในห้องดับจิต จึงถอดสร้อยพระออกแล้วใช้พลังในตัวจับมือถ่ายพลังช่วยให้ฟื้น แต่กลับช่วยอะไรไม่ ได้เลย เธอเสียใจทุบกำแพงจนมือแตก อมรเดินเข้ามายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ แล้วปลอบให้เธอตายใจว่ายังมีเขาที่หวังดีกับเธอ อมรขับรถมาส่งกระถินที่บ้าน ยายบัวแอบมองไม่ค่อยชอบขี้หน้าอมรเอาเลย
แก้วรุ้งพยายามทำอาหารให้ เหมันต์กิน วันนี้เธอลองทำสลัดผักให้ เหมันต์กลับบอกว่าเขาไม่กินของพวกนี้หรอก แก้วรุ้งจึงถามว่าแล้วเขากินอะไร เหมันต์ยื่นยาเม็ดให้ดู
"ยาระงับสัญชาตญาณกระหายเลือดในตัวฉัน"
"พี่ต้องทานยานี้ตลอดชีวิตเลยเหรอคะ"
"ไม่หรอก เมื่อฉันอายุครบสิบแปดปี ยานี่ก็จะใช้ไม่ได้อีกต่อไป" เหมันต์เจ็บปวดในใจ
"แสดงว่า สักวันพี่ก็ต้องกินเลือดมนุษย์อยู่ดี?"
เหมันต์ พูดไม่ออก แก้วรุ้งจึงถามว่าถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไร เหมันต์ตอบไม่ได้จึงเปลี่ยนเรื่องพูดว่าเขาหิวแล้ว เขายกยาเม็ดชูขึ้น แก้วรุ้งจึงคีบถั่วในสลัดมาชนกับเม็ดยาของเขา
"งั้นก่อนทานเรามาอวยพรให้ดินเนอร์พิเศษมื้อนี้กันดีมั้ยคะ"
ต่าง คนต่างอวยพรให้กันแล้วร้อง...เชียร์...พร้อมกัน จากนั้นทั้งสองก็มานอนดูดาวบนหลังคา เหมันต์พูดถึงตัวเขาเองให้ฟัง "เธอยังต้องเรียนรู้ชีวิตครึ่งคนครึ่งปิศาจอย่างฉันอีกเยอะ"
แก้วรุ้งถามว่ามีอะไรที่เธอยังไม่รู้ เหมันต์ตอบว่าเขาไม่เคยหลับตอนกลางคืน
"แล้วพี่ผ่านค่ำคืนที่ยาวนานไปได้ยังไงคะ ถ้าเป็นแก้วคงเหงาแย่" แก้วรุ้งถาม
เหมันต์ ไม่ตอบเปลี่ยนไปชี้ดวงดาวดวงหนึ่ง "ดาววีนัส คนสมัยก่อนเรียกดาวดวงนี้ตอนพลบค่ำว่าดาวประจำเมือง...แต่ถ้าเห็นตอนเช้ามืด จะเรียกว่า...ดาวประกายพรึก โดยที่ไม่รู้ว่าดาวทั้งสองเป็นดวงเดียวกัน"
แก้ว รุ้งชื่นชมว่าเก่ง เหมันต์บอกว่าเขารู้จักดาวทุกดวงบนท้องฟ้า แต่กลับไม่รู้จักหัวใจของตัวเอง แก้วรุ้งทำนิ้วคีบดวงดาวแล้วบอกว่าเธออยากได้ดาวดวงนี้ เหมันต์เล่าต่อ "ตามตำนานเล่าว่า วีนัสเป็นชื่อของเทพีแห่งความงามและความรัก ใครที่อยู่ใกล้ต่างก็หลงใหลอยากได้นางเป็นคู่ครองกันทั้งเมืองเหมือน..."
เหมันต์หันมามองแก้วรุ้ง แต่เธอหลับไปแล้ว เขายิ้มมองหน้าเธออย่างรักใคร่..."เหมือนเธอไง...แก้วรุ้ง"
เหมันต์ อุ้มแก้วรุ้งมานอนบนเตียงในห้อง เขาคุกเข่าลงที่ขอบเตียง มองหน้าเธออย่างรักใคร่ทะนุถนอมแล้วก้มลงจะจูบเธอ แต่แล้วเปลี่ยนใจเลื่อนไปจูบหน้าผากและบอกให้เธอฝันดี...กลับมาที่ห้อง เหมันต์นึกถึงคำพูดของแก้วรุ้งว่าเธออยากได้ดาวดวงนั้น เขาจึงตั้งหน้าตั้งตาพับดาวกระดาษใส่ ขวดโหลให้เธอทั้งคืน เช้าขึ้น...เขาถือขวดโหลออกไปเคาะประตูห้องแก้วรุ้ง
"แก้วรุ้ง เช้าแล้ว เปิดประตูหน่อย ฉันมีอะไรจะให้"
เงียบ ผิดสังเกต เหมันต์จึงเปิดประตูเข้าไป ไม่มีแก้วรุ้งในห้อง เขาพบแต่จดหมายข้อความว่า "ขอโทษด้วยนะคะ แต่แก้วจำเป็นต้องไปช่วยต๋อง ลาก่อน..."
"เธอหลอกฉัน!" เหมันต์เครียดขึ้นมาทันที ผลุนผลันออกไปอย่างฉุนเฉียว...
ใน ขณะที่สามสาวแก๊งผลไม้รวมออกล่าเหยื่อเพื่อนนักศึกษาดูดเลือดเป็นอาหาร จนมาเจอลูกกบเดินมา ขนุนยิ้มกริ่มจะได้ดูดเลือดลูกกบ ขนุนเข้ายั่วยวน ลูกกบสยิวจั๊กจี้ดิ้นดุกดิก ขนุนแยกเขี้ยวเตรียมจะกัด พลันลูกกบเห็นแผลที่แขนขนุนซึ่งได้จากโดนปากกาแทงตอนล่าเหยื่อคนที่แล้วก็ ตกใจ "เอ๊ะ! แขนเธอเป็นแผลนี่...ไปทำอะไรมา"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่ถูกกิ่งไม้เกี่ยวนิดหน่อย" ขนุนชักแขนหลบ
ลูก กบดึงกลับมาดูอย่างห่วงใย แล้วบรรจงทำแผลให้ เขาปิดปลาสเตอร์ยาและเป่าเพี้ยงให้เธอหายเจ็บ ขนุนเห็นความอาทรของลูกกบแล้วใจอ่อน ฆ่าเขาไม่ลง จึงไล่ให้เขากลับไป ลูกกบแปลกใจท่าทีที่เปลี่ยนไปของขนุน จึงถามว่าเธอป่วยหรือเปล่า ขนุนตวาดไล่อีกครั้ง ลูกกบจึงยอมไป ลิ้นจี่กับลำไยเข้ามาถามทำไมไม่จัดการลูกกบ ขนุนโวยมันเรื่องของเธอ...
กินรี ขับรถมาด้วยความเร็ว เห็นแก้วรุ้งวิ่งตัดหน้ารถไปก็ตกใจ ทำไมยังไม่ตาย รีบกลับมารายงานอมรและว่า "บางทีเหมันต์อาจเล่นละครตบตาเราอยู่ก็ได้ ฉันจะลองสืบดู"
อมรครุ่นคิดก่อนจะบอกว่าไม่ต้อง เขาจัดการเอง...
แก้ว รุ้งมาหากระถินที่บ้าน กำลังจะเคาะประตูเรียกก็มีมือมาปิดปากเธอแล้วลากเธอออกไป เหมันต์เหวี่ยงแก้วรุ้งลงบนเตียง เขาพาเธอกลับมาที่บ้านพักกลางป่า แก้วรุ้งร้องลั่น "โอ๊ย! แก้วเจ็บนะ"
"เจ็บตัวซะบ้างก็ดี ทีหลังจะได้ไม่คิดทำอะไรโง่ๆอีก"
"แก้วแค่อยากจะไปช่วยต๋อง ต๋องเป็นเพื่อนพี่เหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ ทำไมพี่ถึงทิ้งเพื่อนได้ลงคอ"
"เธอก็รู้ ศัตรูของต๋องไม่ใช่คนธรรมดา เธอจะเอาอะไรไปสู้"
"แก้วไม่คิดเลยว่าพี่จะกลัวด็อกเตอร์อมร จนยอมเขามากถึงขนาดนี้ ด็อกเตอร์อมรไม่ใช่คนดี ทำไมพี่ถึงยังช่วยปกป้องเขา"
พลัน นกกา ค้างคาว กระพือปีกบินแตกตื่น บ่งบอกถึงสัญญาณอันตราย เหมันต์รู้ทันทีว่าอมรกำลังมา เขาดึงแก้วรุ้งมาจ้องหน้าพูดสีหน้าเครียด "จำไว้นะ เธอต้องพยายามคิดถึงสิ่งที่เธอรักมากที่สุด ป้องกันไม่ให้เขาอ่านจิตเธอได้ แล้วจะปลอดภัย รู้มั้ย"
แก้วรุ้งพยัก หน้าทั้งที่ยังงงๆแล้ววิ่งไปหลบในห้องน้ำ... อมรผลักประตูบ้านเข้ามาพอดีทักทายเหมันต์อย่างอารมณ์ดี "ว่ายังไง ลูกชายคนเก่งของฉัน"
เหมันต์ตกใจ อมรเดินสำรวจบ้านอย่างจับผิดและชวนคุย "หลบมาสร้างบ้านอยู่คนเดียวกลางป่า ไม่เห็นบอกฉันสักคำ"
"ผมเห็นว่าเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆเลยไม่ได้บอกด็อกเตอร์"
อมรโอบไหล่ลูกชายหัวเราะเบาๆ "เราพ่อลูก ไม่เคยมีความลับต่อกันอยู่แล้ว จริงมั้ย ไอ้ลูกชาย...ยังมีอะไรอีกล่ะที่แกไม่ยอมบอกฉัน"
อมร พยายามอ่านใจเหมันต์แต่เขาบังคับใจตัวเองไว้ อมรจึงเห็นแต่ความว่างเปล่า อมรพอใจมากแล้วหันมาชมบ้านและเดินดูห้องต่างๆ จนมาถึงห้องน้ำ เหมันต์เริ่มกังวล อมรเปิดเข้าไปดูแล้วชมว่าห้องน้ำสวย เหมันต์เป็นห่วงแก้วรุ้งที่ซ่อนตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำซึ่งมีกลีบกุหลาบลอยอยู่ เต็ม อมรชะโงกหน้าไปมอง แก้วรุ้งกลั้นหายใจและนึกถึงคำเตือนของเหมันต์ที่ให้เธอคิดถึงแต่สิ่งที่รัก มากที่สุด เธอจึงคิดถึงแต่ หน้าเหมันต์ อมรจึงไม่รู้สึกผิดปกติอะไร เหมันต์พยายามจะให้อมรกลับออกไป จึงพูดชักชวน
"ที่นี่ตั้งอยู่บนภูเขา ใกล้บ่อน้ำแร่ตามธรรมชาติ การแช่น้ำแร่เป็นประจำจะช่วยบำบัดอาการเครียดและวิตกจริตได้ดี ถ้าด็อกเตอร์ว่างเมื่อไหร่ก็เชิญนะครับ"
อมรรู้สึกเหมือนถูกหลอกด่า จะเดินออกไป แก้วรุ้งแทบขาดใจโผล่หน้าขึ้นเหนือน้ำ เหมันต์เห็นรีบก้มลงจูบเธอเพื่อให้อากาศหายใจและกดหน้าเธอลงไปในน้ำอย่างรวด เร็ว อมรหันขวับมามองเห็นเหมันต์เงยหน้ากลับมา แล้วเสยผมอย่างเท่ "ทำอะไรของแก!"
เหมันต์ตอบว่าอากาศมันร้อน อมรส่ายหน้าไม่ติดใจอะไรแล้วเดินออกไป เหมันต์หันมาบอกแก้วรุ้งว่าปลอดภัยแล้ว พอแก้วรุ้งโผล่หน้าขึ้นมาสำลักน้ำไอแค่กๆ เขาก็เตือน รู้หรือยังว่าเธอกำลังเล่นอยู่กับใคร ก่อนจะหันหลังเดินไป
ooooooo
อมรกลับมาเล่นงานกินรี หาว่าโกหกและเอาเรื่องรกสมองมาให้เขา กินรีแค้นใจจะต้องพิสูจน์ให้ได้...
แม้ ผลจะออกมาว่าต๋องเป็นคนร้าย แต่ใจกระถินก็ยังคิดถึงเขา เป็นห่วงว่าเขาหนีไปอยู่ที่ไหน ขณะเดียวกัน ต๋องซึ่งหลบอยู่บ้านต่างจังหวัดของอู๊ด เขาคิดถึงกระถินเช่นกันจนแปลกใจตัวเอง "ทำไมฉันต้องคิดถึงเธอตลอดเวลาด้วยนะ ยัยกระทิงเอ๊ย..."
อู๊ดแอบขโมยเครื่องวัดใจ ลักษณะเป็นรูปหัวใจ มีเข็มชี้แกว่งไปมาคล้ายเครื่องชั่งน้ำหนักจากอาจารย์เพี้ยนมายื่นให้ต๋อง "เครื่องวัดใจ สำหรับผู้ชายโลเลอย่างแก ฉันจิ๊กมาจากอาจารย์"
"เครื่องวัดใจ...วัดยังไงวะ?"
"แค่เขียนชื่อคนที่แกคิดถึง ใส่ไว้ตรงนี้ กับตรงนี้ จากนั้นก็ต่อเครื่องวัดสัญญาณไฟฟ้าไปที่หัวใจของแก"
ต๋อง ไม่เชื่อว่าจะได้เรื่องจึงยอมทำตามที่อู๊ดบอก แต่ผลออกมาเข็มชี้ไปที่ชื่อกระถิน ต๋องตกใจร้องเฮ้ย...อู๊ดแหย่ทันที "ฮั่นแน่...เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแกชอบของแปลก นกฮูกกับกระทิงเจอกันจะออกลูกเป็นอะไรวะ"...ต๋องวิ่งไล่เตะอู๊ดไปทั่วชายหาด
วัน ต่อมา กระถินมาไหว้พระในโบสถ์เสียใจกับโชคชะตาตัวเองที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ เลย อมรตามมาปลอบว่าเธอยังมีเขา กระถินซึ้งใจรู้สึกอบอุ่นใจขึ้น อมรทำทีเป็นว่าจะช่วยสืบหา "บางทีสร้อยพระเส้นนี้ อาจนำเธอไปพบกับพ่อแม่ก็ได้"
เข้าตามแผน อมรพากระถินไปหาเซียนพระ ให้ช่วยดูว่าพอจะรู้ที่มาของพระนาคปรกองค์นี้บ้างไหม เซียนพระซึ่งเป็นคนของอมรเอง แอบเปลี่ยนสร้อยเก็บไว้และเอาของปลอมคืนให้กระถินไป และว่าเขาถ่ายรูปไว้แล้ว เจอเจ้าของเมื่อไหร่เขาจะติดต่อไป...อมรขับรถจะไปส่งกระถิน เธอนั่งกุมสร้อยหน้าเศร้า อมรปลอบว่าไม่ต้องกังวล เซียนพระคนนี้กว้างขวาง ไม่นานต้องได้เรื่อง ระหว่างทาง ขนุนขับรถมาติดไฟแดงคู่กับรถอมร เห็นอมรกำลังจะลวนลามกระถินก็หึงขับรถตามบีบแตรไล่หลัง จนอมรต้องจอด ขนุนลงมาตบหน้ากระถินเต็มแรง
"หน้าด้าน หน้าทนนักนะ แย่งของของคนอื่น ไม่มีปัญญาหาเองหรือไง"
"เธอพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ"
ขนุน หาว่าโกหกเงื้อมือจะตบอีก อมรจับมือขนุนไว้แล้วลากตัวขึ้นรถขับออกไป กระถินยืนงงว่าขนุนพูดเรื่องอะไร...กลับถึงบ้าน อมรตบขนุนจนหน้าหัน ที่มาล้ำเส้นเรื่องของเขามากเกินไป กินรีเข้ามาหัวเราะเยาะ ขนุนโกรธหันมาตบกับกินรีอีก อมรห้ามอย่างหงุดหงิด กินรีชูกล่องกำมะหยี่สีแดงให้อมรดู เขารับกล่องนั้นมาแล้วพากันขึ้นห้องไป ขนุนยืนร้องกรี๊ดๆเจ็บใจ
ฝากล่องกำมะหยี่ที่วางอยู่บนโต๊ะเปิดออกเอง พระนาคปรก ในกล่องลอยขึ้นมา อมรมองพระองค์นั้นด้วยสายตาสแกนมวลสาร แล้วสรุปให้กินรีฟังว่า "พระองค์นี้มีส่วนประกอบของ แร่เหล็กไหล มิน่าล่ะ...เมื่อฉันใส่พระองค์นี้ พลังอมนุษย์ในตัวฉันถึงได้หายไป"
กินรี ถามถึงแผนต่อไปเมื่อได้พระนาคปรกมาแล้ว อมรว่าถึงเวลาจะรู้เอง แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่เขาจะดูดเลือดจากเธอ อมรก้มลงไซ้ซอกคอ กินรีหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
ooooooo
เช้าวันนี้ กระถินตักบาตรกับยายบัว พอพระให้ ศีลให้พรเสร็จ ยายบัวก็อวยพรกระถินบ้าง ว่าปีนี้กระถิน อายุครบสิบแปดปีแล้ว กระถินแย้งว่า วันนี้ครบรอบวันที่ยายบัวเก็บเธอมาเลี้ยงต่างหาก ยายบัวเขกหัวกระถินอย่างเอ็นดูที่ดักคอ แล้วเตือนอย่าลืมกรวดน้ำ
ระหว่าง ที่กระถินเทน้ำลงโคนต้นไม้ใหญ่ อมรโทร.เข้ามาอวยพรวันเกิด กระถินแปลกใจ อมรบอกว่าเขาจะจัดงานวันเกิดให้คืนนี้ กระถินตื่นเต้นดีใจ โดยไม่รู้เลยว่าเป็นแผนร้าย
อาจารย์เพี้ยนรู้เรื่องนี้รีบวางแผนเข้า ไปช่วยกระถิน โดยอู๊ดเป็นคนจัดการให้พวกเขาปลอมตัวเข้าไปเป็นผู้หญิงอกโตเต้นโชว์ในงาน ขณะเดินขึ้นเวที อาจารย์เพี้ยนและต๋องพร้อมใจกันถีบอู๊ดหน้าคว่ำ เขารีบลุกมายิ้มให้คนดู แล้วเต้นเขยิบไปถามทั้งสองคนว่า
"ท่าเมื่อกี้ไม่มีในท่าเต้นที่ซ้อมกันมานี่หว่า"
ต๋องถลึงตาใส่ "ไหนแกบอกว่าจะปลอมตัวไม่ให้เป็นจุดเด่น นี่โคตรเด่นเลย"
อาจารย์ เพี้ยนกระซิบเตือนว่าไม่ใช่เวลามาเถียงกัน รีบแสดงให้เสร็จ ทั้งสามจึงต้องเต้นตามจังหวะเพลงจนจบ คนดู ปรบมือเกรียวกราว กระถินซึ่งแต่งชุดทักซิโดดูแมนๆ ยายบัวใส่ชุด คอกระเช้า ผ้าถุงตามปกติ ส่วนลูกกบแต่งเป็นเจ้าชายกบหวังจะให้ขนุนประทับใจ กระถินปลื้มใจที่มีงานวันเกิดเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่ยายบัวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
"บอกตามตรงยายไม่ชอบอีตาด็อกเตอร์ด็อกแต้อะไรนี่เลย ท่าทางกรุ้มกริ่มยังไงชอบกล"
กระถิน หาว่ายายบัวอคติ กระถินเดินไปหาอมรเพื่อขอบคุณ ยายบัวตามติดด้วยความเป็นห่วง ต๋องกับอาจารย์เพี้ยนเห็นกระถินอยู่ใกล้กับอมรก็พยายามจะเข้าไปประกบเผื่อมี อะไรไม่ชอบมาพากล พอดีมีเสี่ยขี้เมาเข้ามาจับหน้าอกต๋อง เขาสะดุ้ง ชกตูม เสี่ยหงายหลัง อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดรีบดึงต๋องออกไป...
"ขอบคุณนะคะ ด็อกเตอร์ใจดีกับหนูเหลือเกิน หนูไม่เคยมีงานวันเกิดใหญ่โตมาก่อน"
"จัดใหญ่โตขนาดนี้ หวังอะไรรึเปล่าล่ะ" ยายบัวถามโพล่งขึ้นมา
กระถิน ตกใจ อมรปรับสีหน้าตอบว่าเขาไม่ได้หวังอะไรนอกจากอยากให้กระถินมีความสุข ยายบัวยังไม่เชื่อใจอยู่ดี พอดีมีเด็กเสิร์ฟยกเครื่องดื่มเข้ามา อมรจึงหยิบเครื่องดื่มให้ กระถิน เธอขอบคุณแล้วถามว่าเขาล่ะ อมรรีบบอกว่าเขาอิ่มแล้ว กระถินไม่สงสัยอะไร ต๋องระแวงว่าอมรเอาน้ำอะไรให้กระถินกิน จึงรีบเดินเข้าไปชนเธอน้ำหกเลอะเสื้อผ้า
"อุ๊ย! ต๊ายตาย ขอโทษฮ่ะ แทมมี่ไม่ได้ตั้งใจ"
"ขอโทษแล้วหายเหรอ เลอะหมดเลย ชุดฉันเช่ามาแพงนะเนี่ย" กระถินโวย
ต๋องรีบดึงกระถินไปล้างเสื้อในห้องน้ำ อมรไม่พอใจที่โดนขัดจังหวะ อาจารย์เพี้ยนโล่งอกที่ต๋องพากระถินออกไปได้...
ขณะ เดียวกัน แก้วรุ้งกำลังทำความสะอาดโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนของเหมันต์ เห็นขวดแก้วใบเล็กๆ ข้างในมีผงแป้งสีเหลือง จึงเทใส่มือมาดม รู้สึกหอมสดชื่นจึงจะเอาทาผิว เหมันต์เข้ามาดึงมือไว้ "อย่า!นี่คือผงวิเศษ เป็นของอันตราย"
แก้วรุ้งทำหน้างง เหมันต์จึงบอกว่า "ผงวิเศษช่วยลบเลือนรอยแผลได้ แต่ถ้าโรยทับอีกครั้ง รอยแผลจะปรากฏให้เห็น"
เหมันต์ ดึงขวดแป้งมาเก็บเข้าลิ้นชัก แก้วรุ้งเห็นเขาแต่งตัวหล่อจึงถามจะออกไปไหน เขาตอบว่าจะไปงานวันเกิดกระถิน แก้วรุ้งนึกได้ "จริงด้วย วันนี้วันเกิดกระถิน แก้วไปด้วยนะคะ"
"เธอไปไม่ได้เพราะงานนี้จัดที่ วิทยาลัย มันอันตรายมาก เพราะฉะนั้นอยู่ที่นี่ อย่าสร้างปัญหา แล้วพี่จะรีบกลับ" เหมันต์เดินออกไป แก้วรุ้งมองลิ้นชัก ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง...
ต๋องพากระถินจะเข้าห้องน้ำชาย กระถินร้องว่าห้องน้ำหญิงอยู่ทางนี้ ต๋องชะงักขอรอข้างนอก กระถินไม่ยอม เขาทำเสื้อเธอเลอะต้องเช็ดให้เธอ ต๋องบ่นเบาๆ "ดุชะมัดยัย กระทิงโหด"
"ว่าอะไรนะ?" กระถินได้ยินแว่วๆ
ต๋อง รีบปฏิเสธว่าไม่ได้พูดอะไร กระถินถอดสร้อยพระ นาคปรกวางไว้ข้างอ่าง แล้วถอดเสื้อสูทออกส่งให้ต๋องซักรอยเปื้อน ต๋องตกใจนึกว่าเธอจะถอดหมด กระถินงงทำไมต้องตกใจขนาดนั้น "เราก็มีเหมือนๆกัน ไม่เห็นเป็นไร"
"ใครว่าเหมือนยะ ฉันมีมากกว่าเธอหลายเท่าย่ะ" ต๋อง แอ่นอกใส่กระถิน
กระถิน จ้องหน้าอกต๋องอึ้งๆ ต๋องว่าพูดไม่ออกล่ะสิ เพราะ ไม้กระดานอย่างนั้นจะมาสู้แตงโมจินตหราอย่างเขาได้อย่างไร กระถินหมั่นไส้บ่น "โธ่เอ๊ย ฉันยังโตไม่เต็มที่หรอก"
ระหว่างนั้น ขนุนกับกินรีเขม่นกันแย่งกันควงแขนอมร ลำไยกับลิ้นจี่ที่ตามมาถามอมรว่าโชว์เมื่อสักครู่สนุกดีจ้างมาจากไหน อมรกับกินรีมองหน้ากันไม่รู้ว่าใครจ้างมาแล้วเริ่มสงสัย
ต๋องซัก เสื้อเสร็จส่งคืนให้กระถิน แต่กระถินเห็นว่าเสื้อต๋องก็เลอะจึงบอกให้ถอดออกมาซักบ้าง ต๋องกอดอกแต้กลัวกระถินรู้ว่าเขาปลอมตัวมา กระถินคิดว่าขี้อายจึงเอาผ้าชุบน้ำเช็ดบนเสื้อให้อย่างเบามือ ต๋องอึ้งหลุดปากออกไปว่า "เธอทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอยัยกระทิง"
"เธอเรียกฉันว่ากระทิงเหรอ เธอเหมือนใครคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก" กระถินมองต๋องพิจารณา
ต๋อง รีบหลบตาและว่าจำคนผิดแล้ว กระถินหน้าเศร้าลง "นั่นสิ จะเป็นไปได้ยังไง นายนั่นดีแต่ก่อเรื่อง ป่านนี้อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ฉันไม่น่าเป็นห่วงคนอย่างนั้นเลย"
ต๋องใจอ่อนลง "แล้วถ้าฉันกับเขาเป็นคนเดียวกันล่ะ กระถิน...ฉันมีเรื่องจะบอก..."
ไม่ ทันที่ต๋องจะพูด ขนุนกับพวกผลักประตูเข้ามา มองต๋องตาขวาง แล้วบอกให้กระถินรีบออกไปหาอมร ต๋องจะเดินตามไปแต่ขนุนกับพวกกันไว้ แล้วรีบปิดประตู
"จะไปไหน ฉันรู้นะว่าแกคือต๋อง แกกล้ามากที่มางานนี้" ทั้งสามจะรุมต๋อง
แต่ กลับถูกต๋องจัดการรวบสามคนมัดรวมกัน แล้วขังไว้ในห้องน้ำ พอต๋องออกมาหาอาจารย์เพี้ยนซึ่งรออยู่ เขาถามว่าต๋องบอกความจริงกระถินหรือยัง ต๋องตอบว่ายังไม่ทันบอกพวกขนุนมาขวางเสียก่อน
"พวกมันรู้ตัวแล้ว เรามีเวลาไม่มาก ต้องรีบบอกกระถิน" อาจารย์เพี้ยนชักกังวล
ต๋อง รีบเดินตามหากระถิน จนมาถึงโต๊ะอาหาร ต๋องหยิบถั่วมากิน เผอิญใจตรงกับกระถินมือชนกัน พอกระถินเห็นแทมมี่โดยไม่รู้ว่าเป็นต๋องก็ดีใจ "เธออีกแล้วเหรอ แหม...ใจตรงกันเลยนะ ชอบกินถั่วเหมือนกันเหรอ"
ต๋อง ดีใจอยากจะบอกความจริงกระถิน แต่เธอชิงสอนเขากินถั่วให้อร่อย ด้วยการโยนขึ้นอ้าปากรับ ต๋องมัวเพลินสนุกไปกับกระถิน จนเธอนึกได้ว่าใกล้เวลาจะต้องตัดเค้กแล้ว จึงวิ่งไป ต๋องจะบอกเรื่องที่ตั้งใจเลยไม่ทันอีกตามเคย...
แก้วรุ้งถือกล่องของ ขวัญเดินปะปนเข้ามาในงาน เห็นกระถินก็จะวิ่งไปหา พอดีอมรขึ้นกล่าวบนเวที แก้วรุ้งจึงรีบหลบกลัวอมรเห็น อมรกล่าวว่า กระถินเป็นเด็กที่เขาเอ็นดูเหมือนลูก และเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ เขาจึงขอเป็นพ่อจัดงานในวันนี้ให้เธอ พลันไฟบนเวทีดับลง เหลือแต่ไฟสปอตไลต์ จับที่ร่างอมร อมรรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือใคร จึงตะโกนขึ้นว่า
"อาจารย์พงศธร ตรัยเทพ อุดม พวกเธอต้องการอะไร"
"แกนี่เล่นละครเก่งจริงๆ วันนี้ฉันจะกระชากหน้ากากของแกให้ทุกคนได้รู้ว่าแกไม่ใช่นักบุญ แต่เป็นปิศาจ" อาจารย์เพี้ยนตะโกนกลับมา
ทุก คนตกใจ อาจารย์เพี้ยน ต๋อง และอู๊ดเดินขึ้นมาบนเวที อมรทำเป็นถามว่าพูดเรื่องอะไรกัน เขาไม่รู้เรื่อง อู๊ดถืออาหารขึ้นมาให้อมรลองกิน "ทุกท่านครับ ไอ้ปิศาจตนนี้ มันกินอาหารไม่ได้ เพราะอาหารของมันคือเลือดมนุษย์ นักศึกษาที่ตายไปทั้งหมดเป็นฝีมือของแก"
ทุกคนฮือฮา คอยลุ้นว่าอมรจะกินไหม แต่แล้ว...อมรก็ตักอาหารเข้าปากเคี้ยวอย่างปกติ สร้างความประหลาดใจให้ต๋องกับพวก อาจารย์เพี้ยนเอาสร้อยพระนาคปรกมายื่นให้อมรเพื่อพิสูจน์อีก กระถินเห็นพระของเธอนึกได้ว่าถอดวางในห้องน้ำ จึงเข้าใจว่าเป็นแผนของต๋อง
"ว่าไง กลัวล่ะสิ เพราะถ้าใส่สร้อยเส้นนี้อานุภาพของ สร้อยจะทำให้ความเป็นอมตะของแกหายไป แกอาจจะตายได้"
อมรจับพระนาคปรกหน้าตาเฉย "พวกเธอเล่นอะไรกัน?"
"ตายล่ะ มันไม่กลัว ทำไงดี!" อู๊ดตาเหลือก พอกับต๋องและอาจารย์เพี้ยนที่ตกใจ
แก้ว รุ้งพยายามแหวกคนจะเข้าไปหากระถิน กินรีมองจากบนเวทีมาเห็นตกใจ แก้วรุ้งยังไม่รู้ตัวจะอ้าปากเรียกกระถิน พลันมีมือมาปิดปากแล้วอุ้มเธอออกไป...พอดีลูกกบ เดินผ่านห้องน้ำ ได้ยินเสียงขนุนกับพวกร้องให้คนช่วย จึงรีบดันประตูเข้าไปแก้มัดให้ทั้งสามคน ทั้งสามกุเรื่องว่าต๋องจะทำร้ายอมร ในขณะที่อาจารย์เพี้ยน ต๋อง และอู๊ดกำลังยืนเครียด อมรจึงว่า
"พวกเธอคงโกรธแค้นที่ฉันรู้เรื่องอาวุธในห้องใต้ดิน แต่มอบตัวเถอะ อย่าทำผิดอีกเลย"
"ไอ้สารเลว..." อาจารย์เพี้ยนแค้นคว้ามีดที่จะใช้ตัดเค้ก กรีดที่แขนอมร
กระถินตกใจ ต๋องจับแขนอมรชูให้ทุกคนดู "แผลแค่นี้ทำอะไรปิศาจอย่างมันไม่ได้หรอก ทุกคนคอยดู"
แทน ที่แผลจะสมานหายไปเอง แต่ปรากฏว่าเลือดที่แผลไหลออกมากขึ้นเรื่อยๆ อมรทำหน้าเจ็บปวดมาก และร้อง "โอ๊ย...ปล่อยฉันเถอะตรัยเทพ ฉันเจ็บ!"
"ไม่จริง ทำไม!" ต๋องงง
ลูกกบพาขนุนกับพวกที่ท่าทางเสียขวัญขึ้นมาบนเวที แล้วร้องห้ามต๋อง "พอได้แล้วไอ้ต๋อง ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะเลวถึงขนาดนี้"
"ต๋อง จับฉันมัดไว้ในห้องน้ำหญิง เพราะฉันรู้ความลับว่าเขาวางแผนจะทำร้ายด็อกเตอร์อมรค่ะ" ขนุนพูดด้วยอาการยังหวาดกลัว...ต๋องตกใจมากที่เรื่องกลับตาลปัตร
ooooooo
* 19 มกราคม 2554, 10:02 น.
กระถินเสียใจ พอมาเห็นศพคงเดชที่เข้าใจว่าเป็นชาติในห้องดับจิต จึงถอดสร้อยพระออกแล้วใช้พลังในตัวจับมือถ่ายพลังช่วยให้ฟื้น แต่กลับช่วยอะไรไม่ ได้เลย เธอเสียใจทุบกำแพงจนมือแตก อมรเดินเข้ามายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ แล้วปลอบให้เธอตายใจว่ายังมีเขาที่หวังดีกับเธอ อมรขับรถมาส่งกระถินที่บ้าน ยายบัวแอบมองไม่ค่อยชอบขี้หน้าอมรเอาเลย
แก้วรุ้งพยายามทำอาหารให้ เหมันต์กิน วันนี้เธอลองทำสลัดผักให้ เหมันต์กลับบอกว่าเขาไม่กินของพวกนี้หรอก แก้วรุ้งจึงถามว่าแล้วเขากินอะไร เหมันต์ยื่นยาเม็ดให้ดู
"ยาระงับสัญชาตญาณกระหายเลือดในตัวฉัน"
"พี่ต้องทานยานี้ตลอดชีวิตเลยเหรอคะ"
"ไม่หรอก เมื่อฉันอายุครบสิบแปดปี ยานี่ก็จะใช้ไม่ได้อีกต่อไป" เหมันต์เจ็บปวดในใจ
"แสดงว่า สักวันพี่ก็ต้องกินเลือดมนุษย์อยู่ดี?"
เหมันต์ พูดไม่ออก แก้วรุ้งจึงถามว่าถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไร เหมันต์ตอบไม่ได้จึงเปลี่ยนเรื่องพูดว่าเขาหิวแล้ว เขายกยาเม็ดชูขึ้น แก้วรุ้งจึงคีบถั่วในสลัดมาชนกับเม็ดยาของเขา
"งั้นก่อนทานเรามาอวยพรให้ดินเนอร์พิเศษมื้อนี้กันดีมั้ยคะ"
ต่าง คนต่างอวยพรให้กันแล้วร้อง...เชียร์...พร้อมกัน จากนั้นทั้งสองก็มานอนดูดาวบนหลังคา เหมันต์พูดถึงตัวเขาเองให้ฟัง "เธอยังต้องเรียนรู้ชีวิตครึ่งคนครึ่งปิศาจอย่างฉันอีกเยอะ"
แก้วรุ้งถามว่ามีอะไรที่เธอยังไม่รู้ เหมันต์ตอบว่าเขาไม่เคยหลับตอนกลางคืน
"แล้วพี่ผ่านค่ำคืนที่ยาวนานไปได้ยังไงคะ ถ้าเป็นแก้วคงเหงาแย่" แก้วรุ้งถาม
เหมันต์ ไม่ตอบเปลี่ยนไปชี้ดวงดาวดวงหนึ่ง "ดาววีนัส คนสมัยก่อนเรียกดาวดวงนี้ตอนพลบค่ำว่าดาวประจำเมือง...แต่ถ้าเห็นตอนเช้ามืด จะเรียกว่า...ดาวประกายพรึก โดยที่ไม่รู้ว่าดาวทั้งสองเป็นดวงเดียวกัน"
แก้ว รุ้งชื่นชมว่าเก่ง เหมันต์บอกว่าเขารู้จักดาวทุกดวงบนท้องฟ้า แต่กลับไม่รู้จักหัวใจของตัวเอง แก้วรุ้งทำนิ้วคีบดวงดาวแล้วบอกว่าเธออยากได้ดาวดวงนี้ เหมันต์เล่าต่อ "ตามตำนานเล่าว่า วีนัสเป็นชื่อของเทพีแห่งความงามและความรัก ใครที่อยู่ใกล้ต่างก็หลงใหลอยากได้นางเป็นคู่ครองกันทั้งเมืองเหมือน..."
เหมันต์หันมามองแก้วรุ้ง แต่เธอหลับไปแล้ว เขายิ้มมองหน้าเธออย่างรักใคร่..."เหมือนเธอไง...แก้วรุ้ง"
เหมันต์ อุ้มแก้วรุ้งมานอนบนเตียงในห้อง เขาคุกเข่าลงที่ขอบเตียง มองหน้าเธออย่างรักใคร่ทะนุถนอมแล้วก้มลงจะจูบเธอ แต่แล้วเปลี่ยนใจเลื่อนไปจูบหน้าผากและบอกให้เธอฝันดี...กลับมาที่ห้อง เหมันต์นึกถึงคำพูดของแก้วรุ้งว่าเธออยากได้ดาวดวงนั้น เขาจึงตั้งหน้าตั้งตาพับดาวกระดาษใส่ ขวดโหลให้เธอทั้งคืน เช้าขึ้น...เขาถือขวดโหลออกไปเคาะประตูห้องแก้วรุ้ง
"แก้วรุ้ง เช้าแล้ว เปิดประตูหน่อย ฉันมีอะไรจะให้"
เงียบ ผิดสังเกต เหมันต์จึงเปิดประตูเข้าไป ไม่มีแก้วรุ้งในห้อง เขาพบแต่จดหมายข้อความว่า "ขอโทษด้วยนะคะ แต่แก้วจำเป็นต้องไปช่วยต๋อง ลาก่อน..."
"เธอหลอกฉัน!" เหมันต์เครียดขึ้นมาทันที ผลุนผลันออกไปอย่างฉุนเฉียว...
ใน ขณะที่สามสาวแก๊งผลไม้รวมออกล่าเหยื่อเพื่อนนักศึกษาดูดเลือดเป็นอาหาร จนมาเจอลูกกบเดินมา ขนุนยิ้มกริ่มจะได้ดูดเลือดลูกกบ ขนุนเข้ายั่วยวน ลูกกบสยิวจั๊กจี้ดิ้นดุกดิก ขนุนแยกเขี้ยวเตรียมจะกัด พลันลูกกบเห็นแผลที่แขนขนุนซึ่งได้จากโดนปากกาแทงตอนล่าเหยื่อคนที่แล้วก็ ตกใจ "เอ๊ะ! แขนเธอเป็นแผลนี่...ไปทำอะไรมา"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่ถูกกิ่งไม้เกี่ยวนิดหน่อย" ขนุนชักแขนหลบ
ลูก กบดึงกลับมาดูอย่างห่วงใย แล้วบรรจงทำแผลให้ เขาปิดปลาสเตอร์ยาและเป่าเพี้ยงให้เธอหายเจ็บ ขนุนเห็นความอาทรของลูกกบแล้วใจอ่อน ฆ่าเขาไม่ลง จึงไล่ให้เขากลับไป ลูกกบแปลกใจท่าทีที่เปลี่ยนไปของขนุน จึงถามว่าเธอป่วยหรือเปล่า ขนุนตวาดไล่อีกครั้ง ลูกกบจึงยอมไป ลิ้นจี่กับลำไยเข้ามาถามทำไมไม่จัดการลูกกบ ขนุนโวยมันเรื่องของเธอ...
กินรี ขับรถมาด้วยความเร็ว เห็นแก้วรุ้งวิ่งตัดหน้ารถไปก็ตกใจ ทำไมยังไม่ตาย รีบกลับมารายงานอมรและว่า "บางทีเหมันต์อาจเล่นละครตบตาเราอยู่ก็ได้ ฉันจะลองสืบดู"
อมรครุ่นคิดก่อนจะบอกว่าไม่ต้อง เขาจัดการเอง...
แก้ว รุ้งมาหากระถินที่บ้าน กำลังจะเคาะประตูเรียกก็มีมือมาปิดปากเธอแล้วลากเธอออกไป เหมันต์เหวี่ยงแก้วรุ้งลงบนเตียง เขาพาเธอกลับมาที่บ้านพักกลางป่า แก้วรุ้งร้องลั่น "โอ๊ย! แก้วเจ็บนะ"
"เจ็บตัวซะบ้างก็ดี ทีหลังจะได้ไม่คิดทำอะไรโง่ๆอีก"
"แก้วแค่อยากจะไปช่วยต๋อง ต๋องเป็นเพื่อนพี่เหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ ทำไมพี่ถึงทิ้งเพื่อนได้ลงคอ"
"เธอก็รู้ ศัตรูของต๋องไม่ใช่คนธรรมดา เธอจะเอาอะไรไปสู้"
"แก้วไม่คิดเลยว่าพี่จะกลัวด็อกเตอร์อมร จนยอมเขามากถึงขนาดนี้ ด็อกเตอร์อมรไม่ใช่คนดี ทำไมพี่ถึงยังช่วยปกป้องเขา"
พลัน นกกา ค้างคาว กระพือปีกบินแตกตื่น บ่งบอกถึงสัญญาณอันตราย เหมันต์รู้ทันทีว่าอมรกำลังมา เขาดึงแก้วรุ้งมาจ้องหน้าพูดสีหน้าเครียด "จำไว้นะ เธอต้องพยายามคิดถึงสิ่งที่เธอรักมากที่สุด ป้องกันไม่ให้เขาอ่านจิตเธอได้ แล้วจะปลอดภัย รู้มั้ย"
แก้วรุ้งพยัก หน้าทั้งที่ยังงงๆแล้ววิ่งไปหลบในห้องน้ำ... อมรผลักประตูบ้านเข้ามาพอดีทักทายเหมันต์อย่างอารมณ์ดี "ว่ายังไง ลูกชายคนเก่งของฉัน"
เหมันต์ตกใจ อมรเดินสำรวจบ้านอย่างจับผิดและชวนคุย "หลบมาสร้างบ้านอยู่คนเดียวกลางป่า ไม่เห็นบอกฉันสักคำ"
"ผมเห็นว่าเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆเลยไม่ได้บอกด็อกเตอร์"
อมรโอบไหล่ลูกชายหัวเราะเบาๆ "เราพ่อลูก ไม่เคยมีความลับต่อกันอยู่แล้ว จริงมั้ย ไอ้ลูกชาย...ยังมีอะไรอีกล่ะที่แกไม่ยอมบอกฉัน"
อมร พยายามอ่านใจเหมันต์แต่เขาบังคับใจตัวเองไว้ อมรจึงเห็นแต่ความว่างเปล่า อมรพอใจมากแล้วหันมาชมบ้านและเดินดูห้องต่างๆ จนมาถึงห้องน้ำ เหมันต์เริ่มกังวล อมรเปิดเข้าไปดูแล้วชมว่าห้องน้ำสวย เหมันต์เป็นห่วงแก้วรุ้งที่ซ่อนตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำซึ่งมีกลีบกุหลาบลอยอยู่ เต็ม อมรชะโงกหน้าไปมอง แก้วรุ้งกลั้นหายใจและนึกถึงคำเตือนของเหมันต์ที่ให้เธอคิดถึงแต่สิ่งที่รัก มากที่สุด เธอจึงคิดถึงแต่ หน้าเหมันต์ อมรจึงไม่รู้สึกผิดปกติอะไร เหมันต์พยายามจะให้อมรกลับออกไป จึงพูดชักชวน
"ที่นี่ตั้งอยู่บนภูเขา ใกล้บ่อน้ำแร่ตามธรรมชาติ การแช่น้ำแร่เป็นประจำจะช่วยบำบัดอาการเครียดและวิตกจริตได้ดี ถ้าด็อกเตอร์ว่างเมื่อไหร่ก็เชิญนะครับ"
อมรรู้สึกเหมือนถูกหลอกด่า จะเดินออกไป แก้วรุ้งแทบขาดใจโผล่หน้าขึ้นเหนือน้ำ เหมันต์เห็นรีบก้มลงจูบเธอเพื่อให้อากาศหายใจและกดหน้าเธอลงไปในน้ำอย่างรวด เร็ว อมรหันขวับมามองเห็นเหมันต์เงยหน้ากลับมา แล้วเสยผมอย่างเท่ "ทำอะไรของแก!"
เหมันต์ตอบว่าอากาศมันร้อน อมรส่ายหน้าไม่ติดใจอะไรแล้วเดินออกไป เหมันต์หันมาบอกแก้วรุ้งว่าปลอดภัยแล้ว พอแก้วรุ้งโผล่หน้าขึ้นมาสำลักน้ำไอแค่กๆ เขาก็เตือน รู้หรือยังว่าเธอกำลังเล่นอยู่กับใคร ก่อนจะหันหลังเดินไป
ooooooo
อมรกลับมาเล่นงานกินรี หาว่าโกหกและเอาเรื่องรกสมองมาให้เขา กินรีแค้นใจจะต้องพิสูจน์ให้ได้...
แม้ ผลจะออกมาว่าต๋องเป็นคนร้าย แต่ใจกระถินก็ยังคิดถึงเขา เป็นห่วงว่าเขาหนีไปอยู่ที่ไหน ขณะเดียวกัน ต๋องซึ่งหลบอยู่บ้านต่างจังหวัดของอู๊ด เขาคิดถึงกระถินเช่นกันจนแปลกใจตัวเอง "ทำไมฉันต้องคิดถึงเธอตลอดเวลาด้วยนะ ยัยกระทิงเอ๊ย..."
อู๊ดแอบขโมยเครื่องวัดใจ ลักษณะเป็นรูปหัวใจ มีเข็มชี้แกว่งไปมาคล้ายเครื่องชั่งน้ำหนักจากอาจารย์เพี้ยนมายื่นให้ต๋อง "เครื่องวัดใจ สำหรับผู้ชายโลเลอย่างแก ฉันจิ๊กมาจากอาจารย์"
"เครื่องวัดใจ...วัดยังไงวะ?"
"แค่เขียนชื่อคนที่แกคิดถึง ใส่ไว้ตรงนี้ กับตรงนี้ จากนั้นก็ต่อเครื่องวัดสัญญาณไฟฟ้าไปที่หัวใจของแก"
ต๋อง ไม่เชื่อว่าจะได้เรื่องจึงยอมทำตามที่อู๊ดบอก แต่ผลออกมาเข็มชี้ไปที่ชื่อกระถิน ต๋องตกใจร้องเฮ้ย...อู๊ดแหย่ทันที "ฮั่นแน่...เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแกชอบของแปลก นกฮูกกับกระทิงเจอกันจะออกลูกเป็นอะไรวะ"...ต๋องวิ่งไล่เตะอู๊ดไปทั่วชายหาด
วัน ต่อมา กระถินมาไหว้พระในโบสถ์เสียใจกับโชคชะตาตัวเองที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ เลย อมรตามมาปลอบว่าเธอยังมีเขา กระถินซึ้งใจรู้สึกอบอุ่นใจขึ้น อมรทำทีเป็นว่าจะช่วยสืบหา "บางทีสร้อยพระเส้นนี้ อาจนำเธอไปพบกับพ่อแม่ก็ได้"
เข้าตามแผน อมรพากระถินไปหาเซียนพระ ให้ช่วยดูว่าพอจะรู้ที่มาของพระนาคปรกองค์นี้บ้างไหม เซียนพระซึ่งเป็นคนของอมรเอง แอบเปลี่ยนสร้อยเก็บไว้และเอาของปลอมคืนให้กระถินไป และว่าเขาถ่ายรูปไว้แล้ว เจอเจ้าของเมื่อไหร่เขาจะติดต่อไป...อมรขับรถจะไปส่งกระถิน เธอนั่งกุมสร้อยหน้าเศร้า อมรปลอบว่าไม่ต้องกังวล เซียนพระคนนี้กว้างขวาง ไม่นานต้องได้เรื่อง ระหว่างทาง ขนุนขับรถมาติดไฟแดงคู่กับรถอมร เห็นอมรกำลังจะลวนลามกระถินก็หึงขับรถตามบีบแตรไล่หลัง จนอมรต้องจอด ขนุนลงมาตบหน้ากระถินเต็มแรง
"หน้าด้าน หน้าทนนักนะ แย่งของของคนอื่น ไม่มีปัญญาหาเองหรือไง"
"เธอพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ"
ขนุน หาว่าโกหกเงื้อมือจะตบอีก อมรจับมือขนุนไว้แล้วลากตัวขึ้นรถขับออกไป กระถินยืนงงว่าขนุนพูดเรื่องอะไร...กลับถึงบ้าน อมรตบขนุนจนหน้าหัน ที่มาล้ำเส้นเรื่องของเขามากเกินไป กินรีเข้ามาหัวเราะเยาะ ขนุนโกรธหันมาตบกับกินรีอีก อมรห้ามอย่างหงุดหงิด กินรีชูกล่องกำมะหยี่สีแดงให้อมรดู เขารับกล่องนั้นมาแล้วพากันขึ้นห้องไป ขนุนยืนร้องกรี๊ดๆเจ็บใจ
ฝากล่องกำมะหยี่ที่วางอยู่บนโต๊ะเปิดออกเอง พระนาคปรก ในกล่องลอยขึ้นมา อมรมองพระองค์นั้นด้วยสายตาสแกนมวลสาร แล้วสรุปให้กินรีฟังว่า "พระองค์นี้มีส่วนประกอบของ แร่เหล็กไหล มิน่าล่ะ...เมื่อฉันใส่พระองค์นี้ พลังอมนุษย์ในตัวฉันถึงได้หายไป"
กินรี ถามถึงแผนต่อไปเมื่อได้พระนาคปรกมาแล้ว อมรว่าถึงเวลาจะรู้เอง แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่เขาจะดูดเลือดจากเธอ อมรก้มลงไซ้ซอกคอ กินรีหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
ooooooo
เช้าวันนี้ กระถินตักบาตรกับยายบัว พอพระให้ ศีลให้พรเสร็จ ยายบัวก็อวยพรกระถินบ้าง ว่าปีนี้กระถิน อายุครบสิบแปดปีแล้ว กระถินแย้งว่า วันนี้ครบรอบวันที่ยายบัวเก็บเธอมาเลี้ยงต่างหาก ยายบัวเขกหัวกระถินอย่างเอ็นดูที่ดักคอ แล้วเตือนอย่าลืมกรวดน้ำ
ระหว่าง ที่กระถินเทน้ำลงโคนต้นไม้ใหญ่ อมรโทร.เข้ามาอวยพรวันเกิด กระถินแปลกใจ อมรบอกว่าเขาจะจัดงานวันเกิดให้คืนนี้ กระถินตื่นเต้นดีใจ โดยไม่รู้เลยว่าเป็นแผนร้าย
อาจารย์เพี้ยนรู้เรื่องนี้รีบวางแผนเข้า ไปช่วยกระถิน โดยอู๊ดเป็นคนจัดการให้พวกเขาปลอมตัวเข้าไปเป็นผู้หญิงอกโตเต้นโชว์ในงาน ขณะเดินขึ้นเวที อาจารย์เพี้ยนและต๋องพร้อมใจกันถีบอู๊ดหน้าคว่ำ เขารีบลุกมายิ้มให้คนดู แล้วเต้นเขยิบไปถามทั้งสองคนว่า
"ท่าเมื่อกี้ไม่มีในท่าเต้นที่ซ้อมกันมานี่หว่า"
ต๋องถลึงตาใส่ "ไหนแกบอกว่าจะปลอมตัวไม่ให้เป็นจุดเด่น นี่โคตรเด่นเลย"
อาจารย์ เพี้ยนกระซิบเตือนว่าไม่ใช่เวลามาเถียงกัน รีบแสดงให้เสร็จ ทั้งสามจึงต้องเต้นตามจังหวะเพลงจนจบ คนดู ปรบมือเกรียวกราว กระถินซึ่งแต่งชุดทักซิโดดูแมนๆ ยายบัวใส่ชุด คอกระเช้า ผ้าถุงตามปกติ ส่วนลูกกบแต่งเป็นเจ้าชายกบหวังจะให้ขนุนประทับใจ กระถินปลื้มใจที่มีงานวันเกิดเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่ยายบัวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
"บอกตามตรงยายไม่ชอบอีตาด็อกเตอร์ด็อกแต้อะไรนี่เลย ท่าทางกรุ้มกริ่มยังไงชอบกล"
กระถิน หาว่ายายบัวอคติ กระถินเดินไปหาอมรเพื่อขอบคุณ ยายบัวตามติดด้วยความเป็นห่วง ต๋องกับอาจารย์เพี้ยนเห็นกระถินอยู่ใกล้กับอมรก็พยายามจะเข้าไปประกบเผื่อมี อะไรไม่ชอบมาพากล พอดีมีเสี่ยขี้เมาเข้ามาจับหน้าอกต๋อง เขาสะดุ้ง ชกตูม เสี่ยหงายหลัง อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดรีบดึงต๋องออกไป...
"ขอบคุณนะคะ ด็อกเตอร์ใจดีกับหนูเหลือเกิน หนูไม่เคยมีงานวันเกิดใหญ่โตมาก่อน"
"จัดใหญ่โตขนาดนี้ หวังอะไรรึเปล่าล่ะ" ยายบัวถามโพล่งขึ้นมา
กระถิน ตกใจ อมรปรับสีหน้าตอบว่าเขาไม่ได้หวังอะไรนอกจากอยากให้กระถินมีความสุข ยายบัวยังไม่เชื่อใจอยู่ดี พอดีมีเด็กเสิร์ฟยกเครื่องดื่มเข้ามา อมรจึงหยิบเครื่องดื่มให้ กระถิน เธอขอบคุณแล้วถามว่าเขาล่ะ อมรรีบบอกว่าเขาอิ่มแล้ว กระถินไม่สงสัยอะไร ต๋องระแวงว่าอมรเอาน้ำอะไรให้กระถินกิน จึงรีบเดินเข้าไปชนเธอน้ำหกเลอะเสื้อผ้า
"อุ๊ย! ต๊ายตาย ขอโทษฮ่ะ แทมมี่ไม่ได้ตั้งใจ"
"ขอโทษแล้วหายเหรอ เลอะหมดเลย ชุดฉันเช่ามาแพงนะเนี่ย" กระถินโวย
ต๋องรีบดึงกระถินไปล้างเสื้อในห้องน้ำ อมรไม่พอใจที่โดนขัดจังหวะ อาจารย์เพี้ยนโล่งอกที่ต๋องพากระถินออกไปได้...
ขณะ เดียวกัน แก้วรุ้งกำลังทำความสะอาดโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนของเหมันต์ เห็นขวดแก้วใบเล็กๆ ข้างในมีผงแป้งสีเหลือง จึงเทใส่มือมาดม รู้สึกหอมสดชื่นจึงจะเอาทาผิว เหมันต์เข้ามาดึงมือไว้ "อย่า!นี่คือผงวิเศษ เป็นของอันตราย"
แก้วรุ้งทำหน้างง เหมันต์จึงบอกว่า "ผงวิเศษช่วยลบเลือนรอยแผลได้ แต่ถ้าโรยทับอีกครั้ง รอยแผลจะปรากฏให้เห็น"
เหมันต์ ดึงขวดแป้งมาเก็บเข้าลิ้นชัก แก้วรุ้งเห็นเขาแต่งตัวหล่อจึงถามจะออกไปไหน เขาตอบว่าจะไปงานวันเกิดกระถิน แก้วรุ้งนึกได้ "จริงด้วย วันนี้วันเกิดกระถิน แก้วไปด้วยนะคะ"
"เธอไปไม่ได้เพราะงานนี้จัดที่ วิทยาลัย มันอันตรายมาก เพราะฉะนั้นอยู่ที่นี่ อย่าสร้างปัญหา แล้วพี่จะรีบกลับ" เหมันต์เดินออกไป แก้วรุ้งมองลิ้นชัก ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง...
ต๋องพากระถินจะเข้าห้องน้ำชาย กระถินร้องว่าห้องน้ำหญิงอยู่ทางนี้ ต๋องชะงักขอรอข้างนอก กระถินไม่ยอม เขาทำเสื้อเธอเลอะต้องเช็ดให้เธอ ต๋องบ่นเบาๆ "ดุชะมัดยัย กระทิงโหด"
"ว่าอะไรนะ?" กระถินได้ยินแว่วๆ
ต๋อง รีบปฏิเสธว่าไม่ได้พูดอะไร กระถินถอดสร้อยพระ นาคปรกวางไว้ข้างอ่าง แล้วถอดเสื้อสูทออกส่งให้ต๋องซักรอยเปื้อน ต๋องตกใจนึกว่าเธอจะถอดหมด กระถินงงทำไมต้องตกใจขนาดนั้น "เราก็มีเหมือนๆกัน ไม่เห็นเป็นไร"
"ใครว่าเหมือนยะ ฉันมีมากกว่าเธอหลายเท่าย่ะ" ต๋อง แอ่นอกใส่กระถิน
กระถิน จ้องหน้าอกต๋องอึ้งๆ ต๋องว่าพูดไม่ออกล่ะสิ เพราะ ไม้กระดานอย่างนั้นจะมาสู้แตงโมจินตหราอย่างเขาได้อย่างไร กระถินหมั่นไส้บ่น "โธ่เอ๊ย ฉันยังโตไม่เต็มที่หรอก"
ระหว่างนั้น ขนุนกับกินรีเขม่นกันแย่งกันควงแขนอมร ลำไยกับลิ้นจี่ที่ตามมาถามอมรว่าโชว์เมื่อสักครู่สนุกดีจ้างมาจากไหน อมรกับกินรีมองหน้ากันไม่รู้ว่าใครจ้างมาแล้วเริ่มสงสัย
ต๋องซัก เสื้อเสร็จส่งคืนให้กระถิน แต่กระถินเห็นว่าเสื้อต๋องก็เลอะจึงบอกให้ถอดออกมาซักบ้าง ต๋องกอดอกแต้กลัวกระถินรู้ว่าเขาปลอมตัวมา กระถินคิดว่าขี้อายจึงเอาผ้าชุบน้ำเช็ดบนเสื้อให้อย่างเบามือ ต๋องอึ้งหลุดปากออกไปว่า "เธอทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยเหรอยัยกระทิง"
"เธอเรียกฉันว่ากระทิงเหรอ เธอเหมือนใครคนหนึ่งที่ฉันรู้จัก" กระถินมองต๋องพิจารณา
ต๋อง รีบหลบตาและว่าจำคนผิดแล้ว กระถินหน้าเศร้าลง "นั่นสิ จะเป็นไปได้ยังไง นายนั่นดีแต่ก่อเรื่อง ป่านนี้อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ฉันไม่น่าเป็นห่วงคนอย่างนั้นเลย"
ต๋องใจอ่อนลง "แล้วถ้าฉันกับเขาเป็นคนเดียวกันล่ะ กระถิน...ฉันมีเรื่องจะบอก..."
ไม่ ทันที่ต๋องจะพูด ขนุนกับพวกผลักประตูเข้ามา มองต๋องตาขวาง แล้วบอกให้กระถินรีบออกไปหาอมร ต๋องจะเดินตามไปแต่ขนุนกับพวกกันไว้ แล้วรีบปิดประตู
"จะไปไหน ฉันรู้นะว่าแกคือต๋อง แกกล้ามากที่มางานนี้" ทั้งสามจะรุมต๋อง
แต่ กลับถูกต๋องจัดการรวบสามคนมัดรวมกัน แล้วขังไว้ในห้องน้ำ พอต๋องออกมาหาอาจารย์เพี้ยนซึ่งรออยู่ เขาถามว่าต๋องบอกความจริงกระถินหรือยัง ต๋องตอบว่ายังไม่ทันบอกพวกขนุนมาขวางเสียก่อน
"พวกมันรู้ตัวแล้ว เรามีเวลาไม่มาก ต้องรีบบอกกระถิน" อาจารย์เพี้ยนชักกังวล
ต๋อง รีบเดินตามหากระถิน จนมาถึงโต๊ะอาหาร ต๋องหยิบถั่วมากิน เผอิญใจตรงกับกระถินมือชนกัน พอกระถินเห็นแทมมี่โดยไม่รู้ว่าเป็นต๋องก็ดีใจ "เธออีกแล้วเหรอ แหม...ใจตรงกันเลยนะ ชอบกินถั่วเหมือนกันเหรอ"
ต๋อง ดีใจอยากจะบอกความจริงกระถิน แต่เธอชิงสอนเขากินถั่วให้อร่อย ด้วยการโยนขึ้นอ้าปากรับ ต๋องมัวเพลินสนุกไปกับกระถิน จนเธอนึกได้ว่าใกล้เวลาจะต้องตัดเค้กแล้ว จึงวิ่งไป ต๋องจะบอกเรื่องที่ตั้งใจเลยไม่ทันอีกตามเคย...
แก้วรุ้งถือกล่องของ ขวัญเดินปะปนเข้ามาในงาน เห็นกระถินก็จะวิ่งไปหา พอดีอมรขึ้นกล่าวบนเวที แก้วรุ้งจึงรีบหลบกลัวอมรเห็น อมรกล่าวว่า กระถินเป็นเด็กที่เขาเอ็นดูเหมือนลูก และเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ เขาจึงขอเป็นพ่อจัดงานในวันนี้ให้เธอ พลันไฟบนเวทีดับลง เหลือแต่ไฟสปอตไลต์ จับที่ร่างอมร อมรรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือใคร จึงตะโกนขึ้นว่า
"อาจารย์พงศธร ตรัยเทพ อุดม พวกเธอต้องการอะไร"
"แกนี่เล่นละครเก่งจริงๆ วันนี้ฉันจะกระชากหน้ากากของแกให้ทุกคนได้รู้ว่าแกไม่ใช่นักบุญ แต่เป็นปิศาจ" อาจารย์เพี้ยนตะโกนกลับมา
ทุก คนตกใจ อาจารย์เพี้ยน ต๋อง และอู๊ดเดินขึ้นมาบนเวที อมรทำเป็นถามว่าพูดเรื่องอะไรกัน เขาไม่รู้เรื่อง อู๊ดถืออาหารขึ้นมาให้อมรลองกิน "ทุกท่านครับ ไอ้ปิศาจตนนี้ มันกินอาหารไม่ได้ เพราะอาหารของมันคือเลือดมนุษย์ นักศึกษาที่ตายไปทั้งหมดเป็นฝีมือของแก"
ทุกคนฮือฮา คอยลุ้นว่าอมรจะกินไหม แต่แล้ว...อมรก็ตักอาหารเข้าปากเคี้ยวอย่างปกติ สร้างความประหลาดใจให้ต๋องกับพวก อาจารย์เพี้ยนเอาสร้อยพระนาคปรกมายื่นให้อมรเพื่อพิสูจน์อีก กระถินเห็นพระของเธอนึกได้ว่าถอดวางในห้องน้ำ จึงเข้าใจว่าเป็นแผนของต๋อง
"ว่าไง กลัวล่ะสิ เพราะถ้าใส่สร้อยเส้นนี้อานุภาพของ สร้อยจะทำให้ความเป็นอมตะของแกหายไป แกอาจจะตายได้"
อมรจับพระนาคปรกหน้าตาเฉย "พวกเธอเล่นอะไรกัน?"
"ตายล่ะ มันไม่กลัว ทำไงดี!" อู๊ดตาเหลือก พอกับต๋องและอาจารย์เพี้ยนที่ตกใจ
แก้ว รุ้งพยายามแหวกคนจะเข้าไปหากระถิน กินรีมองจากบนเวทีมาเห็นตกใจ แก้วรุ้งยังไม่รู้ตัวจะอ้าปากเรียกกระถิน พลันมีมือมาปิดปากแล้วอุ้มเธอออกไป...พอดีลูกกบ เดินผ่านห้องน้ำ ได้ยินเสียงขนุนกับพวกร้องให้คนช่วย จึงรีบดันประตูเข้าไปแก้มัดให้ทั้งสามคน ทั้งสามกุเรื่องว่าต๋องจะทำร้ายอมร ในขณะที่อาจารย์เพี้ยน ต๋อง และอู๊ดกำลังยืนเครียด อมรจึงว่า
"พวกเธอคงโกรธแค้นที่ฉันรู้เรื่องอาวุธในห้องใต้ดิน แต่มอบตัวเถอะ อย่าทำผิดอีกเลย"
"ไอ้สารเลว..." อาจารย์เพี้ยนแค้นคว้ามีดที่จะใช้ตัดเค้ก กรีดที่แขนอมร
กระถินตกใจ ต๋องจับแขนอมรชูให้ทุกคนดู "แผลแค่นี้ทำอะไรปิศาจอย่างมันไม่ได้หรอก ทุกคนคอยดู"
แทน ที่แผลจะสมานหายไปเอง แต่ปรากฏว่าเลือดที่แผลไหลออกมากขึ้นเรื่อยๆ อมรทำหน้าเจ็บปวดมาก และร้อง "โอ๊ย...ปล่อยฉันเถอะตรัยเทพ ฉันเจ็บ!"
"ไม่จริง ทำไม!" ต๋องงง
ลูกกบพาขนุนกับพวกที่ท่าทางเสียขวัญขึ้นมาบนเวที แล้วร้องห้ามต๋อง "พอได้แล้วไอ้ต๋อง ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะเลวถึงขนาดนี้"
"ต๋อง จับฉันมัดไว้ในห้องน้ำหญิง เพราะฉันรู้ความลับว่าเขาวางแผนจะทำร้ายด็อกเตอร์อมรค่ะ" ขนุนพูดด้วยอาการยังหวาดกลัว...ต๋องตกใจมากที่เรื่องกลับตาลปัตร
ooooooo
เหนือมนุษย์ ตอนที่ึ10
ทุกอย่างจบลงด้วยดี เหมันต์โล่งใจเขาหายไปอย่างรวดเร็ว...แต่คนที่ต้องลำบากคือต๋องในร่างแก้ว รุ้ง ที่ต้องกลับบ้านไปกับเจษฎาและจีรนุช กระถินแปลกใจว่าต๋องหายไปไหน ถามอู๊ดก็อึกอักอ้างว่าต๋องท้องเสีย
ต๋องในร่างแก้วรุ้งกลับมาบ้าน ด้วยความเงอะงะ ทำอะไรก็ผิดไปจากที่แก้วรุ้งเคยทำไปหมด ไม่รู้แม้แต่ว่าห้องนอนของเธออยู่ไหน จึงเปิดเข้าไปในห้องจีรนุช
"จะนอนห้องแม่เหรอ ดีเหมือนกัน คืนนี้เรานอนด้วยกันนะ แม่มีเรื่องคุยกับลูกเยอะแยะไปหมด" จีรนุชดีใจเป็นห่วงลูกมาหลายวัน
แก้ว รุ้งหน้าเจื่อน จำต้องนอนระหว่างกลางเจษฎากับจีรนุช สุดท้ายก็นอนไม่หลับ ต้องแอบย่องออกมาเดินเล่นในสวนและคืนร่างเป็นต๋อง พลันต้องสะดุ้งเมื่อเจษฎาเข้ามาถามว่าเขาเป็นใคร ต๋องตกใจสุดขีด ทันใด เจษฎากลายร่างเป็นเหมันต์ "ฉันเอง..."
"ตกใจหมด ไอ้บ้า ยังมีหน้ามาแกล้งอีก"
เหมันต์ ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ต๋องบ่นอุบว่าถ้าอยู่นานอีกวัน เขาต้องทำความแตกแน่เพราะเขาไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับแก้วรุ้งเลยสักอย่าง เหมันต์ยิ้มๆยื่นตั๋วเครื่องบินให้
"ง่ายนิดเดียว เอ้านี่...แค่บอกว่าแก้วรุ้งอยากไปซัมเมอร์ ที่อังกฤษตามลำพัง เพื่อพักผ่อนและหนีจากเรื่องวุ่นวายที่นี่ พ่อกับแม่ของแก้วรุ้งไม่ขัดใจลูกแน่"
ต๋องทึ่ง พอเห็นเหมันต์จะไปจึงเรียกไว้ "เดี๋ยว ขอบใจ
แกมาก แต่ทำไมแกถึงช่วยฉัน ในเมื่อเราเป็นศัตรูกัน"
"แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก"
"เราเป็นเพื่อนกันเหมือนก่อนไม่ได้เหรอ"
"ไม่ ได้ แกกับฉันต่างเดินบนเส้นขนาน มนุษย์กับปิศาจไม่มีวันเป็นเพื่อนกันได้" เหมันต์เดินจากมา แล้วมาหยุดเศร้าพึมพำ "ถึงฉันจะอยากย้อนเวลากลับไป แต่มันก็เป็นไปไม่ได้..."
ต๋องแอบมาหากระถิน พบเธอเดินกระวนกระวายอยู่ในสวน เธอบ่นเป็นห่วงเขา จึงเข้าไปข้างหลังถามว่า "ห่วงใครเหรอ"
"ก็ห่วง..." กระถินเกือบหลุดปาก ตกใจหันมอง "นายต๋อง! โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง"
"ถ้าให้เสียงจะรู้เหรอว่าเธอห่วงฉัน"
"บ้าสิ ใครห่วงนาย นายนี่มันหลงตัวเองจริงๆ"
"อ๊ะๆ อย่ามาปากแข็ง ฉันได้ยินหมดแล้ว" ต๋องทำเสียงล้อเลียนกระถิน "หายหัวไปไหนนะ ต๋องสุดหล่อของฉัน ไม่รู้รึไงว่าคนเขาเป็นห่วง ทั้งห่วงทั้งคิดถึงจนนอนไม่หลับ"
"ไอ้บ้า ไอ้หลงตัวเอง ฉันไม่ได้พูดสักหน่อย" กระถินไล่ตีต๋อง
ต๋องร้องลั่นว่ากระถินมือหนักเป็นกระทิงตกมัน "...รู้งี้ไม่มาหรอก"
กระถินงอนถามแล้วมาทำไม ต๋องบอกว่าเขามาทวงสัญญา กระถินงงว่าสัญญาอะไร
"อ๊ะๆ คิดจะเบี้ยวรึ เธอสัญญากับฉันไว้ ถ้าฉันพิสูจน์ ได้ว่าฉันไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง เธอจะยอมให้ฉัน...จู...จุ๊บ..." ต๋องทำปากจู๋ หลับตาพริ้มยื่นหน้าไปหากระถิน
"นายจะทำอะไร ออกไปห่างๆเลยนะ" กระถินผลักต๋องออก
"อะไรนะ บอกให้เข้ามาใกล้ๆเหรอจ๊ะที่รัก" ต๋องแกล้งดึงกระถินมาใกล้
ยื้อ กันไปมาจนล้ม ต๋องทับบนตัวกระถิน เธอหลับตาปี๋ ใจคอสั่นร้องอย่านะ...ต๋องนึกอายเหมือนกันและขำท่าทางกระถิน จึงแกล้งดีดหน้าผากเธอเบาๆ "ฉันจูบกระทิงไม่ลงหรอก"
"หน็อย ไอ้ลามก ปากเสีย" กระถินลืมตาโกรธมาก ลุกขึ้นไล่เตะต๋อง
ต๋องรีบวิ่งหนีร้องบอกฝันดีนะจ๊ะที่รัก กระถินคว้าก้อนหินปาตามหลังโวยว่าใครเป็นที่รักของเขา แต่แล้วเผลออมยิ้มออกมา
ooooooo
วัน ต่อมา ทุกคนมาส่งแก้วรุ้งที่สนามบิน จีรนุชพร่ำบ่นที่แก้วรุ้งไปกะทันหัน เธอยังไม่หายคิดถึงเลย กระถินก็น้ำตาคลอบ่นต้องคิดถึงแก้วรุ้งแย่แล้วโผกอด ต๋องในร่างแก้วรุ้งเผลอกอดกระถินปลอบเช็ดน้ำตาให้ พอเหลือบไปเห็นสายตาอาจารย์เพี้ยนก็ชะงักผละออก แก้วรุ้งลาทุกคนแล้วเดินเข้าเกตไป
พอทุกคนไปกันหมด เหลืออาจารย์เพี้ยนกับอู๊ด ต๋องก็เดินออกมาในร่างเขาเอง ถอนใจโล่งอก อู๊ดถามว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือที่แก้วรุ้งไม่ขึ้นเครื่อง ต๋องบอกว่าตั๋วนี้เป็นของปลอมที่เหมันต์สร้างขึ้น ต๋องพาอาจารย์เพี้ยนและอู๊ดไปทานบะหมี่บ้านของเขาอย่างเอร็ดอร่อย...
เหมันต์กลับมาหาแก้วรุ้ง เธอขอบคุณเขาที่ช่วยต๋อง แต่เขากลับทำไม่รู้เรื่อง แก้วรุ้งยิ้ม
"อย่าโกหกแก้วเลยค่ะ ถึงภายนอกพี่เหมันต์จะดูเย็นชา แต่แก้วรู้ว่าพี่ก็มีหัวใจ"
"เธอไว้ใจคนง่ายเกินไป อย่าลืมว่าฉันเป็นนักล่า วันหนึ่งฉันอาจจะฆ่าเธอก็ได้"
"ไม่ว่าใครจะมองพี่ยังไง แต่แก้วเชื่อว่าพี่เป็นคนดี"
เหมันต์เห็นแววตาเชื่อมั่นของแก้วรุ้ง จึงพูดว่า "อยากเชื่ออย่างนั้นก็ตามใจ"
แก้วรุ้งอดถามถึงต๋องไม่ได้เพราะเธอไม่เห็นเขาในข่าวทีวี เหมันต์หึง "ท่าทางเป็นห่วงต๋องเหลือเกิน เขาเป็นคนสำคัญสินะ"
"นอกจากกระถินแล้ว ต๋องเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของแก้วค่ะ"
"แค่ เพื่อนเท่านั้นรึ" เหมันต์ไม่อยากเชื่อ ทำให้แก้วรุ้งต้องถามหมายความว่าอย่างไร เขาจึงบอกว่า "ต๋องเป็นคนดี ถ้าเธอจะรักคนดีๆอย่างเขา พี่จะยินดีด้วย พี่เชื่อว่าต๋องจะดูแลเธอได้"
"แก้วจะ รักใครชอบใครก็เป็นสิทธิ์ของแก้ว อย่ามายัดเยียดให้แก้วรักต๋อง" แก้วรุ้งน้อยใจวิ่งหนีไป...เหมันต์เศร้าพึมพำว่า ถ้าเธอรักต๋อง เธอจะปลอดภัย
จนแล้วจนรอด ต๋องก็ยังไม่เข้าใจว่าเหมันต์มาช่วยเขาทำไม แต่ใจก็เป็นห่วงกลัวเหมันต์จะเดือดร้อน จึงปลอมเป็นแก้วรุ้งอีกครั้งมาหาเหมันต์ที่บ้าน พอดี เหมันต์กำลังถูกอมรเล่นงานหาว่าหลอกว่าฆ่าแก้วรุ้งแล้ว เหมันต์ถูกอมรบีบคอ กินรีพยายามห้าม เหมันต์ทำเป็นร้องขอชีวิต
"โอ๊ย...ด็อกเตอร์ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ ผมไม่ได้ โกหก ผมฆ่าแก้วรุ้งไปแล้วจริงๆ"
อมร ไม่เชื่อ ปล่อยพลังบีบให้เหมันต์ปวดหัวรุนแรง แก้วรุ้งโผล่เข้ามาร้องบอกให้อมรหยุด ทุกคนตกใจหันไปมอง ร่างแก้วรุ้งกลายเป็นต๋อง "ฉันเอง ตกใจล่ะสิ"
กินรีแปลกใจว่าต๋องทำได้อย่างไร ต๋องหัวเราะ "ฮึๆอย่าคิดว่ามีแต่พวกแกเท่านั้นที่ทำได้"
อมร โกรธปล่อยเหมันต์หันมาสู้กับต๋อง เหมันต์บาดเจ็บอยู่แต่ก็ห่วงต๋อง จึงทำเป็นขวางอมรไม่ให้ต๋องทำอะไร "ด็อกเตอร์ครับ ขอให้ผมจัดการมันเองเพื่อพิสูจน์ว่าผมไม่เคยคิดทรยศ"
เหมันต์ซัดต๋องกระเด็นออกไปนอกบ้าน แล้วโดดตามออกไป ต๋องงง "อะไรของแก เดี๋ยวผีเข้า เดี๋ยวผีออก ตกลงแกเป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่!"
เหมันต์กระชากต๋องเข้ามาแล้วกระซิบถามว่ามาทำไมอยากตายหรือ ต๋องตอบว่าเขามาช่วย เหมันต์ว่าเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ เหมันต์กับต๋องต่อสู้กันไปคุยกันไป ต๋องถามว่าเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ เหมันต์หน้าเครียด "ถ้าแกเป็นเพื่อนฉัน แกจะต้องตาย"
ต๋องอึ้ง เหมันต์บอกให้ซัดเขาแรงๆแล้วรีบหนีไป และอย่ากลับมาอีก ต๋องลังเล เหมันต์เร่งเร้า ต๋องจำต้องชกเหมันต์ แล้วรีบหนีไป อมรกับกินรีตามออกมา กินรีเข้ามาประคองเหมันต์ อมรโกรธ "ไม่ได้เรื่อง แค่นี้ก็จัดการไม่ได้"
"ไอ้ต๋องมีพลังมากกว่าที่ผมคิด มันไม่ใช่คนธรรมดา" เหมันต์ทำทีบาดเจ็บ
กินรี แปลกใจว่าต๋องมีพลังขึ้นมาได้อย่างไร อมรครุ่นคิดแล้วนึกได้ ยังมีอีกคนที่ทำได้...อมรมาที่โรงพยาบาลทันที คงเดชตกใจรีบกดปุ่มนาฬิกาที่ดัดแปลงเป็นเครื่องมือสื่อสาร ส่งข่าวแล้วแต่งตัวเป็นคนไข้ เอาสีทาหน้าให้ดูไม่ออก ทำทีเป็นชาติ อมรมาหาที่ห้องไม่พบชักสงสัย แต่พอบุรุษพยาบาลมาบอกว่าชาติอยู่ห้อง
กิจกรรม จึงตามไปดู คงเดชทำเป็นเล่นเลอะเทอะจนบุรุษพยาบาลต้องพาไปล้างหน้า เขาเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ กังวลใจ ทำไมชาติยังไม่มา...อมรเอะใจตามเข้าไปในห้องน้ำไม่เห็นชาติที่อ่างล้างหน้า มองไปตามห้องน้ำเล็ก เขาเปิดประตูดูทีละห้องๆจนถึงห้องสุดท้ายที่ล็อกอยู่
"ฉันรู้ว่าแกอยู่ข้างใน ออกมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ออกมา ฉันจะพังเข้าไป" อมรทุบประตูโครมๆ
ประตู ถูกกระชากอย่างแรง ชาติยืนหันหลังอยู่ อมรดึงให้หันมา หน้าชาติยังมีสีเลอะเล็กน้อยและยังมีผ้าพันแผลอยู่ บุรุษพยาบาลถือชุดมาพาชาติไปเปลี่ยน อมรยืนงงผิดหวัง พอทุกคนไปหมด คงเดชโผล่ออกมาในชุดของอาจารย์เพี้ยนรีบหลบไป...ชาติกลับมานั่งเป็นคนไข้ เหม่อลอยเรียกหาแต่ลูก อมรยังสงสัยเข้าไปบีบที่แขนชาติแรงๆ เพราะตอนต่อสู้กันเขาแทงชาติด้วยเหล็กแหลมที่แขน แต่ชาตินิ่งเฉยไม่แสดงพิรุธอะไร
อมรบีบแรงขึ้น ชาติหันมาจ้องหน้าแกล้งอาละวาดแบบคนบ้าเข้าบีบคออมร "แกฆ่าลูกฉัน แกต้องตาย ฉันจะฆ่าแก..."
บุรุษ พยาบาลตกใจเข้าดึงชาติออก อมรแปลกใจที่ชาติดูปกติ ไม่มีพิรุธ จึงกลับออกไป กินรียืนรออยู่ที่รถ อมรมาถึงบอกว่าชาติไม่มีอะไรผิดปกติ พอดีกินรีเห็นที่เสื้ออมรมีรอยเลือด อมรแปลกใจหันกลับไปมองที่โรงพยาบาล สายตาวาวอย่างน่ากลัว
ooooooo
อาจารย์เพี้ยนกลับมาที่ห้องลับ ด้วยสภาพเลือดออกเต็ม ต๋องกับอู๊ดตกใจช่วยกันทำแผลห้ามเลือด อู๊ดบ่น "ถ้าเรามีเครื่องติดตามตัวไอ้ปีศาจได้ก็ดีสิ จะได้รู้ว่ามันไปไหน ทำอะไรอยู่"
อาจารย์เพี้ยนเห็นดีด้วย จึงคิดทำอุปกรณ์นั้นขึ้นมา พอทดลองใช้ก็เกิดระเบิดขึ้น หน้าดำเหมือนหลินปิงกันไปทั้งสามคน ต๋องส่ายหน้า "นึกแล้วเชียว..."...
ลูกกบถือหนังสือพิมพ์มาถามขนุน ว่าทำไมให้ข่าวปรักปรำต๋อง "เธอบอกว่าเห็นต๋องฆ่าแก้วรุ้ง เลยถูกตามเล่นงาน แต่นี่แก้วรุ้งไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ไอ้ต๋องจะทำยังงั้นทำไม เธอโกหกใช่มั้ย"
ขนุนแก้ตัวว่าเธอไม่รู้ ตอนนักข่าวรุมถามหัวเธอมันตื้อไปหมด ลิ้นจี่กับลำไยทำเป็นเห็นใจ ขนุนเข้าประชิดลูกกบยั่วยวนชวนไปดินเนอร์ใต้แสงจันทร์ที่คอนโดฯของเธอ ลูกกบเคลิ้มรีบกลับบ้านไปแต่งตัวหล่อมาหาขนุนตอนค่ำ โดยหารู้ไม่ว่าเขากำลังจะตกเป็นอาหารของเธอ
เมื่อมาถึงคอนโดฯขนุน ประตูห้องเปิดออก ลูกกบเดินเข้าไปเห็นห้องสลัวมีเพียงแสงเทียนจุดอยู่ทั้งห้อง กลางห้องมีโต๊ะดินเนอร์ ตกแต่งด้วยดอกไม้สวยงาม มีเชิงเทียน จาน ช้อน
และ แก้วนํ้าทรงทิวลิป จัดเตรียมไว้พร้อม แต่ไม่มีอาหาร ลิ้นจี่ กับลำไยซ่อนตัวแอบมองอยู่ ขนุนเดินเข้ามาในชุดวาบหวิว กางเกงขาสั้น ทำเอาลูกกบกลืนนํ้าลายด้วยความยากเย็น
"เวลาอยู่ห้องคนเดียว ฉันก็ชอบแต่งตัวตามสบายแบบนี้นี่แหละ" ขนุนออกตัว
"เรียกฉันมาดินเนอร์ ไหนล่ะอาหาร ไม่เห็นมีสักจาน" ลูกกบเปลี่ยนเรื่อง
ขนุน หัวเราะเข้ามาเบียด ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อลูกกบ แล้วบอกว่าอาหารของเธอมาแล้ว ลูกกบใจหวิวนึกได้ว่ายังไม่ได้ถอดรองเท้า จึงก้มลงถอด ทำเอาขนุนที่แยกเขี้ยวกำลังจะกัดคอเขาถึงกับวืด ลูกกบยังไม่เอะใจ ขนุนพยายามใหม่แต่ก็พลาดทุกทีจนลิ้นจี่กับลำไยหงุดหงิด ลูกกบเกรง
ตัวเองจะมีกลิ่นปาก จึงล้วงสเปรย์ดับกลิ่นปากมาฉีดแต่พลาดเข้าตาหงายหลังตกเก้าอี้ไป
พอ ดีอาจารย์เพี้ยนพาต๋องกับอู๊ดทดลองเครื่องจับสัญญาณปิศาจจนมาถึงหน้าคอนโดฯ ของขนุน เครื่องมีไฟแดงกะพริบ ส่งเสียงตี๊ดๆ "แถวนี้มีปิศาจอยู่!"
"คอนโดฯหรูขนาดนี้เนี่ยนะ จะมีปิศาจ เชื่อเจ้าเครื่องนี้ได้มั้ยเนี่ย" ต๋องไม่อยากเชื่อ
อาจารย์ เพี้ยนไปตามสัญญาณจนขึ้นมาถึงห้องขนุน จึงผลักประตูเข้ามาเห็นขนุนกับพวกกำลังจะรุมกัดคอลูกกบ ซึ่งยังลืมตาไม่ขึ้นจึงร้องห้าม "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
ต๋องตามเข้ามาชี้หน้าขนุน "ถ้าจะทำอะไรลูกกบ ก็ข้ามศพฉันไปก่อน"
ลูก กบยังลืมตาไม่ขึ้น ได้ยินเสียงทุกคนจึงถามว่ายกโขยงมาทำอะไร ต๋องบอกว่าพวกนั้นเป็นปิศาจ ขนุนย้อนว่าต๋องนั่นแหละเป็นปิศาจ ต๋องโมโหเลือดขึ้นหน้าปรี่เข้าสู้ กับขนุน ลิ้นจี่กับลำไยเข้าช่วย อู๊ดพยายามจะดึงลูกกบออกมาแต่ลูกกบโดนกรงเล็บถากเข้าที่ท้องถึงกับสะดุ้ง ต๋องเกิดพลังเหนือมนุษย์ขึ้นมาเล่นเอาขนุนกับพวกโดดหนีทะลุกระจกออกไป ต๋องตามไม่ลดละ อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดจึงตามต๋องไปด้วยความเป็นห่วง ทิ้งลูกกบที่ยังลืมตาไม่ขึ้นอยู่คนเดียว...
"พวกมันหายไปแล้ว" ต๋องตามออกมาหน้าคอนโดฯไม่เห็นขนุนกับพวก
"อย่าเพิ่งตามไป เสี่ยงเปล่าๆ ตอนนี้เธอยังควบคุมพลังตัวเองไม่ได้" อาจารย์เพี้ยนเตือน
ขนุน กับพวกหนีมาที่บ้านอมรกลางดึก เจอกินรีวางท่าเป็นเจ้าของอมร แต่ขนุนไม่เกรงกลัวจึงเกิดการทะเลาะกันอีก จนอมรต้องตวาดให้หยุด เพราะแค้นที่ต๋องกล้าประกาศเป็นศัตรู
วันรุ่งขึ้น ลูกกบมาเล่าให้กระถินฟังว่าต๋องไม่ใช่คน แล้วโชว์บาดแผลที่ท้องให้ดู กระถินแปลกใจเพราะเหมือนที่เธอเคยโดน ยังไม่ทันพูดอะไร อมรขับรถมาจอดที่หน้าบ้าน เขาพาขนุน ซึ่งอยู่ในสภาพฟกช้ำไปทั้งหน้าทั้งตัว กระถินตกใจ ขนุนบอกว่า "ต๋องตามไปทำร้ายฉันถึงห้อง"
กระถินไม่อยาก เชื่อ ขนุนให้ลูกกบเป็นพยาน ลูกกบมองไม่เห็นแต่ยอมรับว่าได้ยินเสียงต๋องและเสียงการต่อสู้ กระถินถามว่าต๋องจะไปทำร้ายขนุนทำไม
"ต๋องขู่ฉัน ไม่ให้บอกเธอเรื่องแก้วรุ้ง"
"เรื่องแก้วรุ้ง? เรื่องอะไร" กระถินยิ่งงง
"แก้วรุ้งถูกต๋องฆ่าตายไปแล้ว คนที่เธอเห็น ไม่ใช่ตัวจริงหรอกนะ"
"เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ ขนุน ฉันงงไปหมดแล้ว"
"นายต๋องที่พวกเราเห็น ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่มีอำนาจลี้ลับบางอย่าง" อมรพูดขึ้น
ขนุน กับอมรช่วยกันเล่าให้กระถินฟังว่า ต๋องปลอมเป็นแก้วรุ้งมาหลอกว่ายังไม่ตาย และจะฆ่าปิดปากขนุน ลูกกบเออออไปด้วยทั้งที่ในคืนนั้นมองไม่เห็น อมรเตือนให้กระถินระวังตัว
"เรื่องนี้ หนูต้องพิสูจน์ให้เห็นกับตาให้ได้" กระถินสีหน้าครุ่นคิด
ooooooo
อยู่ บ้านกลางป่ามาหลายวัน แก้วรุ้งแอบซักเสื้อชั้นในของเธอในห้องน้ำ พอจะตากเหมันต์โผล่มา เธออายจึงเอาซ่อนไว้ด้านหลัง เหมันต์หาว่าปิดบังซ่อนอะไรเขา จึงเข้ามาแย่งทำให้แก้วรุ้งถอยไปโดนฝักบัวน้ำฉีดออกมา เปียกทั้งสองคน เหมันต์เห็นต้นคอขาวเนียนของแก้วรุ้งก็เกิดกระหายเลือด โน้มหน้าเข้าไปที่ซอกคอเธอ แก้วรุ้งใจสั่นหลับตาพริ้ม
"ออกไป!" เหมันต์ยับยั้งใจไว้บอกให้แก้วรุ้งออกไป แต่เธอยืนงง เขาจึงตวาดอีกครั้ง
แก้ว รุ้งสะดุ้งรีบวิ่งหนีออกไป เหมันต์ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ เอาน้ำราดหัวสะกดใจไว้ แก้วรุ้งไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงทุบประตูเรียก พลันมีข่าวทีวีเกี่ยวกับต๋อง
"คดีจ่อยิงอุกอาจหลังวิทยาลัยประจิม กลายเป็นเรื่องโอละพ่อ เมื่อนางสาวแก้วรุ้งออกมายืนยันว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ทำให้นายตรัยเทพ โอชาวาณิช หรือนายต๋องพ้นข้อกล่าวหาโดยสิ้นเชิง..." เสียงนักข่าวรายงาน
แก้ว รุ้งดีใจ เหมันต์เดินตัวเปียกออกมาจากห้องน้ำ แก้วรุ้งรีบถามว่าเหมันต์เป็นคนช่วยต๋องใช่ไหม เหมันต์ส่ายหน้า แก้วรุ้งแปลกใจว่าใครที่ปลอมเป็นเธอ เหมันต์ตอบ "ไอ้ต๋อง..."
"ต๋องมีพลังเหมือนพี่ด้วยเหรอคะ" แก้วรุ้งตื่นเต้นแปลกใจ
"คงดีใจมากสินะ ต่อไปนี้จะได้มีฮีโร่ส่วนตัวคอยปกป้อง" เหมันต์พูดประชดแล้วเดินเข้าห้องปิดประตูโครม
"ทำไมพูดถึงต๋องทีไร พี่เหมันต์ต้องประชดประชันเราทุกที" แก้วรุ้งบ่นอย่างไม่เข้าใจ
คืน นั้นมีดาวตก แก้วรุ้งรีบอธิษฐานขอให้ต๋องปลอดภัย ขณะเดียวกัน ต๋องก็อธิษฐานให้แก้วรุ่งปลอดภัยเช่นกัน...พลัน กระถินส่งข้อความมาเรียกต๋องไปพบในสวนบ้านเธอ ต๋องแกล้งมาหาในร่างแก้วรุ้ง กระถินหลงดีใจโผกอด กระถินชวนคุยเรื่องเก่าๆ แก้วรุ้งตอบไม่ได้เลย กระถินเริ่มแน่ใจผละออก "เธอไม่ใช่แก้วรุ้ง! แกเป็นใครกันแน่!"
แก้ว รุ้งคืนร่างเป็นต๋อง กระถินโกรธนํ้าตาไหล "ฉันนึกแล้วว่าต้องเป็นนาย เป็นอย่างที่ด็อกเตอร์อมรพูดไว้ไม่มีผิด นายมันตัวอันตรายจริงๆ"
ต๋อง ตกใจจะอธิบาย แต่กระถินไม่ฟังชกหน้าเขาเปรี้ยง และว่าเธอเกลียดคนโกหก ต๋องพยายามบอกว่าเขาไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง กระถินจึงถามว่าแล้วปลอมเป็นแก้วรุ้งทำไม
"ฉันแค่อยากเห็นรอยยิ้มของเธอ อยากเห็นเธอมีความสุข...ถ้าเธอต่อยฉันแล้วสบายใจ ก็ต่อยอีกสิ" ต๋องยื่นหน้าให้
"ฉัน เกลียดนาย ได้ยินมั้ย ฉันเกลียดนายที่สุด" กระถินเสียใจ ไล่ต๋องให้กลับไปแล้วไม่ต้องมาให้เธอเห็นหน้าอีก เธอสะบัดหน้าเดินหนีเข้าบ้าน...ทำเอาต๋องเศร้าที่เธอไม่ยอมฟัง
วัน ต่อมา อมรโทร.เรียกกระถินให้ไปหาที่โรงพยาบาล แล้วเขาก็มาหาชาติ จับได้ว่าเป็นคงเดชปลอมเป็นชาติ จึงส่งภาพเขาบีบคอคงเดชมาให้อาจารย์เพี้ยน...ต๋องมาถึงห้องลับ ไม่เห็นอาจารย์เพี้ยนก็แปลกใจ พลันได้เห็นจอมอนิเตอร์ที่ส่งภาพมาจากโรงพยาบาลก็ตกใจ
เรื่องจึงเปิด เผยขึ้น อาจารย์เพี้ยนรีบมาจะช่วยคงเดช แต่พอมาถึง อมรก็ฆ่าคงเดชตายต่อหน้า ทำให้อาจารย์เพี้ยนโกรธ คว้ามีดปอกผลไม้มาเงื้อจะแทงอมร กระถินเข้ามาพอดี
"นี่มันอะไรกันคะ อาจารย์!" กระถินเข้าใจว่าอาจารย์เพี้ยน ฆ่าชาติและยังจะทำร้ายอมร
"กระถินฟังฉันก่อน" อาจารย์เพี้ยนตกใจรีบจะอธิบาย
อมรทำเป็นร้องขอชีวิต "เพี้ยน ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันไม่แจ้งความก็ได้"
"นี่อาจารย์ยังจะฆ่าปิดปากด็อกเตอร์อมรอีกเหรอคะ อาจารย์ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า"
ต๋องเปิดประตูเข้ามา "หยุดต่อว่าอาจารย์เดี๋ยวนี้นะกระถิน"
"ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ อาจารย์จิตใจอำมหิตผิดมนุษย์"
ต๋องเตือนว่าความจริงอาจไม่เป็นอย่างที่เห็น แต่กระถินไม่เชื่อ อาจารย์เพี้ยนเสียใจยิ่งอยากจะฆ่าอมร "ไอ้ชั่วเอ๊ย!"
กระถิน กระโดดเตะมีดหล่นจากมืออาจารย์เพี้ยน แล้วตั้งท่าสู้ อู๊ดตามมาช่วยปาระเบิดควันแล้วพาต๋องกับอาจารย์ เพี้ยนหนีออกมา แต่พอขับรถหนี อมรขับรถตาม อาจารย์เพี้ยนจึงต้องเอาระเบิดดาวกระจายออกมาโยนใส่รถอมร ทำให้
ยาง แตกรถแฉลบชนต้นไม้อย่างแรงไฟลุกท่วมทั้งคัน...ทั้งสามกลับไปที่ห้องลับไม่ ได้อีก อู๊ดจึงขับรถพาไปพักบ้านเขาที่ต่างจังหวัด อาจารย์เพี้ยนเศร้าไปตลอดทาง ต๋องปลอบด้วยคำพูดที่อาจารย์เพี้ยนเคยสอนเขา
"ยิ่ง มืดเท่าไหร่ ก็ยิ่งใกล้สว่างเท่านั้น ถึงยังไงความจริงก็ต้องเป็นความจริงอยู่วันยังคํ่า...ผมเชื่อว่า สักวันกระถินจะต้องเข้าใจ แต่ตอนนี้เราต้องมีสติให้ผ่านคํ่าคืนโหดร้ายนี้ไปให้ได้"
แม้ผลตรวจ จะไม่ใช่พ่อ แต่กระถินก็รักและผูกพันกับชาติ เธอเสียใจเข้าใจว่าชาติถูกอาจารย์เพี้ยนฆ่าตาย...อมรให้เจษฎานำกำลังตำรวจไป ค้นตึกคหกรรม เข้าไปในห้องลับ และสร้างสถานการณ์ให้ตำรวจเจออาวุธสงครามมากมาย
"ผมไม่อยากเชื่อเลย ว่าที่นี่จะกลายเป็นแหล่งซ่องสุมกบดานของพวกผู้ร้าย พวกเขาคงหาทางเล่นงานผมอยู่แน่ๆ" อมรแอบยิ้มสะใจ
ข่าว นี้ออกอากาศไปทั่ว เหมันต์ตกใจรีบกลับไปหาแก้วรุ้ง เพราะกลัวจะหนีไปช่วยต๋อง มาถึงไม่พบแก้วรุ้งในบ้าน เขาเคลื่อนตัวด้วยความเร็วตามหาทั่วบ้านก็ไม่เจอ จึงกระโดดขึ้นไปบนหลังคาบ้าน เพื่อกวาดตามองหาแก้วรุ้ง เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง "แก้วรุ้ง..."
เมื่อไม่เห็นก็ทรุดลงคุกเข่าเสียใจ "แก้วรุ้ง...ทำไมเธอต้องหนีฉันไปด้วย"
ทัน ใด มีลูกปืนเพนท์บอลลอยมาเปรอะที่แก้ม เหมันต์ ชะงัก แล้วตามมาอีกหลายลูก สีเปรอะที่เสื้อผ้าเขา เหมันต์ ชะโงกหน้าไปมอง เห็นแก้วรุ้งยิ้มสดใส
"ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นคะ พี่เหมันต์"
เหมันต์ ดีใจแต่เก็บอาการไว้ เอ็ดว่า เธอเล่นอะไรเลอะเทอะ แก้วรุ้งบอกว่า เธอเจอปืนนี่ในห้องเก็บของจึงเอามาเล่น ว่าแล้วก็ยิงใส่อีก เขาจึงเหาะลงมารวบกอดเธอไว้ "สนุกมากนักใช่มั้ย"
"ก็พี่เหมันต์ดูเครียดๆ เหมือนมีเรื่องกลุ้มใจ แก้วเลยอยากหาอะไรแกล้งพี่เล่นขำๆ"
เหมันต์ เอ็ดที่มาแกล้งเขา แก้วรุ้งหน้าเศร้าลงกล่าวขอโทษ เหมันต์เริ่มสงสาร แต่แล้วแก้วรุ้งก็สะบัดตัวออกแล้วบอกว่า วันนี้เธอขอเล่นสักวันเถอะ แล้วยิงใส่เขาอีก เหมันต์จึงเอาสายยางมาฉีดนํ้าใส่จนเธอเปียกปอน ทั้งสองสนุกสนานดูมีความสุขขึ้น
ผิดกับต๋องและอาจารย์เพี้ยน ที่เห็นข่าวแล้วยิ่งโกรธแทบจะพังทีวีทิ้ง อู๊ดต้องห้ามว่าอย่าพังทีวีของลุงกับป้าเขาเลย...ต๋องแค้นใจต้องวิ่งมาระบาย อารมณ์ในทะเล
ต๋องในร่างแก้วรุ้งกลับมาบ้าน ด้วยความเงอะงะ ทำอะไรก็ผิดไปจากที่แก้วรุ้งเคยทำไปหมด ไม่รู้แม้แต่ว่าห้องนอนของเธออยู่ไหน จึงเปิดเข้าไปในห้องจีรนุช
"จะนอนห้องแม่เหรอ ดีเหมือนกัน คืนนี้เรานอนด้วยกันนะ แม่มีเรื่องคุยกับลูกเยอะแยะไปหมด" จีรนุชดีใจเป็นห่วงลูกมาหลายวัน
แก้ว รุ้งหน้าเจื่อน จำต้องนอนระหว่างกลางเจษฎากับจีรนุช สุดท้ายก็นอนไม่หลับ ต้องแอบย่องออกมาเดินเล่นในสวนและคืนร่างเป็นต๋อง พลันต้องสะดุ้งเมื่อเจษฎาเข้ามาถามว่าเขาเป็นใคร ต๋องตกใจสุดขีด ทันใด เจษฎากลายร่างเป็นเหมันต์ "ฉันเอง..."
"ตกใจหมด ไอ้บ้า ยังมีหน้ามาแกล้งอีก"
เหมันต์ ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ต๋องบ่นอุบว่าถ้าอยู่นานอีกวัน เขาต้องทำความแตกแน่เพราะเขาไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับแก้วรุ้งเลยสักอย่าง เหมันต์ยิ้มๆยื่นตั๋วเครื่องบินให้
"ง่ายนิดเดียว เอ้านี่...แค่บอกว่าแก้วรุ้งอยากไปซัมเมอร์ ที่อังกฤษตามลำพัง เพื่อพักผ่อนและหนีจากเรื่องวุ่นวายที่นี่ พ่อกับแม่ของแก้วรุ้งไม่ขัดใจลูกแน่"
ต๋องทึ่ง พอเห็นเหมันต์จะไปจึงเรียกไว้ "เดี๋ยว ขอบใจ
แกมาก แต่ทำไมแกถึงช่วยฉัน ในเมื่อเราเป็นศัตรูกัน"
"แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอก"
"เราเป็นเพื่อนกันเหมือนก่อนไม่ได้เหรอ"
"ไม่ ได้ แกกับฉันต่างเดินบนเส้นขนาน มนุษย์กับปิศาจไม่มีวันเป็นเพื่อนกันได้" เหมันต์เดินจากมา แล้วมาหยุดเศร้าพึมพำ "ถึงฉันจะอยากย้อนเวลากลับไป แต่มันก็เป็นไปไม่ได้..."
ต๋องแอบมาหากระถิน พบเธอเดินกระวนกระวายอยู่ในสวน เธอบ่นเป็นห่วงเขา จึงเข้าไปข้างหลังถามว่า "ห่วงใครเหรอ"
"ก็ห่วง..." กระถินเกือบหลุดปาก ตกใจหันมอง "นายต๋อง! โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง"
"ถ้าให้เสียงจะรู้เหรอว่าเธอห่วงฉัน"
"บ้าสิ ใครห่วงนาย นายนี่มันหลงตัวเองจริงๆ"
"อ๊ะๆ อย่ามาปากแข็ง ฉันได้ยินหมดแล้ว" ต๋องทำเสียงล้อเลียนกระถิน "หายหัวไปไหนนะ ต๋องสุดหล่อของฉัน ไม่รู้รึไงว่าคนเขาเป็นห่วง ทั้งห่วงทั้งคิดถึงจนนอนไม่หลับ"
"ไอ้บ้า ไอ้หลงตัวเอง ฉันไม่ได้พูดสักหน่อย" กระถินไล่ตีต๋อง
ต๋องร้องลั่นว่ากระถินมือหนักเป็นกระทิงตกมัน "...รู้งี้ไม่มาหรอก"
กระถินงอนถามแล้วมาทำไม ต๋องบอกว่าเขามาทวงสัญญา กระถินงงว่าสัญญาอะไร
"อ๊ะๆ คิดจะเบี้ยวรึ เธอสัญญากับฉันไว้ ถ้าฉันพิสูจน์ ได้ว่าฉันไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง เธอจะยอมให้ฉัน...จู...จุ๊บ..." ต๋องทำปากจู๋ หลับตาพริ้มยื่นหน้าไปหากระถิน
"นายจะทำอะไร ออกไปห่างๆเลยนะ" กระถินผลักต๋องออก
"อะไรนะ บอกให้เข้ามาใกล้ๆเหรอจ๊ะที่รัก" ต๋องแกล้งดึงกระถินมาใกล้
ยื้อ กันไปมาจนล้ม ต๋องทับบนตัวกระถิน เธอหลับตาปี๋ ใจคอสั่นร้องอย่านะ...ต๋องนึกอายเหมือนกันและขำท่าทางกระถิน จึงแกล้งดีดหน้าผากเธอเบาๆ "ฉันจูบกระทิงไม่ลงหรอก"
"หน็อย ไอ้ลามก ปากเสีย" กระถินลืมตาโกรธมาก ลุกขึ้นไล่เตะต๋อง
ต๋องรีบวิ่งหนีร้องบอกฝันดีนะจ๊ะที่รัก กระถินคว้าก้อนหินปาตามหลังโวยว่าใครเป็นที่รักของเขา แต่แล้วเผลออมยิ้มออกมา
ooooooo
วัน ต่อมา ทุกคนมาส่งแก้วรุ้งที่สนามบิน จีรนุชพร่ำบ่นที่แก้วรุ้งไปกะทันหัน เธอยังไม่หายคิดถึงเลย กระถินก็น้ำตาคลอบ่นต้องคิดถึงแก้วรุ้งแย่แล้วโผกอด ต๋องในร่างแก้วรุ้งเผลอกอดกระถินปลอบเช็ดน้ำตาให้ พอเหลือบไปเห็นสายตาอาจารย์เพี้ยนก็ชะงักผละออก แก้วรุ้งลาทุกคนแล้วเดินเข้าเกตไป
พอทุกคนไปกันหมด เหลืออาจารย์เพี้ยนกับอู๊ด ต๋องก็เดินออกมาในร่างเขาเอง ถอนใจโล่งอก อู๊ดถามว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือที่แก้วรุ้งไม่ขึ้นเครื่อง ต๋องบอกว่าตั๋วนี้เป็นของปลอมที่เหมันต์สร้างขึ้น ต๋องพาอาจารย์เพี้ยนและอู๊ดไปทานบะหมี่บ้านของเขาอย่างเอร็ดอร่อย...
เหมันต์กลับมาหาแก้วรุ้ง เธอขอบคุณเขาที่ช่วยต๋อง แต่เขากลับทำไม่รู้เรื่อง แก้วรุ้งยิ้ม
"อย่าโกหกแก้วเลยค่ะ ถึงภายนอกพี่เหมันต์จะดูเย็นชา แต่แก้วรู้ว่าพี่ก็มีหัวใจ"
"เธอไว้ใจคนง่ายเกินไป อย่าลืมว่าฉันเป็นนักล่า วันหนึ่งฉันอาจจะฆ่าเธอก็ได้"
"ไม่ว่าใครจะมองพี่ยังไง แต่แก้วเชื่อว่าพี่เป็นคนดี"
เหมันต์เห็นแววตาเชื่อมั่นของแก้วรุ้ง จึงพูดว่า "อยากเชื่ออย่างนั้นก็ตามใจ"
แก้วรุ้งอดถามถึงต๋องไม่ได้เพราะเธอไม่เห็นเขาในข่าวทีวี เหมันต์หึง "ท่าทางเป็นห่วงต๋องเหลือเกิน เขาเป็นคนสำคัญสินะ"
"นอกจากกระถินแล้ว ต๋องเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของแก้วค่ะ"
"แค่ เพื่อนเท่านั้นรึ" เหมันต์ไม่อยากเชื่อ ทำให้แก้วรุ้งต้องถามหมายความว่าอย่างไร เขาจึงบอกว่า "ต๋องเป็นคนดี ถ้าเธอจะรักคนดีๆอย่างเขา พี่จะยินดีด้วย พี่เชื่อว่าต๋องจะดูแลเธอได้"
"แก้วจะ รักใครชอบใครก็เป็นสิทธิ์ของแก้ว อย่ามายัดเยียดให้แก้วรักต๋อง" แก้วรุ้งน้อยใจวิ่งหนีไป...เหมันต์เศร้าพึมพำว่า ถ้าเธอรักต๋อง เธอจะปลอดภัย
จนแล้วจนรอด ต๋องก็ยังไม่เข้าใจว่าเหมันต์มาช่วยเขาทำไม แต่ใจก็เป็นห่วงกลัวเหมันต์จะเดือดร้อน จึงปลอมเป็นแก้วรุ้งอีกครั้งมาหาเหมันต์ที่บ้าน พอดี เหมันต์กำลังถูกอมรเล่นงานหาว่าหลอกว่าฆ่าแก้วรุ้งแล้ว เหมันต์ถูกอมรบีบคอ กินรีพยายามห้าม เหมันต์ทำเป็นร้องขอชีวิต
"โอ๊ย...ด็อกเตอร์ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ ผมไม่ได้ โกหก ผมฆ่าแก้วรุ้งไปแล้วจริงๆ"
อมร ไม่เชื่อ ปล่อยพลังบีบให้เหมันต์ปวดหัวรุนแรง แก้วรุ้งโผล่เข้ามาร้องบอกให้อมรหยุด ทุกคนตกใจหันไปมอง ร่างแก้วรุ้งกลายเป็นต๋อง "ฉันเอง ตกใจล่ะสิ"
กินรีแปลกใจว่าต๋องทำได้อย่างไร ต๋องหัวเราะ "ฮึๆอย่าคิดว่ามีแต่พวกแกเท่านั้นที่ทำได้"
อมร โกรธปล่อยเหมันต์หันมาสู้กับต๋อง เหมันต์บาดเจ็บอยู่แต่ก็ห่วงต๋อง จึงทำเป็นขวางอมรไม่ให้ต๋องทำอะไร "ด็อกเตอร์ครับ ขอให้ผมจัดการมันเองเพื่อพิสูจน์ว่าผมไม่เคยคิดทรยศ"
เหมันต์ซัดต๋องกระเด็นออกไปนอกบ้าน แล้วโดดตามออกไป ต๋องงง "อะไรของแก เดี๋ยวผีเข้า เดี๋ยวผีออก ตกลงแกเป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่!"
เหมันต์กระชากต๋องเข้ามาแล้วกระซิบถามว่ามาทำไมอยากตายหรือ ต๋องตอบว่าเขามาช่วย เหมันต์ว่าเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ เหมันต์กับต๋องต่อสู้กันไปคุยกันไป ต๋องถามว่าเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ เหมันต์หน้าเครียด "ถ้าแกเป็นเพื่อนฉัน แกจะต้องตาย"
ต๋องอึ้ง เหมันต์บอกให้ซัดเขาแรงๆแล้วรีบหนีไป และอย่ากลับมาอีก ต๋องลังเล เหมันต์เร่งเร้า ต๋องจำต้องชกเหมันต์ แล้วรีบหนีไป อมรกับกินรีตามออกมา กินรีเข้ามาประคองเหมันต์ อมรโกรธ "ไม่ได้เรื่อง แค่นี้ก็จัดการไม่ได้"
"ไอ้ต๋องมีพลังมากกว่าที่ผมคิด มันไม่ใช่คนธรรมดา" เหมันต์ทำทีบาดเจ็บ
กินรี แปลกใจว่าต๋องมีพลังขึ้นมาได้อย่างไร อมรครุ่นคิดแล้วนึกได้ ยังมีอีกคนที่ทำได้...อมรมาที่โรงพยาบาลทันที คงเดชตกใจรีบกดปุ่มนาฬิกาที่ดัดแปลงเป็นเครื่องมือสื่อสาร ส่งข่าวแล้วแต่งตัวเป็นคนไข้ เอาสีทาหน้าให้ดูไม่ออก ทำทีเป็นชาติ อมรมาหาที่ห้องไม่พบชักสงสัย แต่พอบุรุษพยาบาลมาบอกว่าชาติอยู่ห้อง
กิจกรรม จึงตามไปดู คงเดชทำเป็นเล่นเลอะเทอะจนบุรุษพยาบาลต้องพาไปล้างหน้า เขาเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ กังวลใจ ทำไมชาติยังไม่มา...อมรเอะใจตามเข้าไปในห้องน้ำไม่เห็นชาติที่อ่างล้างหน้า มองไปตามห้องน้ำเล็ก เขาเปิดประตูดูทีละห้องๆจนถึงห้องสุดท้ายที่ล็อกอยู่
"ฉันรู้ว่าแกอยู่ข้างใน ออกมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ออกมา ฉันจะพังเข้าไป" อมรทุบประตูโครมๆ
ประตู ถูกกระชากอย่างแรง ชาติยืนหันหลังอยู่ อมรดึงให้หันมา หน้าชาติยังมีสีเลอะเล็กน้อยและยังมีผ้าพันแผลอยู่ บุรุษพยาบาลถือชุดมาพาชาติไปเปลี่ยน อมรยืนงงผิดหวัง พอทุกคนไปหมด คงเดชโผล่ออกมาในชุดของอาจารย์เพี้ยนรีบหลบไป...ชาติกลับมานั่งเป็นคนไข้ เหม่อลอยเรียกหาแต่ลูก อมรยังสงสัยเข้าไปบีบที่แขนชาติแรงๆ เพราะตอนต่อสู้กันเขาแทงชาติด้วยเหล็กแหลมที่แขน แต่ชาตินิ่งเฉยไม่แสดงพิรุธอะไร
อมรบีบแรงขึ้น ชาติหันมาจ้องหน้าแกล้งอาละวาดแบบคนบ้าเข้าบีบคออมร "แกฆ่าลูกฉัน แกต้องตาย ฉันจะฆ่าแก..."
บุรุษ พยาบาลตกใจเข้าดึงชาติออก อมรแปลกใจที่ชาติดูปกติ ไม่มีพิรุธ จึงกลับออกไป กินรียืนรออยู่ที่รถ อมรมาถึงบอกว่าชาติไม่มีอะไรผิดปกติ พอดีกินรีเห็นที่เสื้ออมรมีรอยเลือด อมรแปลกใจหันกลับไปมองที่โรงพยาบาล สายตาวาวอย่างน่ากลัว
ooooooo
อาจารย์เพี้ยนกลับมาที่ห้องลับ ด้วยสภาพเลือดออกเต็ม ต๋องกับอู๊ดตกใจช่วยกันทำแผลห้ามเลือด อู๊ดบ่น "ถ้าเรามีเครื่องติดตามตัวไอ้ปีศาจได้ก็ดีสิ จะได้รู้ว่ามันไปไหน ทำอะไรอยู่"
อาจารย์เพี้ยนเห็นดีด้วย จึงคิดทำอุปกรณ์นั้นขึ้นมา พอทดลองใช้ก็เกิดระเบิดขึ้น หน้าดำเหมือนหลินปิงกันไปทั้งสามคน ต๋องส่ายหน้า "นึกแล้วเชียว..."...
ลูกกบถือหนังสือพิมพ์มาถามขนุน ว่าทำไมให้ข่าวปรักปรำต๋อง "เธอบอกว่าเห็นต๋องฆ่าแก้วรุ้ง เลยถูกตามเล่นงาน แต่นี่แก้วรุ้งไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ไอ้ต๋องจะทำยังงั้นทำไม เธอโกหกใช่มั้ย"
ขนุนแก้ตัวว่าเธอไม่รู้ ตอนนักข่าวรุมถามหัวเธอมันตื้อไปหมด ลิ้นจี่กับลำไยทำเป็นเห็นใจ ขนุนเข้าประชิดลูกกบยั่วยวนชวนไปดินเนอร์ใต้แสงจันทร์ที่คอนโดฯของเธอ ลูกกบเคลิ้มรีบกลับบ้านไปแต่งตัวหล่อมาหาขนุนตอนค่ำ โดยหารู้ไม่ว่าเขากำลังจะตกเป็นอาหารของเธอ
เมื่อมาถึงคอนโดฯขนุน ประตูห้องเปิดออก ลูกกบเดินเข้าไปเห็นห้องสลัวมีเพียงแสงเทียนจุดอยู่ทั้งห้อง กลางห้องมีโต๊ะดินเนอร์ ตกแต่งด้วยดอกไม้สวยงาม มีเชิงเทียน จาน ช้อน
และ แก้วนํ้าทรงทิวลิป จัดเตรียมไว้พร้อม แต่ไม่มีอาหาร ลิ้นจี่ กับลำไยซ่อนตัวแอบมองอยู่ ขนุนเดินเข้ามาในชุดวาบหวิว กางเกงขาสั้น ทำเอาลูกกบกลืนนํ้าลายด้วยความยากเย็น
"เวลาอยู่ห้องคนเดียว ฉันก็ชอบแต่งตัวตามสบายแบบนี้นี่แหละ" ขนุนออกตัว
"เรียกฉันมาดินเนอร์ ไหนล่ะอาหาร ไม่เห็นมีสักจาน" ลูกกบเปลี่ยนเรื่อง
ขนุน หัวเราะเข้ามาเบียด ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อลูกกบ แล้วบอกว่าอาหารของเธอมาแล้ว ลูกกบใจหวิวนึกได้ว่ายังไม่ได้ถอดรองเท้า จึงก้มลงถอด ทำเอาขนุนที่แยกเขี้ยวกำลังจะกัดคอเขาถึงกับวืด ลูกกบยังไม่เอะใจ ขนุนพยายามใหม่แต่ก็พลาดทุกทีจนลิ้นจี่กับลำไยหงุดหงิด ลูกกบเกรง
ตัวเองจะมีกลิ่นปาก จึงล้วงสเปรย์ดับกลิ่นปากมาฉีดแต่พลาดเข้าตาหงายหลังตกเก้าอี้ไป
พอ ดีอาจารย์เพี้ยนพาต๋องกับอู๊ดทดลองเครื่องจับสัญญาณปิศาจจนมาถึงหน้าคอนโดฯ ของขนุน เครื่องมีไฟแดงกะพริบ ส่งเสียงตี๊ดๆ "แถวนี้มีปิศาจอยู่!"
"คอนโดฯหรูขนาดนี้เนี่ยนะ จะมีปิศาจ เชื่อเจ้าเครื่องนี้ได้มั้ยเนี่ย" ต๋องไม่อยากเชื่อ
อาจารย์ เพี้ยนไปตามสัญญาณจนขึ้นมาถึงห้องขนุน จึงผลักประตูเข้ามาเห็นขนุนกับพวกกำลังจะรุมกัดคอลูกกบ ซึ่งยังลืมตาไม่ขึ้นจึงร้องห้าม "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
ต๋องตามเข้ามาชี้หน้าขนุน "ถ้าจะทำอะไรลูกกบ ก็ข้ามศพฉันไปก่อน"
ลูก กบยังลืมตาไม่ขึ้น ได้ยินเสียงทุกคนจึงถามว่ายกโขยงมาทำอะไร ต๋องบอกว่าพวกนั้นเป็นปิศาจ ขนุนย้อนว่าต๋องนั่นแหละเป็นปิศาจ ต๋องโมโหเลือดขึ้นหน้าปรี่เข้าสู้ กับขนุน ลิ้นจี่กับลำไยเข้าช่วย อู๊ดพยายามจะดึงลูกกบออกมาแต่ลูกกบโดนกรงเล็บถากเข้าที่ท้องถึงกับสะดุ้ง ต๋องเกิดพลังเหนือมนุษย์ขึ้นมาเล่นเอาขนุนกับพวกโดดหนีทะลุกระจกออกไป ต๋องตามไม่ลดละ อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดจึงตามต๋องไปด้วยความเป็นห่วง ทิ้งลูกกบที่ยังลืมตาไม่ขึ้นอยู่คนเดียว...
"พวกมันหายไปแล้ว" ต๋องตามออกมาหน้าคอนโดฯไม่เห็นขนุนกับพวก
"อย่าเพิ่งตามไป เสี่ยงเปล่าๆ ตอนนี้เธอยังควบคุมพลังตัวเองไม่ได้" อาจารย์เพี้ยนเตือน
ขนุน กับพวกหนีมาที่บ้านอมรกลางดึก เจอกินรีวางท่าเป็นเจ้าของอมร แต่ขนุนไม่เกรงกลัวจึงเกิดการทะเลาะกันอีก จนอมรต้องตวาดให้หยุด เพราะแค้นที่ต๋องกล้าประกาศเป็นศัตรู
วันรุ่งขึ้น ลูกกบมาเล่าให้กระถินฟังว่าต๋องไม่ใช่คน แล้วโชว์บาดแผลที่ท้องให้ดู กระถินแปลกใจเพราะเหมือนที่เธอเคยโดน ยังไม่ทันพูดอะไร อมรขับรถมาจอดที่หน้าบ้าน เขาพาขนุน ซึ่งอยู่ในสภาพฟกช้ำไปทั้งหน้าทั้งตัว กระถินตกใจ ขนุนบอกว่า "ต๋องตามไปทำร้ายฉันถึงห้อง"
กระถินไม่อยาก เชื่อ ขนุนให้ลูกกบเป็นพยาน ลูกกบมองไม่เห็นแต่ยอมรับว่าได้ยินเสียงต๋องและเสียงการต่อสู้ กระถินถามว่าต๋องจะไปทำร้ายขนุนทำไม
"ต๋องขู่ฉัน ไม่ให้บอกเธอเรื่องแก้วรุ้ง"
"เรื่องแก้วรุ้ง? เรื่องอะไร" กระถินยิ่งงง
"แก้วรุ้งถูกต๋องฆ่าตายไปแล้ว คนที่เธอเห็น ไม่ใช่ตัวจริงหรอกนะ"
"เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ ขนุน ฉันงงไปหมดแล้ว"
"นายต๋องที่พวกเราเห็น ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่มีอำนาจลี้ลับบางอย่าง" อมรพูดขึ้น
ขนุน กับอมรช่วยกันเล่าให้กระถินฟังว่า ต๋องปลอมเป็นแก้วรุ้งมาหลอกว่ายังไม่ตาย และจะฆ่าปิดปากขนุน ลูกกบเออออไปด้วยทั้งที่ในคืนนั้นมองไม่เห็น อมรเตือนให้กระถินระวังตัว
"เรื่องนี้ หนูต้องพิสูจน์ให้เห็นกับตาให้ได้" กระถินสีหน้าครุ่นคิด
ooooooo
อยู่ บ้านกลางป่ามาหลายวัน แก้วรุ้งแอบซักเสื้อชั้นในของเธอในห้องน้ำ พอจะตากเหมันต์โผล่มา เธออายจึงเอาซ่อนไว้ด้านหลัง เหมันต์หาว่าปิดบังซ่อนอะไรเขา จึงเข้ามาแย่งทำให้แก้วรุ้งถอยไปโดนฝักบัวน้ำฉีดออกมา เปียกทั้งสองคน เหมันต์เห็นต้นคอขาวเนียนของแก้วรุ้งก็เกิดกระหายเลือด โน้มหน้าเข้าไปที่ซอกคอเธอ แก้วรุ้งใจสั่นหลับตาพริ้ม
"ออกไป!" เหมันต์ยับยั้งใจไว้บอกให้แก้วรุ้งออกไป แต่เธอยืนงง เขาจึงตวาดอีกครั้ง
แก้ว รุ้งสะดุ้งรีบวิ่งหนีออกไป เหมันต์ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ เอาน้ำราดหัวสะกดใจไว้ แก้วรุ้งไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จึงทุบประตูเรียก พลันมีข่าวทีวีเกี่ยวกับต๋อง
"คดีจ่อยิงอุกอาจหลังวิทยาลัยประจิม กลายเป็นเรื่องโอละพ่อ เมื่อนางสาวแก้วรุ้งออกมายืนยันว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ทำให้นายตรัยเทพ โอชาวาณิช หรือนายต๋องพ้นข้อกล่าวหาโดยสิ้นเชิง..." เสียงนักข่าวรายงาน
แก้ว รุ้งดีใจ เหมันต์เดินตัวเปียกออกมาจากห้องน้ำ แก้วรุ้งรีบถามว่าเหมันต์เป็นคนช่วยต๋องใช่ไหม เหมันต์ส่ายหน้า แก้วรุ้งแปลกใจว่าใครที่ปลอมเป็นเธอ เหมันต์ตอบ "ไอ้ต๋อง..."
"ต๋องมีพลังเหมือนพี่ด้วยเหรอคะ" แก้วรุ้งตื่นเต้นแปลกใจ
"คงดีใจมากสินะ ต่อไปนี้จะได้มีฮีโร่ส่วนตัวคอยปกป้อง" เหมันต์พูดประชดแล้วเดินเข้าห้องปิดประตูโครม
"ทำไมพูดถึงต๋องทีไร พี่เหมันต์ต้องประชดประชันเราทุกที" แก้วรุ้งบ่นอย่างไม่เข้าใจ
คืน นั้นมีดาวตก แก้วรุ้งรีบอธิษฐานขอให้ต๋องปลอดภัย ขณะเดียวกัน ต๋องก็อธิษฐานให้แก้วรุ่งปลอดภัยเช่นกัน...พลัน กระถินส่งข้อความมาเรียกต๋องไปพบในสวนบ้านเธอ ต๋องแกล้งมาหาในร่างแก้วรุ้ง กระถินหลงดีใจโผกอด กระถินชวนคุยเรื่องเก่าๆ แก้วรุ้งตอบไม่ได้เลย กระถินเริ่มแน่ใจผละออก "เธอไม่ใช่แก้วรุ้ง! แกเป็นใครกันแน่!"
แก้ว รุ้งคืนร่างเป็นต๋อง กระถินโกรธนํ้าตาไหล "ฉันนึกแล้วว่าต้องเป็นนาย เป็นอย่างที่ด็อกเตอร์อมรพูดไว้ไม่มีผิด นายมันตัวอันตรายจริงๆ"
ต๋อง ตกใจจะอธิบาย แต่กระถินไม่ฟังชกหน้าเขาเปรี้ยง และว่าเธอเกลียดคนโกหก ต๋องพยายามบอกว่าเขาไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง กระถินจึงถามว่าแล้วปลอมเป็นแก้วรุ้งทำไม
"ฉันแค่อยากเห็นรอยยิ้มของเธอ อยากเห็นเธอมีความสุข...ถ้าเธอต่อยฉันแล้วสบายใจ ก็ต่อยอีกสิ" ต๋องยื่นหน้าให้
"ฉัน เกลียดนาย ได้ยินมั้ย ฉันเกลียดนายที่สุด" กระถินเสียใจ ไล่ต๋องให้กลับไปแล้วไม่ต้องมาให้เธอเห็นหน้าอีก เธอสะบัดหน้าเดินหนีเข้าบ้าน...ทำเอาต๋องเศร้าที่เธอไม่ยอมฟัง
วัน ต่อมา อมรโทร.เรียกกระถินให้ไปหาที่โรงพยาบาล แล้วเขาก็มาหาชาติ จับได้ว่าเป็นคงเดชปลอมเป็นชาติ จึงส่งภาพเขาบีบคอคงเดชมาให้อาจารย์เพี้ยน...ต๋องมาถึงห้องลับ ไม่เห็นอาจารย์เพี้ยนก็แปลกใจ พลันได้เห็นจอมอนิเตอร์ที่ส่งภาพมาจากโรงพยาบาลก็ตกใจ
เรื่องจึงเปิด เผยขึ้น อาจารย์เพี้ยนรีบมาจะช่วยคงเดช แต่พอมาถึง อมรก็ฆ่าคงเดชตายต่อหน้า ทำให้อาจารย์เพี้ยนโกรธ คว้ามีดปอกผลไม้มาเงื้อจะแทงอมร กระถินเข้ามาพอดี
"นี่มันอะไรกันคะ อาจารย์!" กระถินเข้าใจว่าอาจารย์เพี้ยน ฆ่าชาติและยังจะทำร้ายอมร
"กระถินฟังฉันก่อน" อาจารย์เพี้ยนตกใจรีบจะอธิบาย
อมรทำเป็นร้องขอชีวิต "เพี้ยน ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันไม่แจ้งความก็ได้"
"นี่อาจารย์ยังจะฆ่าปิดปากด็อกเตอร์อมรอีกเหรอคะ อาจารย์ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า"
ต๋องเปิดประตูเข้ามา "หยุดต่อว่าอาจารย์เดี๋ยวนี้นะกระถิน"
"ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ อาจารย์จิตใจอำมหิตผิดมนุษย์"
ต๋องเตือนว่าความจริงอาจไม่เป็นอย่างที่เห็น แต่กระถินไม่เชื่อ อาจารย์เพี้ยนเสียใจยิ่งอยากจะฆ่าอมร "ไอ้ชั่วเอ๊ย!"
กระถิน กระโดดเตะมีดหล่นจากมืออาจารย์เพี้ยน แล้วตั้งท่าสู้ อู๊ดตามมาช่วยปาระเบิดควันแล้วพาต๋องกับอาจารย์ เพี้ยนหนีออกมา แต่พอขับรถหนี อมรขับรถตาม อาจารย์เพี้ยนจึงต้องเอาระเบิดดาวกระจายออกมาโยนใส่รถอมร ทำให้
ยาง แตกรถแฉลบชนต้นไม้อย่างแรงไฟลุกท่วมทั้งคัน...ทั้งสามกลับไปที่ห้องลับไม่ ได้อีก อู๊ดจึงขับรถพาไปพักบ้านเขาที่ต่างจังหวัด อาจารย์เพี้ยนเศร้าไปตลอดทาง ต๋องปลอบด้วยคำพูดที่อาจารย์เพี้ยนเคยสอนเขา
"ยิ่ง มืดเท่าไหร่ ก็ยิ่งใกล้สว่างเท่านั้น ถึงยังไงความจริงก็ต้องเป็นความจริงอยู่วันยังคํ่า...ผมเชื่อว่า สักวันกระถินจะต้องเข้าใจ แต่ตอนนี้เราต้องมีสติให้ผ่านคํ่าคืนโหดร้ายนี้ไปให้ได้"
แม้ผลตรวจ จะไม่ใช่พ่อ แต่กระถินก็รักและผูกพันกับชาติ เธอเสียใจเข้าใจว่าชาติถูกอาจารย์เพี้ยนฆ่าตาย...อมรให้เจษฎานำกำลังตำรวจไป ค้นตึกคหกรรม เข้าไปในห้องลับ และสร้างสถานการณ์ให้ตำรวจเจออาวุธสงครามมากมาย
"ผมไม่อยากเชื่อเลย ว่าที่นี่จะกลายเป็นแหล่งซ่องสุมกบดานของพวกผู้ร้าย พวกเขาคงหาทางเล่นงานผมอยู่แน่ๆ" อมรแอบยิ้มสะใจ
ข่าว นี้ออกอากาศไปทั่ว เหมันต์ตกใจรีบกลับไปหาแก้วรุ้ง เพราะกลัวจะหนีไปช่วยต๋อง มาถึงไม่พบแก้วรุ้งในบ้าน เขาเคลื่อนตัวด้วยความเร็วตามหาทั่วบ้านก็ไม่เจอ จึงกระโดดขึ้นไปบนหลังคาบ้าน เพื่อกวาดตามองหาแก้วรุ้ง เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง "แก้วรุ้ง..."
เมื่อไม่เห็นก็ทรุดลงคุกเข่าเสียใจ "แก้วรุ้ง...ทำไมเธอต้องหนีฉันไปด้วย"
ทัน ใด มีลูกปืนเพนท์บอลลอยมาเปรอะที่แก้ม เหมันต์ ชะงัก แล้วตามมาอีกหลายลูก สีเปรอะที่เสื้อผ้าเขา เหมันต์ ชะโงกหน้าไปมอง เห็นแก้วรุ้งยิ้มสดใส
"ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นคะ พี่เหมันต์"
เหมันต์ ดีใจแต่เก็บอาการไว้ เอ็ดว่า เธอเล่นอะไรเลอะเทอะ แก้วรุ้งบอกว่า เธอเจอปืนนี่ในห้องเก็บของจึงเอามาเล่น ว่าแล้วก็ยิงใส่อีก เขาจึงเหาะลงมารวบกอดเธอไว้ "สนุกมากนักใช่มั้ย"
"ก็พี่เหมันต์ดูเครียดๆ เหมือนมีเรื่องกลุ้มใจ แก้วเลยอยากหาอะไรแกล้งพี่เล่นขำๆ"
เหมันต์ เอ็ดที่มาแกล้งเขา แก้วรุ้งหน้าเศร้าลงกล่าวขอโทษ เหมันต์เริ่มสงสาร แต่แล้วแก้วรุ้งก็สะบัดตัวออกแล้วบอกว่า วันนี้เธอขอเล่นสักวันเถอะ แล้วยิงใส่เขาอีก เหมันต์จึงเอาสายยางมาฉีดนํ้าใส่จนเธอเปียกปอน ทั้งสองสนุกสนานดูมีความสุขขึ้น
ผิดกับต๋องและอาจารย์เพี้ยน ที่เห็นข่าวแล้วยิ่งโกรธแทบจะพังทีวีทิ้ง อู๊ดต้องห้ามว่าอย่าพังทีวีของลุงกับป้าเขาเลย...ต๋องแค้นใจต้องวิ่งมาระบาย อารมณ์ในทะเล
เหนือมนุษย์ ตอนที่ึ9
แผนการของอมร คือแปลงร่างเป็นกระถินมาเยี่ยมต๋องที่โรงพัก ท่าทางตำรวจเหมือนถูกสะกดจิต แต่แล้วกลับพบว่าต๋อง อาจารย์เพี้ยนและอู๊ดหายไปจากห้องขัง ถามนักโทษห้องข้างๆต่างบอกว่า "มันหนีไปแล้ว ฉันร้องโวยวายอยู่ตั้งนานแต่ตำรวจไม่ได้ยิน"
อมรโกรธ มากคืนร่างจากกระถินเป็นตัวเอง นักโทษเห็นต่างตกตะลึงร้องว่าผีหลอกแล้วหมดสติกันไป อมรพูดก่อนจะกลับไปว่า "เมื่อพวกแกตื่นมา แกจะจำคืนนี้ไม่ได้"
ต๋อง อู๊ด และอาจารย์เพี้ยนยังหลบอยู่ในโรงพัก พวกเขาหนีออกมาได้เพราะขนมที่เหมันต์เอามาฝากและอู๊ดเป็นคนกิน จึงเจอลวดซ่อนอยู่ในขนม อาจารย์เพี้ยนใช้ลวดไขกุญแจออกมา พอเห็นว่าอมรกลับไปแล้ว ก็ย่องออกมาเห็นตำรวจฟุบหลับกันหมด จึงเชื่อแล้วว่าเป็นฝีมืออมร
"ถ้าเหมันต์ไม่ช่วย เราอาจจะตายอยู่ในห้องขังแล้ว" อาจารย์เพี้ยนเริ่มเชื่อใจเหมันต์
แต่ ต๋องไม่เชื่อ หาว่าเป็นแผน อาจารย์เพี้ยนแนะให้ไปหลบตั้งหลักกันก่อน แต่ต๋องเป็นห่วงป๊ากับแม่จึงขอกลับไปบ้านก่อน และนัดเจอกันสองทุ่มที่ท่ารถ...ต๋องย่องกลับมาเห็นแป๊ะเล้งกับสำลีทำงานหนัก แล้วนับเงินเพื่อจะเอาไปประกันตัวเขาจึงรู้สึกผิด ไม่กล้าเข้าไปให้เห็น จึงทำบะหมี่ลูกชิ้นรูปหัวใจสีชมพูไว้ให้ในครัว พอทั้งสองมาเห็นก็ดีใจ ไม่ทันไรมีข่าวทีวีออกมาว่าต๋องกับพวกหนีออกจากสถานีตำรวจ ทั้งสองตกใจมาก...
อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดรอต๋องอยู่ที่ท่ารถ...อมร แปลงร่างเป็นต๋องมาหลอก แต่อาจารย์เพี้ยนรู้ทัน ใช้ระเบิดพลังข้าวเหนียวปาใส่ อมรคืนร่างเท้าติดกาวเดินลำบาก อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดพากันหนี สังเกตเห็นว่าผู้คนในท่ารถต่างหลับไม่รู้เรื่องเพราะพลังของอมร พลันอมรลอยมาดักหน้า
"อาวุธปัญญาอ่อนของพวกแกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
อู๊ด บอกให้เอาอาวุธออกมาอีก แต่อาจารย์เพี้ยนบอกว่าอาวุธของเขาฆ่าอมรไม่ได้ ทำได้แค่ถ่วงเวลาเท่านั้น ว่าแล้วก็ปาระเบิดพริกไทยใส่แต่อมรเตะสวนกลับมาแตกตรงหน้าทั้งสองคน ทำให้จามกันยกใหญ่ อมรหัวเราะกึกก้อง ก้าวย่างเข้าหา อาจารย์เพี้ยนเกาะขาอมรไว้ร้องบอกอู๊ดให้หนีไป อมรกางกรงเล็บจะฟาดลงกลางกระหม่อมอาจารย์เพี้ยน ต๋องโผล่เข้ามา "หยุดนะ"
"มาแล้วรึ แกสามคนได้ตายพร้อมกันแน่" อมรเตะอาจารย์ เพี้ยนล้มลง หันมาสู้ต๋อง
ต๋อง ตั้งหลักสู้ แต่ยังควบคุมพลังไม่เป็น ทำให้โดนอมรโยนแผงเหล็กทับอยู่บนตัวเขา แล้วหักท่อนเหล็กจะทิ่มแทง อาจารย์เพี้ยนรีบเข้าขวางทำให้โดนแทงทะลุแขน ต๋องตกใจมาก พลังระเบิดออกมา ทำให้แผงเหล็กกระเด็นออกและข้าวของแถวนั้นลอยเข้าใส่อมรจนยกมือป้อง
"มันมีพลังมากขนาดนี้เชียวเหรอ..."
ต๋องกับ อู๊ดฉวยโอกาสพาอาจารย์เพี้ยนหนี กลับมาที่ห้องลับ อู๊ดหวั่นใจกลัวอมรจะตามเจอ แต่ต๋องเชื่อว่าที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ปลอดภัยที่สุด สิ่งที่ต๋องห่วงมากตอนนี้คือหาทางห้ามเลือดให้อาจารย์เพี้ยนก่อน เขารื้อค้นหาอุปกรณ์ทำแผล พลันเห็นอัลบั้มรูปหล่นลงมา มีรูปกระถินโผล่มา ต๋องหยิบมาเปิดดู ทั้งอัลบั้มเป็นรูปกระถินตั้งแต่เล็กจนปัจจุบัน ลักษณะเป็นภาพแอบถ่าย อู๊ดหาว่าอาจารย์เพี้ยนแอบรักกระถิน ต๋องแย้ง "ไอ้บ้า ไม่ใช่หรอก ดูนี่สิ"
ต๋องหยิบการ์ดหลายใบในลิ้นชักให้อู๊ดดู ข้อความ "สุขสันต์วันเกิดอินทุกาลูกรักของพ่อ"
อู๊ดง งว่าอินทุกาคือใคร ต๋องจึงบอกว่า "กระถินคืออินทุกา ลูกสาวของด็อกเตอร์ชาติหรืออาจารย์เพี้ยนนั่นเอง" ต๋องวางการ์ดแล้วรีบหยิบของไปทำแผลให้อาจารย์เพี้ยนก่อน...
อมรกลับบ้านด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว มีแผลที่แก้ม เข้าไปกระชากเหมันต์ออกจากเตียงจะเอาเรื่อง "ฝีมือแกใช่มั้ย แกทำแผนทุกอย่างพังหมด"
เหมันต์ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง กินรีตกใจเข้ามาห้ามและยืนยันว่าเหมันต์ไม่สบายอยู่บ้าน เธอเป็นคนดูแล อมรปล่อยเหมันต์แต่ยังคาใจอยู่ "ครั้งนี้แกรอดตัวไป..."
เหมันต์แอบยิ้มดีใจที่รู้ว่าต๋องรอดปลอดภัย
ooooooo
ไข้ ขึ้นสูงทำให้อาจารย์เพี้ยนถึงกับเพ้อเรียก อินทุกาลูกรัก...ต๋องสงสารจะไปตามกระถิน แต่อู๊ดเตือนเรื่องตำรวจตามล่าตัว...ขณะเดียวกัน ข่าวต๋องหนีจากโรงพักทำให้กระถินตกใจและเป็นห่วง ออกมาเดินบ่นในสวน "ป่านนี้จะเป็นไงบ้างนะ อีตาบ้าเอ๊ย ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน"
ต๋องแอบย่องมาด้านหลัง หวิดโดนกระถินเล่นงานร้องลั่น "โอ๊ยๆๆฉันเองจ้า ฉันเอง!"
กระถิน เห็นต๋องเผลอยิ้มดีใจ แล้วนึกได้ ต่อว่าที่เขาหนีออกมา ต๋องกลับบอกว่า "อย่าเพิ่งถามอะไร เธอต้องไปกับฉัน มีคนคนหนึ่งที่ฉันอยากให้เธอไปพบ"
กระถิน งงแต่ก็ตามต๋องไป เขาพาเธอมาที่ห้องลับในตึกคหกรรม พอเธอเห็นสภาพอาจารย์เพี้ยนก็ตกใจ ต๋องไปหยิบอัลบั้มรูปจะเอามาให้กระถินดู แต่อาจารย์เพี้ยนฟื้นขึ้นมา พอเห็นกระถินก็ตกใจ บอกต๋องให้พากระถินกลับไป ต๋องอยากจะพูดแต่อาจารย์เพี้ยนขอร้อง
"พากระถินกลับไปซะ ฉันขอร้อง ฉันไม่อยากให้กระถินมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไม่อยากให้กระถินมีอันตราย เข้าใจมั้ย รีบพากระถินกลับไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก ไปสิ ไป!" สีหน้าอาจารย์เพี้ยนที่ห่วงใยกระถิน ทำให้ต๋องไม่กล้าขัดใจ
กระถินงง ระหว่างเดินกลับ กระถินถามต๋องว่าคนที่เขาอยากให้เธอมาเจอคืออาจารย์เพี้ยนหรือ ต๋องเออออว่าใช่ กระถินโทษต๋องที่หนีออกมาทำให้อาจารย์เพี้ยนต้องบาดเจ็บ
"ก็ฉันไม่ผิด ฉันไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง ฉันจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น จะจัดการไอ้ฆาตกรตัวจริง"
"นาย จะบ้าไปแล้วเหรอ ถ้านายไม่ผิด นายก็ต้องมอบตัวสู้คดี ไม่ใช่หนีมาแบบนี้ นายอยากตายรึไง นายมันบ้าที่สุด บ้าที่สุด" กระถินลืมตัวทุบตีต๋อง
ต๋องเจ็บบอกให้กระถินหยุด เมื่อเธอไม่หยุดจึงรวบตัวเธอมากอด กระถินดิ้นร้องให้ปล่อย ต๋องว่าถ้าปล่อยแล้วอย่ามาทุบเขาอีก เพราะมือหนักอย่างกับช้างถีบ กระถินโกรธผลักต๋องอย่างแรงแล้วเดินปึ่งๆไป ต๋องตามมาขวางหน้า "เดี๋ยวสิ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย"
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายแล้ว"
"แต่ฉันมี...เธอห่วงฉันเหรอ?" ต๋องยื่นหน้าเข้าไปถาม
กระถินอาย "บ้า! ฉันจะห่วงนายทำไม หลงตัวเอง"
"ไม่ ต้องห่วง ฉันไม่ยอมตายจนกว่าจะจับตัวคนที่ทำร้าย แก้วรุ้งมารับโทษให้ได้ ถ้าฉันพิสูจน์ได้ว่าฉันไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง เธอต้องยอมให้ฉันจูจุ๊บด้วย"
"อะไรนะ!!"
"จูจุ๊บเป็นรางวัลไงจ๊ะ เธอโชคดีมากนะ ฉันไม่เคยให้ใครจูจุ๊บง่ายๆ หรือจะมัดจำไว้ก่อนก็ได้ มามะๆ" ต๋องทำปากจู๋ใส่กระถิน
"ไอ้บ้า...ใครจะไปอยากจูบนาย" กระถินผลักต๋องหงายแล้ววิ่งหนีไป...ต๋องขำที่เห็นกระถินอายจนหน้าแดงอย่างนั้น...
พอกลับ มาที่ห้องลับ อาจารย์เพี้ยนก็ขอร้องไม่ให้กระถินรู้เรื่องอินทุกา เพราะเขาอุตส่าห์พยายามทำให้อินทุกาตายไปแล้ว จะได้ปลอดภัยจากอมร ต๋องพยักหน้าอย่างเข้าใจ...ส่วนกระถินยังครุ่นคิดว่า ถ้าต๋องไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้งแล้วใครทำ แต่ในใจเธอรู้สึกว่าแก้วรุ้งยังไม่ตาย
ooooooo
ด้วย ความที่รักและเป็นห่วงเหมันต์ แก้วรุ้งคิดง่ายๆ เอาเข็มทิ่มนิ้วตัวเอง แล้วบีบเลือดใส่ขวดแก้วเล็กๆ ได้เกือบครึ่งขวด เอาไว้ให้เหมันต์...พอเขากลับมาไม่เห็นแก้วรุ้งที่เก้าอี้ที่ถูกมัด ก็คิดว่าเธอหนีไปอีก จะออกไปตาม แก้วรุ้งเดินออกมาจากห้องครัว "แก้วอยู่นี่ค่ะ..."
"เธอทำอะไร จะหนีไปอีกแล้วใช่มั้ย" เหมันต์จับตัวแก้วรุ้งไว้
แก้วรุ้งขอร้องว่าอย่ามัดเธออีกเลย เธอจะไม่หนี แล้วเธอก็ยื่นขวดเลือดให้ "พี่เหมันต์ไม่ค่อยสบาย ดื่มยานี่สิคะ...ดื่มสิคะ จะได้หาย"
เหมันต์ตะลึง คว้ามาขว้างทิ้ง แล้วดึงมือเธอมาดูแผลที่นิ้ว "เธอเจาะเลือดตัวเองทำไม"
"แก้วไม่อยากเห็นพี่ทรมานค่ะ พี่ช่วยชีวิตแก้วไว้ แก้วอยากตอบแทนพี่บ้าง"
"ตอบ แทนเหรอ เธอรู้มั้ยถ้าฉันกินเลือดเธอแล้วจะเป็นยังไง เธออยากตายนักใช่มั้ย อยากตายฉันจะช่วย" เหมันต์ดึงแก้วรุ้งเข้ามาผลักลงที่โซฟา เขาทับบนตัวเธอทำท่าจะกัดที่คอ
แก้วรุ้งตกใจร้องลั่น เหมันต์คำราม "เธอยินดีมอบเลือดให้ฉันไม่ใช่รึ จะขัดขืนทำไม"
เห็น แก้วรุ้งหลับตาปี๋ตัวสั่นเทา เหมันต์จึงพูดก่อนจะผละลุกเดินไป "จำไว้ ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ฉันอาจจะฆ่าเธอก็ได้..."
แก้ว รุ้งงง เหมันต์ออกมายืนเป่าแซกโซโฟนที่ระเบียง แก้วรุ้งแอบมองอย่างห่วงใย ไม่เข้าใจว่าเขาเป็นคนอย่างไรกันแน่ บางครั้งดูอบอุ่น บางครั้งก็เย็นชา...
คืน นั้น ต๋องหลบออกมาซื้อยาที่ร้านขายยา ต้องหลบหน้าหลบตาเพราะภาพเขาออกข่าวทั้งทีวีและหนังสือพิมพ์ ขากลับเดินมาชนกับลูกกบ จึงรู้ว่าขนุนยังไม่ตาย ต๋องดีใจมากที่จะมีขนุนเป็นพยานให้เขา...วันรุ่งขึ้น กระถินเป็นห่วงอาจารย์เพี้ยน จึงถือถุงยาจะแอบเข้าไปหา เผอิญเจอกับอมรระหว่างทาง อมรพยายามอ่านจิตกระถิน เห็นภาพอาจารย์เพี้ยนนอนซม มีต๋องกับอู๊ดดูแล แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน อมรทำทีเป็นห่วงเป็นใยกระถิน เตือนให้ระวังตัว กระถินซาบซึ้งใจที่เธอไม่ใช่ลูก ดร.ชาติแล้ว เขายังเป็นห่วงเป็นใยเธอ
อมรกลับ มาบอกกินรีให้สืบหาว่าอาจารย์เพี้ยนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลไหน กินรีทำเหมือนมนุษย์ปกติเดินเข้าออกถามตามโรงพยาบาลก็ไม่เจอ แต่บังเอิญเจอขนุน จึงกลับมารายงานอมร...
ต๋องกลับมาบอกอู๊ดว่าขนุน ยังไม่ตาย และชวนไปหาขนุนในคืนนั้น จึงพบว่าขนุนกลายเป็นพวกของอมรไปแล้ว ต๋องเสียใจโวย "แก ไอ้ปีศาจ แกโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ทำร้ายกระทั่งผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้"
"ฉันไม่ได้ทำร้าย ฉันช่วยเขาต่างหาก จริงมั้ยขนุน" อมรหันไปถามขนุนที่เกาะแขนเขาอยู่
"ใช่ ตอนนี้ฉันสบายที่สุดเลย ด็อกเตอร์ช่วยฉันให้เป็นอมตะ" ขนุนยิ้มแยกเขี้ยว
ต๋อง โกรธมากพุ่งเข้าชกอมร แต่กลับถูกอมรเหวี่ยงลอยละลิ่วแทบตกตึกห้อยต่องแต่งอยู่ อู๊ดเข้าช่วยก็โดนอัดกระแทกกำแพง อมรบีบคออู๊ดและเหยียบมือต๋องจนหล่นลงไปกระแทกรถที่จอดอยู่ข้างล่าง แล้วโยนอู๊ดให้กินรีกับขนุนเอาไปเป็นอาหาร อู๊ดกระเสือกกระสนหนี...อมรชะโงกมองไปด้านล่าง แปลกใจที่ต๋องหายไป แต่แล้วต๋องกลับมาอยู่ข้างหลังอมร "ฉันอยู่นี่..."
"แกยังไม่ตาย!" อมรตกใจ
"ไม่ใช่แกคนเดียวที่เป็นอมตะ" ต๋องชกอมรด้วยพลังเหนือมนุษย์กระเด็นไปไกล
พอ ตั้งหลักได้ อมรกลับมาสู้กับต๋องอย่างดุเดือด เขาแปลกใจว่าทำไมต๋องไม่ใช่คนธรรมดา ต๋องดึงเอาบานประตูหนักอึ้งโยนใส่อมรในขณะที่เริ่มอ่อนแรงลง กินรีเห็นพุ่งมาเอาตัวขวางจึงโดนประตูนั่นกระแทกทับอย่างแรง อมรยิ่งโกรธจัดกางกรงเล็บจะทะลวงท้องต๋อง ทันใด...อาจารย์เพี้ยนเหาะมาพร้อมเครื่องร่อนตะโกนบอก "ต๋อง อู๊ด รีบขึ้นมาเร็วเข้า"
ทั้งสองกระโดดเกาะ อมรแค้นทำให้เกิดลมพายุ ต๋องหวั่นใจ "ทำไงดีอาจารย์"
"ดู ถูกกันเกินไปแล้ว ต้องเจอพลังเทอร์โบ" ว่าแล้วอาจารย์เพี้ยนก็เปลี่ยนเกียร์ เทอร์โบทำงาน เครื่องร่อนพุ่งผ่านพายุไปได้ ทิ้งท้ายฝูงนกพิราบบินเข้าใส่อมรจนต้องหยุดแสดงพลัง
กินรีบาดเจ็บ หนักจนอมรต้องเอาตัวกลับไปรักษา เมื่อหนีพ้นกลับมาที่ห้องลับ อาจารย์เพี้ยนก็ทรุดฮวบลงอีก ต๋องตกใจรีบขอโทษที่ทำให้อาจารย์ต้องไปช่วย
"ฉันตายก็ไม่เป็นไร แต่เธอจะตายไม่ได้ ต๋อง มีแต่เธอเท่านั้นที่จะสู้กับอมรได้"
ต๋อง เสียใจที่ตัวเองมีพลังแต่ก็บังคับไม่เป็น และยังทำให้ อาจารย์เพี้ยนเดือดร้อน...วันรุ่งขึ้นกระถินกับลูกกบมาเยี่ยมขนุน กลับเจอลำไยกับลิ้นจี่นอนอยู่บนเตียงแทน ทั้งสองยังอยู่ในชุดเที่ยวกลางคืน ทั้งสองบอกว่ากลับจากเที่ยวดึกไปหน่อย แต่ไม่เห็นขนุน พอทั้งสี่คนจะออกจากโรงพยาบาล ก็เจอขนุนอยู่กับอมร มีนักข่าวรุมสัมภาษณ์ ลูกกบเห็นขนุนแล้วแปลกใจ
ที่แผลบนหน้าและตามแขนเธอหายไปหมด ลูกกบรีบเข้าไปถามว่าแผลหายไปได้อย่างไร
"ต้องขอบคุณด็อกเตอร์ ยาสมุนไพรของด็อกเตอร์ใช้ได้ผลจริงๆ" ขนุนหันไปยิ้มให้อมร
นักข่าวถามขนุน "ได้ยินว่าคุณถูกทำร้าย เกิดอะไรขึ้น เกี่ยวข้องกับคดีแก้วรุ้งหรือไม่"
ขนุนบีบน้ำตาทันที "ฉันบังเอิญเห็นต๋องจะฆ่าแก้วรุ้งก็เลยเข้าไปห้าม ไม่นึกเลย ต๋องทำร้ายฉันปางตาย ฉันหนีได้ทัน แต่แก้วรุ้ง..."
กระถิน ตกใจไม่อยากเชื่อ อมรขอตัวพาขนุนกลับเพราะยังสะเทือนใจอยู่ ลิ้นจี่กับลำไยตื่นเต้นเดินตามขนุนไปด้วย "ขนุน เธอดังใหญ่แล้วรู้มั้ย ขึ้นหน้าหนึ่งทุกฉบับเลย"
"ถามจริงเถอะ ทำไมด็อกเตอร์อมรดีกับเธอจัง หรือว่า...เขาจะชอบเธอ" ลำไยถาม
ขนุน เอาแต่ยิ้มๆแล้วบอกว่าวันนี้เธอจะไปดินเนอร์กับอมรที่บ้าน ทั้งสองอยากไปด้วย ขนุนหันไปยิ้มกับอมรแล้วหันกลับมาบอกสองคนว่า จะไปด้วยก็ได้ ทั้งสองดีใจกันใหญ่...
พอมาเห็นบ้านใหญ่โตของอมรก็ตื่นตาตื่นใจ กินรีซึ่งยังไม่หายดีไม่พอใจที่อมรพาสามสาวมาที่บ้าน
"ฉันคนเดียวไม่พอรึคะ หรือว่าด็อกเตอร์ไม่พอใจผลงานของฉัน" กินรีหึง
"อย่า คิดมากสิ ฉันแค่หาคนมาช่วยแบ่งเบาภาระของเธอ เพราะฉันรู้ว่าเธอเหนื่อยเพื่อฉันมามาก ถึงยังไงเธอก็เป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับฉัน...สองคนนั่นจะช่วยให้เธอหายเป็น ปกติ"
อมรโอบกอดเอาใจกินรี และในคืนนั้น ลำไยกับลิ้นจี่ก็กลายเป็นอาหารของกินรี และเป็นสาวกของอมรไปด้วย
ooooooo
พอ แก้วรุ้งเห็นข่าวที่ขนุนปรักปรำต๋องอีกคน ก็ยิ่งเสียใจเป็นห่วงต๋องมากขึ้น เหมันต์เห็นแก้วรุ้งร้องไห้ก็คิดว่าบาดเจ็บตรงไหน เข้ามาถามอย่างห่วงใย แก้วรุ้งตอบว่าเธอเจ็บที่ใจ ที่ทำให้ต๋องและเหมันต์เดือดร้อน เหมันต์เข้าใจจึงสัญญาว่าต๋องต้องพ้นผิด
เมื่ออู๊ดเอาข่าวหนังสือ พิมพ์มาให้ต๋องกับอาจารย์เพี้ยนดู ต๋องเสียใจมากที่เขายังไม่สามารถพ้นผิดได้อีก จึงวิ่งขึ้นไประบายอารมณ์บนดาดฟ้าตึก ชกกำแพงจนมือแตก อู๊ดพยายามห้าม เหมันต์เดินเข้ามา "ไม่ใช่เวลาจะมานั่งท้อใจ"
ต๋องหันมา พอเห็นเหมันต์ก็โกรธจะชก "แก ไอ้เหมันต์เป็นเพราะพวกแก"
เหมันต์ จับหมัดต๋องแล้วผลักเบาๆ ต๋องก็กระเด็นแต่ยังฮึดสู้ เหมันต์ว่าพลังแค่นี้จะสู้ได้อย่างไร ต๋องยิ่งเจ็บใจท้าให้เหมันต์ฆ่าเขาเลย เหมันต์กลับบอกว่า อย่าเพิ่งตายเลย ยังมีทางที่จะพ้นผิดได้ "แกต้องใช้พลังที่แกมี ปลอมตัวเป็นแก้วรุ้งไปหาพ่อแม่ของเขา แล้วแกจะพ้นผิด"
"แกฆ่าแก้วรุ้ง แล้วยังจะหลอกทุกคนว่าแก้วรุ้งยังไม่ตายรึ" ต๋องกระชากคอเหมันต์
"แก้ว รุ้งยังไม่ตาย ตอนนี้เธออยู่ในที่ปลอดภัย ฉันจำเป็นต้องสร้างเรื่องทุกอย่างขึ้นมาเพื่อไม่ให้ด็อกเตอร์อมรฆ่าแก้วรุ้ง ฉันบอกได้แค่นี้ แกจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่"
อู๊ดบอกต๋องว่าตอนนี้ ให้เชื่อไว้ก่อน ต๋องจึงถามว่าจะให้เขาทำอะไร เหมันต์ให้ต๋องทำวิธีเดียวกับอมรที่ใช้ทำคลิปปรักปรำ "ถ้าแกมีพลังเหมือนพวกฉัน แกต้องทำได้"
เหมันต์กลายร่างเป็นตัวต๋อง ให้ดู อู๊ดมองสองคนทึ่งไม่ผิดเพี้ยนกันเลย ต๋องเข้าใจแล้วว่าคลิปนั่นคืออมรกับกินรีแปลงร่างเป็นเขากับแก้วรุ้ง เหมันต์ให้ต๋องตั้งสมาธิให้มั่น นึกภาพแก้วรุ้งให้ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต๋องทำตาม แต่ผลที่ออกมาคือแก้วรุ้งมีหนวด
"แกเป็นตัวอะไรไม่รู้ ทุเรศที่สุดเลยว่ะ" อู๊ดเหวอในขณะที่เหมันต์ต้องเอามือปิดหน้า
"แกยังนึกภาพแก้วรุ้งไม่ชัดเจนพอ ต้องชัดมากๆเหมือนมายืนอยู่ตรงหน้า แกลองใหม่"
ขณะ เดียวกัน กระถินแวะมาเยี่ยมพ่อแม่ของแก้วรุ้ง เห็นจีรนุชยังโศกเศร้าเสียใจ เจษฎาก็ซ้อมยิงปืนไว้ยิงต๋อง กระถินลังเลใจกว่าจะตัดสินใจบอกว่าเธอรู้ว่าต๋องอยู่ที่ไหน เจษฎาสั่งลูกน้องยกกำลังไปจับทันที กระถินขอเข้าไปคุยกับต๋องให้มอบตัวเอง
"ลุงจะคอยคุ้มกัน แต่ถ้าท่าทางไม่ชอบมาพากล ลุงจะสั่งให้เจ้าหน้าที่ปฏิบัติการทันที"
กระถิน ไม่สบายใจ เจษฎาตะโกนบอกให้ต๋องออกมามอบตัว...ต๋องกำลังพยายามกลายร่างให้เป็นแก้วรุ้ง แต่ออกมาเป็นแก้วรุ้งมีขนหน้าแข้งรุงรัง เหมันต์ส่ายหน้ากลุ้มใจ พลันทั้งสามได้ยินเสียงตำรวจก็ตกใจ อู๊ดกลัวลาน อาจารย์เพี้ยนโผเผเดินมาหาพวกต๋องบอกให้รีบหนีไป
"โธ่ อาจารย์สภาพแบบนี้จะหนียังไง" ต๋องกับอู๊ดเป็นห่วงเหมือนกัน
"นายไม่มีทางเลือกแล้วนะ" เหมันต์ย้ำกับต๋อง
อู๊ด ช่วยพูดกระตุ้นว่าให้นึกถึงผู้หญิงที่รักอยู่ในใจ แล้วกลายร่างให้เหมือนทุกอนู ต๋องหลับตานึก แต่แล้วร่างเขากลายเป็นกระถิน ทุกคนตกใจ อู๊ดโวย "เฮ้ย! ไหงกลายเป็นยัยกระทิงไปได้ หรือว่าแกแอบชอบยัยกระทิงโหด"
"ฉันเปล่า ใครจะชอบยัยกระทิงลง" ต๋องปฏิเสธพัลวันแล้วคืนร่างเป็นตัวเอง
ทุก คนกังวล ในขณะที่ตำรวจตะโกนเข้ามาไม่หยุด และจะบุกเข้ามา เจษฎาเริ่มนับหนึ่งถึงสาม กระถินรีบตะโกนขอให้ต๋องออกมามอบตัว พลันประตูเปิดออกช้าๆ กระถินดีใจ
คิดว่าเป็นต๋อง แต่ทุกคนต้องตะลึง เมื่อเห็นแก้วรุ้งเดินออกมาพร้อมอาจารย์เพี้ยนและอู๊ด
"ลูกแม่ ลูกจริงๆด้วย ลูกยังไม่ตาย แม่ใจหายหมดเลย" จีรนุชโผกอดแก้วรุ้ง
"แก้วกราบขอโทษพ่อกับแม่ค่ะ แก้วผิดเอง แก้ว
ไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วหลงป่า กลับบ้านไม่ได้ ติดต่อใครก็ไม่ได้"
"แล้วคลิปหลักฐานที่นายตรัยเทพฆ่าลูกล่ะ" เจษฎาถาม
"คลิ ปนั่นเป็นคลิปที่ต๋องกับแก้วซ้อมละครกันค่ะพ่อทำให้ทุกคนเข้าใจผิดกันไปหมด ต๋องไม่ได้ฆ่าแก้วค่ะ ต๋องเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ ทั้งหล่อ ทั้งใจดี อ่อนโยน..."
อู๊ดหมั่นไส้ที่ต๋องลืมตัว จึงสะกิดเตือนว่ามากไป กระถินแปลกใจว่าแก้วรุ้งไปสนิทกับอู๊ดเมื่อไหร่ แก้วรุ้งรีบแก้ตัวว่าอู๊ดเป็นคนช่วยเธอออกจากป่า กระถินมองแก้วรุ้งอย่างสำรวจ อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดใจไม่ดี ต๋องในคราบแก้วรุ้งฉวยโอกาสกอดกระถินดีใจ อาจารย์เพี้ยนกระแอม แก้วรุ้งสะดุ้งผละออก เจษฎาจึงสรุปว่าเรื่องทั้งหมดเป็นการเข้าใจผิด
ooooooo
อมรโกรธ มากคืนร่างจากกระถินเป็นตัวเอง นักโทษเห็นต่างตกตะลึงร้องว่าผีหลอกแล้วหมดสติกันไป อมรพูดก่อนจะกลับไปว่า "เมื่อพวกแกตื่นมา แกจะจำคืนนี้ไม่ได้"
ต๋อง อู๊ด และอาจารย์เพี้ยนยังหลบอยู่ในโรงพัก พวกเขาหนีออกมาได้เพราะขนมที่เหมันต์เอามาฝากและอู๊ดเป็นคนกิน จึงเจอลวดซ่อนอยู่ในขนม อาจารย์เพี้ยนใช้ลวดไขกุญแจออกมา พอเห็นว่าอมรกลับไปแล้ว ก็ย่องออกมาเห็นตำรวจฟุบหลับกันหมด จึงเชื่อแล้วว่าเป็นฝีมืออมร
"ถ้าเหมันต์ไม่ช่วย เราอาจจะตายอยู่ในห้องขังแล้ว" อาจารย์เพี้ยนเริ่มเชื่อใจเหมันต์
แต่ ต๋องไม่เชื่อ หาว่าเป็นแผน อาจารย์เพี้ยนแนะให้ไปหลบตั้งหลักกันก่อน แต่ต๋องเป็นห่วงป๊ากับแม่จึงขอกลับไปบ้านก่อน และนัดเจอกันสองทุ่มที่ท่ารถ...ต๋องย่องกลับมาเห็นแป๊ะเล้งกับสำลีทำงานหนัก แล้วนับเงินเพื่อจะเอาไปประกันตัวเขาจึงรู้สึกผิด ไม่กล้าเข้าไปให้เห็น จึงทำบะหมี่ลูกชิ้นรูปหัวใจสีชมพูไว้ให้ในครัว พอทั้งสองมาเห็นก็ดีใจ ไม่ทันไรมีข่าวทีวีออกมาว่าต๋องกับพวกหนีออกจากสถานีตำรวจ ทั้งสองตกใจมาก...
อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดรอต๋องอยู่ที่ท่ารถ...อมร แปลงร่างเป็นต๋องมาหลอก แต่อาจารย์เพี้ยนรู้ทัน ใช้ระเบิดพลังข้าวเหนียวปาใส่ อมรคืนร่างเท้าติดกาวเดินลำบาก อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดพากันหนี สังเกตเห็นว่าผู้คนในท่ารถต่างหลับไม่รู้เรื่องเพราะพลังของอมร พลันอมรลอยมาดักหน้า
"อาวุธปัญญาอ่อนของพวกแกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
อู๊ด บอกให้เอาอาวุธออกมาอีก แต่อาจารย์เพี้ยนบอกว่าอาวุธของเขาฆ่าอมรไม่ได้ ทำได้แค่ถ่วงเวลาเท่านั้น ว่าแล้วก็ปาระเบิดพริกไทยใส่แต่อมรเตะสวนกลับมาแตกตรงหน้าทั้งสองคน ทำให้จามกันยกใหญ่ อมรหัวเราะกึกก้อง ก้าวย่างเข้าหา อาจารย์เพี้ยนเกาะขาอมรไว้ร้องบอกอู๊ดให้หนีไป อมรกางกรงเล็บจะฟาดลงกลางกระหม่อมอาจารย์เพี้ยน ต๋องโผล่เข้ามา "หยุดนะ"
"มาแล้วรึ แกสามคนได้ตายพร้อมกันแน่" อมรเตะอาจารย์ เพี้ยนล้มลง หันมาสู้ต๋อง
ต๋อง ตั้งหลักสู้ แต่ยังควบคุมพลังไม่เป็น ทำให้โดนอมรโยนแผงเหล็กทับอยู่บนตัวเขา แล้วหักท่อนเหล็กจะทิ่มแทง อาจารย์เพี้ยนรีบเข้าขวางทำให้โดนแทงทะลุแขน ต๋องตกใจมาก พลังระเบิดออกมา ทำให้แผงเหล็กกระเด็นออกและข้าวของแถวนั้นลอยเข้าใส่อมรจนยกมือป้อง
"มันมีพลังมากขนาดนี้เชียวเหรอ..."
ต๋องกับ อู๊ดฉวยโอกาสพาอาจารย์เพี้ยนหนี กลับมาที่ห้องลับ อู๊ดหวั่นใจกลัวอมรจะตามเจอ แต่ต๋องเชื่อว่าที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ปลอดภัยที่สุด สิ่งที่ต๋องห่วงมากตอนนี้คือหาทางห้ามเลือดให้อาจารย์เพี้ยนก่อน เขารื้อค้นหาอุปกรณ์ทำแผล พลันเห็นอัลบั้มรูปหล่นลงมา มีรูปกระถินโผล่มา ต๋องหยิบมาเปิดดู ทั้งอัลบั้มเป็นรูปกระถินตั้งแต่เล็กจนปัจจุบัน ลักษณะเป็นภาพแอบถ่าย อู๊ดหาว่าอาจารย์เพี้ยนแอบรักกระถิน ต๋องแย้ง "ไอ้บ้า ไม่ใช่หรอก ดูนี่สิ"
ต๋องหยิบการ์ดหลายใบในลิ้นชักให้อู๊ดดู ข้อความ "สุขสันต์วันเกิดอินทุกาลูกรักของพ่อ"
อู๊ดง งว่าอินทุกาคือใคร ต๋องจึงบอกว่า "กระถินคืออินทุกา ลูกสาวของด็อกเตอร์ชาติหรืออาจารย์เพี้ยนนั่นเอง" ต๋องวางการ์ดแล้วรีบหยิบของไปทำแผลให้อาจารย์เพี้ยนก่อน...
อมรกลับบ้านด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว มีแผลที่แก้ม เข้าไปกระชากเหมันต์ออกจากเตียงจะเอาเรื่อง "ฝีมือแกใช่มั้ย แกทำแผนทุกอย่างพังหมด"
เหมันต์ ทำเป็นไม่รู้เรื่อง กินรีตกใจเข้ามาห้ามและยืนยันว่าเหมันต์ไม่สบายอยู่บ้าน เธอเป็นคนดูแล อมรปล่อยเหมันต์แต่ยังคาใจอยู่ "ครั้งนี้แกรอดตัวไป..."
เหมันต์แอบยิ้มดีใจที่รู้ว่าต๋องรอดปลอดภัย
ooooooo
ไข้ ขึ้นสูงทำให้อาจารย์เพี้ยนถึงกับเพ้อเรียก อินทุกาลูกรัก...ต๋องสงสารจะไปตามกระถิน แต่อู๊ดเตือนเรื่องตำรวจตามล่าตัว...ขณะเดียวกัน ข่าวต๋องหนีจากโรงพักทำให้กระถินตกใจและเป็นห่วง ออกมาเดินบ่นในสวน "ป่านนี้จะเป็นไงบ้างนะ อีตาบ้าเอ๊ย ก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน"
ต๋องแอบย่องมาด้านหลัง หวิดโดนกระถินเล่นงานร้องลั่น "โอ๊ยๆๆฉันเองจ้า ฉันเอง!"
กระถิน เห็นต๋องเผลอยิ้มดีใจ แล้วนึกได้ ต่อว่าที่เขาหนีออกมา ต๋องกลับบอกว่า "อย่าเพิ่งถามอะไร เธอต้องไปกับฉัน มีคนคนหนึ่งที่ฉันอยากให้เธอไปพบ"
กระถิน งงแต่ก็ตามต๋องไป เขาพาเธอมาที่ห้องลับในตึกคหกรรม พอเธอเห็นสภาพอาจารย์เพี้ยนก็ตกใจ ต๋องไปหยิบอัลบั้มรูปจะเอามาให้กระถินดู แต่อาจารย์เพี้ยนฟื้นขึ้นมา พอเห็นกระถินก็ตกใจ บอกต๋องให้พากระถินกลับไป ต๋องอยากจะพูดแต่อาจารย์เพี้ยนขอร้อง
"พากระถินกลับไปซะ ฉันขอร้อง ฉันไม่อยากให้กระถินมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไม่อยากให้กระถินมีอันตราย เข้าใจมั้ย รีบพากระถินกลับไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก ไปสิ ไป!" สีหน้าอาจารย์เพี้ยนที่ห่วงใยกระถิน ทำให้ต๋องไม่กล้าขัดใจ
กระถินงง ระหว่างเดินกลับ กระถินถามต๋องว่าคนที่เขาอยากให้เธอมาเจอคืออาจารย์เพี้ยนหรือ ต๋องเออออว่าใช่ กระถินโทษต๋องที่หนีออกมาทำให้อาจารย์เพี้ยนต้องบาดเจ็บ
"ก็ฉันไม่ผิด ฉันไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง ฉันจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น จะจัดการไอ้ฆาตกรตัวจริง"
"นาย จะบ้าไปแล้วเหรอ ถ้านายไม่ผิด นายก็ต้องมอบตัวสู้คดี ไม่ใช่หนีมาแบบนี้ นายอยากตายรึไง นายมันบ้าที่สุด บ้าที่สุด" กระถินลืมตัวทุบตีต๋อง
ต๋องเจ็บบอกให้กระถินหยุด เมื่อเธอไม่หยุดจึงรวบตัวเธอมากอด กระถินดิ้นร้องให้ปล่อย ต๋องว่าถ้าปล่อยแล้วอย่ามาทุบเขาอีก เพราะมือหนักอย่างกับช้างถีบ กระถินโกรธผลักต๋องอย่างแรงแล้วเดินปึ่งๆไป ต๋องตามมาขวางหน้า "เดี๋ยวสิ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย"
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายแล้ว"
"แต่ฉันมี...เธอห่วงฉันเหรอ?" ต๋องยื่นหน้าเข้าไปถาม
กระถินอาย "บ้า! ฉันจะห่วงนายทำไม หลงตัวเอง"
"ไม่ ต้องห่วง ฉันไม่ยอมตายจนกว่าจะจับตัวคนที่ทำร้าย แก้วรุ้งมารับโทษให้ได้ ถ้าฉันพิสูจน์ได้ว่าฉันไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้ง เธอต้องยอมให้ฉันจูจุ๊บด้วย"
"อะไรนะ!!"
"จูจุ๊บเป็นรางวัลไงจ๊ะ เธอโชคดีมากนะ ฉันไม่เคยให้ใครจูจุ๊บง่ายๆ หรือจะมัดจำไว้ก่อนก็ได้ มามะๆ" ต๋องทำปากจู๋ใส่กระถิน
"ไอ้บ้า...ใครจะไปอยากจูบนาย" กระถินผลักต๋องหงายแล้ววิ่งหนีไป...ต๋องขำที่เห็นกระถินอายจนหน้าแดงอย่างนั้น...
พอกลับ มาที่ห้องลับ อาจารย์เพี้ยนก็ขอร้องไม่ให้กระถินรู้เรื่องอินทุกา เพราะเขาอุตส่าห์พยายามทำให้อินทุกาตายไปแล้ว จะได้ปลอดภัยจากอมร ต๋องพยักหน้าอย่างเข้าใจ...ส่วนกระถินยังครุ่นคิดว่า ถ้าต๋องไม่ได้ฆ่าแก้วรุ้งแล้วใครทำ แต่ในใจเธอรู้สึกว่าแก้วรุ้งยังไม่ตาย
ooooooo
ด้วย ความที่รักและเป็นห่วงเหมันต์ แก้วรุ้งคิดง่ายๆ เอาเข็มทิ่มนิ้วตัวเอง แล้วบีบเลือดใส่ขวดแก้วเล็กๆ ได้เกือบครึ่งขวด เอาไว้ให้เหมันต์...พอเขากลับมาไม่เห็นแก้วรุ้งที่เก้าอี้ที่ถูกมัด ก็คิดว่าเธอหนีไปอีก จะออกไปตาม แก้วรุ้งเดินออกมาจากห้องครัว "แก้วอยู่นี่ค่ะ..."
"เธอทำอะไร จะหนีไปอีกแล้วใช่มั้ย" เหมันต์จับตัวแก้วรุ้งไว้
แก้วรุ้งขอร้องว่าอย่ามัดเธออีกเลย เธอจะไม่หนี แล้วเธอก็ยื่นขวดเลือดให้ "พี่เหมันต์ไม่ค่อยสบาย ดื่มยานี่สิคะ...ดื่มสิคะ จะได้หาย"
เหมันต์ตะลึง คว้ามาขว้างทิ้ง แล้วดึงมือเธอมาดูแผลที่นิ้ว "เธอเจาะเลือดตัวเองทำไม"
"แก้วไม่อยากเห็นพี่ทรมานค่ะ พี่ช่วยชีวิตแก้วไว้ แก้วอยากตอบแทนพี่บ้าง"
"ตอบ แทนเหรอ เธอรู้มั้ยถ้าฉันกินเลือดเธอแล้วจะเป็นยังไง เธออยากตายนักใช่มั้ย อยากตายฉันจะช่วย" เหมันต์ดึงแก้วรุ้งเข้ามาผลักลงที่โซฟา เขาทับบนตัวเธอทำท่าจะกัดที่คอ
แก้วรุ้งตกใจร้องลั่น เหมันต์คำราม "เธอยินดีมอบเลือดให้ฉันไม่ใช่รึ จะขัดขืนทำไม"
เห็น แก้วรุ้งหลับตาปี๋ตัวสั่นเทา เหมันต์จึงพูดก่อนจะผละลุกเดินไป "จำไว้ ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ฉันอาจจะฆ่าเธอก็ได้..."
แก้ว รุ้งงง เหมันต์ออกมายืนเป่าแซกโซโฟนที่ระเบียง แก้วรุ้งแอบมองอย่างห่วงใย ไม่เข้าใจว่าเขาเป็นคนอย่างไรกันแน่ บางครั้งดูอบอุ่น บางครั้งก็เย็นชา...
คืน นั้น ต๋องหลบออกมาซื้อยาที่ร้านขายยา ต้องหลบหน้าหลบตาเพราะภาพเขาออกข่าวทั้งทีวีและหนังสือพิมพ์ ขากลับเดินมาชนกับลูกกบ จึงรู้ว่าขนุนยังไม่ตาย ต๋องดีใจมากที่จะมีขนุนเป็นพยานให้เขา...วันรุ่งขึ้น กระถินเป็นห่วงอาจารย์เพี้ยน จึงถือถุงยาจะแอบเข้าไปหา เผอิญเจอกับอมรระหว่างทาง อมรพยายามอ่านจิตกระถิน เห็นภาพอาจารย์เพี้ยนนอนซม มีต๋องกับอู๊ดดูแล แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน อมรทำทีเป็นห่วงเป็นใยกระถิน เตือนให้ระวังตัว กระถินซาบซึ้งใจที่เธอไม่ใช่ลูก ดร.ชาติแล้ว เขายังเป็นห่วงเป็นใยเธอ
อมรกลับ มาบอกกินรีให้สืบหาว่าอาจารย์เพี้ยนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลไหน กินรีทำเหมือนมนุษย์ปกติเดินเข้าออกถามตามโรงพยาบาลก็ไม่เจอ แต่บังเอิญเจอขนุน จึงกลับมารายงานอมร...
ต๋องกลับมาบอกอู๊ดว่าขนุน ยังไม่ตาย และชวนไปหาขนุนในคืนนั้น จึงพบว่าขนุนกลายเป็นพวกของอมรไปแล้ว ต๋องเสียใจโวย "แก ไอ้ปีศาจ แกโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ทำร้ายกระทั่งผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้"
"ฉันไม่ได้ทำร้าย ฉันช่วยเขาต่างหาก จริงมั้ยขนุน" อมรหันไปถามขนุนที่เกาะแขนเขาอยู่
"ใช่ ตอนนี้ฉันสบายที่สุดเลย ด็อกเตอร์ช่วยฉันให้เป็นอมตะ" ขนุนยิ้มแยกเขี้ยว
ต๋อง โกรธมากพุ่งเข้าชกอมร แต่กลับถูกอมรเหวี่ยงลอยละลิ่วแทบตกตึกห้อยต่องแต่งอยู่ อู๊ดเข้าช่วยก็โดนอัดกระแทกกำแพง อมรบีบคออู๊ดและเหยียบมือต๋องจนหล่นลงไปกระแทกรถที่จอดอยู่ข้างล่าง แล้วโยนอู๊ดให้กินรีกับขนุนเอาไปเป็นอาหาร อู๊ดกระเสือกกระสนหนี...อมรชะโงกมองไปด้านล่าง แปลกใจที่ต๋องหายไป แต่แล้วต๋องกลับมาอยู่ข้างหลังอมร "ฉันอยู่นี่..."
"แกยังไม่ตาย!" อมรตกใจ
"ไม่ใช่แกคนเดียวที่เป็นอมตะ" ต๋องชกอมรด้วยพลังเหนือมนุษย์กระเด็นไปไกล
พอ ตั้งหลักได้ อมรกลับมาสู้กับต๋องอย่างดุเดือด เขาแปลกใจว่าทำไมต๋องไม่ใช่คนธรรมดา ต๋องดึงเอาบานประตูหนักอึ้งโยนใส่อมรในขณะที่เริ่มอ่อนแรงลง กินรีเห็นพุ่งมาเอาตัวขวางจึงโดนประตูนั่นกระแทกทับอย่างแรง อมรยิ่งโกรธจัดกางกรงเล็บจะทะลวงท้องต๋อง ทันใด...อาจารย์เพี้ยนเหาะมาพร้อมเครื่องร่อนตะโกนบอก "ต๋อง อู๊ด รีบขึ้นมาเร็วเข้า"
ทั้งสองกระโดดเกาะ อมรแค้นทำให้เกิดลมพายุ ต๋องหวั่นใจ "ทำไงดีอาจารย์"
"ดู ถูกกันเกินไปแล้ว ต้องเจอพลังเทอร์โบ" ว่าแล้วอาจารย์เพี้ยนก็เปลี่ยนเกียร์ เทอร์โบทำงาน เครื่องร่อนพุ่งผ่านพายุไปได้ ทิ้งท้ายฝูงนกพิราบบินเข้าใส่อมรจนต้องหยุดแสดงพลัง
กินรีบาดเจ็บ หนักจนอมรต้องเอาตัวกลับไปรักษา เมื่อหนีพ้นกลับมาที่ห้องลับ อาจารย์เพี้ยนก็ทรุดฮวบลงอีก ต๋องตกใจรีบขอโทษที่ทำให้อาจารย์ต้องไปช่วย
"ฉันตายก็ไม่เป็นไร แต่เธอจะตายไม่ได้ ต๋อง มีแต่เธอเท่านั้นที่จะสู้กับอมรได้"
ต๋อง เสียใจที่ตัวเองมีพลังแต่ก็บังคับไม่เป็น และยังทำให้ อาจารย์เพี้ยนเดือดร้อน...วันรุ่งขึ้นกระถินกับลูกกบมาเยี่ยมขนุน กลับเจอลำไยกับลิ้นจี่นอนอยู่บนเตียงแทน ทั้งสองยังอยู่ในชุดเที่ยวกลางคืน ทั้งสองบอกว่ากลับจากเที่ยวดึกไปหน่อย แต่ไม่เห็นขนุน พอทั้งสี่คนจะออกจากโรงพยาบาล ก็เจอขนุนอยู่กับอมร มีนักข่าวรุมสัมภาษณ์ ลูกกบเห็นขนุนแล้วแปลกใจ
ที่แผลบนหน้าและตามแขนเธอหายไปหมด ลูกกบรีบเข้าไปถามว่าแผลหายไปได้อย่างไร
"ต้องขอบคุณด็อกเตอร์ ยาสมุนไพรของด็อกเตอร์ใช้ได้ผลจริงๆ" ขนุนหันไปยิ้มให้อมร
นักข่าวถามขนุน "ได้ยินว่าคุณถูกทำร้าย เกิดอะไรขึ้น เกี่ยวข้องกับคดีแก้วรุ้งหรือไม่"
ขนุนบีบน้ำตาทันที "ฉันบังเอิญเห็นต๋องจะฆ่าแก้วรุ้งก็เลยเข้าไปห้าม ไม่นึกเลย ต๋องทำร้ายฉันปางตาย ฉันหนีได้ทัน แต่แก้วรุ้ง..."
กระถิน ตกใจไม่อยากเชื่อ อมรขอตัวพาขนุนกลับเพราะยังสะเทือนใจอยู่ ลิ้นจี่กับลำไยตื่นเต้นเดินตามขนุนไปด้วย "ขนุน เธอดังใหญ่แล้วรู้มั้ย ขึ้นหน้าหนึ่งทุกฉบับเลย"
"ถามจริงเถอะ ทำไมด็อกเตอร์อมรดีกับเธอจัง หรือว่า...เขาจะชอบเธอ" ลำไยถาม
ขนุน เอาแต่ยิ้มๆแล้วบอกว่าวันนี้เธอจะไปดินเนอร์กับอมรที่บ้าน ทั้งสองอยากไปด้วย ขนุนหันไปยิ้มกับอมรแล้วหันกลับมาบอกสองคนว่า จะไปด้วยก็ได้ ทั้งสองดีใจกันใหญ่...
พอมาเห็นบ้านใหญ่โตของอมรก็ตื่นตาตื่นใจ กินรีซึ่งยังไม่หายดีไม่พอใจที่อมรพาสามสาวมาที่บ้าน
"ฉันคนเดียวไม่พอรึคะ หรือว่าด็อกเตอร์ไม่พอใจผลงานของฉัน" กินรีหึง
"อย่า คิดมากสิ ฉันแค่หาคนมาช่วยแบ่งเบาภาระของเธอ เพราะฉันรู้ว่าเธอเหนื่อยเพื่อฉันมามาก ถึงยังไงเธอก็เป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับฉัน...สองคนนั่นจะช่วยให้เธอหายเป็น ปกติ"
อมรโอบกอดเอาใจกินรี และในคืนนั้น ลำไยกับลิ้นจี่ก็กลายเป็นอาหารของกินรี และเป็นสาวกของอมรไปด้วย
ooooooo
พอ แก้วรุ้งเห็นข่าวที่ขนุนปรักปรำต๋องอีกคน ก็ยิ่งเสียใจเป็นห่วงต๋องมากขึ้น เหมันต์เห็นแก้วรุ้งร้องไห้ก็คิดว่าบาดเจ็บตรงไหน เข้ามาถามอย่างห่วงใย แก้วรุ้งตอบว่าเธอเจ็บที่ใจ ที่ทำให้ต๋องและเหมันต์เดือดร้อน เหมันต์เข้าใจจึงสัญญาว่าต๋องต้องพ้นผิด
เมื่ออู๊ดเอาข่าวหนังสือ พิมพ์มาให้ต๋องกับอาจารย์เพี้ยนดู ต๋องเสียใจมากที่เขายังไม่สามารถพ้นผิดได้อีก จึงวิ่งขึ้นไประบายอารมณ์บนดาดฟ้าตึก ชกกำแพงจนมือแตก อู๊ดพยายามห้าม เหมันต์เดินเข้ามา "ไม่ใช่เวลาจะมานั่งท้อใจ"
ต๋องหันมา พอเห็นเหมันต์ก็โกรธจะชก "แก ไอ้เหมันต์เป็นเพราะพวกแก"
เหมันต์ จับหมัดต๋องแล้วผลักเบาๆ ต๋องก็กระเด็นแต่ยังฮึดสู้ เหมันต์ว่าพลังแค่นี้จะสู้ได้อย่างไร ต๋องยิ่งเจ็บใจท้าให้เหมันต์ฆ่าเขาเลย เหมันต์กลับบอกว่า อย่าเพิ่งตายเลย ยังมีทางที่จะพ้นผิดได้ "แกต้องใช้พลังที่แกมี ปลอมตัวเป็นแก้วรุ้งไปหาพ่อแม่ของเขา แล้วแกจะพ้นผิด"
"แกฆ่าแก้วรุ้ง แล้วยังจะหลอกทุกคนว่าแก้วรุ้งยังไม่ตายรึ" ต๋องกระชากคอเหมันต์
"แก้ว รุ้งยังไม่ตาย ตอนนี้เธออยู่ในที่ปลอดภัย ฉันจำเป็นต้องสร้างเรื่องทุกอย่างขึ้นมาเพื่อไม่ให้ด็อกเตอร์อมรฆ่าแก้วรุ้ง ฉันบอกได้แค่นี้ แกจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่"
อู๊ดบอกต๋องว่าตอนนี้ ให้เชื่อไว้ก่อน ต๋องจึงถามว่าจะให้เขาทำอะไร เหมันต์ให้ต๋องทำวิธีเดียวกับอมรที่ใช้ทำคลิปปรักปรำ "ถ้าแกมีพลังเหมือนพวกฉัน แกต้องทำได้"
เหมันต์กลายร่างเป็นตัวต๋อง ให้ดู อู๊ดมองสองคนทึ่งไม่ผิดเพี้ยนกันเลย ต๋องเข้าใจแล้วว่าคลิปนั่นคืออมรกับกินรีแปลงร่างเป็นเขากับแก้วรุ้ง เหมันต์ให้ต๋องตั้งสมาธิให้มั่น นึกภาพแก้วรุ้งให้ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต๋องทำตาม แต่ผลที่ออกมาคือแก้วรุ้งมีหนวด
"แกเป็นตัวอะไรไม่รู้ ทุเรศที่สุดเลยว่ะ" อู๊ดเหวอในขณะที่เหมันต์ต้องเอามือปิดหน้า
"แกยังนึกภาพแก้วรุ้งไม่ชัดเจนพอ ต้องชัดมากๆเหมือนมายืนอยู่ตรงหน้า แกลองใหม่"
ขณะ เดียวกัน กระถินแวะมาเยี่ยมพ่อแม่ของแก้วรุ้ง เห็นจีรนุชยังโศกเศร้าเสียใจ เจษฎาก็ซ้อมยิงปืนไว้ยิงต๋อง กระถินลังเลใจกว่าจะตัดสินใจบอกว่าเธอรู้ว่าต๋องอยู่ที่ไหน เจษฎาสั่งลูกน้องยกกำลังไปจับทันที กระถินขอเข้าไปคุยกับต๋องให้มอบตัวเอง
"ลุงจะคอยคุ้มกัน แต่ถ้าท่าทางไม่ชอบมาพากล ลุงจะสั่งให้เจ้าหน้าที่ปฏิบัติการทันที"
กระถิน ไม่สบายใจ เจษฎาตะโกนบอกให้ต๋องออกมามอบตัว...ต๋องกำลังพยายามกลายร่างให้เป็นแก้วรุ้ง แต่ออกมาเป็นแก้วรุ้งมีขนหน้าแข้งรุงรัง เหมันต์ส่ายหน้ากลุ้มใจ พลันทั้งสามได้ยินเสียงตำรวจก็ตกใจ อู๊ดกลัวลาน อาจารย์เพี้ยนโผเผเดินมาหาพวกต๋องบอกให้รีบหนีไป
"โธ่ อาจารย์สภาพแบบนี้จะหนียังไง" ต๋องกับอู๊ดเป็นห่วงเหมือนกัน
"นายไม่มีทางเลือกแล้วนะ" เหมันต์ย้ำกับต๋อง
อู๊ด ช่วยพูดกระตุ้นว่าให้นึกถึงผู้หญิงที่รักอยู่ในใจ แล้วกลายร่างให้เหมือนทุกอนู ต๋องหลับตานึก แต่แล้วร่างเขากลายเป็นกระถิน ทุกคนตกใจ อู๊ดโวย "เฮ้ย! ไหงกลายเป็นยัยกระทิงไปได้ หรือว่าแกแอบชอบยัยกระทิงโหด"
"ฉันเปล่า ใครจะชอบยัยกระทิงลง" ต๋องปฏิเสธพัลวันแล้วคืนร่างเป็นตัวเอง
ทุก คนกังวล ในขณะที่ตำรวจตะโกนเข้ามาไม่หยุด และจะบุกเข้ามา เจษฎาเริ่มนับหนึ่งถึงสาม กระถินรีบตะโกนขอให้ต๋องออกมามอบตัว พลันประตูเปิดออกช้าๆ กระถินดีใจ
คิดว่าเป็นต๋อง แต่ทุกคนต้องตะลึง เมื่อเห็นแก้วรุ้งเดินออกมาพร้อมอาจารย์เพี้ยนและอู๊ด
"ลูกแม่ ลูกจริงๆด้วย ลูกยังไม่ตาย แม่ใจหายหมดเลย" จีรนุชโผกอดแก้วรุ้ง
"แก้วกราบขอโทษพ่อกับแม่ค่ะ แก้วผิดเอง แก้ว
ไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วหลงป่า กลับบ้านไม่ได้ ติดต่อใครก็ไม่ได้"
"แล้วคลิปหลักฐานที่นายตรัยเทพฆ่าลูกล่ะ" เจษฎาถาม
"คลิ ปนั่นเป็นคลิปที่ต๋องกับแก้วซ้อมละครกันค่ะพ่อทำให้ทุกคนเข้าใจผิดกันไปหมด ต๋องไม่ได้ฆ่าแก้วค่ะ ต๋องเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ ทั้งหล่อ ทั้งใจดี อ่อนโยน..."
อู๊ดหมั่นไส้ที่ต๋องลืมตัว จึงสะกิดเตือนว่ามากไป กระถินแปลกใจว่าแก้วรุ้งไปสนิทกับอู๊ดเมื่อไหร่ แก้วรุ้งรีบแก้ตัวว่าอู๊ดเป็นคนช่วยเธอออกจากป่า กระถินมองแก้วรุ้งอย่างสำรวจ อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดใจไม่ดี ต๋องในคราบแก้วรุ้งฉวยโอกาสกอดกระถินดีใจ อาจารย์เพี้ยนกระแอม แก้วรุ้งสะดุ้งผละออก เจษฎาจึงสรุปว่าเรื่องทั้งหมดเป็นการเข้าใจผิด
ooooooo
เหนือมนุษย์ ตอนที่ึ8
เมื่อต๋องกับอู๊ดฟังเรื่องที่อาจารย์เพี้ยนเล่าก็ตกใจกลัวที่อมรไม่ใช่คน แต่แปลกใจถ้าเป็นผีทำไมปรากฏตัวตอนกลางวันได้ "ถูกต้อง อมรไม่ใช่ผีแต่เป็นปีศาจที่ใจคอโหดเหี้ยม"
อาจารย์เพี้ยนนึกถึงอดีต อันเจ็บปวด ที่อมรไล่ล่าเขา เอมอรและอินทุกา อมรทำร้ายเขากับเอมอร อินทุกาเกิดพลังประกายแสงสีรุ้งขึ้นเหนือหัวกรีดร้องทำให้อมรกับกินรีลอยไป กระแทกต้นไม้ล้มลง อินทุกาหมดแรง ก่อนที่เอมอรจะเสียชีวิตได้บอกให้ชาติพาลูกหนีไป
"ไม่ ผมทิ้งคุณไม่ได้ เราต้องไปด้วยกัน"
"ฉัน รู้ตัวดี ฉันคงไม่รอดแน่ แต่คุณยังตายไม่ได้ คุณต้องปกป้องลูก อินทุกาลูกเรา มีพลังวิเศษ สร้อยพระนาคปรกที่ทำจากเหล็กไหลนี้จะคุ้มครองลูก ให้ใส่ติดตัวไว้ รีบพาลูกหนีไป"
ชาติรับสร้อยพระนาคปรกมา เอมอรสิ้นใจในอ้อมกอดเขา...เขาสวมสร้อยให้อินทุกาแล้วอุ้มหนี แต่อมรกับกินรีฟื้นตัวและตามมาทำร้ายจนเขาสลบและได้โยนอินทุกาลงจากหน้าผา จากนั้นก็จัดฉากว่าเขากับครอบครัวประสบอุบัติเหตุรถตกหน้าผาระเบิดตายทั้ง ครอบครัว...
ต๋องกับอู๊ดฟังแล้วตกใจกลัวว่าอาจารย์เพี้ยนก็ต้องเป็น ผีด้วย อาจารย์เพี้ยนจึงเล่าต่อว่า คงเพราะเขายังมีบุญอยู่ เขากระเด็นออกมาจากรถที่จะระเบิด แต่ก็บาดเจ็บสาหัส ได้รับความช่วยเหลือจากคงเดชคนที่เขาเคยช่วยรักษาพ่อและออกค่าใช้จ่ายให้ คงเดชจึงช่วยเหลือเขาทุกอย่าง แม้กระทั่งการ
กลับมาแก้แค้นอมรซึ่ง ได้ขายลิขสิทธิ์ยาจนร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีอย่างทุกวันนี้ คงเดชได้ไปสมัครงานเป็นบุรุษพยาบาลคอยดูแลช่วยเหลือเขาที่โรงพยาบาล
"ฉันต้องปลอมตัวเป็นอาจารย์วิชาคหกรรมเพื่อหาทางกำจัดไอ้ปีศาจร้าย แต่อมรมีพลังวิเศษ คนธรรมดาไม่อาจชนะมันได้"
ต๋อง แปลกใจที่อมรไม่แก่ลงเลย อาจารย์เพี้ยนจึงบอกว่าอมรดื่มเลือดนักศึกษาในวิทยาลัยเป็นอาหาร "ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ ฉันรอคอยมาหลายปี เธอคือคนที่ฟ้าส่งมาจัดการไอ้อมร"
"ผมน่ะเหรอ" ต๋องหน้าเครียดชี้ที่ตัวเอง
"ใช่ เธอมีจิตใจที่ดี รักและอยากปกป้องเพื่อนมนุษย์ เมื่อรวมกับพลังวิเศษในตัวเธอตอนนี้ เธอเท่านั้นเป็นความหวัง เธอเท่านั้นที่จะกำจัดปีศาจอมรได้" อาจารย์เพี้ยนมีความหวังมาก
ต๋องไม่เอาวิ่งหนีโวยวาย "ผมไม่เป็นมนุษย์วิเศษ ผมทำไม่ได้ อย่ามายุ่งกับผม"
อู๊ดกับอาจารย์ เพี้ยนวิ่งตาม พยายามอธิบายให้ต๋องเข้าใจ ว่าเขาจะได้เป็นฮีโร่เหมือนอย่างที่เคยอยากเป็น ต๋องร้องว่าเขากลัวผี ทั้งสองพูดพร้อมกัน "ถุย! ไอ้ปอดแหก"
"เออ ผมยอมรับ สู้กับคนผมไม่ว่า นี่ให้ไปสู้กับผีปีศาจ ผมคงช่วยอาจารย์ไม่ได้จริงๆ"
"ได้ สิ ฉันจะบอกให้นะต๋อง สิ่งเดียวที่นายมี แต่ไอ้ปีศาจอมรไม่มีก็คือ ความดี ขอให้นายเชื่อมั่นและศรัทธาในคุณงามความดีเท่านั้น นายต้องเอาชนะไอ้อมรได้แน่"
พูดอย่างไรต๋องก็ไม่ยอมเชื่อ เขาผลุนผลันวิ่งออกไป ถูกกระถินซึ่งขี่มอเตอร์ไซค์มาเกือบชน ทั้งสองทะเลาะกันอีก พลันลูกกบวิ่งมาบอกเรื่องแก้วรุ้งตายแล้ว ทั้งสองตกใจรีบตามไปดูที่ริมน้ำ เห็นตำรวจกำลังตรวจหลักฐานข้าวของแก้วรุ้งที่หล่นอยู่ มีเจษฎายืนคุมด้วยใบหน้าเศร้าหมอง พบมือถือแก้วรุ้ง...กระถินกับต๋องเข้ามาร่วมดูกับเจษฎา เป็นคลิปวีดิโอ ของแก้วรุ้ง
"แก้วเสียใจที่ทำให้คุณพ่อ คุณแม่ต้องผิดหวัง แต่แก้วคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้หากไม่มีเขา เพราะเขาเป็นทุกอย่าง เป็นเหมือนลมหายใจของแก้ว ลาก่อนนะคะ คุณพ่อ คุณแม่..."
คลิปภาพแก้ว รุ้งร้องไห้สั่งเสียสิ้นสุดลง กระถินกับต๋องไม่อยากเชื่อ ต๋องเสียใจวิ่งเตลิดออกไป...เจษฎาจัดงานศพให้แก้วรุ้ง จีรนุชร้องไห้เสียใจ โทษเจษฎาที่ตบหน้าแก้วรุ้งต่อว่าเรื่องภาพฉาวทำให้แก้วรุ้งเสียใจจนต้องฆ่า ตัวตาย กระถินปลอบจีรนุชว่าไม่ใช่ความผิดของใคร
"หนูยังไม่อยากจะเชื่อว่าแก้วจะคิดสั้น ถึงแม้ว่าแก้วจะดูอ่อนไหวแต่ก็เป็นคนมีหัวคิด"
อมรเดินเข้ามาถาม "คิดว่าคดีนี้เป็นการฆาตกรรมอำพรางอย่างนั้นเหรอกระถิน"
กระถิน เองก็ไม่แน่ใจ อมรจึงถามว่าผู้ชายคนที่แก้วรุ้งพูดถึงเป็นใคร...ขณะเดียวกัน ต๋องมาเล่นงานเหมันต์หาว่าเป็นคนฆ่าแก้วรุ้ง ต๋องกับเหมันต์ต่อสู้กันด้วยพลังเหนือมนุษย์ ลูกกบมาเห็นตกใจ วิ่งกลับไปบอกทุกคนในงานศพ ทุกคนรีบไปดู ระหว่างนั้นต๋องอ่อนแรงลงหมดพลังทำให้ได้แต่ชกเหมันต์เหมือนคนธรรมดา พอทุกคนเข้ามาห้าม ต๋องก็โวยวายว่าเหมันต์คือฆาตกรฆ่าแก้วรุ้ง อมรถามว่ามีหลักฐานอะไรมากล่าวหาเหมันต์ ต๋องจ้องหน้าอมรชี้หน้าโวย
"แกไม่ต้องมาออกโรงปกป้องลูกชายหรอก แกมันไอ้ฆาตกร เลวเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก จับมันเลยคุณตำรวจ"
กินรีถือแผ่นซีดีเดินเข้ามา "ให้ตำรวจจับเธอดีกว่า เพราะเธอต่างหากที่เป็นคนฆ่าแก้วรุ้ง"
ต๋อง ผงะ เหมันต์ตกใจไปด้วยรีบขัดขึ้นว่าเรื่องคอขาด บาดตายแบบนี้คงไม่มาพูดเล่นนะ กินรีว่าเธอไม่ได้พูดเล่นและยื่นหลักฐานให้เปิดดู แผ่นซีดีที่กินรีถือมาถูกเปิดในโน้ตบุ๊ก กินรีบอกว่าเธอได้มาจากกล้องวงจรปิดเป็นเหตุการณ์ต่อจากที่แก้วรุ้งถ่ายคลิ ปลาตายของเธอ เพราะภาพที่เห็น ต๋องใช้ปืนจี้บังคับให้เธอทำ เสียงต๋องต่อว่าแก้วรุ้งที่หักอกเขา แล้วใช้ปืนยิงเธอหงายหลังตกน้ำไป ต๋องหัวเราะเหมือนคนคลุ้มคลั่ง
ทุกคนตกใจกับภาพที่เห็น ต๋องงงสุดขีด กระถินโผเข้าต่อยหน้าต๋องด้วยความโกรธ เจษฎาให้ตำรวจคุมตัวต๋องไปขังที่โรงพัก...แป๊ะเล้งกับสำลีรู้เรื่องรีบมาขอ ประกันตัวต๋อง แต่ทางตำรวจไม่ให้เพราะเป็นคดีร้ายแรง ทั้งสองไม่อยากเชื่อว่าต๋องทำ ต๋องเองก็ยืนกรานว่าเขาไม่ได้ทำ
คืน นั้นกระถินครุ่นคิดเรื่องต๋อง ยายบัวพูดให้ได้คิดว่าต๋องจะฆ่าใครได้ ต๋องเป็นคนดียังช่วยชีวิตกระถินตอนถูกงูกัดจนแทบเอาชีวิตไม่รอด กระถินยิ่งคิดหนัก...
เหมันต์กลับมาบ้าน ได้ยินอมรคุยกับกินรีเรื่องที่ปลอมตัวเป็นต๋องและแก้วรุ้งถ่ายคลิปใส่ร้าย ต๋อง เหมันต์ ไม่พอใจเข้าไปต่อว่าจึงโดนอมรเล่นงานจนกระอักเลือด เหมันต์ เสียใจออกมายืนมองดูฟ้าพึมพำ "ต๋อง...ฉันขอโทษที่ช่วยอะไร แกไม่ได้ แต่วางใจเถอะ คนที่แกรักเขาไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว จากนี้ไปไม่มีใครทำอันตรายแก้วรุ้งได้อีก..."
ความรู้สึกแก้วรุ้งจมลงสู่ ใต้น้ำ เหมันต์กระโดด ลงมาคว้าตัวเธอทะยานขึ้นเหนือน้ำ เธอโผล่พรวดขึ้นเหนือน้ำแทบขาดใจ พบว่าตัวเองนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำคนเดียว เธอครุ่นคิดเหตุการณ์ที่ผ่านมา มองไปรอบห้องแล้วโล่งใจ "เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว เรายังมีชีวิตอยู่"
แก้วรุ้งสวมเสื้อคลุม เดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปรอบๆเห็นรูปถ่ายเหมันต์ตั้งอยู่ใกล้ทีวี เธอหยิบมาดูแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เมื่อเหมันต์ช่วยเธอขึ้นจากน้ำ เขาพาเธอมาที่บ้านนี้ เป็นบ้านพักส่วนตัวของเขาเอง เขาบอกเธอว่า เธอตายแล้ว เธอจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่ายังมีชีวิตอยู่
"บ้านน้อยในป่าใหญ่ น่ารักดีนะคะ พี่เคยพาใครมาที่นี่บ้างหรือเปล่าคะ"
"ไม่เคย แก้วเป็นคนแรก" เหมันต์สวมกอดแก้วรุ้ง เธอรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข...
แก้ว รุ้งวางรูปเหมันต์ลง แล้วกดรีโมตเปิดโทรทัศน์ พลันมีภาพข่าวต๋องถูกจับข้อหาฆ่าเธอ แก้วรุ้งตกใจวิ่งออกจากห้อง พอเปิดประตูก็เจอเหมันต์ยืนขวางประตูอยู่ แก้วรุ้งรีบบอกว่าเธอจะไปช่วยต๋อง เหมันต์เตือน "เธอเป็นคนที่ตายแล้วนะแก้วรุ้ง อย่าลืมสิ"
"แต่ต๋องกำลังเดือดร้อนเพราะแก้ว" แก้วรุ้งสะบัดเหมันต์ออกวิ่งออกจากบ้าน
ข้าง นอกเป็นป่า เธอไม่รู้จะวิ่งไปทางไหนให้พ้นเหมันต์ จึงถอดเสื้อคลุมแขวนกิ่งไม้หลอกให้เข้าใจว่าเธอยืนอยู่ แก้วรุ้งเหลือผ้าขนหนูกระโจมอกวิ่งไปอีกทาง แต่แล้วเหมันต์เหาะลงมาชูเสื้อคลุมให้และบอกว่า "ลืมเสื้อคลุมไว้ ระวังเป็นปอดบวมนะ..."
แก้วรุ้งรีบกอดอกอาย หันหลังจะวิ่งหนี "คนนิสัยไม่ดี คนผีทะเล คนลามก"
"แน่ะ อุตส่าห์เอาเสื้อมาคืนให้แล้วยังจะว่าอีก วิ่งมาโป๊ๆนี่ ถามจริง ไม่หนาวเหรอ"
แก้ว รุ้งเหลืออดทุบตีเหมันต์ เขาเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วมาด้านหลัง คลุมเสื้อให้เธอแล้วกอดเธอแนบแน่น...แก้วรุ้งสวมเสื้อเชิ้ตของเหมันต์ตัว โคร่ง เธอถูกมัดติดกับเก้าอี้ดิ้นขลุกขลัก
"คนใจร้าย ทำมาเป็นห่วง แล้วมามัดแก้วทำไม ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ แก้วจะไปช่วยต๋อง"
"อยู่ที่นี่ อย่าก่อเรื่องให้ฉันต้องปวดหัวอีกเลย"
แก้ว รุ่งร่ำร้องขอให้เธอได้ไปช่วยต๋อง เหมันต์น้อยใจประชดว่าต๋องรู้คงดีใจ แก้วรุ้งว่าเธอเป็นเพื่อนกับต๋อง แต่เหมันต์ หึงหาว่าคงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา แก้วรุ้งชักโกรธที่เหมันต์ไม่ห่วง เพื่อนบ้างจึงต่อว่า "พี่เหมันต์ทำไมทำแบบนี้ พี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า"
"เข้าใจถูกแล้ว ฉันไม่ใช่คน...ไม่มีหัวใจ" เหมันต์โกรธเดินลิ่วออกไปอย่างไม่เหลียวแล
ooooooo
เช้า วันใหม่ ขนุนวิ่งกระเซอะกระเซิงเนื้อตัวเปื้อนเลือดออกมาจากพงหญ้า เจอเข้ากับลูกกบก็เป็นลมเขาพาเธอไปส่งโรงพยาบาลและให้ลิ้นจี่กับลำไยมาเฝ้า ดูอาการแล้วเขารีบไปตามนัดกับกระถินเพื่อช่วยกันหาหลักฐานบริเวณที่แก้วรุ้ง ตกน้ำ อมรทำทีเข้ามาช่วยให้ตายใจ
อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดไปเป็นพยานที่ โรงพักว่าต๋องไม่ใช่ฆาตกรเพราะต๋องอยู่กับพวกเขาทั้งคืน แต่กินรีพาโคโยตี้มายืนยันว่าอาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดมาเที่ยวกับพวกเธอทำให้ ทั้งสองถูกจับใส่ห้องขังเดียวกับต๋อง...
กลับมาบ้านกระถินครุ่นคิดถึงเรื่องต๋องจนเหม่อลอยลูกกบแซว "มัวแต่เหม่อคิดถึงใคร"
"ฉันกำลังคิดว่าจะหาหลักฐานที่ไหนไปช่วยอีตานกฮูกน่ะสิ" กระถินเผลอตอบ
"ฮันแน่ ที่แท้ก็ห่วงเจ้าต๋องนี่เอง เอ๊ะ หรือว่าลูกพี่รักต๋อง"
"ไอ้บ้าพูดอะไรบ้าๆ"
ลูก กบยังแซวอีกว่าถ้าทั้งสองแต่งงานกันใครจะเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันแน่ กระถินโกรธและอายปาจานพลาสติกใส่ลูกกบและว่าเพ้อเจ้อ...ลูกกบกลับมาดูขนุน ที่โรงพยาบาล ลำไยกับลิ้นจี่ถือโอกาสออกไปเดินเที่ยวเล่นเพราะเบื่อกับการเฝ้าขนุน หมอเข้ามาบอกอาการกับลูกกบว่า
"อาการไม่น่าเป็นห่วง แต่ที่น่าสงสัยคือบาดแผลตามร่างกายผู้ป่วย ดูสิครับนี่มันร่องรอยกรงเล็บสัตว์ชัดๆ แต่ในเมืองอย่างนี้ไม่น่ามีสัตว์ป่านะครับ" หมอชี้ให้ดูแผลที่แขนขนุน
ลูก กบเองก็แปลกใจ...ในขณะที่แป๊ะเล้งกับสำลีเอาบะหมี่มาเลี้ยงตำรวจทั้งโรงพัก เพื่อขอร้องขอประกันตัวต๋องออกไป เจษฎาเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่จึงบอกแป๊ะเล้งว่าเขาอนุญาตให้ประกันตัว ต๋องได้เป็นเงินห้าแสนบาท ทั้งสองตะลึงจะไปหาเงินที่ไหน...ทั้งสองมาบนบานศาลกล่าวขอให้หาเงินได้ ทันใดเหมันต์เข้ามายื่นเช็คห้าแสนให้ ทั้งสองตกใจ พอจำได้ว่าเหมันต์คือแฟนแก้วรุ้งก็ไม่ยอมรับถามว่าเขาต้องการอะไร
"ผมกับแก้วรุ้งเป็นแค่เพื่อนกัน ผมไม่ต้องการอะไรแค่อยากช่วยต๋อง รับเงินไว้เถอะครับ"
แป๊ะ เล้งไม่ยอมแต่สำลีรับไว้เพราะห่วงต๋อง ทั้งสองรีบเอาเงินมาประกันตัวต๋อง ต๋องซักถามว่าเอาเงินมาจากไหนทั้งสองตอบไม่ตรงกันเงอะงะไม่รู้ว่าจะตอบว่า อะไร เหมันต์จึงเดินเข้ามาบอกว่า "ฉันเอง ฉันให้เงินพวกเขาและขอร้องไม่ให้บอกนาย"
"ไอ้เหมันต์ ฉันรู้ว่าเป็นฝีมือพวกแก คิดจะใช้เงินปิดปากฉันฝันไปเถอะ"ต๋องดึงเช็คมาฉีกทิ้งแล้วกระชากคอเสื้อเหมันต์
ตำรวจ เข้ามาดึงออก เหมันต์เตือนต๋องไม่มีทางเลือกอยากติดคุกตลอดชีวิตหรือ ต๋องโวย "ฉันไม่รับเงินสกปรกจากพวกแก ไอ้ปิศาจ แกทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ฉันยอมติดคุกดีกว่าจะยอมก้มหัวให้พวกแก" ต๋องพูดจบเดินหนีไป...
พอดีวันนี้ คณะแพทย์พาอมรเดินชมกิจการของโรงพยาบาลที่เขาบริจาคเงินให้มาพัฒนา ขนุนฟื้นขึ้นมายังสติแตกเห็นหน้าลูกกบเป็นพวกปิศาจจึงวิ่งเตลิดร้องโวยวาย ว่าปิศาจจะฆ่าเธอออกมาจากห้อง ลูกกบวิ่งตาม พยาบาลและหมอช่วยกันจับฉีดยาระงับประสาทให้ อมรกับกินรีจึงไม่ทันเห็นได้ยินแต่เสียง กระถินมาถึงพอดีเข้าไปช่วยพยุงขนุนและปลอบ
"ขนุนตั้งสติหน่อยสิปิศาจที่ไหนกัน ไม่มีหรอก"
"ปิศาจมันจะฆ่า..." ขนุนอ่อนแรงลง กระถินถามว่าใคร ขนุนกำลังจะพูดแต่สลบไปก่อน
เหมันต์ กลับมาที่บ้านพักพบว่าแก้วรุ้งหนีไปได้จึงออกตาม แก้วรุ้งกำลังหลงทางวิ่งไปร้องให้พ่อแม่ช่วยด้วยเธอกลัว เหมันต์เหาะลงมาขวางหน้า "เธอหนีมาทำไม อยากตายรึไง"
"แก้วจะไปหาพ่อกับแม่ แก้วต้องไปช่วยต๋อง ต๋องโดนปรักปรำ"
"ถ้าไปก็เท่ากับตาย กลับไปกับพี่" เหมันต์เข้าไปอุ้ม
แก้ว รุ้งสะบัดตัวออกแขนไปโดนกิ่งไม้เกี่ยวเสื้อขาด เหมันต์เริ่มโกรธจึงแกล้งขู่ว่าแถวนี้มีคนเอาชีวิตมาทิ้งหลายคน น่าเสียดายที่เธอรอดมาจากปิศาจแต่กลับต้องมาตายกลางป่า เหมันต์เดินไป แก้วรุ้งมองรอบตัวอย่างหวาดๆรีบวิ่งตามเหมันต์แต่สะดุดล้ม เหมันต์หันกลับมาเอาแก้วรุ้งขึ้นหลังเดินกลับที่พัก...พอถึงก็วางเธอลง แล้วจะทำแผลให้ เขาฉีกเสื้อเธอออกเห็นไหล่ขาวเนียน แก้วรุ้งเขินอาย เหมันต์ทำแผลให้ เลือดที่ไหลออกมาทำให้เขาเกิดอาการกระหายเลือด เขาพยายามตัดใจ แต่พอเห็นผิวขาวเนียนไปจดลำคอของเธอทำให้เขามือสั่นทิ้งขวดยาแล้วเดินหนี
"พี่เหมันต์เป็นอะไรคะ ทำไมหน้าซีดอย่างนี้" แก้วรุ้ง แปลกใจ
"พี่...พี่อยากอยู่คนเดียว อย่ายุ่งกับพี่"
แก้วรุ้งดึงเขาให้หันมา เหมันต์มือไม้สั่นผลักเธอออก แก้วรุ้งตามมาเอามือแตะหน้าผาก เหมันต์ตะคอก "บอกว่าอย่ามายุ่ง!"
แก้ว รุ้งตกใจว่าเขาเป็นอะไร เหมันต์พยายามทำให้เธอกลัวและอยู่ห่างจากเขา จึงทำเป็นย่างก้าวเข้าประชิดเธอ มองเธออย่างหื่นกระหาย ผลักเธอติดกำแพง แก้วรุ้งตกใจถามจะทำอะไร
"เธอคิดว่าผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันตามลำพัง จะทำอะไรล่ะ" เหมันต์ลูบไล้ผิวแก้วรุ้ง
"อย่านะ พี่เหมันต์บ้า" แก้วรุ้งผลักไสเหมันต์ออก
"ใช่ พี่อาจจะบ้าขึ้นมาเมื่อไรก็ได้ เพราะฉะนั้นอยู่ห่างๆ พี่ซะ" เหมันต์ดึงแก้วรุ้งมากอดแนบแน่นก่อนจะปล่อยเธอ แล้วเขาเดินหนีเข้าห้อง ขังตัวเองอยู่ในนั้น
แก้วรุ้งตั้งสติได้เคาะประตูเรียกให้เขาออกมา เหมันต์ ตะโกนมาว่า "ไม่ ฉันไม่ยอมเป็นปิศาจทั้งร่างกายและจิตใจ เหมือนด็อกเตอร์อมรกับกินรี แก้วรุ้งเธอไปซะ ไปให้ไกลจากฉัน"
ได้ยิน เสียงเหมันต์ร้องอย่างทรมาน แก้วรุ้งยิ่งตกใจทำอะไรไม่ถูก นั่งรอเขาหน้าห้อง...เหมันต์หลับฝันไปว่าเขา ออกมาจากห้อง เห็นแก้วรุ้งนอนหลับอยู่ที่โซฟา เขามองเธอ อย่างหื่นกระหายแล้วเข้าไปกัดคอเธอดูดเลือดจนเธอซีดเซียว พอถอนเขี้ยวออกมา เขาก็ตกใจที่ทำร้ายเธอไปแล้ว เขาร้อง "ไม่จริง แก้วรุ้ง...ไม่..."
เหมันต์ สะดุ้งตื่นขึ้นมา มองมือตัวเองไม่มีเลือดก็โล่งใจ ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กข้างนอก จึงเปิดประตูออกมา เห็นแก้วรุ้ง ทำข้าวต้มอยู่จึงถาม "เธอยังไม่ไป?"
"แก้วเป็นห่วงพี่"
"ฉันบอกให้ไปก็ไปสิ อยากตายรึไง ฉันไม่กินอาหารพวกนี้" เหมันต์ปัดชามข้าวต้มออก
"ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไงคะ"
"ฉัน ไม่เหมือนเธอ เธอรู้มั้ยว่าอาหารของฉันคืออะไร" เหมันต์จับแก้วรุ้งเขย่า แก้วรุ้งส่ายหน้า... "ฉันกินเลือด เลือดมนุษย์ อย่างเธอนั่นแหละ เธอจะสละชีวิตของเธอเป็นอาหารให้ฉันมั้ย"
แก้วรุ้งตกใจ เหมันต์พรั่งพรู "ฉันก็ไม่ต่างจากด็อกเตอร์อมรและกินรี นักศึกษาที่ฆ่าตัวตายทั้งหมด ล้วนเป็นเหยื่อของพวกฉัน เธออยากเป็นเหมือนผู้หญิงพวกนั้นรึไง"
"ถ้างั้นพี่ช่วยแก้วทำไม ทำไมไม่ฆ่าแก้วทิ้งซะเลย"
"คิด ว่าพี่ช่วยเธองั้นเหรอ เธอคิดผิด พี่ไม่ได้ช่วยชีวิตเธอ แค่ยืดเวลาให้เธอเท่านั้น พี่จะฆ่าเธอเมื่อไหร่ก็ได้ง่ายนิดเดียว" เหมันต์ลากแก้วรุ้งมาจับมัดเหมือนเดิม
"ปล่อยแก้ว พี่ใจร้าย พี่เป็นปีศาจ" แก้วรุ้งร้องไห้ดิ้นรน
"พี่จำเป็นต้องทำ เพื่อความปลอดภัยของเธอ ตอนนี้พี่ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น แม้แต่ตัวพี่เอง"
เหมันต์ เครียด ปล่อยแก้วรุ้งไว้แล้วกลับบ้านมาเพื่อไม่ให้ อมรสงสัย แต่กลับมาได้ยินอมรกับกินรีวางแผนจะฆ่ากระถินกับต๋อง "ฉันจะปลอมเป็นกระถินไปฆ่าเจ้าต๋องในคุก เธอไปจับตัวกระถินมา"
กินรี ทึ่งที่อมรฉลาดกำจัดคนที่รู้ความลับและยังได้ กระถินเป็นเหยื่ออีกด้วย เหมันต์ยิ่งเครียด หาทางเตือนต๋อง เขามาเยี่ยมต๋องที่โรงพัก ต๋องไม่พอใจไล่ให้กลับไป
"ด็อกเตอร์จะฆ่าแก แกต้องรีบหนีไปจากที่นี่ ที่นี่ไม่ ปลอดภัย"
"แกเป็นพวกเดียวกับไอ้อมร แกฆ่าแก้วรุ้ง ใส่ความฉันยังไม่พออีกเหรอ แกวางแผนอะไรอีก ต้องทำร้ายอีกกี่คนถึงจะพอใจ"
เหมันต์เสียใจแต่ยังยืนยันและยื่นถุงขนมให้ "ถ้าแกไม่อยากตายก็รีบหนีไปจากที่นี่ซะ"
ต๋อง ปัดทิ้ง อู๊ดเก็บมากิน อาจารย์เพี้ยนเตือนต๋องว่า ถ้าสิ่งที่เหมันต์พูดเป็นความจริงล่ะ...กระถินแวะไปเยี่ยมชาติที่โรงพยาบาล แต่ชาตินอนหลับหันหลังให้ กระถินพร่ำคุยด้วยแม้ผลดีเอ็นเอจะว่าเขาไม่ใช่พ่อ แต่เธอก็อยากให้เขาเป็นพ่อเธอ พอกระถินกลับไป ชาติหันมามอง เขาไม่ใช่ชาติแต่เป็นคงเดชแต่งตัวเป็นคนไข้นอนอยู่แทน...กระถินเดินออกจาก โรงพยาบาล กินรีแอบมองเยาะๆที่ยังเพ้อเจ้อว่าชาติเป็นพ่ออยู่อีก ว่าแล้วก็กางกรงเล็บออกมาจะจัดการกระถิน พลันเหมันต์โทร. เข้ามือถือมาเสียงร้อนรน
"ช่วยผมด้วย ผมทรมานเหลือเกิน ช่วยด้วย" เหมันต์ หลบพูดมือถืออยู่ไม่ห่างกินรี
กินรี ตกใจเป็นห่วงเหมันต์ จึงจำต้องละเรื่องกระถินไว้ก่อนแล้วรีบร้อนกลับไป...มาถึงบ้านรีบเข้าไปหา เหมันต์ในห้อง แต่ พบเตียงว่างเปล่า จึงร้องเรียก เหมันต์ร้องให้ช่วยอยู่ในสวน กินรีรีบวิ่งออกไป พบเหมันต์นอนดิ้นทุรนทุรายหน้าซีด ดูทรมาน จึงเอายาให้กิน เขาถึงสงบลง
"ยอม รับความจริงได้แล้วเธอต้องการเลือดมนุษย์ เธอหนีสัญชาตญาณตัวเองไม่พ้นหรอก ฉันไม่เข้าใจเลย ในเมื่อเธอกินเลือดแก้วรุ้งไปแล้ว จะปฏิเสธทำไมอีก" กินรีเตือน
"ตอนนั้นผมจำเป็นต้องทำร้ายแก้วรุ้งเพราะเธอคือตัวปัญหา แต่ผมไม่อยากเป็นตัวปีศาจเต็มตัวเหมือนด็อกเตอร์" เหมันต์แก้ตัวไปแต่โล่งใจที่ช่วยกระถินได้...
ooooooo
อาจารย์เพี้ยนนึกถึงอดีต อันเจ็บปวด ที่อมรไล่ล่าเขา เอมอรและอินทุกา อมรทำร้ายเขากับเอมอร อินทุกาเกิดพลังประกายแสงสีรุ้งขึ้นเหนือหัวกรีดร้องทำให้อมรกับกินรีลอยไป กระแทกต้นไม้ล้มลง อินทุกาหมดแรง ก่อนที่เอมอรจะเสียชีวิตได้บอกให้ชาติพาลูกหนีไป
"ไม่ ผมทิ้งคุณไม่ได้ เราต้องไปด้วยกัน"
"ฉัน รู้ตัวดี ฉันคงไม่รอดแน่ แต่คุณยังตายไม่ได้ คุณต้องปกป้องลูก อินทุกาลูกเรา มีพลังวิเศษ สร้อยพระนาคปรกที่ทำจากเหล็กไหลนี้จะคุ้มครองลูก ให้ใส่ติดตัวไว้ รีบพาลูกหนีไป"
ชาติรับสร้อยพระนาคปรกมา เอมอรสิ้นใจในอ้อมกอดเขา...เขาสวมสร้อยให้อินทุกาแล้วอุ้มหนี แต่อมรกับกินรีฟื้นตัวและตามมาทำร้ายจนเขาสลบและได้โยนอินทุกาลงจากหน้าผา จากนั้นก็จัดฉากว่าเขากับครอบครัวประสบอุบัติเหตุรถตกหน้าผาระเบิดตายทั้ง ครอบครัว...
ต๋องกับอู๊ดฟังแล้วตกใจกลัวว่าอาจารย์เพี้ยนก็ต้องเป็น ผีด้วย อาจารย์เพี้ยนจึงเล่าต่อว่า คงเพราะเขายังมีบุญอยู่ เขากระเด็นออกมาจากรถที่จะระเบิด แต่ก็บาดเจ็บสาหัส ได้รับความช่วยเหลือจากคงเดชคนที่เขาเคยช่วยรักษาพ่อและออกค่าใช้จ่ายให้ คงเดชจึงช่วยเหลือเขาทุกอย่าง แม้กระทั่งการ
กลับมาแก้แค้นอมรซึ่ง ได้ขายลิขสิทธิ์ยาจนร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีอย่างทุกวันนี้ คงเดชได้ไปสมัครงานเป็นบุรุษพยาบาลคอยดูแลช่วยเหลือเขาที่โรงพยาบาล
"ฉันต้องปลอมตัวเป็นอาจารย์วิชาคหกรรมเพื่อหาทางกำจัดไอ้ปีศาจร้าย แต่อมรมีพลังวิเศษ คนธรรมดาไม่อาจชนะมันได้"
ต๋อง แปลกใจที่อมรไม่แก่ลงเลย อาจารย์เพี้ยนจึงบอกว่าอมรดื่มเลือดนักศึกษาในวิทยาลัยเป็นอาหาร "ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่ ฉันรอคอยมาหลายปี เธอคือคนที่ฟ้าส่งมาจัดการไอ้อมร"
"ผมน่ะเหรอ" ต๋องหน้าเครียดชี้ที่ตัวเอง
"ใช่ เธอมีจิตใจที่ดี รักและอยากปกป้องเพื่อนมนุษย์ เมื่อรวมกับพลังวิเศษในตัวเธอตอนนี้ เธอเท่านั้นเป็นความหวัง เธอเท่านั้นที่จะกำจัดปีศาจอมรได้" อาจารย์เพี้ยนมีความหวังมาก
ต๋องไม่เอาวิ่งหนีโวยวาย "ผมไม่เป็นมนุษย์วิเศษ ผมทำไม่ได้ อย่ามายุ่งกับผม"
อู๊ดกับอาจารย์ เพี้ยนวิ่งตาม พยายามอธิบายให้ต๋องเข้าใจ ว่าเขาจะได้เป็นฮีโร่เหมือนอย่างที่เคยอยากเป็น ต๋องร้องว่าเขากลัวผี ทั้งสองพูดพร้อมกัน "ถุย! ไอ้ปอดแหก"
"เออ ผมยอมรับ สู้กับคนผมไม่ว่า นี่ให้ไปสู้กับผีปีศาจ ผมคงช่วยอาจารย์ไม่ได้จริงๆ"
"ได้ สิ ฉันจะบอกให้นะต๋อง สิ่งเดียวที่นายมี แต่ไอ้ปีศาจอมรไม่มีก็คือ ความดี ขอให้นายเชื่อมั่นและศรัทธาในคุณงามความดีเท่านั้น นายต้องเอาชนะไอ้อมรได้แน่"
พูดอย่างไรต๋องก็ไม่ยอมเชื่อ เขาผลุนผลันวิ่งออกไป ถูกกระถินซึ่งขี่มอเตอร์ไซค์มาเกือบชน ทั้งสองทะเลาะกันอีก พลันลูกกบวิ่งมาบอกเรื่องแก้วรุ้งตายแล้ว ทั้งสองตกใจรีบตามไปดูที่ริมน้ำ เห็นตำรวจกำลังตรวจหลักฐานข้าวของแก้วรุ้งที่หล่นอยู่ มีเจษฎายืนคุมด้วยใบหน้าเศร้าหมอง พบมือถือแก้วรุ้ง...กระถินกับต๋องเข้ามาร่วมดูกับเจษฎา เป็นคลิปวีดิโอ ของแก้วรุ้ง
"แก้วเสียใจที่ทำให้คุณพ่อ คุณแม่ต้องผิดหวัง แต่แก้วคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้หากไม่มีเขา เพราะเขาเป็นทุกอย่าง เป็นเหมือนลมหายใจของแก้ว ลาก่อนนะคะ คุณพ่อ คุณแม่..."
คลิปภาพแก้ว รุ้งร้องไห้สั่งเสียสิ้นสุดลง กระถินกับต๋องไม่อยากเชื่อ ต๋องเสียใจวิ่งเตลิดออกไป...เจษฎาจัดงานศพให้แก้วรุ้ง จีรนุชร้องไห้เสียใจ โทษเจษฎาที่ตบหน้าแก้วรุ้งต่อว่าเรื่องภาพฉาวทำให้แก้วรุ้งเสียใจจนต้องฆ่า ตัวตาย กระถินปลอบจีรนุชว่าไม่ใช่ความผิดของใคร
"หนูยังไม่อยากจะเชื่อว่าแก้วจะคิดสั้น ถึงแม้ว่าแก้วจะดูอ่อนไหวแต่ก็เป็นคนมีหัวคิด"
อมรเดินเข้ามาถาม "คิดว่าคดีนี้เป็นการฆาตกรรมอำพรางอย่างนั้นเหรอกระถิน"
กระถิน เองก็ไม่แน่ใจ อมรจึงถามว่าผู้ชายคนที่แก้วรุ้งพูดถึงเป็นใคร...ขณะเดียวกัน ต๋องมาเล่นงานเหมันต์หาว่าเป็นคนฆ่าแก้วรุ้ง ต๋องกับเหมันต์ต่อสู้กันด้วยพลังเหนือมนุษย์ ลูกกบมาเห็นตกใจ วิ่งกลับไปบอกทุกคนในงานศพ ทุกคนรีบไปดู ระหว่างนั้นต๋องอ่อนแรงลงหมดพลังทำให้ได้แต่ชกเหมันต์เหมือนคนธรรมดา พอทุกคนเข้ามาห้าม ต๋องก็โวยวายว่าเหมันต์คือฆาตกรฆ่าแก้วรุ้ง อมรถามว่ามีหลักฐานอะไรมากล่าวหาเหมันต์ ต๋องจ้องหน้าอมรชี้หน้าโวย
"แกไม่ต้องมาออกโรงปกป้องลูกชายหรอก แกมันไอ้ฆาตกร เลวเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก จับมันเลยคุณตำรวจ"
กินรีถือแผ่นซีดีเดินเข้ามา "ให้ตำรวจจับเธอดีกว่า เพราะเธอต่างหากที่เป็นคนฆ่าแก้วรุ้ง"
ต๋อง ผงะ เหมันต์ตกใจไปด้วยรีบขัดขึ้นว่าเรื่องคอขาด บาดตายแบบนี้คงไม่มาพูดเล่นนะ กินรีว่าเธอไม่ได้พูดเล่นและยื่นหลักฐานให้เปิดดู แผ่นซีดีที่กินรีถือมาถูกเปิดในโน้ตบุ๊ก กินรีบอกว่าเธอได้มาจากกล้องวงจรปิดเป็นเหตุการณ์ต่อจากที่แก้วรุ้งถ่ายคลิ ปลาตายของเธอ เพราะภาพที่เห็น ต๋องใช้ปืนจี้บังคับให้เธอทำ เสียงต๋องต่อว่าแก้วรุ้งที่หักอกเขา แล้วใช้ปืนยิงเธอหงายหลังตกน้ำไป ต๋องหัวเราะเหมือนคนคลุ้มคลั่ง
ทุกคนตกใจกับภาพที่เห็น ต๋องงงสุดขีด กระถินโผเข้าต่อยหน้าต๋องด้วยความโกรธ เจษฎาให้ตำรวจคุมตัวต๋องไปขังที่โรงพัก...แป๊ะเล้งกับสำลีรู้เรื่องรีบมาขอ ประกันตัวต๋อง แต่ทางตำรวจไม่ให้เพราะเป็นคดีร้ายแรง ทั้งสองไม่อยากเชื่อว่าต๋องทำ ต๋องเองก็ยืนกรานว่าเขาไม่ได้ทำ
คืน นั้นกระถินครุ่นคิดเรื่องต๋อง ยายบัวพูดให้ได้คิดว่าต๋องจะฆ่าใครได้ ต๋องเป็นคนดียังช่วยชีวิตกระถินตอนถูกงูกัดจนแทบเอาชีวิตไม่รอด กระถินยิ่งคิดหนัก...
เหมันต์กลับมาบ้าน ได้ยินอมรคุยกับกินรีเรื่องที่ปลอมตัวเป็นต๋องและแก้วรุ้งถ่ายคลิปใส่ร้าย ต๋อง เหมันต์ ไม่พอใจเข้าไปต่อว่าจึงโดนอมรเล่นงานจนกระอักเลือด เหมันต์ เสียใจออกมายืนมองดูฟ้าพึมพำ "ต๋อง...ฉันขอโทษที่ช่วยอะไร แกไม่ได้ แต่วางใจเถอะ คนที่แกรักเขาไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว จากนี้ไปไม่มีใครทำอันตรายแก้วรุ้งได้อีก..."
ความรู้สึกแก้วรุ้งจมลงสู่ ใต้น้ำ เหมันต์กระโดด ลงมาคว้าตัวเธอทะยานขึ้นเหนือน้ำ เธอโผล่พรวดขึ้นเหนือน้ำแทบขาดใจ พบว่าตัวเองนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำคนเดียว เธอครุ่นคิดเหตุการณ์ที่ผ่านมา มองไปรอบห้องแล้วโล่งใจ "เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว เรายังมีชีวิตอยู่"
แก้วรุ้งสวมเสื้อคลุม เดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปรอบๆเห็นรูปถ่ายเหมันต์ตั้งอยู่ใกล้ทีวี เธอหยิบมาดูแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เมื่อเหมันต์ช่วยเธอขึ้นจากน้ำ เขาพาเธอมาที่บ้านนี้ เป็นบ้านพักส่วนตัวของเขาเอง เขาบอกเธอว่า เธอตายแล้ว เธอจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่ายังมีชีวิตอยู่
"บ้านน้อยในป่าใหญ่ น่ารักดีนะคะ พี่เคยพาใครมาที่นี่บ้างหรือเปล่าคะ"
"ไม่เคย แก้วเป็นคนแรก" เหมันต์สวมกอดแก้วรุ้ง เธอรู้สึกอบอุ่นและมีความสุข...
แก้ว รุ้งวางรูปเหมันต์ลง แล้วกดรีโมตเปิดโทรทัศน์ พลันมีภาพข่าวต๋องถูกจับข้อหาฆ่าเธอ แก้วรุ้งตกใจวิ่งออกจากห้อง พอเปิดประตูก็เจอเหมันต์ยืนขวางประตูอยู่ แก้วรุ้งรีบบอกว่าเธอจะไปช่วยต๋อง เหมันต์เตือน "เธอเป็นคนที่ตายแล้วนะแก้วรุ้ง อย่าลืมสิ"
"แต่ต๋องกำลังเดือดร้อนเพราะแก้ว" แก้วรุ้งสะบัดเหมันต์ออกวิ่งออกจากบ้าน
ข้าง นอกเป็นป่า เธอไม่รู้จะวิ่งไปทางไหนให้พ้นเหมันต์ จึงถอดเสื้อคลุมแขวนกิ่งไม้หลอกให้เข้าใจว่าเธอยืนอยู่ แก้วรุ้งเหลือผ้าขนหนูกระโจมอกวิ่งไปอีกทาง แต่แล้วเหมันต์เหาะลงมาชูเสื้อคลุมให้และบอกว่า "ลืมเสื้อคลุมไว้ ระวังเป็นปอดบวมนะ..."
แก้วรุ้งรีบกอดอกอาย หันหลังจะวิ่งหนี "คนนิสัยไม่ดี คนผีทะเล คนลามก"
"แน่ะ อุตส่าห์เอาเสื้อมาคืนให้แล้วยังจะว่าอีก วิ่งมาโป๊ๆนี่ ถามจริง ไม่หนาวเหรอ"
แก้ว รุ้งเหลืออดทุบตีเหมันต์ เขาเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วมาด้านหลัง คลุมเสื้อให้เธอแล้วกอดเธอแนบแน่น...แก้วรุ้งสวมเสื้อเชิ้ตของเหมันต์ตัว โคร่ง เธอถูกมัดติดกับเก้าอี้ดิ้นขลุกขลัก
"คนใจร้าย ทำมาเป็นห่วง แล้วมามัดแก้วทำไม ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ แก้วจะไปช่วยต๋อง"
"อยู่ที่นี่ อย่าก่อเรื่องให้ฉันต้องปวดหัวอีกเลย"
แก้ว รุ่งร่ำร้องขอให้เธอได้ไปช่วยต๋อง เหมันต์น้อยใจประชดว่าต๋องรู้คงดีใจ แก้วรุ้งว่าเธอเป็นเพื่อนกับต๋อง แต่เหมันต์ หึงหาว่าคงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา แก้วรุ้งชักโกรธที่เหมันต์ไม่ห่วง เพื่อนบ้างจึงต่อว่า "พี่เหมันต์ทำไมทำแบบนี้ พี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า"
"เข้าใจถูกแล้ว ฉันไม่ใช่คน...ไม่มีหัวใจ" เหมันต์โกรธเดินลิ่วออกไปอย่างไม่เหลียวแล
ooooooo
เช้า วันใหม่ ขนุนวิ่งกระเซอะกระเซิงเนื้อตัวเปื้อนเลือดออกมาจากพงหญ้า เจอเข้ากับลูกกบก็เป็นลมเขาพาเธอไปส่งโรงพยาบาลและให้ลิ้นจี่กับลำไยมาเฝ้า ดูอาการแล้วเขารีบไปตามนัดกับกระถินเพื่อช่วยกันหาหลักฐานบริเวณที่แก้วรุ้ง ตกน้ำ อมรทำทีเข้ามาช่วยให้ตายใจ
อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดไปเป็นพยานที่ โรงพักว่าต๋องไม่ใช่ฆาตกรเพราะต๋องอยู่กับพวกเขาทั้งคืน แต่กินรีพาโคโยตี้มายืนยันว่าอาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดมาเที่ยวกับพวกเธอทำให้ ทั้งสองถูกจับใส่ห้องขังเดียวกับต๋อง...
กลับมาบ้านกระถินครุ่นคิดถึงเรื่องต๋องจนเหม่อลอยลูกกบแซว "มัวแต่เหม่อคิดถึงใคร"
"ฉันกำลังคิดว่าจะหาหลักฐานที่ไหนไปช่วยอีตานกฮูกน่ะสิ" กระถินเผลอตอบ
"ฮันแน่ ที่แท้ก็ห่วงเจ้าต๋องนี่เอง เอ๊ะ หรือว่าลูกพี่รักต๋อง"
"ไอ้บ้าพูดอะไรบ้าๆ"
ลูก กบยังแซวอีกว่าถ้าทั้งสองแต่งงานกันใครจะเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันแน่ กระถินโกรธและอายปาจานพลาสติกใส่ลูกกบและว่าเพ้อเจ้อ...ลูกกบกลับมาดูขนุน ที่โรงพยาบาล ลำไยกับลิ้นจี่ถือโอกาสออกไปเดินเที่ยวเล่นเพราะเบื่อกับการเฝ้าขนุน หมอเข้ามาบอกอาการกับลูกกบว่า
"อาการไม่น่าเป็นห่วง แต่ที่น่าสงสัยคือบาดแผลตามร่างกายผู้ป่วย ดูสิครับนี่มันร่องรอยกรงเล็บสัตว์ชัดๆ แต่ในเมืองอย่างนี้ไม่น่ามีสัตว์ป่านะครับ" หมอชี้ให้ดูแผลที่แขนขนุน
ลูก กบเองก็แปลกใจ...ในขณะที่แป๊ะเล้งกับสำลีเอาบะหมี่มาเลี้ยงตำรวจทั้งโรงพัก เพื่อขอร้องขอประกันตัวต๋องออกไป เจษฎาเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่จึงบอกแป๊ะเล้งว่าเขาอนุญาตให้ประกันตัว ต๋องได้เป็นเงินห้าแสนบาท ทั้งสองตะลึงจะไปหาเงินที่ไหน...ทั้งสองมาบนบานศาลกล่าวขอให้หาเงินได้ ทันใดเหมันต์เข้ามายื่นเช็คห้าแสนให้ ทั้งสองตกใจ พอจำได้ว่าเหมันต์คือแฟนแก้วรุ้งก็ไม่ยอมรับถามว่าเขาต้องการอะไร
"ผมกับแก้วรุ้งเป็นแค่เพื่อนกัน ผมไม่ต้องการอะไรแค่อยากช่วยต๋อง รับเงินไว้เถอะครับ"
แป๊ะ เล้งไม่ยอมแต่สำลีรับไว้เพราะห่วงต๋อง ทั้งสองรีบเอาเงินมาประกันตัวต๋อง ต๋องซักถามว่าเอาเงินมาจากไหนทั้งสองตอบไม่ตรงกันเงอะงะไม่รู้ว่าจะตอบว่า อะไร เหมันต์จึงเดินเข้ามาบอกว่า "ฉันเอง ฉันให้เงินพวกเขาและขอร้องไม่ให้บอกนาย"
"ไอ้เหมันต์ ฉันรู้ว่าเป็นฝีมือพวกแก คิดจะใช้เงินปิดปากฉันฝันไปเถอะ"ต๋องดึงเช็คมาฉีกทิ้งแล้วกระชากคอเสื้อเหมันต์
ตำรวจ เข้ามาดึงออก เหมันต์เตือนต๋องไม่มีทางเลือกอยากติดคุกตลอดชีวิตหรือ ต๋องโวย "ฉันไม่รับเงินสกปรกจากพวกแก ไอ้ปิศาจ แกทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ฉันยอมติดคุกดีกว่าจะยอมก้มหัวให้พวกแก" ต๋องพูดจบเดินหนีไป...
พอดีวันนี้ คณะแพทย์พาอมรเดินชมกิจการของโรงพยาบาลที่เขาบริจาคเงินให้มาพัฒนา ขนุนฟื้นขึ้นมายังสติแตกเห็นหน้าลูกกบเป็นพวกปิศาจจึงวิ่งเตลิดร้องโวยวาย ว่าปิศาจจะฆ่าเธอออกมาจากห้อง ลูกกบวิ่งตาม พยาบาลและหมอช่วยกันจับฉีดยาระงับประสาทให้ อมรกับกินรีจึงไม่ทันเห็นได้ยินแต่เสียง กระถินมาถึงพอดีเข้าไปช่วยพยุงขนุนและปลอบ
"ขนุนตั้งสติหน่อยสิปิศาจที่ไหนกัน ไม่มีหรอก"
"ปิศาจมันจะฆ่า..." ขนุนอ่อนแรงลง กระถินถามว่าใคร ขนุนกำลังจะพูดแต่สลบไปก่อน
เหมันต์ กลับมาที่บ้านพักพบว่าแก้วรุ้งหนีไปได้จึงออกตาม แก้วรุ้งกำลังหลงทางวิ่งไปร้องให้พ่อแม่ช่วยด้วยเธอกลัว เหมันต์เหาะลงมาขวางหน้า "เธอหนีมาทำไม อยากตายรึไง"
"แก้วจะไปหาพ่อกับแม่ แก้วต้องไปช่วยต๋อง ต๋องโดนปรักปรำ"
"ถ้าไปก็เท่ากับตาย กลับไปกับพี่" เหมันต์เข้าไปอุ้ม
แก้ว รุ้งสะบัดตัวออกแขนไปโดนกิ่งไม้เกี่ยวเสื้อขาด เหมันต์เริ่มโกรธจึงแกล้งขู่ว่าแถวนี้มีคนเอาชีวิตมาทิ้งหลายคน น่าเสียดายที่เธอรอดมาจากปิศาจแต่กลับต้องมาตายกลางป่า เหมันต์เดินไป แก้วรุ้งมองรอบตัวอย่างหวาดๆรีบวิ่งตามเหมันต์แต่สะดุดล้ม เหมันต์หันกลับมาเอาแก้วรุ้งขึ้นหลังเดินกลับที่พัก...พอถึงก็วางเธอลง แล้วจะทำแผลให้ เขาฉีกเสื้อเธอออกเห็นไหล่ขาวเนียน แก้วรุ้งเขินอาย เหมันต์ทำแผลให้ เลือดที่ไหลออกมาทำให้เขาเกิดอาการกระหายเลือด เขาพยายามตัดใจ แต่พอเห็นผิวขาวเนียนไปจดลำคอของเธอทำให้เขามือสั่นทิ้งขวดยาแล้วเดินหนี
"พี่เหมันต์เป็นอะไรคะ ทำไมหน้าซีดอย่างนี้" แก้วรุ้ง แปลกใจ
"พี่...พี่อยากอยู่คนเดียว อย่ายุ่งกับพี่"
แก้วรุ้งดึงเขาให้หันมา เหมันต์มือไม้สั่นผลักเธอออก แก้วรุ้งตามมาเอามือแตะหน้าผาก เหมันต์ตะคอก "บอกว่าอย่ามายุ่ง!"
แก้ว รุ้งตกใจว่าเขาเป็นอะไร เหมันต์พยายามทำให้เธอกลัวและอยู่ห่างจากเขา จึงทำเป็นย่างก้าวเข้าประชิดเธอ มองเธออย่างหื่นกระหาย ผลักเธอติดกำแพง แก้วรุ้งตกใจถามจะทำอะไร
"เธอคิดว่าผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันตามลำพัง จะทำอะไรล่ะ" เหมันต์ลูบไล้ผิวแก้วรุ้ง
"อย่านะ พี่เหมันต์บ้า" แก้วรุ้งผลักไสเหมันต์ออก
"ใช่ พี่อาจจะบ้าขึ้นมาเมื่อไรก็ได้ เพราะฉะนั้นอยู่ห่างๆ พี่ซะ" เหมันต์ดึงแก้วรุ้งมากอดแนบแน่นก่อนจะปล่อยเธอ แล้วเขาเดินหนีเข้าห้อง ขังตัวเองอยู่ในนั้น
แก้วรุ้งตั้งสติได้เคาะประตูเรียกให้เขาออกมา เหมันต์ ตะโกนมาว่า "ไม่ ฉันไม่ยอมเป็นปิศาจทั้งร่างกายและจิตใจ เหมือนด็อกเตอร์อมรกับกินรี แก้วรุ้งเธอไปซะ ไปให้ไกลจากฉัน"
ได้ยิน เสียงเหมันต์ร้องอย่างทรมาน แก้วรุ้งยิ่งตกใจทำอะไรไม่ถูก นั่งรอเขาหน้าห้อง...เหมันต์หลับฝันไปว่าเขา ออกมาจากห้อง เห็นแก้วรุ้งนอนหลับอยู่ที่โซฟา เขามองเธอ อย่างหื่นกระหายแล้วเข้าไปกัดคอเธอดูดเลือดจนเธอซีดเซียว พอถอนเขี้ยวออกมา เขาก็ตกใจที่ทำร้ายเธอไปแล้ว เขาร้อง "ไม่จริง แก้วรุ้ง...ไม่..."
เหมันต์ สะดุ้งตื่นขึ้นมา มองมือตัวเองไม่มีเลือดก็โล่งใจ ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กข้างนอก จึงเปิดประตูออกมา เห็นแก้วรุ้ง ทำข้าวต้มอยู่จึงถาม "เธอยังไม่ไป?"
"แก้วเป็นห่วงพี่"
"ฉันบอกให้ไปก็ไปสิ อยากตายรึไง ฉันไม่กินอาหารพวกนี้" เหมันต์ปัดชามข้าวต้มออก
"ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไงคะ"
"ฉัน ไม่เหมือนเธอ เธอรู้มั้ยว่าอาหารของฉันคืออะไร" เหมันต์จับแก้วรุ้งเขย่า แก้วรุ้งส่ายหน้า... "ฉันกินเลือด เลือดมนุษย์ อย่างเธอนั่นแหละ เธอจะสละชีวิตของเธอเป็นอาหารให้ฉันมั้ย"
แก้วรุ้งตกใจ เหมันต์พรั่งพรู "ฉันก็ไม่ต่างจากด็อกเตอร์อมรและกินรี นักศึกษาที่ฆ่าตัวตายทั้งหมด ล้วนเป็นเหยื่อของพวกฉัน เธออยากเป็นเหมือนผู้หญิงพวกนั้นรึไง"
"ถ้างั้นพี่ช่วยแก้วทำไม ทำไมไม่ฆ่าแก้วทิ้งซะเลย"
"คิด ว่าพี่ช่วยเธองั้นเหรอ เธอคิดผิด พี่ไม่ได้ช่วยชีวิตเธอ แค่ยืดเวลาให้เธอเท่านั้น พี่จะฆ่าเธอเมื่อไหร่ก็ได้ง่ายนิดเดียว" เหมันต์ลากแก้วรุ้งมาจับมัดเหมือนเดิม
"ปล่อยแก้ว พี่ใจร้าย พี่เป็นปีศาจ" แก้วรุ้งร้องไห้ดิ้นรน
"พี่จำเป็นต้องทำ เพื่อความปลอดภัยของเธอ ตอนนี้พี่ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น แม้แต่ตัวพี่เอง"
เหมันต์ เครียด ปล่อยแก้วรุ้งไว้แล้วกลับบ้านมาเพื่อไม่ให้ อมรสงสัย แต่กลับมาได้ยินอมรกับกินรีวางแผนจะฆ่ากระถินกับต๋อง "ฉันจะปลอมเป็นกระถินไปฆ่าเจ้าต๋องในคุก เธอไปจับตัวกระถินมา"
กินรี ทึ่งที่อมรฉลาดกำจัดคนที่รู้ความลับและยังได้ กระถินเป็นเหยื่ออีกด้วย เหมันต์ยิ่งเครียด หาทางเตือนต๋อง เขามาเยี่ยมต๋องที่โรงพัก ต๋องไม่พอใจไล่ให้กลับไป
"ด็อกเตอร์จะฆ่าแก แกต้องรีบหนีไปจากที่นี่ ที่นี่ไม่ ปลอดภัย"
"แกเป็นพวกเดียวกับไอ้อมร แกฆ่าแก้วรุ้ง ใส่ความฉันยังไม่พออีกเหรอ แกวางแผนอะไรอีก ต้องทำร้ายอีกกี่คนถึงจะพอใจ"
เหมันต์เสียใจแต่ยังยืนยันและยื่นถุงขนมให้ "ถ้าแกไม่อยากตายก็รีบหนีไปจากที่นี่ซะ"
ต๋อง ปัดทิ้ง อู๊ดเก็บมากิน อาจารย์เพี้ยนเตือนต๋องว่า ถ้าสิ่งที่เหมันต์พูดเป็นความจริงล่ะ...กระถินแวะไปเยี่ยมชาติที่โรงพยาบาล แต่ชาตินอนหลับหันหลังให้ กระถินพร่ำคุยด้วยแม้ผลดีเอ็นเอจะว่าเขาไม่ใช่พ่อ แต่เธอก็อยากให้เขาเป็นพ่อเธอ พอกระถินกลับไป ชาติหันมามอง เขาไม่ใช่ชาติแต่เป็นคงเดชแต่งตัวเป็นคนไข้นอนอยู่แทน...กระถินเดินออกจาก โรงพยาบาล กินรีแอบมองเยาะๆที่ยังเพ้อเจ้อว่าชาติเป็นพ่ออยู่อีก ว่าแล้วก็กางกรงเล็บออกมาจะจัดการกระถิน พลันเหมันต์โทร. เข้ามือถือมาเสียงร้อนรน
"ช่วยผมด้วย ผมทรมานเหลือเกิน ช่วยด้วย" เหมันต์ หลบพูดมือถืออยู่ไม่ห่างกินรี
กินรี ตกใจเป็นห่วงเหมันต์ จึงจำต้องละเรื่องกระถินไว้ก่อนแล้วรีบร้อนกลับไป...มาถึงบ้านรีบเข้าไปหา เหมันต์ในห้อง แต่ พบเตียงว่างเปล่า จึงร้องเรียก เหมันต์ร้องให้ช่วยอยู่ในสวน กินรีรีบวิ่งออกไป พบเหมันต์นอนดิ้นทุรนทุรายหน้าซีด ดูทรมาน จึงเอายาให้กิน เขาถึงสงบลง
"ยอม รับความจริงได้แล้วเธอต้องการเลือดมนุษย์ เธอหนีสัญชาตญาณตัวเองไม่พ้นหรอก ฉันไม่เข้าใจเลย ในเมื่อเธอกินเลือดแก้วรุ้งไปแล้ว จะปฏิเสธทำไมอีก" กินรีเตือน
"ตอนนั้นผมจำเป็นต้องทำร้ายแก้วรุ้งเพราะเธอคือตัวปัญหา แต่ผมไม่อยากเป็นตัวปีศาจเต็มตัวเหมือนด็อกเตอร์" เหมันต์แก้ตัวไปแต่โล่งใจที่ช่วยกระถินได้...
ooooooo
เหนือมนุษย์ ตอนที่ึ7
ในคืนนั้น ที่ร้านหลังวิทยาลัย ขนุนกำลังฉลองกับพวกแก๊งผลไม้รวม ที่สามารถใส่ความแก้วรุ้งจนเสียหายได้ กระถินกับลูกกบแอบได้ยิน กระถินแค้นมากถอดสร้อยพระนาคปรกฝากลูกกบไว้ แล้วเข้าไปเล่นงาน ใช้พลังเหนือมนุษย์ทำให้ขนุนเลอะเทอะเป็นขนุนเน่า ลิ้นจี่กับลำไยวิ่งหนี กระถินวิ่งตามจนพลัดหลงเข้าไปในโกดังร้างแห่งหนึ่ง
ในนั้นมีโต๊ะ เก้าอี้ ทีวี ตู้เย็นและของใช้ที่ชำรุดกอง อยู่เต็มไปหมด กระถินตะโกนเรียกลิ้นจี่กับลำไยให้ออกมา ทันใด...มีขาเก้าอี้เหล็กลอยพุ่งมาใส่ กระถินหลบได้อย่างหวุดหวิด แล้วมีเงาดำวูบผ่านไปผ่านมา กระถินมองตามอย่างระแวดระวัง พลันหลอดไฟแตกกระจายทำให้เธอโดดหลบแล้วเหมือนมีกรงเล็บกรีดเข้าที่ต้นแขนเธอ เลือดกระฉูด กระถินเจ็บปวดเอามือกุมแผลไม่ทันไรแผลสมานเข้าหากันเอง แล้วกรงเล็บก็กรีดเข้าที่ขาเธออีกจนเธอทรุดฮวบลงร้องโอ๊ย...พยายามวิ่งหนี แต่ถูกโต๊ะเก้าอี้ที่กองอยู่ทลายลงมาหวิดทับเธอ อมรสวมชุดคลุมสีดำมีฮูดอำพรางหน้า วิ่งเท้าไม่ติดพื้นเข้ามาล็อกคอเธอ เขาแยกเขี้ยวคล้ายผีดิบจะกัดต้นคอเธอ
กระถินแทบขาดใจ จู่ๆต๋องโผล่เข้ามาตะโกน "เฮ้ย...ทำอะไรกัน..."
ต๋อง ถือไม้คมแฝกแอ๊กท่าอย่างฮีโร่ วิ่งเข้าไปเอาไม้ฟาดที่ท้ายทอยอมรเต็มแรง แต่ไม้หักสองท่อนอมรไม่เป็นไร ต๋องตาค้าง กระถินร้องบอกให้ต๋องหนีไป "...มันไม่ใช่มนุษย์"
"ไม่ใช่มนุษย์ ก็ผีน่ะสิ!" ต๋องกลัวลานจะวิ่งหนี
ทัน ใด...อมรก็เหวี่ยงกระถินไปอัดกำแพง ต๋องถลาเข้าไปประคอง อมรย่างสามขุมยื่นมือไปบังคับยกร่างต๋องลอยขึ้นจากพื้นดึงเขาไปหาแล้วบีบคอ จนต๋องตะกุยตะกายในอากาศ ต๋องยังมีสติร้องบอกกระถินให้หนีไปไม่ต้องห่วงเขา กระถินนึกไม่ถึงว่าต๋องจะเสียสละเพื่อเธอ พลันต๋องนึกได้ล้วงหยิบสร้อยพระนาคปรกออกมาคล้องไปที่คออมร อมรถึงกับผงะไม่ได้เจ็บปวดแต่ทำให้เขาหมดพลัง ทันใดก็มีเหล็กแหลมเสียบเข้ามากลางตัว อมรตาเหลือกหันไปมองเห็นกระถินกระแทกเหล็กเข้ามาอีก ร่างอมรสลายกลายเป็นกลุ่มควัน สร้อยพระร่วงหล่นลงพื้น ต๋องเองก็ร่วงผล็อยลงมา เขาคว้าสร้อยมาเก็บไว้ กระถินปราดเข้ามาหาต๋อง
"ต๋อง...นายเป็นอะไรหรือเปล่า"
"โอย...ก็เกือบซี้เป็นผีเฝ้าโกดังน่ะสิ ยัยกระทิงโหด"
"ปากเน่ายังงี้ น่าปล่อยให้ไอ้ปีศาจนั่นมันฆ่าซะก็ดี" กระถินรู้สึกเจ็บแผลเอามือลูบขา
ทันใด ต๋องมองไปเห็นแผลที่ขากระถินเลือนหายไปก็ตกใจ "เฮ้ย! ทำได้ไง เธอ...ก็ ก็ไม่ใช่คนเหมือนกันใช่มั้ย จ๊าก...ผีหลอก"
"ไอ้บ้าต๋อง หยุดเดี๋ยวนี้นะ" กระถินวิ่งตามต๋องซึ่งวิ่งทะลุฝาไม้กระดานออกไป
ต๋อง กำสร้อยในมือวิ่งร้องช่วยด้วยๆ กระถินวิ่งไต่ขอบสะพานร้องให้ต๋องหยุดแล้วม้วนตัวตีลังกามาดักหน้า ต๋องยิ่งกลัวลานยกมือไหว้จะกรวดน้ำไปให้ กระถินดึงพระในมือต๋องมาถือโชว์ "ฮึ่ย...ไอ้บ้า...ฉันไม่ใช่ผี เห็นมั้ย ฉันจับพระได้"
ต๋องชะงักมอง ลุกเดินมาหา "เออ จริงด้วย เฮ้ย...ในฐานะที่ฉันเสี่ยงชีวิตช่วยเธอ ฉันขอให้เธอพูดความจริงเดี๋ยวนี้ เธอเป็นตัวอะไรกันแน่!"
กระถินชั่ง ใจสักพัก ตัดสินใจเล่าเรื่องของเธอให้ต๋องฟัง "...ฉันไม่รู้ว่าพลังพิเศษเกิดขึ้นได้ยังไง รู้แต่ว่า ถ้าฉันใส่พระ นาคปรกองค์นี้ ฉันจะใช้พลังไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกันกลับช่วยป้องกันฉันจากไอ้ผีร้ายนั่นได้"
ต๋องงงเป็น เรื่องที่แปลกมาก กระถินนึกได้ว่าเธอถอดสร้อยฝากไว้กับลูกกบ แล้วมาอยู่กับต๋องได้อย่างไร...ต๋องเล่าว่าตอนที่เขาวิ่งตามหาแก้วรุ้ง ได้ชนกับลูกกบ สร้อยนี้ตกอยู่ เขาจึงเก็บไว้คืน กระถินจำได้ว่ายังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องภาพเขากับแก้วรุ้ง จึงตบหลังต๋องผัวะ ต๋องร้องลั่นว่ามือคนหรืออุ้งตีนหมี กระถินยกมือจะซัดอีก ต๋องรีบแหย่
"อ๊ะๆ อย่ามาหาเรื่องแต๊ะอั๋ง บอกฉันมาดีกว่า ว่าไอ้ผีร้ายตัวนั้นมันจะฆ่าเธอทำไม?"
กระถิน ส่ายหน้าเธอก็ไม่รู้ ต๋องหาว่าเธอเป็นกิ๊กกับผี กระถินโกรธลุกเดินหนี ต๋องทวงคำขอบคุณที่เขาช่วยเธอ กระถิน กำหมัดจะให้แทน แต่พอก้าวจะชกหน้ากลับเหยียบเชือกรองเท้าตัวเอง จึงล้มทับต๋องปากประกบปากต๋องเข้าพอดี ทั้งสอง ตะลึงนิ่งงัน...กระถินถอนหน้าขึ้นมารีบลุกนั่งมือกุมปากอึ้งๆ ต๋องยิ้มกริ่มลุกตามมองหน้ากระถิน
"นี่เป็นวิธีขอบใจของเธอสินะ...กระถิน ฉันเป็นจูบแรก ของเธอใช่มั้ย..."
กระถินทั้งโกรธทั้งอาย ด่าได้แรงสุดว่า "ไอ้บ้า...แกขโมยจูบฉัน"
กระถิน ผลักต๋องล้มไปใหม่แล้วลุกวิ่งหนีไป ต๋องรู้สึกสุขใจอย่างประหลาด...กระถินวิ่งกลับมาบ้านหน้าตาตื่นจนยายบัวตกใจ เห็นสภาพมอมแมมยิ่งเป็นห่วงถามว่าไปโดนอะไรมา กระถินตอบไปว่าตกต้นไม้ ยายบัวไม่เชื่อที่ทโมนอย่างนั้นจะตกต้นไม้ได้ เสียงต๋องดังมา
"ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...ดูสิ เขิน...เอ๊ย...ชาจนหน้าแดงแล้ว จริงมั้ย?"
กระถิน ตกใจโวยว่าเขาตามมาทำไมแล้วไล่ให้กลับไป ต๋องจงใจยั่ว "เฮ้อ...อุตส่าห์เป็นสุภาพบุรุษตามมาส่ง ยังจะมาไล่ รู้งี้ ส่งจูบบ๊ายบายตั้งแต่ที่สะพานแล้วดีกว่า"
"อี๋...ไอ้ทุเรศ แกไอ้โรคจิต ฝากไว้ก่อนเถอะ" กระถินเขินจนต้องหนีเข้าบ้านไป
ยาย บัวยิ่งแปลกใจว่ากระถินเป็นอะไรและตกต้นไม้ ได้อย่างไร ต๋องยิ้มๆตอบ "โบราณว่าสี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ ยังรู้พลั้ง คนเรามันก็ต้องมีจุดอ่อนกันบ้างสิยาย..."
ยายบัวยิ่งงงว่าจุดอ่อนอะไร ต๋องอมยิ้ม "ผมก็ไม่นึกเหมือนกัน กระทิงถึกแพ้รสจูบนี่เอง"
ยาย บัวได้ยินไม่ถนัดหาว่าต๋องยิ่งพูดยิ่งงง ต๋องหัวเราะฮึๆ แล้วลากลับ ฮัมเพลงเดินออกไป...กลับมาถึงร้าน นั่งอมยิ้มอารมณ์ดี จนแป๊ะเล้งกับสำลีสงสัยว่าลูกกำลังมีความรัก จึงถามว่าสาวหน้าตาเป็นอย่างไร ชื่ออะไร ต๋องจึงนึกถึงหน้าแก้วรุ้งขึ้นมา แล้วชักสับสนในใจ...
ooooooo
ในที่รกร้าง อมรเซมาล้มเลือดท่วมตัวอย่างเจ็บปวด กินรีตามมาเจอตกใจเข้าประคองถามว่าใคร ทำ อมรเริ่มหนาวสั่นเหมือนคนใกล้ตาย "นานแล้ว...ที่ฉันไม่เคยรู้สึกถึงความตายวนเวียนอยู่ใกล้ตัวฉันแบบนี้ พระนาคปรกองค์นั้น ทำให้ฉันหมดพลัง โอ๊ย..."
กินรีตกใจร้องถามจะให้ เธอช่วยอย่างไร อมรให้หาเลือดสดๆมาให้เขา...ระหว่างนั้นเหมันต์กับแก้วรุ้งเดินจูงมือกันออก มาจากงานวัดอย่างมีความสุข แก้วรุ้งบอกเหมันต์ว่าเธอจะไม่ลืมคืนนี้เลย แต่เหมันต์เตือนเธออย่างเศร้าๆว่า ไม่อยากลืมแต่เธอก็ต้องลืม แก้วรุ้งรีบเปลี่ยนเรื่องชวนเขาไปหาอะไรกินเพราะเธอหิวแล้ว
แก้วรุ้ง มาที่ร้านบะหมี่ของต๋อง แป๊ะเล้งกับสำลีเห็น ต๋องเขินอายยิ้มแก้มแทบปริ จึงเข้าใจว่าแก้วรุ้งเป็นแฟนต๋อง แก้วรุ้งคุยให้ต๋องฟังว่าคืนนี้เป็นคืนที่เธอมีความสุขที่สุด ต๋องคิดว่าใจตรงกับเขา แต่พอเธอสั่งบะหมี่สองชาม ต๋องแปลกใจแต่คิดว่าเธอคงหิว เขารีบไปทำบะหมี่อย่างพิถีพิถัน ทำลูกชิ้นเป็นรูปหัวใจสีชมพู...แก้วรุ้งชะเง้อมองหาเหมันต์ พอหันไป ก็ชนเข้ากับเขาพอดี เหมันต์ไปซื้อกุหลาบมาให้เธอ แก้วรุ้ง ยิ้มดีใจ แป๊ะเล้งกับสำลีเห็นท่าทีหยอกล้อของสองคนนั่นจึงสะกิดถาม "ต๋องแน่ใจนะว่าแก้วรุ้งเป็นแฟนลูก"
"ผู้หญิงคนนี้แหละแม่ ที่ต๋องตามหามาทั้งชีวิต" ต๋องพูดโดยไม่หันไปมอง
แต่ พอสำลีถามว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ต๋องหันไปเห็นท่าทางสนิทสนมของแก้วรุ้งกับเหมันต์ถึงกับหมดแรงตะเกียบหลุด มือ แต่กัดฟันทำบะหมี่จนเสร็จยกไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ พอแก้วรุ้งเห็นลูกชิ้นรูปหัวใจสีชมพูก็คีบใส่ชามเหมันต์
"ลูกชิ้นรูปหัวใจ แก้วยกให้พี่ค่ะ" แก้วรุ้งสบตาเหมันต์ ด้วยความรัก
ต๋อง ปวดใจน้ำตาคลอ แก้วรุ้งเห็นถามว่าเขาเป็นอะไร ต๋องปาดน้ำตาก่อนตอบว่า "แค่พริกป่นเข้าตานิดหน่อย ต๋องดีใจด้วยนะ ที่แก้วมีคนคอยดูแลหัวใจแล้ว...ไอ้เหมันต์ ฉันฝากดูแลแก้วรุ้งด้วย...มีความสุขมากๆนะแก้ว..."
ต๋องตบไหล่ เหมันต์แล้วหันหลังวิ่งออกไป เหมันต์เข้าใจความรู้สึกต๋องร้องเรียกเพื่อน แก้วรุ้งงงว่าต๋องเป็นอะไร แป๊ะเล้งกับสำลีเข้ามาถามแก้วรุ้งตรงๆว่าจะเลือกต๋องหรือเหมันต์
"ทำไมต้องเลือกล่ะคะ ต๋องเป็นเพื่อนแก้ว ส่วนพี่เหมันต์เป็นพี่ชายคนพิเศษของแก้ว"
"แต่ไอ้ต๋องมันรักหนูนะ" สำลีบอกให้แก้วรุ้งรู้
แก้ว รุ้งตกใจคิดไม่ถึง เธอพรวดพราดออกจากร้านวิ่งตามต๋องไปทันที เหมันต์ตามออกไปด้วย...ต๋องเสียใจวิ่งออกไปตามถนนไม่สนใจรถที่ขับหลบ คนขับตะโกนด่า มาจนถึงบนสะพาน คิดอยากโดดลงไปให้พ้นๆ อู๊ดมาเห็นร้องห้ามดึงต๋องลงจากสะพานแล้วพูดปลอบใจ ว่ายังมีพ่อแม่และตัวเขาที่รักต๋องอยู่ ต๋องได้สติ พลันได้ยินเสียงขนุนร้องให้คนช่วย รีบวิ่งพรวดไป
ขนุนเดินเซซังมาใน ซอยเปลี่ยว เจอกินรีในสภาพปีศาจเขี้ยวยาวโง้ง จึงร้องกรี๊ดๆวิ่งหนีแต่ไม่พ้น ถูกกินรีตะปบโดนหน้าเป็นแนวยาว และดึงร่างเธอลอยไปกระแทกกำแพง และยังตามมาหิ้วคอเสื้อเธอจะเอาตัวไปเป็นอาหารให้อมร ต๋องวิ่งมาถึงร้องบอกให้ปล่อยขนุน
"ต๋อง ช่วยฉันด้วย คุณกินรีไม่ใช่คน"
"ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นอะไร ก็เตรียมตัวตายได้แล้ว" พูดจบกินรีก็หันไปเล่นงานต๋อง
ต๋อง เจ็บตัวแต่ยังห่วงบอกให้ขนุนหนีไป ขนุนลังเลเล็กน้อยตัดสินใจกะโผลกกะเผลกวิ่งหนี ต๋องถูกกินรีใช้กรงเล็บแทงกะซวกเข้าที่ท้องจนเลือดกระฉูด อู๊ดตามมาเห็นตกใจทั้งกลัวทั้งห่วงเพื่อน ทันใด อาจารย์เพี้ยนโผล่มาใช้มือถือกดปุ่มส่งสัญญาณคลื่นไฟฟ้าความถี่พิเศษพุ่งใส่ กินรี จนเธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงจนต้องพุ่งทะยานหนีไป
"เป็นไงล่ะ เจอฤทธิ์เครื่องช็อตไฟฟ้าระยะไกลของฉัน"
"ถ้าอาจารย์มาไม่ทัน ผมคงถูกคุณกินรีซิวไปแล้ว ไม่นึกเลยว่ายายนั่นจะเป็นปีศาจไปได้"
"ยังมีอีกตั้งหลายเรื่อง ที่เธอยังไม่รู้" อาจารย์เพี้ยนพูดแล้ววิ่งไปดูต๋องที่นอนจมกองเลือด
พอเห็นว่าอาการต๋องหนักและเสียเลือดมากก็ตกใจ...
กินรี หนีมาจนถึงซอยเปลี่ยว เจ็บใจที่เสียทีอาจารย์เพี้ยน พลันเห็นผู้หญิงกลางคืนสองคนจึงหอบหิ้วเอามาเป็นอาหารให้อมรดื่มเลือดไป ก่อน...อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดช่วยกันอุ้มต๋องมาที่คณะ เข้าไปในสตูดิโอทำอาหาร อาจารย์เพี้ยนขยับกระทะที่แขวนอยู่ ผนังห้องเลื่อนออกเห็นลิฟต์แก้วเรืองแสง
"นี่สตูดิโอทำอาหารหรือว่าองค์การลับเนี่ยอาจารย์ ทำไมถึงได้ดูลึกลับอย่างนี้" อู๊ดตาโต
"วิทยาลัยแห่งนี้สร้างอยู่บนเนื้อที่เหมืองเก่า จึงมีเส้นทางลับใต้ดินเชื่อมต่ออาคารส่วนต่างๆของที่นี่เอาไว้ถึงกันหมด"
"ทำไมอาจารย์ถึงได้รู้เรื่องเกี่ยวกับที่นี่ดีจัง"
"ที่ดินวิทยาลัยแห่งนี้ เคยเป็นของฉันมาก่อน"
อู๊ดอุ้ม ต๋องออกจากลิฟต์ยิ่งตะลึงกับห้องทดลองใต้ดินที่มีความไฮเทคมาก ที่ผนังมีจอเล็กๆเป็นทีวีวงจรปิดมากมาย ทำให้รู้ความเป็นไปภายในวิทยาลัยประจิมแทบทุกจุด อาจารย์ เพี้ยนเล่าว่าเขาใช้เวลาสร้างที่นี่มานับปีกว่าจะสมบูรณ์แบบอย่างนี้ อู๊ดอยากรู้ว่าทำเพื่ออะไร แต่อาจารย์เพี้ยนบอกว่าอย่าเพิ่งถามให้ช่วยเอาต๋องนอนบนเตียงก่อน
"แผลลึก เลือดไหลไม่หยุดยังงี้ คงต้องเสี่ยงแล้ว" อาจารย์ เพี้ยนตรวจดูแล้วหนักใจ
ตัดสิน ใจเอาต๋องเข้าแคปซูลโปร่งใส มีรังสีฉายวาบๆรู้ทั้งรู้ว่าถ้าพลาดหมายถึงชีวิตต๋องแต่ไม่มีทางเลือก อาจารย์ เพี้ยนเช็กระดับรังสี คลื่นไฟฟ้าและชีพจร เครื่องทำงานแรงขึ้นๆจนโอเวอร์ เกิดไฟฟ้าช็อตแสงสว่างวาบขึ้นแล้วเครื่องดับลง เครื่องชีพจรร้องปี๊ด...เส้นกราฟหัวใจกลายเป็นเส้นตรง อู๊ดตกใจร้องไห้ต่อว่าอาจารย์เพี้ยน ไม่ทันไร เครื่องวัดชีพจรทำงาน เส้นกราฟเริ่มขยับขีดขึ้นลงจนสูงขึ้น อาจารย์เพี้ยนสะกิดให้อู๊ดดู แต่แล้วการทำงานทุกอย่างมันแรงขึ้น เร็วขึ้นจนเครื่องรวน เครื่องมือในห้องถูกคลื่นรบกวน จนในที่สุดระเบิดตูม อาจารย์เพี้ยนดึงอู๊ดหลบพัลวัน ทั้งสองตกตะลึงไม่รู้ว่าต๋องจะเป็นอย่างไรบ้าง
ooooooo
แก้วรุ้งวิ่งตามหาต๋องมาจนถึงสวนสาธารณะ เหมันต์ตามมาเตือนให้กลับบ้านเพราะดึกมากแล้ว พ่อแม่จะเป็นห่วง แต่แก้วรุ้งไม่ยอมจะหาต๋องให้เจอก่อน "โธ่ต๋อง แก้วขอโทษ แก้วไม่เคยรู้เลยว่าต๋องรู้สึกยังไง แก้วไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจต๋อง"
เหมันต์ เข้ามาปลอบและเช็ดน้ำตาให้ เขานึกขึ้นมาได้ว่าต๋องอาจจะไปในที่แห่งหนึ่ง ที่นั้นเป็นที่ที่ต๋องมักจะมาซ่อนตัวตอนอยู่บ้านเด็กกำพร้าเวลามีเรื่องกลัว หรือเสียใจ คือสนามเด็กเล่นที่นั่น ต๋องมักจะแอบอยู่ในถังลอด เหมันต์จะตามเจอและคอยปลอบใจ
"พี่เหมันต์รู้จักต๋องตั้งแต่เด็กแล้วหรือคะ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่สนิทกันแล้วล่ะ"
"อยู่ ใกล้พี่มีแต่อันตราย อยู่ห่างไว้ดีแล้ว เธอก็เหมือนกัน ...แก้วรุ้ง" เหมันต์เศร้า นึกถึงวันที่ต้องจากกับต๋อง แล้วชีวิตเขาก็ต้องเปลี่ยนไป
พลัน แก้วรุ้งเห็นต๋องผ่านไปจึงรีบวิ่งตามจนเจอ ต๋องท่าทางแปลกๆพูดกับเธอว่าเขามาลา แก้วรุ้งตกใจรีบดึงเขาไว้ ต๋องหันมากลายเป็นกินรีบีบคอเธอทันที เหมันต์พุ่งพรวดมาอย่างรวดเร็วประชิดตัวกินรี และบอกให้ปล่อยแก้วรุ้ง
"ผู้หญิงคนนี้จะทำให้เธอลำบาก"
"ผมไม่ยอมให้ใครทำร้ายแก้วรุ้ง" เหมันต์ต่อสู้กับกินรี
กินรี สู้แรงไม่ได้ เหมันต์ดึงแก้วรุ้งจะหนี อมรปรากฏตัวขึ้นขวางหน้า คลื่นพลังออกจากตัวอมรปะทะเหมันต์กระเด็นไป แล้วอมรหันมาดึงร่างแก้วรุ้งลอยเข้ามาหา เขาจิกกรงเล็บลงบนคอเธอจนเลือดไหลออกมาอย่างเจ็บปวด เหมันต์จะลุกขึ้นช่วยแต่ถูกอมรหันมาจ้องทำให้ปวดหัวอย่างรุนแรงดิ้นพราดๆ "นี่คือโทษของคนทรยศ"
"หยุด...ยะ อย่าทำอะไรแก้วรุ้ง" เหมันต์ยังห่วงแก้วรุ้ง
"ฮ่าๆๆ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย คนอ่อนแออย่างแกจะปกป้องใครได้...ความรักทำให้แกอ่อนแอ ฉันจะให้แกเห็นผู้หญิงคนนี้ตายไปต่อหน้าต่อตา แกจะได้โตเป็นผู้ใหญ่เสียที"
แก้ว รุ้งหวาดหวั่น อมรกำลังก้มลงจะดูดปากเธอ เหมันต์ กระเสือกกระสนจะไปช่วย ด้วยพลังความรักทำให้เขาระเบิดพลัง ออกมาปะทะอมรเซถอยหลัง แก้วรุ้งล้มลง เกิดประกายไฟควันคลุ้งไปทั่ว กินรีโผเข้าประคองอมร พอทุกอย่างสงบ เหมันต์กับแก้วรุ้งหายไปแล้ว อมรเจ็บใจ
"ความรักที่มีต่อผู้หญิงคนนั้น ทำให้มันมีพลังขนาดนี้ เชียวรึ!..."
เหมันต์ บาดเจ็บหนักประคองกับแก้วรุ้งหนีมาจนมุมที่ริมน้ำ เหมันต์เป็นกังวลว่าจะหนีไม่พ้นอำนาจของอมร แก้วรุ้ง ก็บาดเจ็บเธอจึงบอกให้เหมันต์หนีไป ถ้าอยู่ด้วยกันจะตายทั้งคู่
"ใช่ เราจะตายทั้งคู่ไม่ได้ ต้องมีคนหนึ่งตาย เพื่อให้ อีกคนรอด"
แก้ว รุ้งงง เหมันต์พูดว่า ความตายเท่านั้นที่จะยุติเรื่อง ทั้งหมดได้ เขาทำท่าจะบีบคอเธอ แก้วรุ้งร้องลั่นด้วยความตกใจ อมรกับกินรีได้ยินเสียงรีบเหาะเข้ามา เห็นแก้วรุ้งตกน้ำไปต่อหน้า เหมันต์ยืนนิ่งหันมาที่ปากมีเลือดเปรอะ เขาพูดขึ้นว่า "เลือดของเธออยู่ในตัวผม"
อมรไม่อยากเชื่อ เหมันต์เข้ามาขอโทษและบอกว่าเขายังไม่อยากตาย ถึงเขาจะรักเธอมากแค่ไหน แต่ก็ไม่ยอมตายเพราะผู้หญิงคนเดียว...อมรอึ้งจ้องตาเหมันต์อ่านความคิด ก็เห็นภาพเหมันต์บีบคอแก้วรุ้ง เขายิ้มอย่างพอใจ "ฮ่าๆๆๆ
ในที่สุดแกก็คิดได้..."
คืน นั้น กระถินกระวนกระวายนอนไม่หลับ ภาพเธอ ประกบปากกับต๋องตามหลอกหลอนจนเธอต้องออกไปหาต๋องที่ร้านบะหมี่ เจอแป๊ะเล้งใส่ชุดหมีแพนด้าเสิร์ฟบะหมี่ก็เข้าใจว่าเป็นต๋อง จึงเข้ามาพูดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นห้ามบอกใครเด็ดขาด แป๊ะเล้งงงถอดหัวหมีออก กระถินตกใจรีบเดินหนีไปแต่แปลกใจ ว่าต๋องไปไหน...
วันรุ่งขึ้น ต๋องฟื้นขึ้นมาพบว่า ตัวเองนอนอยู่บนเตียงมีสายระโยงระยางอยู่บนหน้าอกและตามตัว จึงแกะออกไปรอบห้องงงๆ เพราะสภาพห้องยังเละจากแรงระเบิด เขารีบออกจากห้องมาที่ห้องทำอาหาร ร้องเรียกอู๊ด จู่ๆเครื่องปั่นก็ทำงาน ขึ้นมาทั้งที่ไม่ได้เสียบปลั๊ก เขาสะดุ้งไปปัดแก้วน้ำตกแตก ต๋องลนลานจะเก็บแต่มันกลับประกอบร่างเป็นแก้วตามเดิม เขาตกใจมาก ไม่ทันไรอุปกรณ์ในห้องก็สั่นแล้วลอยขึ้นมาเอง เขายิ่งตกใจวิ่งออกจากห้องร้องว่าผีหลอก
กินรีเดินอยู่แถวนั้น ได้ยินเสียงแต่ไม่ทันเห็นตัว เพราะอาจารย์เพี้ยนมาช่วยล่อให้กินรีไปสนใจอย่างอื่น อู๊ดรีบไปรวบต๋องกลับเข้าไปในห้องคหกรรม ต๋องถามอู๊ดทำอะไร
"ก็ฉัน กลัวแกตาย ยายนั่นมันเป็นปีศาจ เมื่อคืนแกเกือบเอาชีวิตไม่รอด ดีที่อาจารย์เพี้ยนช่วยไว้ นี่ก็ล่อยายแม่มดไป ถ้ายัยนั่นเจอแกเข้า แกแย่แน่"
ต๋องยิ่งงงว่าเกิดอะไรขึ้น อาจารย์เพี้ยนกลับเข้ามา จึงเป็นผู้เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ต๋องยังท่าทางหวาดกลัวบอกว่า ในห้องนี้มีผี ของทุกอย่างลอยขึ้นมาเอง อาจารย์เพี้ยนจึงบอกว่า
"ไม่ใช่ผี แต่นี่คือพลังของเธอ...ต๋อง" อาจารย์เพี้ยนพา ต๋องกลับลงไปในห้องลับ ชี้ให้ดูเครื่องแคปซูล "จำเหตุการณ์
เมื่อ คืนได้มั้ย เธอโดนกินรีทำร้ายจนเสียชีวิต เครื่องฉายรังสีนี้ ช่วยชีวิตของเธอกลับมาอีกครั้ง และทำให้เธอมีพลังมากกว่า มนุษย์ปกติหลายพันเท่า พลังงานในตัวเธอทำให้เครื่องมือขัดข้องและพังเสียหายไปหมด"
ต๋องฟัง แล้วไม่อยากเชื่อ อู๊ดช่วยยืนยัน อาจารย์เพี้ยนจึงเล่าความหลัง "เธอไม่ใช่คนแรกที่ฟื้นจากความตาย เครื่องมือนี้เคยช่วยให้คนคนหนึ่งฟื้นคืนชีพมาแล้ว แต่ด้วยจิตใจที่ชั่วร้าย ทำให้เขากลายเป็นปีศาจ..."
ในอดีต ดร.ชาติเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เก่ง ค้นพบตัวยา ที่ทำให้เซลล์มะเร็งหยุดการเจริญเติบโต เขาจึงจะมอบสูตรยา นี้ให้กับหน่วยงานของรัฐไปรักษาผู้ป่วยทุกชนชั้น แต่อมรกลับโลภต้องการชื่อเสียงและเงินทอง กินรีเป็นทั้งผู้ช่วยและคนรักของอมรจึงช่วยกันสร้างสถานการณ์จะให้ชาติตายใน ห้องทดลองเหมือนเป็นอุบัติเหตุ จึงเปิดเครื่องฉายรังสี กดปุ่ม เดินเครื่องเต็มพลังหวังผลักชาติเข้าไปให้ร่างแหลกเป็นจุล แต่ชาติต่อสู้จนผลักอมรเข้าไปแทน ร่างอมรจึงโดนรังสีที่ตัวเอง เป็นคนเปิดทำลายร่างแหลกเป็นจุล แต่แล้วกินรีเป็นคนช่วยให้เลือดแก่อมรจึงสร้างร่างกลับคืนมาและมีพลังชั่ว ร้าย ตามฆ่าชาติและครอบครัว...
ooooooo
ในนั้นมีโต๊ะ เก้าอี้ ทีวี ตู้เย็นและของใช้ที่ชำรุดกอง อยู่เต็มไปหมด กระถินตะโกนเรียกลิ้นจี่กับลำไยให้ออกมา ทันใด...มีขาเก้าอี้เหล็กลอยพุ่งมาใส่ กระถินหลบได้อย่างหวุดหวิด แล้วมีเงาดำวูบผ่านไปผ่านมา กระถินมองตามอย่างระแวดระวัง พลันหลอดไฟแตกกระจายทำให้เธอโดดหลบแล้วเหมือนมีกรงเล็บกรีดเข้าที่ต้นแขนเธอ เลือดกระฉูด กระถินเจ็บปวดเอามือกุมแผลไม่ทันไรแผลสมานเข้าหากันเอง แล้วกรงเล็บก็กรีดเข้าที่ขาเธออีกจนเธอทรุดฮวบลงร้องโอ๊ย...พยายามวิ่งหนี แต่ถูกโต๊ะเก้าอี้ที่กองอยู่ทลายลงมาหวิดทับเธอ อมรสวมชุดคลุมสีดำมีฮูดอำพรางหน้า วิ่งเท้าไม่ติดพื้นเข้ามาล็อกคอเธอ เขาแยกเขี้ยวคล้ายผีดิบจะกัดต้นคอเธอ
กระถินแทบขาดใจ จู่ๆต๋องโผล่เข้ามาตะโกน "เฮ้ย...ทำอะไรกัน..."
ต๋อง ถือไม้คมแฝกแอ๊กท่าอย่างฮีโร่ วิ่งเข้าไปเอาไม้ฟาดที่ท้ายทอยอมรเต็มแรง แต่ไม้หักสองท่อนอมรไม่เป็นไร ต๋องตาค้าง กระถินร้องบอกให้ต๋องหนีไป "...มันไม่ใช่มนุษย์"
"ไม่ใช่มนุษย์ ก็ผีน่ะสิ!" ต๋องกลัวลานจะวิ่งหนี
ทัน ใด...อมรก็เหวี่ยงกระถินไปอัดกำแพง ต๋องถลาเข้าไปประคอง อมรย่างสามขุมยื่นมือไปบังคับยกร่างต๋องลอยขึ้นจากพื้นดึงเขาไปหาแล้วบีบคอ จนต๋องตะกุยตะกายในอากาศ ต๋องยังมีสติร้องบอกกระถินให้หนีไปไม่ต้องห่วงเขา กระถินนึกไม่ถึงว่าต๋องจะเสียสละเพื่อเธอ พลันต๋องนึกได้ล้วงหยิบสร้อยพระนาคปรกออกมาคล้องไปที่คออมร อมรถึงกับผงะไม่ได้เจ็บปวดแต่ทำให้เขาหมดพลัง ทันใดก็มีเหล็กแหลมเสียบเข้ามากลางตัว อมรตาเหลือกหันไปมองเห็นกระถินกระแทกเหล็กเข้ามาอีก ร่างอมรสลายกลายเป็นกลุ่มควัน สร้อยพระร่วงหล่นลงพื้น ต๋องเองก็ร่วงผล็อยลงมา เขาคว้าสร้อยมาเก็บไว้ กระถินปราดเข้ามาหาต๋อง
"ต๋อง...นายเป็นอะไรหรือเปล่า"
"โอย...ก็เกือบซี้เป็นผีเฝ้าโกดังน่ะสิ ยัยกระทิงโหด"
"ปากเน่ายังงี้ น่าปล่อยให้ไอ้ปีศาจนั่นมันฆ่าซะก็ดี" กระถินรู้สึกเจ็บแผลเอามือลูบขา
ทันใด ต๋องมองไปเห็นแผลที่ขากระถินเลือนหายไปก็ตกใจ "เฮ้ย! ทำได้ไง เธอ...ก็ ก็ไม่ใช่คนเหมือนกันใช่มั้ย จ๊าก...ผีหลอก"
"ไอ้บ้าต๋อง หยุดเดี๋ยวนี้นะ" กระถินวิ่งตามต๋องซึ่งวิ่งทะลุฝาไม้กระดานออกไป
ต๋อง กำสร้อยในมือวิ่งร้องช่วยด้วยๆ กระถินวิ่งไต่ขอบสะพานร้องให้ต๋องหยุดแล้วม้วนตัวตีลังกามาดักหน้า ต๋องยิ่งกลัวลานยกมือไหว้จะกรวดน้ำไปให้ กระถินดึงพระในมือต๋องมาถือโชว์ "ฮึ่ย...ไอ้บ้า...ฉันไม่ใช่ผี เห็นมั้ย ฉันจับพระได้"
ต๋องชะงักมอง ลุกเดินมาหา "เออ จริงด้วย เฮ้ย...ในฐานะที่ฉันเสี่ยงชีวิตช่วยเธอ ฉันขอให้เธอพูดความจริงเดี๋ยวนี้ เธอเป็นตัวอะไรกันแน่!"
กระถินชั่ง ใจสักพัก ตัดสินใจเล่าเรื่องของเธอให้ต๋องฟัง "...ฉันไม่รู้ว่าพลังพิเศษเกิดขึ้นได้ยังไง รู้แต่ว่า ถ้าฉันใส่พระ นาคปรกองค์นี้ ฉันจะใช้พลังไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกันกลับช่วยป้องกันฉันจากไอ้ผีร้ายนั่นได้"
ต๋องงงเป็น เรื่องที่แปลกมาก กระถินนึกได้ว่าเธอถอดสร้อยฝากไว้กับลูกกบ แล้วมาอยู่กับต๋องได้อย่างไร...ต๋องเล่าว่าตอนที่เขาวิ่งตามหาแก้วรุ้ง ได้ชนกับลูกกบ สร้อยนี้ตกอยู่ เขาจึงเก็บไว้คืน กระถินจำได้ว่ายังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องภาพเขากับแก้วรุ้ง จึงตบหลังต๋องผัวะ ต๋องร้องลั่นว่ามือคนหรืออุ้งตีนหมี กระถินยกมือจะซัดอีก ต๋องรีบแหย่
"อ๊ะๆ อย่ามาหาเรื่องแต๊ะอั๋ง บอกฉันมาดีกว่า ว่าไอ้ผีร้ายตัวนั้นมันจะฆ่าเธอทำไม?"
กระถิน ส่ายหน้าเธอก็ไม่รู้ ต๋องหาว่าเธอเป็นกิ๊กกับผี กระถินโกรธลุกเดินหนี ต๋องทวงคำขอบคุณที่เขาช่วยเธอ กระถิน กำหมัดจะให้แทน แต่พอก้าวจะชกหน้ากลับเหยียบเชือกรองเท้าตัวเอง จึงล้มทับต๋องปากประกบปากต๋องเข้าพอดี ทั้งสอง ตะลึงนิ่งงัน...กระถินถอนหน้าขึ้นมารีบลุกนั่งมือกุมปากอึ้งๆ ต๋องยิ้มกริ่มลุกตามมองหน้ากระถิน
"นี่เป็นวิธีขอบใจของเธอสินะ...กระถิน ฉันเป็นจูบแรก ของเธอใช่มั้ย..."
กระถินทั้งโกรธทั้งอาย ด่าได้แรงสุดว่า "ไอ้บ้า...แกขโมยจูบฉัน"
กระถิน ผลักต๋องล้มไปใหม่แล้วลุกวิ่งหนีไป ต๋องรู้สึกสุขใจอย่างประหลาด...กระถินวิ่งกลับมาบ้านหน้าตาตื่นจนยายบัวตกใจ เห็นสภาพมอมแมมยิ่งเป็นห่วงถามว่าไปโดนอะไรมา กระถินตอบไปว่าตกต้นไม้ ยายบัวไม่เชื่อที่ทโมนอย่างนั้นจะตกต้นไม้ได้ เสียงต๋องดังมา
"ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...ดูสิ เขิน...เอ๊ย...ชาจนหน้าแดงแล้ว จริงมั้ย?"
กระถิน ตกใจโวยว่าเขาตามมาทำไมแล้วไล่ให้กลับไป ต๋องจงใจยั่ว "เฮ้อ...อุตส่าห์เป็นสุภาพบุรุษตามมาส่ง ยังจะมาไล่ รู้งี้ ส่งจูบบ๊ายบายตั้งแต่ที่สะพานแล้วดีกว่า"
"อี๋...ไอ้ทุเรศ แกไอ้โรคจิต ฝากไว้ก่อนเถอะ" กระถินเขินจนต้องหนีเข้าบ้านไป
ยาย บัวยิ่งแปลกใจว่ากระถินเป็นอะไรและตกต้นไม้ ได้อย่างไร ต๋องยิ้มๆตอบ "โบราณว่าสี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ ยังรู้พลั้ง คนเรามันก็ต้องมีจุดอ่อนกันบ้างสิยาย..."
ยายบัวยิ่งงงว่าจุดอ่อนอะไร ต๋องอมยิ้ม "ผมก็ไม่นึกเหมือนกัน กระทิงถึกแพ้รสจูบนี่เอง"
ยาย บัวได้ยินไม่ถนัดหาว่าต๋องยิ่งพูดยิ่งงง ต๋องหัวเราะฮึๆ แล้วลากลับ ฮัมเพลงเดินออกไป...กลับมาถึงร้าน นั่งอมยิ้มอารมณ์ดี จนแป๊ะเล้งกับสำลีสงสัยว่าลูกกำลังมีความรัก จึงถามว่าสาวหน้าตาเป็นอย่างไร ชื่ออะไร ต๋องจึงนึกถึงหน้าแก้วรุ้งขึ้นมา แล้วชักสับสนในใจ...
ooooooo
ในที่รกร้าง อมรเซมาล้มเลือดท่วมตัวอย่างเจ็บปวด กินรีตามมาเจอตกใจเข้าประคองถามว่าใคร ทำ อมรเริ่มหนาวสั่นเหมือนคนใกล้ตาย "นานแล้ว...ที่ฉันไม่เคยรู้สึกถึงความตายวนเวียนอยู่ใกล้ตัวฉันแบบนี้ พระนาคปรกองค์นั้น ทำให้ฉันหมดพลัง โอ๊ย..."
กินรีตกใจร้องถามจะให้ เธอช่วยอย่างไร อมรให้หาเลือดสดๆมาให้เขา...ระหว่างนั้นเหมันต์กับแก้วรุ้งเดินจูงมือกันออก มาจากงานวัดอย่างมีความสุข แก้วรุ้งบอกเหมันต์ว่าเธอจะไม่ลืมคืนนี้เลย แต่เหมันต์เตือนเธออย่างเศร้าๆว่า ไม่อยากลืมแต่เธอก็ต้องลืม แก้วรุ้งรีบเปลี่ยนเรื่องชวนเขาไปหาอะไรกินเพราะเธอหิวแล้ว
แก้วรุ้ง มาที่ร้านบะหมี่ของต๋อง แป๊ะเล้งกับสำลีเห็น ต๋องเขินอายยิ้มแก้มแทบปริ จึงเข้าใจว่าแก้วรุ้งเป็นแฟนต๋อง แก้วรุ้งคุยให้ต๋องฟังว่าคืนนี้เป็นคืนที่เธอมีความสุขที่สุด ต๋องคิดว่าใจตรงกับเขา แต่พอเธอสั่งบะหมี่สองชาม ต๋องแปลกใจแต่คิดว่าเธอคงหิว เขารีบไปทำบะหมี่อย่างพิถีพิถัน ทำลูกชิ้นเป็นรูปหัวใจสีชมพู...แก้วรุ้งชะเง้อมองหาเหมันต์ พอหันไป ก็ชนเข้ากับเขาพอดี เหมันต์ไปซื้อกุหลาบมาให้เธอ แก้วรุ้ง ยิ้มดีใจ แป๊ะเล้งกับสำลีเห็นท่าทีหยอกล้อของสองคนนั่นจึงสะกิดถาม "ต๋องแน่ใจนะว่าแก้วรุ้งเป็นแฟนลูก"
"ผู้หญิงคนนี้แหละแม่ ที่ต๋องตามหามาทั้งชีวิต" ต๋องพูดโดยไม่หันไปมอง
แต่ พอสำลีถามว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ต๋องหันไปเห็นท่าทางสนิทสนมของแก้วรุ้งกับเหมันต์ถึงกับหมดแรงตะเกียบหลุด มือ แต่กัดฟันทำบะหมี่จนเสร็จยกไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ พอแก้วรุ้งเห็นลูกชิ้นรูปหัวใจสีชมพูก็คีบใส่ชามเหมันต์
"ลูกชิ้นรูปหัวใจ แก้วยกให้พี่ค่ะ" แก้วรุ้งสบตาเหมันต์ ด้วยความรัก
ต๋อง ปวดใจน้ำตาคลอ แก้วรุ้งเห็นถามว่าเขาเป็นอะไร ต๋องปาดน้ำตาก่อนตอบว่า "แค่พริกป่นเข้าตานิดหน่อย ต๋องดีใจด้วยนะ ที่แก้วมีคนคอยดูแลหัวใจแล้ว...ไอ้เหมันต์ ฉันฝากดูแลแก้วรุ้งด้วย...มีความสุขมากๆนะแก้ว..."
ต๋องตบไหล่ เหมันต์แล้วหันหลังวิ่งออกไป เหมันต์เข้าใจความรู้สึกต๋องร้องเรียกเพื่อน แก้วรุ้งงงว่าต๋องเป็นอะไร แป๊ะเล้งกับสำลีเข้ามาถามแก้วรุ้งตรงๆว่าจะเลือกต๋องหรือเหมันต์
"ทำไมต้องเลือกล่ะคะ ต๋องเป็นเพื่อนแก้ว ส่วนพี่เหมันต์เป็นพี่ชายคนพิเศษของแก้ว"
"แต่ไอ้ต๋องมันรักหนูนะ" สำลีบอกให้แก้วรุ้งรู้
แก้ว รุ้งตกใจคิดไม่ถึง เธอพรวดพราดออกจากร้านวิ่งตามต๋องไปทันที เหมันต์ตามออกไปด้วย...ต๋องเสียใจวิ่งออกไปตามถนนไม่สนใจรถที่ขับหลบ คนขับตะโกนด่า มาจนถึงบนสะพาน คิดอยากโดดลงไปให้พ้นๆ อู๊ดมาเห็นร้องห้ามดึงต๋องลงจากสะพานแล้วพูดปลอบใจ ว่ายังมีพ่อแม่และตัวเขาที่รักต๋องอยู่ ต๋องได้สติ พลันได้ยินเสียงขนุนร้องให้คนช่วย รีบวิ่งพรวดไป
ขนุนเดินเซซังมาใน ซอยเปลี่ยว เจอกินรีในสภาพปีศาจเขี้ยวยาวโง้ง จึงร้องกรี๊ดๆวิ่งหนีแต่ไม่พ้น ถูกกินรีตะปบโดนหน้าเป็นแนวยาว และดึงร่างเธอลอยไปกระแทกกำแพง และยังตามมาหิ้วคอเสื้อเธอจะเอาตัวไปเป็นอาหารให้อมร ต๋องวิ่งมาถึงร้องบอกให้ปล่อยขนุน
"ต๋อง ช่วยฉันด้วย คุณกินรีไม่ใช่คน"
"ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นอะไร ก็เตรียมตัวตายได้แล้ว" พูดจบกินรีก็หันไปเล่นงานต๋อง
ต๋อง เจ็บตัวแต่ยังห่วงบอกให้ขนุนหนีไป ขนุนลังเลเล็กน้อยตัดสินใจกะโผลกกะเผลกวิ่งหนี ต๋องถูกกินรีใช้กรงเล็บแทงกะซวกเข้าที่ท้องจนเลือดกระฉูด อู๊ดตามมาเห็นตกใจทั้งกลัวทั้งห่วงเพื่อน ทันใด อาจารย์เพี้ยนโผล่มาใช้มือถือกดปุ่มส่งสัญญาณคลื่นไฟฟ้าความถี่พิเศษพุ่งใส่ กินรี จนเธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงจนต้องพุ่งทะยานหนีไป
"เป็นไงล่ะ เจอฤทธิ์เครื่องช็อตไฟฟ้าระยะไกลของฉัน"
"ถ้าอาจารย์มาไม่ทัน ผมคงถูกคุณกินรีซิวไปแล้ว ไม่นึกเลยว่ายายนั่นจะเป็นปีศาจไปได้"
"ยังมีอีกตั้งหลายเรื่อง ที่เธอยังไม่รู้" อาจารย์เพี้ยนพูดแล้ววิ่งไปดูต๋องที่นอนจมกองเลือด
พอเห็นว่าอาการต๋องหนักและเสียเลือดมากก็ตกใจ...
กินรี หนีมาจนถึงซอยเปลี่ยว เจ็บใจที่เสียทีอาจารย์เพี้ยน พลันเห็นผู้หญิงกลางคืนสองคนจึงหอบหิ้วเอามาเป็นอาหารให้อมรดื่มเลือดไป ก่อน...อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดช่วยกันอุ้มต๋องมาที่คณะ เข้าไปในสตูดิโอทำอาหาร อาจารย์เพี้ยนขยับกระทะที่แขวนอยู่ ผนังห้องเลื่อนออกเห็นลิฟต์แก้วเรืองแสง
"นี่สตูดิโอทำอาหารหรือว่าองค์การลับเนี่ยอาจารย์ ทำไมถึงได้ดูลึกลับอย่างนี้" อู๊ดตาโต
"วิทยาลัยแห่งนี้สร้างอยู่บนเนื้อที่เหมืองเก่า จึงมีเส้นทางลับใต้ดินเชื่อมต่ออาคารส่วนต่างๆของที่นี่เอาไว้ถึงกันหมด"
"ทำไมอาจารย์ถึงได้รู้เรื่องเกี่ยวกับที่นี่ดีจัง"
"ที่ดินวิทยาลัยแห่งนี้ เคยเป็นของฉันมาก่อน"
อู๊ดอุ้ม ต๋องออกจากลิฟต์ยิ่งตะลึงกับห้องทดลองใต้ดินที่มีความไฮเทคมาก ที่ผนังมีจอเล็กๆเป็นทีวีวงจรปิดมากมาย ทำให้รู้ความเป็นไปภายในวิทยาลัยประจิมแทบทุกจุด อาจารย์ เพี้ยนเล่าว่าเขาใช้เวลาสร้างที่นี่มานับปีกว่าจะสมบูรณ์แบบอย่างนี้ อู๊ดอยากรู้ว่าทำเพื่ออะไร แต่อาจารย์เพี้ยนบอกว่าอย่าเพิ่งถามให้ช่วยเอาต๋องนอนบนเตียงก่อน
"แผลลึก เลือดไหลไม่หยุดยังงี้ คงต้องเสี่ยงแล้ว" อาจารย์ เพี้ยนตรวจดูแล้วหนักใจ
ตัดสิน ใจเอาต๋องเข้าแคปซูลโปร่งใส มีรังสีฉายวาบๆรู้ทั้งรู้ว่าถ้าพลาดหมายถึงชีวิตต๋องแต่ไม่มีทางเลือก อาจารย์ เพี้ยนเช็กระดับรังสี คลื่นไฟฟ้าและชีพจร เครื่องทำงานแรงขึ้นๆจนโอเวอร์ เกิดไฟฟ้าช็อตแสงสว่างวาบขึ้นแล้วเครื่องดับลง เครื่องชีพจรร้องปี๊ด...เส้นกราฟหัวใจกลายเป็นเส้นตรง อู๊ดตกใจร้องไห้ต่อว่าอาจารย์เพี้ยน ไม่ทันไร เครื่องวัดชีพจรทำงาน เส้นกราฟเริ่มขยับขีดขึ้นลงจนสูงขึ้น อาจารย์เพี้ยนสะกิดให้อู๊ดดู แต่แล้วการทำงานทุกอย่างมันแรงขึ้น เร็วขึ้นจนเครื่องรวน เครื่องมือในห้องถูกคลื่นรบกวน จนในที่สุดระเบิดตูม อาจารย์เพี้ยนดึงอู๊ดหลบพัลวัน ทั้งสองตกตะลึงไม่รู้ว่าต๋องจะเป็นอย่างไรบ้าง
ooooooo
แก้วรุ้งวิ่งตามหาต๋องมาจนถึงสวนสาธารณะ เหมันต์ตามมาเตือนให้กลับบ้านเพราะดึกมากแล้ว พ่อแม่จะเป็นห่วง แต่แก้วรุ้งไม่ยอมจะหาต๋องให้เจอก่อน "โธ่ต๋อง แก้วขอโทษ แก้วไม่เคยรู้เลยว่าต๋องรู้สึกยังไง แก้วไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจต๋อง"
เหมันต์ เข้ามาปลอบและเช็ดน้ำตาให้ เขานึกขึ้นมาได้ว่าต๋องอาจจะไปในที่แห่งหนึ่ง ที่นั้นเป็นที่ที่ต๋องมักจะมาซ่อนตัวตอนอยู่บ้านเด็กกำพร้าเวลามีเรื่องกลัว หรือเสียใจ คือสนามเด็กเล่นที่นั่น ต๋องมักจะแอบอยู่ในถังลอด เหมันต์จะตามเจอและคอยปลอบใจ
"พี่เหมันต์รู้จักต๋องตั้งแต่เด็กแล้วหรือคะ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่สนิทกันแล้วล่ะ"
"อยู่ ใกล้พี่มีแต่อันตราย อยู่ห่างไว้ดีแล้ว เธอก็เหมือนกัน ...แก้วรุ้ง" เหมันต์เศร้า นึกถึงวันที่ต้องจากกับต๋อง แล้วชีวิตเขาก็ต้องเปลี่ยนไป
พลัน แก้วรุ้งเห็นต๋องผ่านไปจึงรีบวิ่งตามจนเจอ ต๋องท่าทางแปลกๆพูดกับเธอว่าเขามาลา แก้วรุ้งตกใจรีบดึงเขาไว้ ต๋องหันมากลายเป็นกินรีบีบคอเธอทันที เหมันต์พุ่งพรวดมาอย่างรวดเร็วประชิดตัวกินรี และบอกให้ปล่อยแก้วรุ้ง
"ผู้หญิงคนนี้จะทำให้เธอลำบาก"
"ผมไม่ยอมให้ใครทำร้ายแก้วรุ้ง" เหมันต์ต่อสู้กับกินรี
กินรี สู้แรงไม่ได้ เหมันต์ดึงแก้วรุ้งจะหนี อมรปรากฏตัวขึ้นขวางหน้า คลื่นพลังออกจากตัวอมรปะทะเหมันต์กระเด็นไป แล้วอมรหันมาดึงร่างแก้วรุ้งลอยเข้ามาหา เขาจิกกรงเล็บลงบนคอเธอจนเลือดไหลออกมาอย่างเจ็บปวด เหมันต์จะลุกขึ้นช่วยแต่ถูกอมรหันมาจ้องทำให้ปวดหัวอย่างรุนแรงดิ้นพราดๆ "นี่คือโทษของคนทรยศ"
"หยุด...ยะ อย่าทำอะไรแก้วรุ้ง" เหมันต์ยังห่วงแก้วรุ้ง
"ฮ่าๆๆ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย คนอ่อนแออย่างแกจะปกป้องใครได้...ความรักทำให้แกอ่อนแอ ฉันจะให้แกเห็นผู้หญิงคนนี้ตายไปต่อหน้าต่อตา แกจะได้โตเป็นผู้ใหญ่เสียที"
แก้ว รุ้งหวาดหวั่น อมรกำลังก้มลงจะดูดปากเธอ เหมันต์ กระเสือกกระสนจะไปช่วย ด้วยพลังความรักทำให้เขาระเบิดพลัง ออกมาปะทะอมรเซถอยหลัง แก้วรุ้งล้มลง เกิดประกายไฟควันคลุ้งไปทั่ว กินรีโผเข้าประคองอมร พอทุกอย่างสงบ เหมันต์กับแก้วรุ้งหายไปแล้ว อมรเจ็บใจ
"ความรักที่มีต่อผู้หญิงคนนั้น ทำให้มันมีพลังขนาดนี้ เชียวรึ!..."
เหมันต์ บาดเจ็บหนักประคองกับแก้วรุ้งหนีมาจนมุมที่ริมน้ำ เหมันต์เป็นกังวลว่าจะหนีไม่พ้นอำนาจของอมร แก้วรุ้ง ก็บาดเจ็บเธอจึงบอกให้เหมันต์หนีไป ถ้าอยู่ด้วยกันจะตายทั้งคู่
"ใช่ เราจะตายทั้งคู่ไม่ได้ ต้องมีคนหนึ่งตาย เพื่อให้ อีกคนรอด"
แก้ว รุ้งงง เหมันต์พูดว่า ความตายเท่านั้นที่จะยุติเรื่อง ทั้งหมดได้ เขาทำท่าจะบีบคอเธอ แก้วรุ้งร้องลั่นด้วยความตกใจ อมรกับกินรีได้ยินเสียงรีบเหาะเข้ามา เห็นแก้วรุ้งตกน้ำไปต่อหน้า เหมันต์ยืนนิ่งหันมาที่ปากมีเลือดเปรอะ เขาพูดขึ้นว่า "เลือดของเธออยู่ในตัวผม"
อมรไม่อยากเชื่อ เหมันต์เข้ามาขอโทษและบอกว่าเขายังไม่อยากตาย ถึงเขาจะรักเธอมากแค่ไหน แต่ก็ไม่ยอมตายเพราะผู้หญิงคนเดียว...อมรอึ้งจ้องตาเหมันต์อ่านความคิด ก็เห็นภาพเหมันต์บีบคอแก้วรุ้ง เขายิ้มอย่างพอใจ "ฮ่าๆๆๆ
ในที่สุดแกก็คิดได้..."
คืน นั้น กระถินกระวนกระวายนอนไม่หลับ ภาพเธอ ประกบปากกับต๋องตามหลอกหลอนจนเธอต้องออกไปหาต๋องที่ร้านบะหมี่ เจอแป๊ะเล้งใส่ชุดหมีแพนด้าเสิร์ฟบะหมี่ก็เข้าใจว่าเป็นต๋อง จึงเข้ามาพูดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นห้ามบอกใครเด็ดขาด แป๊ะเล้งงงถอดหัวหมีออก กระถินตกใจรีบเดินหนีไปแต่แปลกใจ ว่าต๋องไปไหน...
วันรุ่งขึ้น ต๋องฟื้นขึ้นมาพบว่า ตัวเองนอนอยู่บนเตียงมีสายระโยงระยางอยู่บนหน้าอกและตามตัว จึงแกะออกไปรอบห้องงงๆ เพราะสภาพห้องยังเละจากแรงระเบิด เขารีบออกจากห้องมาที่ห้องทำอาหาร ร้องเรียกอู๊ด จู่ๆเครื่องปั่นก็ทำงาน ขึ้นมาทั้งที่ไม่ได้เสียบปลั๊ก เขาสะดุ้งไปปัดแก้วน้ำตกแตก ต๋องลนลานจะเก็บแต่มันกลับประกอบร่างเป็นแก้วตามเดิม เขาตกใจมาก ไม่ทันไรอุปกรณ์ในห้องก็สั่นแล้วลอยขึ้นมาเอง เขายิ่งตกใจวิ่งออกจากห้องร้องว่าผีหลอก
กินรีเดินอยู่แถวนั้น ได้ยินเสียงแต่ไม่ทันเห็นตัว เพราะอาจารย์เพี้ยนมาช่วยล่อให้กินรีไปสนใจอย่างอื่น อู๊ดรีบไปรวบต๋องกลับเข้าไปในห้องคหกรรม ต๋องถามอู๊ดทำอะไร
"ก็ฉัน กลัวแกตาย ยายนั่นมันเป็นปีศาจ เมื่อคืนแกเกือบเอาชีวิตไม่รอด ดีที่อาจารย์เพี้ยนช่วยไว้ นี่ก็ล่อยายแม่มดไป ถ้ายัยนั่นเจอแกเข้า แกแย่แน่"
ต๋องยิ่งงงว่าเกิดอะไรขึ้น อาจารย์เพี้ยนกลับเข้ามา จึงเป็นผู้เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ต๋องยังท่าทางหวาดกลัวบอกว่า ในห้องนี้มีผี ของทุกอย่างลอยขึ้นมาเอง อาจารย์เพี้ยนจึงบอกว่า
"ไม่ใช่ผี แต่นี่คือพลังของเธอ...ต๋อง" อาจารย์เพี้ยนพา ต๋องกลับลงไปในห้องลับ ชี้ให้ดูเครื่องแคปซูล "จำเหตุการณ์
เมื่อ คืนได้มั้ย เธอโดนกินรีทำร้ายจนเสียชีวิต เครื่องฉายรังสีนี้ ช่วยชีวิตของเธอกลับมาอีกครั้ง และทำให้เธอมีพลังมากกว่า มนุษย์ปกติหลายพันเท่า พลังงานในตัวเธอทำให้เครื่องมือขัดข้องและพังเสียหายไปหมด"
ต๋องฟัง แล้วไม่อยากเชื่อ อู๊ดช่วยยืนยัน อาจารย์เพี้ยนจึงเล่าความหลัง "เธอไม่ใช่คนแรกที่ฟื้นจากความตาย เครื่องมือนี้เคยช่วยให้คนคนหนึ่งฟื้นคืนชีพมาแล้ว แต่ด้วยจิตใจที่ชั่วร้าย ทำให้เขากลายเป็นปีศาจ..."
ในอดีต ดร.ชาติเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เก่ง ค้นพบตัวยา ที่ทำให้เซลล์มะเร็งหยุดการเจริญเติบโต เขาจึงจะมอบสูตรยา นี้ให้กับหน่วยงานของรัฐไปรักษาผู้ป่วยทุกชนชั้น แต่อมรกลับโลภต้องการชื่อเสียงและเงินทอง กินรีเป็นทั้งผู้ช่วยและคนรักของอมรจึงช่วยกันสร้างสถานการณ์จะให้ชาติตายใน ห้องทดลองเหมือนเป็นอุบัติเหตุ จึงเปิดเครื่องฉายรังสี กดปุ่ม เดินเครื่องเต็มพลังหวังผลักชาติเข้าไปให้ร่างแหลกเป็นจุล แต่ชาติต่อสู้จนผลักอมรเข้าไปแทน ร่างอมรจึงโดนรังสีที่ตัวเอง เป็นคนเปิดทำลายร่างแหลกเป็นจุล แต่แล้วกินรีเป็นคนช่วยให้เลือดแก่อมรจึงสร้างร่างกลับคืนมาและมีพลังชั่ว ร้าย ตามฆ่าชาติและครอบครัว...
ooooooo
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)